Η ΝΕΡΑΙΔΑ

Το κορίτσι άρχισε να θυμάται, όταν άνοιξε τα μάτια της αυτά είχαν πλυμιρησει με κρυσταλινα δάκρυα η μόνη της ερώτηση ένα ΓΙΑΤΊ; Πήρε μια ανάσα και στράφηκε στο καθρέφτη της, κοίταξε το είδωλό της, μόνο που τώρα έβλεπε μπροστά της μία Πριγκίπισσα που τώρα μετά από 2000 χρόνια ξυπνούσε, η ωραία κοιμωμενη που τρύπησε το δάκτυλο της από ένα αδραχτι, δεν ήξερε το πώς μα ένα ήταν σίγουρο μόνο ο πόνος της είχε πλέον μείνει. Ζούσε σε ένα ψέμα καλά χτισμένο απο αυτούς που νόμιζε δικούς της , τα δάκρυα παραμορφωσαν τα μάτια της από το μαύρο μολύβι που φορούσε, στερεωσε σε ένα χαμηλό κότσο τα κυματιστα μαλλιά της, έδειχνε μόλις 18 ετών μα η ψυχή της ήταν γερασμένη, το φόρεμα της γαλάζιο και μακρύ όπως πάντα, το ασημένιο μενταλιον που μόλις χθες της είχε χαρίσει η μητέρα της ξαφνικά άστραψε και εκείνη κατάλαβε πώς η κυρά την ζητεί. Φόρεσε το δαντελενιο της σάλι κεντιμενο από την γιαγιά της και βγήκε από το δωμάτιο.Χωρίς να προειδοποιήσει βγήκε από το σπίτι, κάτι από εκείνο το βάδισμα της θύμιζε την χαμένη Πριγκίπισσα...Έφτασε στη λίμνη δίπλα από την παλιά γέφυρα, έσκυψε στα γόνατα και χάιδεψε με την άκρη των δακτύλων της το δροσερό νερό, για λίγο ένοιωσε ότι ίσως να ήταν μόνο όνειρο όμως αμέσως σηκώθηκε κύμα και το νερό άρχισε να σηκώνεται προς τα πάνω, το κορίτσι σήκωσε διστακτικά τα γαλανά της μάτια και τότε την είδε, οι αναμνήσεις της έρχονταν σαν αστραπή και ναι πλέον τα ήξερε όλα η τουλάχιστον όσα κάποτε είχαν συμβεί.

Ο Ορέστης έμοιαζε χαμένος στις σκέψεις του ενώ 2 φίλοι του τον βοηθούσαν να ξυριστει, ένοιωθε μπερδεμένος και δεν μπορούσε να διώξει την εικόνα, την εικόνα εκείνης της Πριγκίπισσας που στοιχιωνε τα όνειρα του. Την έβλεπε να του χαμογελάει φορώντας ένα φόρεμα κεντιμενο με ασιμη , μοτίβα λουλουδιών και λευκά γάντια, ύστερα έβλεπε να την στριφογυρίζει στα βήματά του βαλς << Μα πόσο όμορφη είναι>>. Τις σκέψεις του τις διέκοψε ο φίλος του.
- Ορέστη τι σκέφτεσαι; Και μέσα μπήκε μία αριστοκρατική γυναίκα φορώντας μια μωβ τουαλέτα όλο σατέν
- Ήθελα η ίδια να στο φέρω! Είπε κρατώντας στα χέρια της τυλιγμένο το γαμπριατικο κοστούμι
- Ευχαριστώ μητέρα
- Αχ το αγοράκι μου επιτέλους παντρεύεται ,έκανε να τον αγγαλιασει μα εκείνος την σταμάτησε.
- Δεν έχω τώρα όρεξη, μητέρα ξέρεις πώς ποτέ δεν θα την αγαπήσω.
- Σσ, αγόρια με αφήνετε λίγο μόνη με τον γιό μου;

