Φύση του Φόβου

Καταρχάς να ευχαριστήσω αυτόν τον χώρο και μόνο για την δυνατότητα να καταγράφω την σκέψη μου και να την εκφράζω.Σήμερα θέλω να κάνω μια προσπάθεια έρευνας του φόβου.Υπάρχουν πολλών ειδών φόβοι,αλλά νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε πως είναι ένας στην βάση του.Ο φόβος της διάλυσης της οντότητας,είτε αυτή εμφανίζεται ως επιβίωση,ή ως ανάγκη εξωτερικής αποδοχής και σεβασμού,είτε ως προσωπική λύτρωση ανάλογα με τις επιθυμίες η οτιδήποτε που χάνεται ή δεν αποκτιέται και αντιλαμβανόμαστε ως ταυτισμένο με το είναι μας.Όλοι οι φόβοι είναι ανασφάλειες που αντανακλούν την ανάγκη μας να νοιώθουμε ολόκληροι θεωρώντας ως κομμάτια μας ανθρώπους ή επιτεύγματα ,που μόλις χάσουμε νοιώθουμε σπασμένοι.Ο φόβος αρχίζει από την αρχή που νοιώθουμε κτητικότητα για κάτι που θεωρούμε ότι είναι έξω από την επιρροή μας και δεν έχουμε την προσδοκώμενη αντίδραση.Κάτι το οποίο μας φέρνει σε σύγκρουση με την συνείδησή μας(?) ότι κάτι δεν κάναμε σωστά.

  Οι δικοί μου φόβοι,κατά 97% είναι ψυχολογικοί και το 70% από αυτούς κοινωνικοί.Είναι γεγονός ότι η πηγή του φόβου είναι το ίδιο το μυαλό,που συνηθίζει να θυμάται και να αναλύει το παρελθόν με κριτήρια επιβολής και δύναμης ή αδυναμίας/ανεπάρκειας ή να προσπαθεί να προδικάσει το μέλλον με την μορφή ονείρων ή σχεδίων.Είναι πολύ σημαντικό να μπορεί κάποιος να "παγώνει" το μυαλό του για να μένει στο τώρα.Είτε αυτό έχει την μορφή διαλογισμού,ή οτιδήποτε.

  Αυτό το έκανα για πολύ καιρό,και όντως νοιώθει κάποιος μια ελευθερία..Η καλώς εννοούμενη αποδοχή ή παράδοση,όμως όταν το κάνω έχω μια συναισθηματική παραίτηση,και απόσυρση που κρύβει πίσω της μια απελευθέρωση αλλά σε συνδυασμό ελαφριά συγκίνηση/ίσως χαρμολύπη.Νοιώθω απίστευτα καλός άνθρωπος τότε,ίσως η πιο αγνή πλευρά μου,είναι μετά από παραταταμένη πίεση/λύπη γιατί γεννιέται μεγάλη συναίσθηση και οίκτος για τους άλλους διότι ξέρεις πως μια απλή κίνησή σου μπορεί να ενθουσιάσει ή να καταρρακώσει τον άλλον και να γεννήσει φόβο.Όμως είναι αντιφατικό,διότι όσο μεγαλύτερο πόνο εισπράττεις,τόσο πιο αθώος γίνεσαι αλλά και ευάλωτος στον πόνο.Θέλω να πω πως ακόμα και αυτό,νομίζω κάποιες φορές ότι είναι φόβος μεταμφιεσμένος...Συναισθηματικό καταφύγιο,απόδραση,συγχώρηση επειδή δεν αντέχω την πραγματική κατάσταση.Και είμαι μπερδεμένος.Το στοίχημα είναι να απελευθερώνεσαι συναισθηματικά,να αποδεσμεύεσαι ή να έχεις το κουράγιο και το σθένος,την δύναμη να μένεις στον βούρκο μέχρι να φύγει αυτός από σένα?Να πολεμήσεις τον φόβο ή να τον αποδεχτείς και να παραδοθείς στην πιθανότητά του,απαλλάσοντας τα συναισθηματικά βάρη?

   Το πρόβλημα με τον φόβο είναι ότι είναι 1000 φορές πιο πανούργος από την αλήθεια.Αυτή είναι αυτή που είναι και δεν την νοιάζει τίποτα,είτε αν προκαλεί πόνο,είτε χαρά είτε οτιδηποτε.Θέλει να τρέξει να την βρεις,να την διακρίνεις ανάμεσα σε 1002 φωνές(αν υπάρχει κιόλας)Δεν έχει ανάγκη αποδοχής,δεν κάνει παιχνίδια.Όμως στον φόβο,στην προσπάθεια επιλογής ανάμεσα στο καλό-κακό όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο φόβος κρύβεται ακόμα και σε αυτό που θεωρούσες καλό..Υποσυνείδητα καταλαβαίνεις ότι στην πραγματικότητα διαλέγεις το "καλό" κάποιες φορές για να αποφύγεις τον φόβο.Ότι ο φόβος είναι βαθιά ριζωμένος μέσα στο κακό αλλά και το καλό.Κάπου εκεί όμως αρχίζεις να καταρρέεις γιατί ότι και να επιλέξεις βλέπεις ότι έγινε λόγω φόβου.Όμως τότε τι μένει να επιλέξεις?

