28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ ''ΕΘΝΙΚΗ'' ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Ένα εξαιρετικό άρθρο που κατ'εμάς διδάσκει Ιστορία κι ανεξαρτησία στοχασμού κι ευθικρισία, έξω από τα φαιδρά και δολοφονικά (και γι'αυτό κατασκευασμένα εκ του πονηρού) εθνικοπατριωτικά ιδεώδη, τα ιδεολογήματα και τα κυρίαρχα κελεύσματα των "ανθρωποφαρμών". Που χρησιμοποιούν τους ανθρώπινους πληθυσμούς ως μαριονέτες και όποτε χρειαστεί ως σφάγια, στο βωμό των συμφερόντων και των κρυφών ατζέντων μίας παντελώς αδίστακτης και (διόλου αβάσιμα, όπως προκύπτει από την απλή ανάγνωση και παρατήρηση των πεπραγμένων, των προωθούμενων και των ευσεβών της πόθων) ψυχοπαθητικής ελίτ...

Eπίσης, αξίζει να διαβάσετε από τον ίδιο αρθρογράφο:  "Εθνική αντίσταση", η πιο πρόσφατη ιερή αγελάδα του νεοελληνικού εθνοκράτους: η αποδόμηση του εν λόγω εθνικού μύθου από διεθνιστική επαναστατική πλευρά )

[/b]Εθνική επέτειος ντροπής Α’

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ «ΕΘΝΙΚΗ» ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Η Ελλάδα έρμαιο τής βρετανικής εξωτερικής πολιτικής.

Μύθος η εκούσια «ηρωική» εμπλοκή μας στο αιματοκύλισμα.


«Με αυτόν τον πανταχού παρόντα μηχανισμό των πληροφοριών και την επιρροή των σχολείων στους απροστάτευτους εγκεφάλους των ανηλίκων μελών του πληθυσμού μπορεί κανείς να εξαπατήσει ακόμα και έξυπνους ανθρώπους σε βαθμό, που να πανηγυρίζουν για την ίδια τη θανατική καταδίκη τους.» (Ε.Α. Ράουτερ «Η κατασκευή υπηκόων» εκδόσεις Αιγόκερως, Αθήνα 1982)

Επί επτά δεκαετίες καταβάλλεται αδιάκοπη προσπάθεια από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του νεοελληνικού κρατιδίου (κυρίως από τη σχολική εκπαίδευση) να παρουσιαστεί η είσοδος της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αναπόφευκτη, αλλά και η ένταξή της στο συμμαχικό συνασπισμό ως δική της επιλογή βασισμένη στο «δίκαιο» και στον «ανθρωπισμό». «Επιλογή», που αντιφάσκει με το αναπόφευκτο της εισόδου της στον πόλεμο: μας λένε δηλαδή, ότι η Ελλάδα επέλεξε κάτι, που ήταν αναπόφευκτο να μήν το επιλέξει.

Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Μια χώρα «προστατευόμενη» (βλ. προτεκτοράτο) είναι εξ ορισμού αδύνατον να ασκεί αυτόβουλη εξωτερική (ή άλλη) πολιτική, παρά μόνο στον βαθμό, που αυτή δεν θα θίγει τα συμφέροντα των «προστατών» της. Αυτόβουλη πολιτική ασκούν ως γνωστόν μόνο οι «protectors», ποτέ οι «protected».

Κατ’ αυτό τον τρόπο η είσοδος και συμμετοχή της «προστατευόμενης» Ελλάδας σε έναν τέτοιας έκτασης πόλεμο είναι αστείο να ερμηνεύεται ως η εκούσια «ηρωική» άρνηση μιας «μικρής πλην ένδοξης» χώρας να «υποταχθεί» στον  κάθε «εισβολέα». Γιατί η «μικρή πλην ένδοξη» αυτή χώρα ήταν προ πολλού υποταγμένη, όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η «αντίστασή» της δεν διεξήχθη, παρά μόνο στα προδιαγεγραμμένα πλαίσια αυτής της υποταγής.

Νεοελλάδα 1828-1949: Έρμαιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας


Είναι γνωστό, ότι από ιδρύσεώς του το νεοελληνικό κρατίδιο άρχισε να τελεί υπό την υψηλή επίβλεψη, «προστασία», «καθοδήγηση» κ.λπ. της Βρετανίας, η τσαρική  Ρωσία παρά τις προσπάθειές της δεν κατάφερε να αποσπάσει την χώρα στη δική της σφαίρα επιρροής, ενώ η Γαλλία, λόγω των εσωτερικών της κοινωνικών προβλημάτων και συγκρούσεων καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα ουσιαστικά παραιτήθηκε από κάθε αποικιοκρατικό «δικαίωμα» στην Ελλάδα.

Δεν συνέβη απολύτως τίποτα στη νεοελληνική ιστορία από το 1828 μέχρι το 1949, που να μήν διεξήχθη υπό [b]την στενή επιτήρηση της εμπειρότατης βρετανικής διπλωματίας: Ο ερχομός του Καποδίστρια, η εγκαθίδρυση της βαυαρικής βασιλείας και των διαδόχων, τα προδιαγεγραμμένα φιάσκα,[/b] όπως αυτό του 1922, η παραχώρηση μέρους της Μακεδονίας στην Ελλάδα, η συμμετοχή της Ελλάδας στις δύο παγκόσμιες συρράξεις έγιναν εν γνώσει των ηγεσιών τής Βρετανικής Αυτοκρατορίας, με τη (φανερή, ή μή) έγκρισή τους και για τους σκοπούς τής αποικιοκρατικής εξωτερικής τους πολιτικής.

Άλλωστε η Βρετανία υπήρξε ο γενικός «μπάστακας» σε όλη τη Μεσόγειο τουλάχιστον μέχρι το 1956, όταν υποχώρησε από το Σουέζ (τον ρόλο της συνεχίζουν έκτοτε οι Η.Π.Α.). Σε αυτά τα, οριοθετημένα από τη Βρετανία πλαίσια η Ελλάδα είχε αναλάβει έναν απολύτως καθορισμένο ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο: έπρεπε να είναι τόσο μόνο δυνατή, όσο χρειάζεται για να δημιουργήσει προβλήματα σε ενδεχόμενη ρωσική ή άλλη κάθοδο στη Μεσόγειο, αλλά και τόσο αδύναμη, ώστε να μην έχει δυνατότητα αυτόβουλης παρέμβασης σε μια  περιοχή που -ας μήν ξεχνιόμαστε- γειτνιάζει με τις πετρελαιοπηγές της Μέσης Ανατολής. Με άλλα λόγια επί βρετανικής αποικιοκρατίας η Ελλάδα έπρεπε να είναι ένα υπάκουο σκυλί, αρκετά απειλητικό για τη «γειτονιά» αλλά, όχι με αρκετά δυνατά δόντια ώστε να σκεφτεί να δαγκώσει το χέρι του αφεντικού του.

Ειδικά για τους  πολέμους, στους οποίους ενεπλάκη η Ελλάδα, πότε με την επιδοκιμαστική ανοχή της Βρετανίας και πότε κατ’ εντολήν της πρέπει να επισημάνουμε, ότι ποτέ ένας λαός δεν ωφελείται από έναν πόλεμο, ακόμα κι αν ο πόλεμος αυτός «κερδηθεί». Οι μόνοι που ωφελούνται από έναν «κερδισμένο» πόλεμο είναι τα κυρίαρχα κοινωνικά στρώματα (αφού αυξάνουν τους πόρους τους και τούς υπηκόους τους, επεκτείνουν γεωγραφικά τις «επενδύσεις» τους κ.λπ. ενώ στην περίπτωση που ο πόλεμος «χαθεί», τις συνέπειες τίς υφίσταται πάντα το υποτελές κοινωνικό σώμα και ποτέ οι εγχώριοι κυρίαρχοι, οι οποίοι, όπως είναι ιστορικώς διαπιστωμένο, μετατρέπονται αμέσως σε -εξ ίσου ευκατάστατους- τοποτηρητές των «κατακτητών» κάτι, που είδαμε και στην Ελλάδα, τόσο επί τουρκοκρατίας, όσο και επί γερμανοϊταλοβουλγαρικής κατοχής(1)).