Είδε την Νεράιδα να αναδύεται από το νερό της λίμνης, είχε ένα λευκό λουλούδι στα μαλλιά και το φόρεμα της έμοιαζε κεντιμενο με κρυστάλλους, τα μαλλιά της λευκά και ήταν όμορφη , μια ομορφιά βγαλμένη από παραμύθια που της διάβαζαν όταν ήταν μικρή και δεν ήταν άλλη αυτή η οπτασία από την Κυρά της Λίμνης.
- Πριγκίπισσα Λωρα το ήξερα πως κάποτε θα θυμηθείς.
- Δεν είμαι Πριγκίπισσα πλέον και ονομάζομαι Ζωή...
- Το ξέρω όλοι μας σε παρακολουθούσαμε από την στιγμή που άνοιξες τα μάτια σου σε αυτήν την ζωή.
- Τα θυμήθηκα όλα κυρά και δεν μπορώ να συγχωρέσω.
- Ποιόν εκείνον η τους άλλους;
- Εκείνος ...δεν μιλάω για εκείνον, μου ράγισε την καρδιά όμως με πρόδωσαν όλοι τους και...
- Διακρίνω οργή στη φωνή σου και είναι φυσικό, σύντομα θα έχεις τις δυνάμεις σου !τι σκέφτεσαι να κάνεις;
- Κυρά 2000 χρόνια υποφεραμε, 2000 στον αφανισμό, ο κόσμος όλος, όλος ο κόσμος έχει παραμορφωθει ,οι νεράιδες πεθαίνουν και οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τα πάντα και είναι ποια χαμένοι.
- Χαμένοι;
- Ναι δεν έχουν ελπίδα σωτηρίας, φοβάμαι κυρά, τρέμω με τις σκέψεις μου,δεν θέλω πίσω τις δυνάμεις μου,όχι.
- Τι φοβάσαι Λωρα;
- Φοβάμαι να μην φέρω την ίδια την καταστροφή.
- Θες εκδίκηση, μα δεν πρέπει, δεν μπορείς να χάσεις την ψυχή σου επειδή κάποτε σε πλήγωσαν.
- Δεν είναι μόνο η εκδίκηση, έχω χάσει την πίστη μου στην ανθρωπότητα!
- Κάνεις λάθος υπάρχουν και αυτοί που πραγματικά αξίζουν και αξίζει εμείς να προστατεύσουμε.
- Είναι ελάχιστοι ποιά
- Όσο υπάρχει έστω και ένας αξίζει η Ελπίδα, αξίζει να παλέψεις και το καλό θα υπερισχύσει ο ήλιος πέρα από την Σελήνη,Λωρα θυμισου ποια είσαι, θυμισου την Πριγκίπισσα που ποτέ δεν σταματούσε να παλεύει, την Πριγκίπισσα που μόνο αγαπούσε και όχι μισουσε.
- Η Λωρα πέθανε Κυρά!
- Σωστά μα όχι και η ψυχή της...