   Αρχίζω να καταλαβαίνω πως ότι μας περιορίζει,σε οποιοδήποτε επίπεδο είναι φόβος.Ακομα και πολλά πράγματα που έχουν τον μανδύα ηθικής και θεωρούμε δεδομένα πως δεν πρέπει επειδή θα μας κρίνει η κοινωνία,που αυτοσυντηρείται και αναπτύσσεται(με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς και γεμάτη αυτοαμφιβολία) με την βαρετή κοινή λογική της.Πως στην πραγματικότητα η συνείδησή μας,αν είναι ελεύθερη θα διαλέξει το ιδανικότερο,άδεια από αμφιβολίες και δεν θα κάνει κακό.Όμως επειδή την έχουν περιορίσει και είναι καταπιεσμένη,μια πλευρά της είναι γεμάτη φόβο και θέλει να απελευθερωθεί μέσω του θυμού.

  Θέλω όποιοι έχουν ζήσει περισσότερα χρόνια από μένα (και θέλουν) να μου πουν πώς θεωρουν οτι αντιμετωπίζαν αποτελεσματικότερα τον φόβο.Νοιώθοντας την φαυλότητά του,και παραιτούμενοι από αυτόν για να μην οδηγηθούν στην τρέλα(Παράδοση,αποδοχή,λύτρωση) ή μέσω της επιμονής στην αντιμετώπισή του σε αυτόν μέχρι να ηττηθεί(Θέληση)

Απίστευτο!!!!Μου μένει η εντύπωση τις τελευταίες μέρες ότι δεν χρειάζεται να πολεμάς τον φόβο.
  Σίγουρα από το να κρύβεσαι από αυτόν,καλύτερα να δείξεις κουράγιο και να πεισμώνεις και να τον αντιμετωπίζεις. Αλλά βλέπω και σε μένα ότι έτσι ναι μεν αντιστέκεσαι,εκφράζεσαι,μάχεσαι,αλλά επειδή λειτουργείς μέσω του θυμού η συναισθηματική κατάσταση γίνεται αρνητική.Ουσιαστικά όμως έτσι γίνεσαι ο ίδιος ο φόβος και τον διαχειρίζεσαι μέσω της δύναμης.Χρειάζεται να μην περνάς καν στην συναισθηματική κατάσταση του φόβου.Να τον κοιτάς κατάμουτρα και να πηγαίνεις να τον αντιμετωπίσεις αλλά χωρίς να σε απορροφάει η "χαμηλή" του δόνηση.Αν τον πολεμάς εξωτερικά έχει τον "φόβο του φόβου ¨.Δηλαδή τον φοβάσαι και πας να ασκήσεις έλεγχο για να μην το κάνει αυτός.Ίσως πρέπει να τον αφήνουμε να υπάρχει σαν πιθανότητα αλλά χωρίς να τον υιοθετούμε.Πρέπει να πετάξουμε αυτή την ψυχαναγκαστική πιεση,αλλά πρώτα εσωτερικά .Αν το κάνουμε πρώτα εξωτερικά μάλλον χτυπάμε την εκδήλωσή του φόβου(όπως και αν εμφανίζεται αυτή) και νομίζουμε ότι την νικάμε,αλλά ουσιαστικά εκείνη την στιγμή μας έχει κατακτήσει ο φόβος και γι αυτό υποχωρεί η εκδήλωσή του,επειδή εχουμε γινει ο ίδιος ο φόβος.Η εκδήλωση του φόβου υποχωρεί γιατι ενεργειακά πέτυχε τον σκοπό της(εντάξει φοβήθηκε παμε ν φυγουμε τωρα δεν χρειαζεται να τον αλλάξουμε)Αντι να κρυβόμαστε,χρησιμοποιούμε την αδρεναλίνη για να χτυπήσουμε,αλλά και αυτό φόβος είναι.Φοβόμαστε τον φόβο.Άμα εξασκήσουμε την συναισθηματική κατάσταση πρώτα,ο φόβος σιγά σιγά υποχωρεί χωρίς να μας έχει κατακτήσει.Και αυτό μπορεί να φαίνεται βουνό(διοτι ο φόβος ενυπάρχει στον άνθρωπο) αλλά πιστεύω οτι ειναι θέμα απόφασης!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Γι αυτο χαμογελαμε μεσα μας ,αποδεχομαστε και αγκαλιαζουμε το συναισθημα …Θελει τροπο 
Με αρεσε ή διαπιστωση σου