Η ζωή του νεοέλληνα για παράδειγμα δεν έγινε καλύτερη με την προσάρτηση και την βίαιη «ελληνοποίηση» της Μακεδονίας (στην οποία οι έλληνες αποτελούσαν τότε μια μικρή βαλκανική μειονότητα ανάμεσα στις τόσες άλλες – η Μακεδονία «ελληνοποιήθηκε» εθνολογικά πολύ αργότερα, κυρίως με προσφυγικούς πληθυσμούς από τη Μικρά Ασία, το 1922). Ο νεοέλληνας δεν απέκτησε εξ αυτού του γεγονότος ούτε καλύτερη παιδεία, ούτε καλύτερους μισθούς, ούτε καλύτερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ούτε  κοινωνική πρόνοια, ούτε ποιοτικότερη και σοβαρότερη πολιτική οντότητα.

Δεν βελτίωσε σε κάτι ο,τιδήποτε το βιοτικό του επίπεδο. Οι μόνοι που ωφελήθηκαν από την προσάρτηση και βίαιη «ελληνοποίηση» της Μακεδονίας ήσαν κάμποσοι επιχειρηματίες, που αύξησαν τα λιμάνια τους, τους δρόμους τους, τις «επενδύσεις» τους και εν γένει τις «αγορές» τους και η χριστιανορθόδοξη Εκκλησία Α.Ε, που διεύρυνε το ποίμνιό της και το παγκάρι της. Η προσάρτηση εδαφών έφερε επίσης και την αύξηση εδράνων και κονδυλίων  για βουλευτές και λοιπούς αργόσχολους.


Η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το Νοέμβριο του 1940 προκήρυξε διαγωνισμό μεταξύ των σπουδαστών της με αντικείμενο τη φιλοτέχνηση «διαφημιστικών πινάκων εθνικής σκοπιμότητος» με βάση συνθήματα, που υπέδειξε η κυβέρνηση Μεταξά. Τότε ζωγραφίστηκαν, για λόγους φυσικά προπαγάνδας και όχι καλλιτεχνικούς, οι πέρα για πέρα εξιδανικευμένες συνθέσεις των πολεμικών εικόνων, που γέμισαν έκτοτε τα σχολικά βιβλία και τους τοίχους στρατοπέδων και δημοσίων υπηρεσιών. Δεν παρέλειψαν βέβαια, να τονίσουν και τη θρησκευτική εξάρτηση της Ρωμιοσύνης ζωγραφίζοντας ανάμεσα στους στρατιώτες, τούς απαραίτητους  ιερείς. («Το έπος του ’40. Λαϊκή εικονογραφία», Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος, Αθήνα, 1987). εικ. επάνω.

Για χάρη των προαναφερθέντων έγινε η προσάρτηση και η βίαιη «ελληνοποίηση» της Μακεδονίας, παρ’ όλο που δεν πήγαν φυσικά ούτε οι ίδιοι, ούτε  οι γιοί τους να πολεμήσουν, αλλά, αντ’ αυτών  έστειλαν στις σφαγές την αναλώσιμη κρεατομάζα των υπηκόων τους, αφού προηγουμένως τούς είχαν ντοπάρει με εθνικιστικό παραισθησιογόνο. Για τους ίδιους λόγους έγινε και η εισβολή στη Μικρά Ασία το 1922, μόνο που αυτή τη φορά  οι βλέψεις των νεοελλήνων μεγαλεμπόρων,  τραπεζιτών, πολιτικάντηδων, κλήρου και λοιπών νεοκοτσαμπασήδων δεν συμβάδιζαν με αυτές των αντιστοίχων τους στα «σύμμαχα» κράτη.

Αυτή τη φορά οι «σύμμαχοι» στήν Entente  δεν έκαναν τα «στραβά μάτια», όπως λίγα μόλις χρόνια πριν, όταν επέτρεψαν στο ρωμαίικο κρατίδιο να «κατακτήσει» τη Μακεδονία. Οι Βρετανοί, Ιταλοί, Γάλλοι κλπ. βιομήχανοι, «επενδυτές» και λοιποί κερδοσκόποι δεν σκόπευαν να αφήσουν την Τουρκία στα χέρια της κουτοπόνηρης τριτοκοσμικής νεοελληνικής  πλουτοκρατίας, η οποία είχε πάρει  παραπάνω «φόρα» από όσο έπρεπε.

Τις συνέπειες του φιάσκου τού 1922 τις λούστηκε ως γνωστόν το κυριαρχούμενο κοινωνικό σώμα δηλαδή αυτό, που είχε σταλεί στα κρεουργεία, που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται «πεδία μάχης», ή «ζώνες πολεμικών επιχειρήσεων» ενάμισυ εκατομμύριο νεοέλληνες, άμαχοι και μή,  νεκροί, σακατεμένοι, ξεσπιτωμένοι, εκπατρισμένοι, υποσιτισμένοι, ρακένδυτοι, άρρωστοι, άστεγοι, αγνοούμενοι, δυσμενέστατες οικονομικές συνέπειες λόγω του εισρέοντος στην Ελλάδα προσφυγικού κύματος (τις οποίες φυσικά τις υπέστη, ως συνήθως, το κυριαρχούμενο συλλογικό κοινωνικό υποζύγιο), ελεύθερη πτώση του βιοτικού επιπέδου κ.λπ.(2).

Αλλά ειδικά στην περίπτωση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η βρετανική παρέμβαση υπήρξε η πλέον εξόφθαλμη και πιεστική τουλάχιστον για όποιους δεν τρέφουν γραφικές αυταπάτες περί μιας  Ελλάδος «πτωχής πλην τιμίας», που αντιστάθηκε  στον Άξονα γιατί …«έτσι κάνουν οι Έλληνες»  και άλλα φαιδρά. Γιατί, αν υποθέσουμε ότι το νεοελληνικό κρατίδιο και όχι ο νεοελληνικός λαός είχε κάποιο συμφέρον να εμπλακεί στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, ή στη Μικρά Ασία, ωστόσο το 1940 δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος πολεμικής εμπλοκής του.


Ούτε τα εγχώρια αφεντικά πολιτικάντηδες κλήρος, εικονικοί  ψευτοβιομήχανοι, παρασιτικοί μεσάζοντες και λοιποί μεταλλαγμένοι  πρώην τουρκοκοτσαμπασήδες της νεοελλάδας είχαν κάποιες βλέψεις από αυτόν τον πόλεμο, οι «σύμμαχοί» τους άλλωστε -και ειδικά οι θαλασσοκράτορες Βρετανοί- τούς είχαν κόψει τον επεκτατικό τους «αέρα» το 1922, αλλά ούτε και ο ελληνικός λαός είχε να περιμένει κάτι ο,τιδήποτε θετικό  από έναν πόλεμο.

Παρ’ όλα αυτά το νεοελληνικό κρατίδιο εισήλθε στον πόλεμο με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, σαν να επρόκειτο για δική του υπόθεση. Για τη στάση του αυτή επικαλέστηκε διάφορες αστείες δικαιολογίες, οι οποίες έχουν σαν κοινό σημείο τό ότι όλες τους ήσαν (και παραμένουν και σήμερα) παρμένες  από την πολεμική προπαγάνδα της εποχής: Ο πόλεμος καθαγιάστηκε σαν «πατριωτικός», σαν   «άμυνα της πατρίδας», ή σαν  «αντιφασιστικός αγώνας» κ.α.

Είναι ευνόητο, ότι αν αυτές οι αιτιάσεις αποδειχθούν -όπως θα επιδιώξουμε στη συνέχεια- ωραιοποιήσεις προορισμένες για τα αφελή σφάγια, που θα ντυθούνε στο χακί, τότε το μοναδικό συμπέρασμα, που οδηγείται κάποιος είναι ότι:
Η Ελλάδα θα έπρεπε να αποφύγει με κάθε τρόπο την εμπλοκή της στον πόλεμο, είτε επιδιώκοντας σοβαρά μια πειστική και ξεκάθαρη ουδετερότητα, ή, αν αυτό δεν γινόταν εφικτό, μή δεχόμενη να  πολεμήσει με  κανένα τρόπο.

Ο μητροπολίτης Χανίων Αγαθάγγελος (εικ. επάνω) και ο έλληνας γενικός διοικητής Κρήτης χαιρετούν χιτλερικά στη διάρκεια γερμανικής τελετής. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της στάσης των πολιτικών και θρησκευτικών «παραγόντων» της χώρας, που λίγους μήνες πριν είχαν σπρώξει τον ελληνικό λαό στο μεγαλύτερο και πιο άχρηστο αιματοκύλισμα της Ιστορίας του. Φωτογραφία: «Οι δωσίλογοι της Κατοχής», έκδ. περιοδικού «Ιστορικά Θέματα» Νο 17.