Ήταν Παρασκευή η τελευταία μέρα μαθημάτων για αυτήν την εβδομάδα και τώρα ήταν η ώρα της Φυσικής που δεν συμπαθούσε καθόλου. Ενώ ο κύριος Φιλιππίδης παρέδιδε το μάθημα η Ζωή ένοιωθε έντονα το βλέμμα του Αλέξη πίσω της, γύρισε για δευτερόλεπτα το κεφάλι της πίσω και τον είδε να της χαμογελάει, ένα γελακι ακούστηκε από την διπλανή της, η οποία ήταν και η κολλητή της, κάτι το οποίο δεν άρεσε καθόλου στον καθηγητή.
- Μήπως δεν σας ενδιαφέρει καθόλου το μάθημα μου δεσποινίδες και προτιμάτε να βγείτε έξω;
- Όχι Κύριε είπε η Μαρία.
- Δεν θα επαναληφθεί, είπε με την σειρά της η Ζωή.
- Το καλό που σας θέλω κορίτσια, και τώρα τι λέγαμε παιδιά για τις δυνάμεις που συντελούν στην Ελεύθερη Πτώση; Συνέχισε το μάθημα του.
Στο διάλειμμα τα κορίτσια προχωρούσαν προς την παρέα τους, όταν ο Αλέξης έτρεξε πίσω τους,σηκώνοντας την πεσμένη κασετίνα της Ζωής.
- Ζωή με συγχωρείς ,σου έπεσε αυτό.
- Ευχαριστώ, κοίταξε την τσάντα της είχε ξεχάσει να κουμπωσει το φερμουάρ και έριξε μέσα την κασετίνα της.
- Θα έρθεις στο πάρτυ απόψε;
- Δεν είναι για έμενα τα ξενύχτια Αλέξη!
- Μα γιατί; Θα περάσουμε ωραία!
- Να περάσετε, μα χωρίς εμένα
- Καλά, ίσως μπορούμε να βγούμε για ένα καφέ τι λες;
-Αυτό το διάστημα δεν έχω όρεξη λυπάμαι...
- Οπότε μπορέσεις τότε.
- Θα δούμε Αλέξη.
- Πάω τώρα και συγνώμη εάν σε ζαλισα, τα λέμε Μαρία.
- Τα λέμε είπε και πάλι έβγαλε ένα εκνευριστικό γελακι.
- Τι είναι πάλι;
- Του αρέσεις πολύ και πλέον δεν κρύβεται τσου τσου!
- Άσε τις βλακείες βρε Μαρία.
- Λέω μόνο την αλήθεια, είναι ωραίος δεν μπορώ να πω.
- Εφόσον είναι ωραίος βγες μαζί του σου τον χαρίζω.
- Εσένα θέλει!
- Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Έφτασαν στην παρέα τους η Καρλοτα κάτι έλεγε και οι υπόλοιποι γελούσαν, ήταν η ποιό πλούσια στο Λύκειο και για όλους ήταν περίεργο που φοιτούσε σε ένα Δημόσιο σχολείο, όμως ήταν καλό κορίτσι και δεν έκανε διακρίσεις, τουλάχιστον όχι πολλές. Ήταν ξανθιά ψηλή και όμορφη με πράσινα μάτια και άρεσε στα περισσότερα αγόρια.Σε λίγο είδαμε μία την ολοκαίνουρια BMW να παρκάρει από έξω και όλοι την χαζευαν
- Παιδιά είναι το αυτοκίνητο του αδελφού μου που είναι 25 , πρέπει να πηγαίνω. Από περιέργεια την ακολούθησαν τα άλλα παιδιά και τότε η Ζωή τον είδε << Δεν μπορεί, μοιάζει πολύ με τα όνειρά μου>> ,σκέφτηκε. Ήταν ένας νέος άνδρας πολύ ψηλός, αθλητικός τύπος και όμορφος με μαύρα μάτια που κάτι είχαν ικανό να σαι μαγνητισουν,για λίγο τα βλέμματα τους συναντήθηκαν ,εκείνος βοήθησε την Καρλοτα να μπει στο αυτοκίνητο και φύγανε,
- Φοβερό και το αμαξάκι και ο τύπος ε; Ζωή σου μιλάω, σκουντηξε την φίλη της η οποία έμοιαζε κάπου να ταξιδεύει.
- Ε τι είπες;
-Τι σκέφτεσαι κορίτσι μου;
- Τίποτα , έλα πάμε θέλω να φτάσω γρήγορα σπίτι γιατί πεινάω

Είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι του και στο μυαλό του εμφανίζονταν το κορίτσι που είχε δει προάλλες, ήταν απίστευτα όμοια με το όμορφο κορίτσι που έβλεπε συνεχώς στα όνειρά του και αυτό ήταν αρκετά παράξενο, στην αρχή του πέρασε η ιδέα να μάθει κάτι για αυτήν μα το μετάνιωσε, μπορεί να ήταν όμορφη και μάλιστα πολύ μα ήταν αρκετά μικρότερη του και δεν ήθελε μπλεξίματα. Σε λίγο χτύπησε το κινητό του ήταν ο φίλος του.
- Ορέστη με κάλεσε απόψε στο πάρτυ του Λυκείου της η ξαδέρφη σου.
- Σοβαρά και τι θα κάνεις;
- Θα πάω φυσικά μάλλον θα πάμε.
- Αστειευεσαι νομίζω.
- Έλα ρε φίλε θα κάνουμε χαβαλέ με τις πιτσιρίκες.
- Να μου λείπει εσύ κάνε ότι θες.
- Εντάξει μη λες μετά οτι δεν στο πρότεινα.

