Ένα πολύ σημαντικό θέμα..Ανεξαρτήτως προσωπικής εξέλιξης σε διάφορα επίπεδα(Σωματικό,νοητικό,πνευματικό,συνειδησιακό) οι συναναστροφές με άλλους ανθρώπους είναι ικανές να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην ζωή ενός ανθρώπου.
Μιλάω από προσωπικές εμπειρίες και στέκομαι κυρίως στο θέμα της φιλίας.Δεν εχω χασει την εμπιστοσύνη μου προς τους άλλους,αλλά η συμπεριφορά μας ως ανθρώπινα όντα είναι πραγματικό μυστήριο.Διακρίνω πλέον ξεκάθαρα,σχεδόν σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζω,από τον καλύτερο μου φίλο έως μια γνωστή σημάδια υποκρισίας και ενδείξεις ανάγκης σε σχεδόν ψυχαναγκαστικό σημείο αποδοχής από τους άλλους.Σε άλλους περισσότερο,σε άλλους λιγότερο.Δημάδια ψεύτικης αφοσίωσης που βασίζονται σε μια αλληλοεμπιστοσύνη που ο άλλος ομως σταδιακά και σχεδόν ασυνείδητα χρησιμοποιεί ως πάτημα για να σε πατρονάρει.Γιατί ο άνθρωπος έχει την τάση να παραχωρεί τόσο την ανεξαρτησία του,και με τόσο φορτικό και ψυχαναγκαστικό τρόπο για να εκδηλώσει επιθετικότητα και να αναιρέσει την δική σου?Και δεν χρειάζεται να κάνει κάτι χοντρό.Γίνεται από πολύ απλά πράγματα,καθημερινά και καταλαβαίνεις πως η άλλη πλευρά φτάνει σε ένα σημείο να έχει παρανοήσει την φιλία,ή την ανθρωπινη σχέση ως μια απαραίτητη αυτοθυσία.Που δεν αφήνει μετά καμία ελευθερία επιλογής και ο άλλος νομίζει πως επειδή εγω είμαι ευγενικός και ήρεμος σημαίνει πως θα λέω ναι σε όλα.Αλλά δεν πάει έτσι.Ο μόνος λόγος που ασχολούμαι ακόμα είναι ότι είμαι πεπεισμένος ότι οι άλλοι είναι προσωπικός μας καθρέφτης,δηλαδή η κάθε σχέση που γίνεται τοξική εκφράζει μία αμφιβολία,έναν φόβο που υποβόσκει μέσα μας.
Όταν όμως επανηλειμμένα σε κρατάνε πίσω οι ανθρώπινες σχέσεις τι να κάνει κάποιος?Δηλαδή έχω βαρεθεί αυτό το αίσθημα ότι νοιώθω σαν ο άλλος να έχει βάλει μια αλυσίδα που πρέπει να σπάσω,και φυσικά την σπαω ή δεν επιτρέπω να μπει, αλλά θέλει προσοχή και ο τρόπος γιατί εγώ σκέφτομαι και αυτόν,μην προσβληθεί.Διότι δεν το κάνουν επίτηδες,νομιζουν οτι ειναι φυσιολογικό αυτό που κάνουν.Στην πραγματικότητα η πιο απλή καθημερινή εκδοχή μου σκέφτεται: Μα καλά είναι τελείως **λάκες ? ...
Όμως γνωρίζω πως το πρόβλημα είναι βαθύτερο και συλλογικό και δεν μου αρέσει να κρίνω και να κάνω το σκληρό ακριβοδίκαιο δικαστή.Μία λύση ειναι η σκληρότητα και η ειλικρίνεια σε βαθμό αγένειας αλλά δεν μου αρέσει..ειλικρινά δεν μου αρέσει.Όμως γιατί η άλλη πλευρά δεν καταλαβαίνει πως όταν λες ευγενικά όχι,΄δεν απαντάς θετικά,πρέπει να συνεχίσει να πιέζει για να σε πείσει.Κκαι τάχα επειδή είστε πολυ καλοί φίλοι.Αλλά είναι ψεύτικο,δεν ειναι ανιδιοτελές.Δηλαδή περνάω μερικές ώρες που δεν εμπιστεύομαι κανέναν και παει να με κυριέψει η ιδέα ότι πρέπει να είμαι καχύποπτος με όλους.Και δυστυχώς αυτό δεν μου το φωνάζει μόνο η 'σκοτεινή' πλευρά αλλά και η πιο ρεαλιστική.Καταφέρνω πλέον να βάζω όρια,αλλά και πάλι θέλει προσπάθεια να κάνω τον άλλον να το καταλάβει.Και ειλικρινά θέλω να βρω έναν τρόπο που διατηρώ την ανεξαρτησία μου χωρίς προσπάθεια και κάνω το καλύτερο για τους άλλους.Βοηθήστε με να το διατηρήσω,πείτε μου κάτι ..