Οι μύθοι της προπαγάνδας: το «αναπόφευκτο» της ελληνικής εμπλοκής και η «αντιφασιστική» απάτη


Οι αιτιάσεις, που προέβαλε το κρατίδιο, για να σύρει στον πόλεμο τον λαό, που κατέχει, είναι δύο ειδών:
α. Αρχικά, μια αιτίαση, υποτίθεται, «ευνόητη», σύμφωνα με την οποία η είσοδος στον πόλεμο παρουσιάζεται σαν περίπου αναπόφευκτη (συνήθης και διαχρονικά δοκιμασμένη μέθοδος όλων των εξουσιών να παρουσιάζουν σαν αναπόφευκτο αυτό που έχουν ύπουλα μεθοδεύσει), αφού η «κακή» Ιταλία μας επιτέθηκε και εμείς έπρεπε  να «αμυνθούμε»,

β. μεταγενέστερα, μια αιτίαση «υπερβατική» και  θεμελιωμένη σε μιά «πολιτική» θεώρηση επιπέδου νεοελληνικού καφενείου, σύμφωνα με την οποία ο πόλεμος δεν ήταν μόνο πατριωτικοαμυντικός αλλά και … διεθνοποιημένος αντιφασιστικός.  Αυτή η αιτίαση «ανακαλύφθηκε» πολύ αργότερα  τής έναρξης των εχθροπραξιών με την Ιταλία, στην πραγματικότητα εισήχθη από το ιδεολογικό προπαγανδιστικό οπλοστάσιο των συμμάχων.
Στα περί δήθεν αμυντικού πολέμου από πλευράς Ελλάδος θα πρέπει να υπενθυμισθεί,   ότι ειδικά στη φλεγόμενη Μεσόγειο, υπήρξαν οι σθεναρές ουδετερότητες της (φασιστικής!) Ισπανίας και, κυρίως, της γειτονικής και ίσης στρατηγικής σημασίας, Τουρκίας. Τί εμπόδιζε την Ελλάδα να πράξει το ίδιο, αλλά αντιθέτως προκάλεσε δήθεν την εναντίον της επίθεση και δήθεν την ανάγκασε να αμυνθεί; «Η στρατηγική σημασία της» λέει η νεοελληνική σχολική και δημοσιογραφική προπαγάνδα.

Ωστόσο, οι ίδιοι λόγοι, που κατέστησαν δυνατή την τουρκική ουδετερότητα θα μπορούσαν ενδεχομένως να ισχύσουν και για μια ανάλογη ελληνική. Γιατί δεν εξηγείται το πώς  μια χώρα, λόγω της υποτιθέμενης στρατηγικής της σημασίας (όπως μας λένε ότι είχε η Ελλάδα), να   σύρεται σε έναν πόλεμο «παρά την φιλειρηνική θέλησή της», ενώ η αμέσως διπλανή της εξακολουθεί να  διατελεί σαν να βρίσκεται εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από αυτόν.

Προφανώς:
- Ή η Ελλάδα δεν είχε στρατηγική σημασία τόσο μεγάλη, ώστε να θεωρηθεί αναπόφευκτη η είσοδός της στον συγκεκριμένο  πόλεμο,
- ή, αν η Ελλάδα είχε την τεράστια στρατηγική σημασία, που μας παρουσιάζουν, τότε  η εξ ίσου τεράστιας στρατηγικής σημασίας Τουρκία αφέθηκε, τόσο από τους Συμμάχους, όσο και από τον Άξονα, στρατηγικώς ανεκμετάλλευτη.
Το δεύτερο είναι αστείο και μόνο να το σκέφτεται κάποιος, οπότε καταλήγουμε αβίαστα, στο ότι: Το 1940 η Ελλάδα δεν είχε καμία στρατηγική σημασία, τέτοια που να καθιστά αναπόφευκτο το σύρσιμό της από την μία ή από την άλλη εμπόλεμη πλευρά.

Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο μόνο και μόνο, γιατί η Βρετανία σκόπευε να την χρησιμοποιήσει σαν αεροπορική και ναυτική  βάση στη Μεσόγειο. Της δόθηκε έτσι μιά στρατηγική σημασία, που όπως και η Τουρκία, δεν την διέθετε αφ’ εαυτής. Αυτή ήταν η αιτία, που κατέστησε την Ελλάδα στόχο του Άξονα και ειδικά της Γερμανίας. Αλλά η Βρετανία δεν είχε καμμία δύναμη επιβολής στην περίπτωση, που η Ελλάδα αρνούνταν αυτό τον ρόλο.
Ήταν ήδη σε δυσχερή θέση σε όλα τα αποικιοκρατικά της μέτωπα: στην Ευρώπη, στην Βόρειο Αφρική, στην Άπω Ανατολή, παντού. Ωστόσο, το νεοελληνικό κρατίδιο δέχτηκε να παίξει  τον ρόλο, που ήθελαν οι προτέκτορές του μόνο και μόνο επειδή έχει μάθει να λειτουργεί με τα αντανακλαστικά του πιστού μαντρόσκυλου. Δείχνοντας δηλαδή δουλική χαμέρπεια στους πάτρωνές του και στυγνότητα στους υπηκόους του, τους οποίους θα έστελνε αδίστακτα στο σφαγείο.  Ένα γνήσιο δημιούργημα της αποικιοκρατίας …

Οι συνεχείς διπλωματικές επαφές με τους Βρετανούς τις παραμονές του πολέμου, η -έκδηλη σαν κοινό μυστικό- θέληση των Βρετανών να χρησιμοποιήσουν την «σύμμαχό» τους Ελλάδα σαν στρατιωτική βάση, η αστεία και κατάφωρη διπροσωπία της ελληνικής κυβέρνησης, που διακήρυττε τις φιλειρηνικές της διαθέσεις και την «ουδετερότητά» της δεν έπειθαν κανέναν, εκτός από τον -ως συνήθως- εύπιστο λαό.

Το φασιστικό καθεστώς και το Φύλλο Πορείας, που τους καλούσε άμεσα να παρουσιασθούν δεν άφηνε περιθώριο για καμμία σκέψη τυχόν κωλυσιεργίας στους επιστρατευμένους. Γι’ αυτό εικονίζονται στις φωτογραφίες να συνωστίζονται στα τραίνα κι όχι από … τη βιασύνη τους να πάνε να γίνουν «ήρωες». («Greece 1940-41 Εyewitnessed», Efstathiadis Group S.S., Aθήνα, 1995.)

Τα περί δήθεν διεθνούς «αντιφασιστικού» πολέμου είναι αρκετά ευκολότερο να τα καταρρίψει  κάποιος. Ως γνωστόν μια Ελλάδα φασιστοκρατούμενη, υπό τον δικτάτορα και πίθηκο του φασισμού Μεταξά δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πολεμά τον φασισμό. Παρ’ όλα αυτά, η προπαγάνδα τής  μεταγενέστερης αυτοαποκαλούμενης «Εθνικής Αντίστασης» εισηγήθηκε την αιτίαση του πολέμου ως δήθεν «αντιφασιστικού».

Αυτό το φαεινό προπαγανδιστικό εύρημα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από το νεοελληνικό εθνοκράτος (το οποίο έχει πλέον αναγνωρίσει την «Εθνική Αντίσταση» ως έναν από τους θεμελιώδεις μύθους του). Μάλιστα στο προπαγανδιστικό αυτό εύρημα δόθηκε «αναδρομική» εξηγητική ισχύς, έτσι ώστε η είσοδος της χώρας στον πόλεμο να ερμηνεύεται ως οφειλόμενη σε  μια δήθεν  εξ’ αρχής  αντιφασιστική στάση, παρά την ύπαρξη, κατά το πρώτο έτος του πολέμου, μιας εγχώριας φασιστικής δικτατορίας.