Έφαγε με την μαμά της και την γιαγιά της και αποσύρθηκε στο δωμάτιο της, σε λίγο ακούστηκε το κουδούνι, ήταν η φίλη της.Είχε έρθει για να την πείσει να έρθει σε εκείνο το πάρτυ.
- Σε παρακαλώ δεν έχεις έρθει ποτέ και όλο μας κάνεις χαλαστρα, θέλω να σαι κάνω θέα απόψε και να πέσουν όλα τα βλέμματα πάνω σου.
- Μα δεν θέλω τα βλέμματα πάνω μου.
- Και που ξέρεις ίσως σου γυαλισει και κάποιος.
- Μαρία δεν με ενδιαφέρουν τα αγόρια, κράτα το χόμπυ για τον εαυτό σου της είπε.

Επισκέπτης

Ειμαι πολυ περηφανη για σενα και καμαρωνω

σε ευχαριστω

Ευχαριστώ η συνέχεια σύντομα

Φόρεσε ένα σκούρο μπλε φόρεμα μέχρι λίγο πάνω από το γόνατο, κλειστό μπροστά και ανοικτό από πίσω, η φίλη της τις είχε φτιάξει αναλαφρες μπουκλες και η ίδια φόρεσε μια δερμάτινη φούστα με ένα λευκό και γεμάτο στρες στραπλεζ. Η Ζωή κοίταξε στον καθρέφτη ένιωθε λίγο αβολα γιατί είχε συνηθίσει τα μακρυά φορέματα όμως η φίλη της επέμενε να φορέσει το συγκεκριμένο, έβγαλε από το συρτάρι του κομοδινου της ένα κουτάκι και φόρεσε τα μικρά της σκουλαρίκια με το μπλε ζαφειρι, οικογενειακό κεμιλιο.
Στο κλάμπ εψαξαν την παρέα τους και χαιρετισαν τους συμμαθητές, σε λίγο ήρθε η Καρλοτα συνοδευομενη από 2 νεαρούς άνδρες.
- " Γειά χαρά, από εδώ ο ξάδερφος μου Ορέστης και από εδώ ο φίλος του ο Αρης. Ο Ζωή ήρθες τελικά και είσαι μια κούκλα "
- " Δεν θα μαι άφηνε σε ησυχία η Μαρία διαφορετικά "
- " Χορευουμε; Πρότεινε η Καρλοτα στον Αρη και άρχισαν να λικνιζονται στον ρυθμό της μουσικής. Η Ζωή προσπαθούσε να μην κοιτάζει τον Ορέστη ο οποίος σε λίγο της μίλησε.
- " Πάω να πάρω ένα ποτό τι θες να σου φέρω; "
-" Δεν θα πιω τίποτα ευχαριστώ " απάντησε. Ενώ η καρδιά της χτυπούσε πολύ δυνατά και δεν καταλάβαινε τον λόγο της αναστάτωσης της.Σε λίγο γύρισε και με το που πήγε πάλι να της πει κάτι, την πλησίασε ο Αλέξης.
- " Ήρθες τελικά "
- " Όπως βλέπεις; "
- "Χορευουμε;" Του είπε το ναι μόνο και μόνο για να αποφύγει την σμηχανη στιγμή με αυτόν τον άνδρα που τόσο την ταραζε η παρουσία του. Μόλις τελείωσε το τραγούδι η Ζωή θέλησε να βγει λίγο έξω. Ανεπνευσε τον καθαρό αέρα και πήρε μία βαθιά ανάσα. Το φεγγάρι ήταν ολοστρογγυλο και ο ουρανός ελαμπε με τα αστέρια του που δεν χορταινε να τα κοιτάζει.
- " θα κυρώσεις" άκουσε την φωνή του και γύρισε " σου έφερα το παλτό σου"
- " Σε ευχαριστώ δεν ήταν ανάγκη "
- " Με το αγόρι σου χορευες προηγούμενος; "
-" Δεν έχω αγόρι, Ορέστη πάω να βρω μέσα τις φίλες μου" του είπε σε μία προσπάθεια να τον αποφύγει ενώ ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει με μανία, ποτέ της δεν είχε ξανά νοιωσει με αυτό τον τρόπο, ήταν λες και τον ήξερε από κάπου ένα αίσθημα σαν να γνωριζοντουσαν από μία προηγούμενη ζωή, ένα αίσθημα που δεν της άρεσε καθόλου.

