Κράτημα γερό.

Μπροστά της μία οθόνη να προβάλει σκηνές από τα συμβάντα του κόσμου.
Σκηνές πολέμου,ένα πτώμα πάνω σε ένα αυτοσχέδιο φορείο,πόνος παντού.

Είχε ήδη αποφασίσει την ύστατη λύση και,έτσι όπως ήταν καθισμένη στο πάτωμα,κάλεσε όλον τον πόνο αυτού του κόσμου και τον απορρόφησε μέσα της.
Κάθε της κύτταρο μετονομάστηκε σε πόνο,όλα της τα υγρά έρεαν πόνο και έψαχναν διαφυγή από μέσα της.

Η Γαία να την εκλιπαρεί να ουρλιάξει στο χώμα της.
Η Οργή να την καλεί να την ορθώσει από το πάτωμα.

Όχι αυτήν την φορά...

Έμεινε ξαπλωμένη σαν έμβρυο με την αγωνία να μην διαρρεύσει μία στάλα πόνου από μέσα της και σύρθηκε μέχρι το δωμάτιο της,στην προσωπική της απομόνωση για να μην μολύνει κανέναν.

Όμως,λίγο πριν τον μεγάλο χαμό..
Δύο μάτια συνάντησαν τα δικά της,σχηματίζοντας μία νέα διάσταση κι εκεί,σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο,μετουσιώθηκε ο πόνος.

Μετουσιώθηκε ο πόνος.

Και από την δημιουργία αναδύθηκε ένα Άρωμα.

Ένα μοναδικό Άρωμα.