Στην πραγματικότητα, τα περί «αντιφασιστικού» αγώνα δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια περαιτέρω θεωρητικοποίηση και ωραιοποίηση του πολέμου. Η ωραιοποίηση αυτή, όπως άλλωστε αποδείχθηκε και από την μεταπολεμική σύρραξη των «αντιστασιακών» νεοελληνικών στρατών (στην πραγματικότητα  πρόκειται για συμμοριτοπόλεμο ελεγχόμενο από ξενοκίνητες «εθνικόφρονες», ή σταλινικές ηγεσίες/συμμορίες, ο οποίος καταχρηστικά και κατ’ ευφημισμόν ωραιοποιήθηκε ως «εμφύλιος»),  είχε σαν μοναδικό σκοπό να προετοιμάσει την εδραίωση των διαφαινομένων συμμαχικών μεταπολεμικών καθεστώτων και το εκ νέου μοίρασμα του πλανήτη (αφού, από το 1942 η ήττα της Γερμανίας θεωρείτο αναμενόμενη).

Αυτή ήταν στην πραγματικότητα η αποστολή των κατά τόπους «εθνικών αντιστάσεων» στις κατεχόμενες από τον Άξονα χώρες (3).

Αλλά η επινόηση του δήθεν «αντιφασιστικού» χαρακτήρα του πολέμου είχε και μια πολύ σπουδαιότερη αποστολή: να αποτρέψει τον νεοελληνικό και τους άλλους λαούς, όπου κι αν χρησιμοποιήθηκε, από το να εκμεταλλευθούν την πολεμική αναμπουμπούλα για να εξεγερθούν εναντίον των ομοεθνών αφεντικών τους. Ας μην ξεχνάμε, ότι ο μεσοπόλεμος υπήρξε μια περίοδος πλήρης κοινωνικών εκρήξεων, (στη Γερμανία το 1923, στη «σοβιετική» Ρωσία, όπου συνέβησαν επανειλημμένες εργατικές -αλλά όχι και φιλοτσαρικές- εξεγέρσεις εναντίον του «εργατικού  κράτους», στην Ισπανία το 1936-1939 κ.λπ.).

Μερικές από αυτές εκδηλώθηκαν ως κοινωνικές συνέπειες του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Μάλιστα το πρόσφατο παράδειγμα της συντριβής της Ισπανικής επανάστασης από τη συμπαιγνία όλων των ισχυρών κυβερνήσεων, «δημοκρατικών», «εργατικών» και φασιστικών αποδεικνύει, ότι αυτό που ανησυχούσε περισσότερο τους εξουσιαστές του πλανήτη ήταν να μην προκληθεί γενικευμένη διεθνής επαναστατική ανάφλεξη, την στιγμή, που απεργάζονταν τον δικό τους πόλεμο για την αναδιανομή του κόσμου(4).

Το ενδεχόμενο να μετατραπεί ο παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ των αφεντικών του πλανήτη  σε παγκόσμιο κοινωνικό πόλεμο, δηλαδή σε μια περίπου παγκόσμια επανάσταση των λαών εναντίον των κυριάρχων τους αποτελούσε και τον κυριότερο φόβο όλων των εξουσιαστών της εποχής. Πόσο μάλλον όταν είχαν περάσει μόλις είκοσι χρόνια από τον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο και η σιωπηρή ανοχή των μελλοθανάτων λαών, που προορίζονταν να σταλούν για μια ακόμη φορά στο σφαγείο, θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να φτάσει στα όριά της.

Ακόμα και μια μόνο κοινωνική εξέγερση σε κάποια χώρα του συμμαχικού συνασπισμού (είτε «ελεύθερη», είτε κατεχόμενη, π.χ. στην μονίμως «άτακτη» Γαλλία, ή στην φρεσκοεξεγερμένη Ρωσία), τον απειλούσε με στρατιωτική κατάρρευση, το πρόβλημα είναι τόσο παληό, που το είχε επισημάνει και ο Πλάτων: πρόκειται απλώς για τον προαιώνιο φόβο των κυριάρχων να μην εκδηλωθεί ανταρσία των κοινωνικώς  δυσαρεστημένων σε περίπτωση πολέμου (5)

Γι’ αυτό η επίκληση από τις συμμαχικές κυβερνήσεις των αντιφασιστικών αισθημάτων των λαών τους είναι εμετικά υποκριτική: λίγους μόνο μήνες πριν το ξέσπασμα του πολέμου οι ίδιες αυτές «δημοκρατικές» κυβερνήσεις είχαν χαρίσει τη νίκη στον ισπανικό φασισμό.  Η προπαγανδιστική  απάτη του «αντιφασιστικού» πολέμου χρησιμοποιήθηκε από όλους τους συμμάχους ανεξαρτήτως των άλλων διαφορών τους και πέτυχε να παροχετεύσει την κοινωνική δυσαρέσκεια και υποψία για τον πόλεμο, σε ανώδυνα για την εξουσία ιδεολογικά κανάλια.
Έτσι οι λαοί προσέφεραν με περισσότερη προθυμία τον αυχένα τους στα τσεκούρια των δημίων, πιστεύοντας αφελώς, ότι αγωνίζονται για «υψηλά» ιδεώδη.

Θοδωρής Λαμπρόπουλος (γνωστός και ως ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ )


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ



Σημειώσεις
(1) Βλ. την πολύ περιεκτική μελέτη «Οι δωσίλογοι της κατοχής», του Ιάκωβου Χονδροματίδη, έκδοση του περιοδικού Ιστορικά θέματα, Αθήνα 2008.
(2) Αν το Ρωμαίικο κρατίδιο ενδιαφερόταν πραγματικά για τον ελληνικό λαό, θα φρόντιζε να διασφαλίσει με πραγματικές Συνθήκες (και όχι με κουρελόχαρτα) τις ελληνικές μειονότητες, ή πληθυσμούς, που βρίσκονταν στην Μακεδονία, ή στην Μικρά Ασία, ή όπου αλλού χρειαζόταν. Αντιθέτως αυτό που έκανε ήταν να τις εγκαταλείπει συστηματικά στις διαθέσεις άλλων κρατών (Αλβανίας, Τουρκίας, Σερβίας, Βουλγαρίας κ.λπ.), έτσι ώστε να μπορεί, όποτε τού δινόταν η ευκαιρία να παραστήσει τον «ελευθερωτή» τους (βλ.  Μικρά Ασία 1922,  Αλβανία 1940 κλπ.). Η στυγνή αυτή τακτική κόστισε, όπως ξέρουμε, τα πάνδεινα στους διάσπαρτους ελληνικούς πληθυσμιακούς θύλακες των Βαλκανίων, αλλά και  τον εκπατρισμό τού ευημερούντος ελληνικού στοιχείου στην Μικρά Ασία.
(3) Βλ. σχετικά το σημαντικό έργο του Α. Στίνα (φίλου του Κορνήλιου Καστοριάδη) «Ε.Α.Μ. –Ε.Λ.Α.Σ.- Ο.Π.Λ.Α.: η ειδική αποστολή της “Εθνικής Αντίστασης” στον Β΄ παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και η συμβολή της στη βιβλική καταστροφή, που εν ψυχρώ προετοιμάζουν οι δήμιοι, που κυβερνούν τους λαούς», εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1984.
(4) Στη wikipedia (λήμμα: «Μπενίτο Μουσολίνι») διαβάζουμε: «Το 1936 ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος δίνει στον Μουσολίνι μια καλή ευκαιρία να πετύχει πολλά κέρδη με μια και μόνο κίνηση […] Είναι ο πρώτος που προσφέρει βοήθεια στους στρατηγούς της ισπανικής Χούντας και, μάλιστα, δεν θέτει καν όρους πληρωμής του τεράστιου υλικού που αποστέλλει, ενώ ακολουθούν και Ιταλικά στρατεύματα, τάχα εθελοντών, που παίρνουν μέρος αμέσως στις μάχες μετά την αποβίβασή τους στη Σεβίλλη.
Η Βρετανία και η Γαλλία -και παράλληλα και οι ΗΠΑ- κρατούν ουδέτερη στάση, η δε Αγγλία είναι προκλητικά υπέρ των φρανκιστών. Παρά τις αποδείξεις από Ιταλούς αιχμαλώτους, ότι μια ξένη χώρα εισβάλλει στην Ισπανία, η Κοινωνία των Εθνών, με την αφόρητη πίεση της Βρετανίας, αρνείται να εξετάσει τα στοιχεία που προσκομίζονται. […] Η δε Γαλλία, από την πλευρά της προτιμά να προσποιηθεί, ότι δεν βλέπει προς κάθε κατεύθυνση.
Ιταλικά βομβαρδιστικά υπερίπτανται των εδαφών των Γαλλικών αποικιών Μαρόκου και Αλγερίας βοηθώντας τον Φράνκο χωρίς καν να εμποδίζονται ή να τους ζητείται άδεια διέλευσης, ενώ στα Πυρηναία οι λαθρέμποροι οδηγούν μέσα από στενά μονοπάτια ανθρώπους, που θέλουν να πολεμήσουν για την Δημοκρατία. Οι ΗΠΑ με την σειρά τους εφοδιάζουν με πετρέλαιο τον Μουσολίνι δηλώνοντας, ότι πρόκειται για απλό “φωτιστικό υλικό, που δεν έχει σχέση με τον πόλεμο” παρ’ όλο που καταλήγει στα μηχανοκίνητα των Ιταλο-Γερμανών.»
Να προσθέσουμε επίσης, ότι ο Στάλιν έστειλε ως βοήθεια άφθονο πολεμικό υλικό και Ρώσους πράκτορες στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας. Η «βοήθεια» αυτή χρησιμο-ποιήθηκε πισώπλατα από τους κομμουνιστές εναντίον των εξεγερμένων Ισπανών τη στιγμή, που αυτοί ήσαν απασχολημένοι με τον πόλεμο εναντίον του Φράνκο. Αυτή υπήρξε και η κυριότερη αιτία της νίκης του φασισμού στην Ισπανία.
(5) Δυόμισυ χιλιετίες πρωτύτερα, ο -ολιγαρχικός- Πλάτων (Πολιτεία VIII, 551 d-e) είχε παραδεχθεί, ότι οι ολιγαρχικοί δεν είναι ικανοί να κάνουν πόλεμο, «γιατί είναι αναγκασμένοι, ή να οπλίσουν το πλήθος, οπότε θα το φοβούνται περισσότερο από τους εχθρούς, ή να μην το χρησιμοποιήσουν καθόλου». Οι σημερινοί κυρίαρχοι, διαθέτοντας το όπλο της προπαγάνδας μπορούν να εξοπλίζουν με ελεγχόμενο τρόπο τα πλήθη, που σκοπεύουν να σύρουν στους πολέμους τους. Αλλά παρ’ όλα αυτά δεν έχει πάψει να τους απασχολεί το ενδεχόμενο κοινωνικής ανταρσίας στα μετόπισθεν.
(6) Wikipedia, λήμμα «Μπενίτο Μουσολίνι».
***
Σπάνιο ηχητικό υλικό από το σχόλιο του Μάνου Χατζηδάκι για το «Όχι» του Μεταξά και την 28η Οκτωβρίου.
Παράθεση :«Γιατί είπε το «Όχι» ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ. Μπορεί κανείς να ερωτηθεί: Και αν λέγαμε ναι; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία – μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς; – και ύστερα μέσα στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Άσε και εκείνη την μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις ότι ήμασταν και οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων.
Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για άλλη μια φορά νίκησαν οι Χίτες, οι κουτσαβάκιδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και οι Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».***