Η Ζωή κατέβαινε γελώντας την σκάλα με τα χρυσά κάγκελα, φορούσε ένα μακρύ λευκό φόρεμα φουσκωτό με κεντιμενσ ασημί λουλούδια και είχε τους ώμους της σκαλυπτους από κάτω την περίμενε εκείνος με την επίσημη στολή του της Βασιλικης φρουράς, της υποκλειθηκε και της φιλησε το καρπό της πάνω από το λευκό γάντι, σε λίγο βρέθηκαν να στροβιλιζονται στο ρυθμό του βάλς.Η εικόνα άλλαξε και βρέθηκε να τρέχει κάπου έξω μαζί του και να κρύβονται από κάποιους
- " Νομίζω ότι τους ξεφύγαμε υψηλότατη "
- " Το ελπίζω, δεν φοβάμαι τίποτα όταν είμαι μαζί σου"
Εκείνος έπιασε το πιγουνι της απαλά και την φιλησε και έπειτα την ρώτησε.
- " Πριγκίπισσα Λωρα δεν είναι η ώρα να μου πείτε τι ακριβώς είστε; Τα μάτια του σκοτεινιασαν και εκείνη τρόμαξε και τότε ξύπνησε. Μα τι περίεργο όνειρο και γιατί μοιάζει τόσο με τον Ορέστη, σκεφτηκε

Η ζωή το πρωί βγήκε για πικνικ με τις φίλες της την Μαρία και την Καρλοτα. Είχαν στρώσει το τραπεζομαντηλο δίπλα στην μεγάλη λίμνη και κάθονταν απολαμβανοντας τον ήλιο, ο ήλιος ζεστενε απαλά τα τρυφερά τους μάγουλα χαρίζοντας τους Ρόδο κόκκινα μάγουλα. Τα κορίτσια είχαν διάθεση να πειραξουν την αγαπημένη φίλη τους.
- " Θα μας πεις τελικά τι τρέχει με τον Αλέξη; " Ρώτησε η Μαρία και δαγκωσε το πράσινο μήλο της.
-" Τίποτα ήταν απλά ένας χορός μη με κοιτάτε έτσι δεν χτυπάει η καρδιά μου για τον Αλέξη ".Απάντησε με ναζι στη φωνή της η Ζωή "
-" Μήπως χτυπάει για τον Ορέστη; " συνέχισε το πείραγμα με ναζι η Καρλοτα.
- " Πωπω κορίτσια αφήστε με ήσυχη με τις σαχλαμάρες σας αφήστε με να φάω τα μπισκότα κανένας μου." Η Καρλοτα συνέχισε στο ίδιο ύφος να μιλάει παίρνοντας πρώτα ένα από τα μπισκότα της φίλης της.
-" Δεν το αρνηθηκες σωστά δεν λέω Μαρία; " έκλεισε το μάτι στην κοπέλα , " όμως ο Ορέστης να ξέρεις έχει αρραβωνιστικια πολύ ομορφη μα κακομαθημενη και σπαστικια ".

