Σμύρνη.

Από καιρό το θελα να σου στήσω ένα βωμό στον ναό,είναι η οργή μέσα μου από την φράση "συνωστισμός στο λιμάνι",που δεν έχει ξεθυμάνει.
Η προσφυγιά,αφήνει ένα ανεξίτηλο σημάδι στους κώδικες της μνήμης που ταξιδεύει γενιές και γενιές.
Φοβάμαι αυτά τα χέρια που σβήνουν με ένα σφουγγάρι τον μαυροπίνακα της ιστορίας και τον ξαναγράφουν κατά τον τρόπο που τους βολεύει,μα ακόμη περισσότερο,φοβάμαι τα σταυρωμένα χέρια του πειθήνιου μαθητή και η ιστορία,έχει την τάση να επαναλαμβάνει τον εαυτό της.
Αυτό που ζεις τώρα,το έζησαν οι πρόγονοι σου,αυτό που θα ζήσουν τα παιδιά σου,το ξέχασες ήδη.

Σήμερα,αυτό το τραγούδι ηχεί μέσα μου,όλη μέρα,σαν κάλεσμα.
Στο παραθέτω,ως το πρώτο μου λουλούδι.



Η Σμύρνη μάνα καίγεται καίγεται και το βιος μας
ο πόνος μας δε λέγεται δε γράφεται ο καημός μας

Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη δε θα ησυχάσεις πια
ένα χρόνο ζεις ειρήνη και τριάντα στη φωτιά

Η Σμύρνη μάνα χάνεται τα όνειρά μας πάνε
στα πλοία όποιος πιάνεται κι οι φίλοι τον χτυπάνε

Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη δε θα ησυχάσεις πια
ένα χρόνο ζεις ειρήνη και τριάντα στη φωτιά