Εθνική επέτειος ντροπής είναι μόνο γι αυτούς που νιώθουν ντροπή για τους δικούς τους λόγους. 
Προσωπικά κι εγώ τιμώ εκείνους που πολέμησαν, κι εκείνους που πέρασαν όσα πέρασαν, και δεν θέλω να τους ξεχνώ. 
Η maggisoula είπε με τον τρόπο της, αυτά που κι εγώ σκέφτηκα διαβάζοντας τα. 
http://www.aoratos-naos.com/t3261-topic#26356

Λιακάδα έγραψε:

Εθνική επέτειος ντροπής είναι μόνο γι αυτούς που νιώθουν ντροπή για τους δικούς τους λόγους. 
Προσωπικά κι εγώ τιμώ εκείνους που πολέμησαν, κι εκείνους που πέρασαν όσα πέρασαν, και δεν θέλω να τους ξεχνώ. 
Η maggisoula είπε με τον τρόπο της, αυτά που κι εγώ σκέφτηκα διαβάζοντας τα. 
http://www.aoratos-naos.com/t3261-topic#26356

πιστεύω ότι όσα έγραψα περί σημαίας και εθνικών ηρώων και πατριωτικού ρίγους κτλ και του σκοτεινού και τρισάθλιου και στημένου παρασκηνίου πίσω από αυτές τις συγκινησιακές σαχλαμάρες και συναισθηματικές σκοτοδίνες-κόλαφο για την ελευθερία της ανθρώπινης υπόστασης και τις άπειρες δυνατότητες και προοπτικές εξέλιξης(κι απερίφραχτες από καθε ιδεολογική στράτευση και πατριωτικό-θρησκευτικό-κρατικό αντιεξελικτικό μαϊμουδοποιόν μαντρί για αγελες ανθρώπων), αρκεί ως αντίλογο σε όσα γενικά κι αόριστα θέτεις.
Διάβασε εδώ όσοα γενικά έγραψα και παρέθεσα περί αμείλικτης ιστορικής αλήθειας και προπαγάνδας σε βάρος της:

http://www.aoratos-naos.com/t3261-topic

Α! Όποιος το επιθυμεί από αυτούς που διαβάζουν τα παραπάνω εκτός απο την άμεσα ενδιαφερόμενη, ας δουν με την δέουσα προσοχή κι αυτό το βίντεο(όπου ο Καστοριάδης το προχωρά πολύ παραπέρα, μιλώντας για όλους και όλα)

ioessa έγραψε:

Η ιδια πλυση εγκεφαλου εγινε και επιτεθεμενους και στους αμυνομενους.

Οταν τους ΄΄μεγαλους ΄΄ τους αφησουμε να φαγωθουν μονοι τους τοτε ναι θα εχουμε κερδιση

Αυτο που με προβληματιζει για το τωρα στην σημερινη εποχη μας ειναι πως δεν βαζουν απλα την προπαγανδα η τα συνθηματα για να σε ωθησουν, αλλα εχουμε και την νανοτεχνολογια ποιος ξερει τι κανουν με τα τροφιμα τα εμβολια .

Απλα σκεφτομαι ...............

Θέτεις τα σωστά ερωτήματα, κάνεις τις κατάλληλες συνδέσεις (όλα συνδέονται, καλά το κατάλαβες καλή μου) και η σκέψη σου απλώνεται σε πολλά επίπεδα. Ναι! Πίσω από κάθε φαίνεσθαι παραμονεύει και εξελίσσεται ένα γίγνεσθαι, διαμορφώνοντας το παρόν και το μέλλον!
Πρόσεξε κι αυτά:

ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ ΔΟΥΛΕίΑ

" Εκείνος, που έτσι σας καταδυναστεύει, έχει μόνο δυο μάτια, μόνο δυο χέρια, μόνο ένα σώμα, τίποτα παραπάνω από όσα διαθέτει και ο τελευταίος άνθρωπος ανάμεσα στους αμέτρητους που κατοικούν στις πόλεις σας, στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα παραπάνω για να σας καταστρέψει από την εξουσία που εσείς του
απονείματε.
Πού βρήκε αρκετά μάτια για να σας κατασκοπεύσει, εάν δεν του τα δώσατε οι ίδιοι; Πώς μπορεί να έχει τόσα πολλά χέρια για να σας χτυπά, εάν δεν τα δανείστηκε από σας; Τα πόδια με τα οποία ποδοπατά τις πόλεις σας, πού τα βρήκε, αν δεν είναι τα δικά σας; Πώς έχει οποιαδήποτε εξουσία πάνω σας, εκτός μέσα από σας; Πώς θα τολμούσε να σας επιτεθεί, εάν δεν είχε τη συνεργασία σας;
Τι θα μπορούσε να σας κάνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν συνεργούσατε με τον κλέφτη που σας ρημάζει, εάν δεν ήσασταν συνένοχοι με τον εγκληματία που σας
σκοτώνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν προδίδατε τους εαυτούς σας;"

Étienne de la Boétie: Πραγματεία Περί Εθελοδουλίας

" Να σε κυβερνούν σημαίνει..."