Όλη την νύχτα έβλεπε στο ύπνο του το όμορφο κορίτσι και όταν την συνάντησε η καρδιά χτύπησε τόσο γρήγορα που νομισε πως δεν θα το αντεξει έμοιαζε με νυμφη με αγγελο είτε αρχαία θεά " πανέμορφη ω Θεέ μου πόσο όμορφη " του ξέφυγε ο ψιθυρος από τα κόκκινα του χείλη. Κάποιος την πόρτα του δωματίου του χτύπησε σηκώθηκε και την άνοιξε και δεν περίμενε να δει εκείνη.
- " Βίκυ τι γυρευεις εδώ; Ρώτησε την νεαρή κοπέλα που στεκονταν μπροστά του με ένα κοντό βυσινη φόρεμα και μία λευκή ζακέτα.
- " Δεν χαίρεσαι που με βλέπεις αγαπημενε μου Ορέστη; "Τον ρώτησε και μπήκε στο δωμάτιο. Ήταν όμορφη περισσότερο σεξυ όπως σκέφτηκε και ένιωθε μαζί της κάτι σαν μια έντονη σαρκικη έλξη, μια δίψα για μια επαφή σωματική μαζί της ετσι την τράβηξε πάνω του χαρίζοντας και στους δύο τους ένα φιλί γεμάτο πάθος, όμως αυτό δεν σημαινε ότι η καρδιά του της ανηκε όχι η καρδιά του χτυπούσε μόνο για μια την όμορφη μαθήτρια την ίδια που όλη την ζωή του έβλεπε στα όνειρα του.

Η Νεράιδα συνηθιζε να έχει μία όμορφη αγγελική μορφή, με καστανοξανθα κυματιστα πολύ μακριά μαλλιά ελεύθερα να πέφτουν έως την μέση της,είχε πλεγμενα αγριολουλουδα στα μαλλιά της και η εποχή μυριζε Μάιος. 230 πχ η Καινούργια Νυμφη κοιτούσε με την γαλανη ματιά της καθισμενη σε εκείνο τον βράχο, έβλεπε εκείνον που μόλις έβγαινε από τον Ναό του Απόλλωνα, τον είχε παρακολουθήσει να αγορευει στην Αγορά, τον είχε παρακολουθήσει σαν ένας όμορφος Θεός που καλπαζε με το μαύρο άλογο του, πόσες φορές τον είχε παρακολουθήσει σε κάποια μάχη πόσο γενναίος και δυνατός ήταν και κάθε φορά ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει απίστευτα δυνατά, αχ σκεφτόταν μακάρι να ήμουν ένας άνθρωπος και τότε τις σκέψεις της την διέκοψε η μεγάλη αδερφή της.Εμοιαζε και εκείνη νέα και όμορφη με ίσια μακριά καστανα ανοικτά μαλλιά και σμαραγδενια μάτια ικανά να μαγεψουν Θεό και θνητο.
- Λωρα που τριγυρνας πάλι και τι δουλειά έχεις εδώ; Πάλι χάνεις την ώρα σου χαζεύοντας τους ανθρώπους;
- Κοίτα εκείνον στα αριστερά με τα πράσινα μάτια, ξεχωρίζει από όλους έτσι; Είναι τόσο όμορφος...
- Δεν ξέρω τι βρίσκεις σε έναν θνητο, εξάλλου μικρή έχεις μνηστη για αυτό μην ασχολείσαι με τον θνητο άλλο.
- Ναι,μα την δολια μου καρδιά κανείς δεν την ρωτά...
- Χα τώρα μου ακουγεσαι σαν την ξαδέρφη μας την Καλυψω!
- Όπως εκείνη έκλεψε τον Οδυσσέα έτσι θα τον κλέψω και εγώ. Μία ανδρική φωνή ακούστηκε πίσω από τις όμορφες νυμφες.
- Αγαπημένη μου ποιον θα κλεψεις;
- Αλκιβιαδη αστειευομαστε με τα καμώματα της ξαδελφης Καλυψω.
- Ντροπή κορίτσια, τις κοίταξε και γέλασε και εκείνος έπειτα έπιασε από το χέρι την μνηστη του.
- Πάμε Λωρα;
- Φυσικά! Έλα Νεφέλη γυρναμε σπίτι