" Να σε κυβερνούν σημαίνει πως σε κάθε διαπραγμάτευση σου, σε κάθε σου κίνηση, είσαι σημειωμένος, εγγεγραμμένος, απογραμμένος, φορολογημένος, διατιμημένος, σφραγισμένος, μετρημένος, αριθμημένος, αξιολογημένος, αδειοδοτημένος, εξουσιοδοτημένος, προειδοποιημένος, περιορισμένος, αναμορφωμένος, διορθωμένος, τιμωρημένος.
Σημαίνει πως υπό το πρόσχημα της κοινής ωφέλειας και στο όνομα του κοινού συμφέροντος υποχρεώνεσαι να εκπαιδεύεσαι, να εκμεταλλεύεσαι, να εξαγοράζεσαι, να μονοπωλείσαι, να κομματιάζεσαι, να τσακίζεσαι, να ληστεύεσαι· και τότε, με την παραμικρή αντίσταση, με την ελάχιστη διαμαρτυρία, σε περιορίζουν, σε περιφρονούν, σου βάζουν πρόστιμο, σε στριμώχνουν, σε καταγράφουν, σε καταχρώνται, σε ξυλοφορτώνουν, σε αφοπλίζουν, σε πνίγουν, σε φυλακίζουν, σε δικάζουν, σε καταδικάζουν, σε πυροβολούν, σε απελαύνουν, σε θυσιάζουν, σε πουλάνε, σε προδίδουν και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, στο τέλος σε βγάζουν τρελό, σε χλευάζουν, σε περιγελούν και σε εξευτελίζουν.
Αυτό σημαίνει να σε κυβερνούν, αυτή είναι η δικαιοσύνη και η ηθική της διακυβέρνησης. "
Πιερ Ζοζέφ Προυντόν

ΕΛΕΓΚΤΕΣ (της ίδιας της Ιστορίας και των γεγονότων της!)

Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν.

ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ

συμφωνώ με την ioesa, kai βέβαια συμφωνώ μ αυτό που θές να πεις Χρήστο. Οταν ένας ασυνείδητος ηλίθιος οδηγός σκότωσε την ανηψιά μου μέσα σ όσα ένιωθα,είχα και τρομερή οργή. Απίστευτη οργή! Κάθε χρόνο εκείνη τη μέρα του θανάτου της εγώ θυμάμαι το όμορφο πρόσωπο της. Χαμογελάω και προσπαθώ να μην νιώθω εκείνη την οργή ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙ.
Λοιπόν όλες αυτές οι πλούσιες΄και βαρύγδουπες λεξεις που χρησιμοποιείς που είναι πολύ οικείες στ αυτιά μου λογο της εφηβείας μου μέσα στα γραφεία της ΚΝΕ, δε μου λένε απολύτως τίποτα. Δε χρειάζεται να σ ενοχλεί η άποψη μου. Γιατί εσύ κι εγώ κι χιλιάαααααααααααααααδες ακόμα σαν κι εσένα κι εμένα, αυτά που λες τα ξέρουν,μόνο μ άλλα λόγια τα συζητούν.
Κι ούτε μ ενδιαφέρει να περιφέρεσαι μέσα στο ίδιο μαντρί που είμαστε όλοι μαζί, κι εσύ κι εγώ,και να φωνάζεις είμαστε σε μαντρί είμαστε σε μαντρί είμαστε σε μαντρί, και να κουτουλάμε όλοι μαζί στα περιφράγματα. Κάπου υπάρχει η πόρτα η έξοδος και δεν είν δύσκολο να τη ανοίξουμε. Αρκεί να τη βρούμε, γιατί απ τη βαβούρα και τις φωνές των μαντροδειχτάδων θόλωσε το μυαλό και ζαλιστήκαμε! Αντι λοιπον να φωνάζεις ότι είμαστε στο μαντρί δείξε μου τη πόρτα. Μπορείς; Με συγκεκριμένα πράματα. Το και το! Αυτό κι αυτό! Ετσι ,κι από δω. Μη μου λες ότι έχω δυο πόδια,βοήθησε με να τα χρησιμοποιήσω να περπατήσω. Δεν είμαι ηλίθια και μη με κάνεις να νιώθω αδύναμη και μη μου επιτίθεσαι. Βοήθησε με μπορείς; Να με βοηθήσεις μπορείς; ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙΣ; Χρησιμοποιώ ε΄σενα και μένα στη συζήτηση αυτή γιατί μου είναι πιο εύκολο να κατανοηθώ. Και συνεχίζω το λοιπόν, γιατί αυτό που κάνεις εσύ κι άλλοι σαν εσένα το μπορώ κι εγώ. Γιατί κι εγώ ξέρω όλο αυτό το ιστορικό φιάσκο, κι ότι κανένας πόλεμος δε στηθηκε για ελευθερία ειρήνη κι άλλα συναφή! Κι ότι δεν έχουν καμία σχέση με το καλό της ανθρωπότητας κι ότι όλα τα ιδεώδη και οι μεγάλες ιδέες δόθηκαν στον άνθρωπο για να έχει λόγους και τη κατάλληλη πόρωση και το ανάλογο συναίσθημα ώστε να συμμετέχει στα σκακιστικά παιχνίδια των απανταχού καθαρμάτων, χωρίς να αναρωτιέται και να έχει αντιρρήσεις, δες Ανατολή που για μια ιδεα και πιστη χρόνια τωρα σκοτώνουν και σκοτώνονται για έναν άγνωστο κερατά αλάχ! ετσι νομίζουν.
Αν ο παππούς μου πατέρας μου αδερφός μου γιος μου σκοτώνεται σ ένα τέτοιο πόλεμο, το κάνει γιατί πιστεύει σε κάτι που το λένε πατρίδα. Καλώς κακώς, πιστεύουν κι έτσι νιώθουν. Αν εσύ τους λες ηλίθιους μαγκιά σου. Αν έχασαν τη ζωή τους για ένα στημένο χυδαίο παιχνίδι, δεν χρειάζεται να αναρωτηθώ. Το ξέρω. Μετράω το θάρρος της ψυχής τους όμως γιατί βρέθηκαν στη θέση που βρέθηκαν χωρίς να ρωτηθούν και βρέθηκαν προ τετελεσμένων γεγονότων. Εμένα ήθελαν να προστατέψουν πρωτίστως. Γιατί πατρίδα είναι όλα αυτά που αγαπάς. Κι όλες αυτές οι συγκινησιακές σαχλαμάρες και συναισθηματικές σκοτοδίνες όπως τις ονομάζεις,έστω και προμελετημένες και οδηγούμενες από κάποιους, επέτρεψαν σ εμένα και σένα να καθόμαστε και να συζητάμε τώρα και να λέμε όλες αυτές τις φαμφάρες τώρα. Γιατί κι εσύ κι εγώ φαμφαρίζουμε αγαπητέ μου αυτή τη στιγμή! Πόσους πληγέντες απ τις πλημύρες έτρεξες να βοηθήσεις; Σε πόσα παιδάκια της Αφρικής κι άλλων χωρών έτρεξες να τ αγκαλιάσεις; Σε πόσους άδικα φυλακισμένους έκανες επίσκεψη; Πόσους άστεγους φιλοξένησες; Σε πόσους στρατιώτες που επέστρεψαν από μάχες στάθηκες στο πλάι τους την ώρα που έκλαιγαν και μουρμούραγαν σαλεμένοι επειδή κατάλαβαν όλο αυτό το φιάσκο, νιώθωντας ότι ήταν απλός ένας αριθμός αναλώσιμος χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας; Σε πόσες γυναίκες μπροστά στήθηκες για να μη τις πετροβολήσουν; Εγώ πάντως κάθομαι εδώ στη καρέκλα πίνω καφέ και μιλάω μαζί σου.
Μην εξεγείρεσαι λοιπόν σα να είμαστε τα βλαμένα πρόβατα που ευχαρίστως βάζουν το κεφάλι τους κάτω από το μαχαίρι! Οπου είσαι εσύ είμαι κι εγώ. Οπως εσύ έτσι κι εγώ. Ξέρω κάποιους που δεν είναι σα κι εμένα κι εσένα. Γι αυτό και το βουλώνω και δε βγάζω φιρμάνι κάθε μορφής οργή μου δείχνοντας τα συνπρόβατα μου! Από σεβασμό και ντροπή γι αυτούς.
Οσο είμαι μέσα στο μαντρί πρόβατο,κατά τα λεγόμενα τόσων ,κάνω μπε. Οταν καταφέρω και βρω το τρόπο να βγω εξω απ αυτό που λέτε μαντρι, θα σταθω στα πόδια μου και θ αρχίσω να χοροπηδάω γύρω γύρω για να με δουν κι άλλοι μπας και τους πείσω ότι αν θελήσουν μπορούν κι αυτοί.
Όλα αυτά που λέω δεν στοχεύουν εσένα. Άλλο είναι το πρόβλημα κι είναι κοινό για όλους μας. Σ αυτό αναφέρομαι κι ας χρησιμοποίησα ως πρωταγωνιστές το -εγώ- και το -εσύ-.

Κάνω ότι μπορώ να μάθω στα παιδιά μου ότι κανένας πόλεμος δεν αλλάζει το κόσμο. Κάνω ότι μπορώ για τους μάθω ότι ήρωας δεν είναι αυτός που σκοτώνει και σκοτώνεται. Κάνω ότι μπορώ για να μάθουν ότι ήρωας είναι αυτός που έχει τα κότσια να επιλέξει και να υποστηρίξει τον δικό του δρόμο,έχοντας πάντα κατά νου ότι δεν μπορείς να είσαι καλά αν έστω κι ένας άνθρωπος πάνω σ αυτό τον πλανήτη,φοράει αλυσίδες είτε στα χέρια,είτε στη καρδιά,είτε στο νου.
Ετσι απλά και χωρίς να χρειάζεται να μιλήσω γράφοντας καλλιτεχνικά.
Δε θέλω να σε πείσω για κάτι βασικά,γιατί στην ουσία του πράγματος δε διαφωνώ μαζί σου. Προφανώς δε μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις ποιο είναι το συναισθημα μου. Ισως γιατί δε με αφορά αν θα δεις το συναίσθημα μου,αυτό που με έκανε να πω όσα είπα σήμερα συνολικά.
Και ζητώ συγνώμη αν επιμένω να μιλάω μ αυτό τον σκόπιμο αμόρφωτο τρόπο. Δεν έχω να δείξω τίποτα και δε θέλω να με ακούσει κανείς,γιατί το μόνο πράμα που φοβάμαι στη ζωή μου,είναι μη πείσω κανεναν και πάρω κανέναν στο λαιμό μου.
Να σαι καλά Χρήστο.

καλή μου μαγισσούλα, γιατί προσπαθείς με τόσο άκομψο τρόπο να απομαγευτείς; Δεν σου πάει!Και δεν σου ταιριάζει!

Kατ'αρχήν τα περί γλώσσας βαρύγδουπης ΚΚΕ στάιλ, δεν με αφορούν γιατί ποτέ μου δεν θα μπορούσα να κάνω χωριό με τους σταλινικούς μέσα στο...μαντρί τους και με τις κατευθυντήριες απαρέκλιτες γραμμές τους και με το μεγάλο ιστορικό χαφιεδισμού σε βάρος των ίδιων των αγωνιστών τους πρώτα απ'όλα! Δηλαδή όποιος μιλάει προσπαθώντας να έχει έναν συγκροτημένο λόγο και διαθέτοντας μια καλώς ή κακώς πολιτική σκέψη που αποκτήθηκε όχι σε κάποιο διευθυντήριο αλλά μέσω πολλών προσωπικών βιωμάτων κι ακόμη περισσότερων διαβασμάτων (και του αλωνιού και του σαλονιού, να πούμε, ένας συνδυασμός!), έχει κάνει για σένα το αγροτικό του στα στασίδια της ΚΝΕ ή θέλει να το παίξει μορφωμένος σε σύγκριση με σένα την "αμόρφωτη"; Τι παραλήρημα ήταν αυτό και κάπου έχασα κι αυτά που θες να πεις.
 Καλή μου δεν είμαι εγώ ο εχθρός! Εγώ μόνο ερεθίσματα δίνω. Και οιβαρύγδουπες λέξεις έχουν αποκλειστικό κινητήριο καύσιμο την καρδιά! Ίσως περισσότερο απ'το μυαλό, ακολουθώντας τη σοφή συμβουλή των Ινδιάνων!

Επέτρεψέ μου να εκφράζω ελεύθερα (διαφορετικά καταλήγουμε σε καταστάσεις...ΚΚΕ!) την άποψή μου, την οποία τη στηρίζω πάντα σε όσο γίνεται πιο στέρεα επιχειρήματα και ντοκουμέντα, με τη συνδρομή της Ιστορίας που είναι η άτιμη μεγάλη μαλώστρα κι ενίοτε ένα κρεμμύδι με πολλές στρώσεις που γίνονται όλο και πιο σάπιες όσο ξεφλουδίζεις και βρωμάνε και ζέχνουν, αλλά εσύ (όχι εσύ! μην το πάρεις προσωπικά, γενικά μιλάω) το μασουλάς μέχρι την τελευταια μπουκιά. Και προτιμάς (όχι πάλι εσύ, γενικά πάλι μιλάω) να κάνεις ότι δεν βλέπεις, ακόμη κι αν σου το παρουσιάζουν με τον πιο αδιαμφισβήτητο και διάφανο τρόπο, ότι πίσω από τη συναισθηματική ομίχλη των "ιερών κι όσιων" μπορεί να χάσκουν τα ανίερα, σάπια, ύπουλα κι ανόσια! Παρέθεσα κι εδώ και στην ανάρτηση περί σημαίας αρκετά στοιχεία και συνδέσμους, που ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ την παράνοια του κάθε πολέμου, το διάτρητο "πατριωτισμό κι εθνικό ρίγος" και τα πρόσωπα που δημιουργούν όπως θέλουν την Ιστορία και παρασύρουν στο σφαγείο λαούς με τα ιδεολογήματα της που...ας (να'το το "αλώνι" που έλεγα!) και τα μυθεύματά τους (ένα απ΄αυτά είναι και το περί "καθαρών λαών" που υπάρχει μόνο στην ακάθαρτη φαντασία των αποβλακωμένων επί γης σωβινιστών, των πιο καθαρών δηλ. κρετίνων που υπάρχουν!). Παραθέτω ξανά ένα σπουδαίο άρθρο (που ίσως δεν το μελέτησες όως του έπρεπε) περί της αθλιότητας της ιδεολογικοποίησης (και πρόκλησης συγκινησιακών φορτίσεων) του πολέμου και ιδίως των "εθνικών πολέμων":
-Η αθλιότητα της ιδεολογικοποίησης του πολέμου

Κι αφού όπως έχω καταλάβει θαυμάζεις τους αρχαίους Έλληνες και το στοχασμό τους, μάθε πως ο όρος "εθνικός πόλεμος" ήταν ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ σε αυτούς, ακόμη και μεταξύ διαφορετικών λαοτήτων και θεωρούσαν 'οτι πάντα τα αίτια κάθε πολέμου είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ και ΤΑΞΙΚΑ!
Και βέβαα η κοινή καταγωγή τους (γλώσσα, θρησκευτικές συνήθειες, πολιτιστικά χαρακτηριστικά) δεν θεωρούνταν επαρκής και σοβαρός λόγος για να είναι ενωμένοι και η πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική Ιστορία τους το απόδειξε πάμπολλες φορές αυτό! Όπως θα βρεις (ανάμεσα σε άλλα πολυ ενδιαφέροντα) στο άρθρο που παρέθεσα παραπάνω που βρίθει από πληθώρα βιβλιογραφικών αναφορών και ιστορικών στοιχείων):
"οι αρχαίοι έλληνες δεν διεξήγαγαν ποτέ «εθνικούς», «θρησκευτικούς», «πολιτισμικούς» ή άλλου ιδεολογικού επικαλύμματος, πολέμους.Οι έλληνες αντιλήφθηκαν, λοιπόν, την σύγκρουση με τους βαρβάρους, όπως και κάθε άλλη πολεμική σύγκρουση, ως κατεξοχήν πολιτική. Δεν αντιλήφθηκαν τον πόλεμο εκείνο ως «εθνικό» (η σημερινή  έκφραση «εθνικός πόλεμος» θα τους ήταν μάλλον ακατανόητη) αλλά, πέρα για πέρα υλιστικά και πολιτικά, εν προκειμένω ως αναμέτρηση μεταξύ  αυτοκαθοριζόμενων  (συλλογικά και προσωπικά) ανθρώπων και ενός στρατού σκλάβων. Η έννοια του «εθνικού» και, συνακόλουθα, του «εμφυλίου» πολέμου, είναι παντελώς άγνωστη τόσο στον Ηρόδοτο, όσο και στον Θουκυδίδη, αφού κανείς τους δεν αντιμετώπιζε ιδεολογικά, ή συγκινησιακά τον πόλεμο."

Και συνεχίζουμε, γιατί πιστεύω ότι έγινες μελοδραματική(διευκρίνηση, για να μη βρεθεί κανένας "καλοθελητής": με αυτό ΔΕΝ εννοώ βέβαια το περιστατικό με το κοριτσάκι που ανέφερες στην αρχή, αν και δεν καάλαβα ποτέ που και κατά πόσο κολλάει μέσα σε αυτή τη θεματική και τα ιστορικά εγονότα και τις αλήθειες που την προδιορίζουν) και με πέρασες για κάτι:

 ή σαν προπαγανδιστή "εθνοαποδομιστικού ιού" που επειδή λέει τη γνώμη του θέλει να πείσει τον άλλον κι όπως λες "να τον πάρει στο λαιμό του"(και να τον πάει πού; στον κατήφορο της ισοπέδωσης των "ιερών της φυλής;" πού;)

ή σαν πορτιέρη που υποδεικνύει την κατάλληλη πόρτα εξόδου από το μαντρί,
ενώ ίσως δεν υπάρχει ΜΙΑ μόνο πόρτα διαφυγής ή η ίδια για τον καθένα και ίσως η αλήθεια είναι πολυπρόσωπη και υπάρχουν άπειροι τρόποι να την κοιτάξεις, να την αγκαλιάσεις (μια οδυνηρή στην αρχή διαδικασια!), να πορευτείς μαζί της, να την εξελίξεις. Αλλά αφού σε τρώει τόσο θα σου μιλήσω αργότερα για μια πόρτα, άντε και δύο..άντε τρεις...

ή με πέρασες για φαφλατά που μόνο ανώδυνη κριτική ξέρει να κάνει από την κυνική άνεση του μηδενιστικού καναπέ του κι από πράξεις καπουτ! Σωστά; Αήθεια υπάρχει κάνα αγωνιστόμετρο; Πώς αντιλαμβανεσαι εσύ τις προσπάθειες εξόδυ από το μαντρί; Γιατί από διαδηλώσεις, πορείες, συζητήσεις σε λαίκές συνελεύσεις και σετο χώρο που δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά, κινητοποιήσεις με ρίσκο τραυματισμού-συλληψεων και μπόλικο ληγμένο δακρυγόνο, καταλήψεις και κοινωνικές δράσεις πολυ δυναμικου χαρακτήρα και δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης με καανάλωση άφθονου κόπου και προσωπικού χρόνου(δεν χρειάζονται λεπτομέρειες και ούτε γουστάρω εύσημα, αυτό μου έλειπε δεν έχω να αποδειξω πα τίποτα σε κανέναν "μορφωμένο ή αμόρφωτο"...)...Χμ! από όλα αυτά κι άλλα πολλά...τότε... ε! έχουμε κι εμείς την εμπειρία μας! Αλλα αναρωτιέμαι (ioessa, μη σταματας πτέ να θέτεις ερωτήσεις!): μήπως όλα αυτά , ακόμη κι αυτά εντάσσονται με πολλούς και σίγουρα πέρα από τη θέλησή μας καλοστημένους και προβλέψιμουςτρόπους μέσα στις λογικές του μεγάλου μαντριού; Ότι ταχα βρίσκεσαι σε κίνηση, προς τη πόρτα;
ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠ ΑΥΤΗΝ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΜΑΣ;
ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ; ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑΔΡΑΠΕΤΕΥΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΟΤΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΑΦΕΝΤΑΔΕς ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΝΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ -ΙΣΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΟΥΣ ΦΑΥΛΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΙΛΑΝΕ ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΙΚΕΙΟΥΣ ΚΩΔΙΚΕς ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΝΑ ΤΡΙΖΟΥΝ;

ΧΜ!(έτσι δεν είναι γλυκιά μου Αιθηρόη; Ένα μεγάλο Χμ! και συνεχίζω):

α) Πρώτα, κατάλαβε πώς και γιατί είσαι φυλακισμένος:


B)στη συνέχεια μελέτησε το "μενού" της φυλακής σου, που σε διαλύει σωματικά, ψυχικά και πνευματικά, γιατί με διαλυμέν ανσοποιητικό, θολωμένο μυαλό και μεταλλαγμένη υπόσταση ελέγχεσαι πολύ πιο εύκολα ως άρρωστη οντότητα από τους κακους μάγους που σε στοιχειώνουν (στην κυριολεξία):

Μια σειρά συνδέσεων και σχέσεων που οδηγούν στη μεγάλη νύχτα της ανθρωπότητας...(κλικάρετε και διαβάστε το άρθρο του Ένοικου)

Αντίδοτα υπάρχουν και σωματικά(κλικ:Φυσικά αντιβιοτικά κατά των Υπερ-ιών) και αντιληπτικά που με τη σειρα τους οδηγούν σε πραγματικά ανατρεπτικες για κάθε φυλακή και κάθε σύρραξη εντός της (πχ "εθνικοί πολεμοι" μεταξύ κρατουμένων), ας αφήσουμε και πάλι το φίλο μου τον Ένοικο Ανάμεσα στους Κόσμους να μας τα πει με το δικ΄του τρόπο:

Για ν'αρχίσει να υποχωρεί το μεγάλο ψέμα χρειάζεται να υπερασπιστεί ο καθένας την ψυχή του. Την ψυχή του Κόσμου!

(κλικαρε τον παραπάνω συνδεσμο)

και φυσικά το αγαπημένο μου από τα του Ένοικου (είμαι περήφανος που είμαστε φίλοι):

Η ΟΥ-ΤΟΠΙΑ ΕΙΝ'ΕΔΩ!

 Η ου-τοπία είν'εδώ.
Μέσα μας. Την κουβαλάμε μαζί μας.
Σε κάθε μικρό βήμα μας που διαμορφώνει το παρόν. Άρα και το μέλλον.
Την υλοποιούμε λίθο με λίθο.
Με κάθε ιδέα μας, σε κάθε μας σάλεμα, με κάθε σκέψη που γεννάει ανάλογη πράξη.
Ακόμα και με τις αστοχίες μας. Αν μαθαίνουμε απ'αυτές και δεν ταυτιζόμαστε μαζί τους. Ή εθιζόμαστε σ'αυτές. Κι αν εξαιτίας τους μπορούμε και να πλουτίζουμε τις ίδιες τις έννοιες. 

Όταν ο βίος μας δεν φαντάζει ως υπερβολή.
Όταν δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να διαθέτει μια γκαρνταρόμπα "χιτώνων" κι ο διπλανός ούτε έναν. Όταν δεν είμαστε ελεήμονες μόνο και μόνο για να επιβεβαιώνουμε την υπεροχή μας έναντι αυτού που ελεούμε.
Όταν δεν αναμένουμε επίγειες ή μεταθανάτιες αμοιβές για να πράξουμε με συμπόνια.
Όταν δεν δίνουμε για να πάρουμε πίσω.
Όταν δεν κινούμαστε στην επιφάνεια ή περιφέρεια των προβλημάτων. Αλλά βυθιζόμαστε στον πυρήνα τους. Για τη θαρρετή επίλυσή τους κι όχι για την ατελέσφορη γιατρειά τους.
Όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών μας. Και συγχρόνως δεν φοβόμαστε τις επιλογές.
Όταν δεν πέφτουμε σαν καμικάζι στη φωτιά. Και συγχρόνως δεν φοβόμαστε τη φωτιά.
Όταν το ξεβόλεμα από το οικείο μας εμπνέει. Και η οικειότητα της περιπέτειας του αγνώστου μας ξαφνιάζει.
Όταν λέμε "όχι" εκεί που οι πιο πολλοί κρύβονται πίσω απ'το "ναι". Κι αντίθετα.
Όταν δεν βαφτίζουμε τους εθισμούς μας ως "ανακούφιση". Γιατί δεν χρειαζόμαστε και πολλή ανακούφιση για να νιώθουμε καλά.
Όταν τρώμε τα μούτρα μας και γελάμε. Και κλαίμε από τα γέλια σαν μας ζητάνε να σοβαρευτούμε και να ωριμάσουμε.
Όταν κινούμαστε αντί να είμαστε αραχτοί...


Η ουτοπία δεν είναι ένας τόπος που δεν υπάρχει, αλλά που δεν υπάρχει ακόμα.
Η ενσωμάτωση και "κανονικότητα" είναι η δυστοπία που υπάρχει, αλλά δεν είναι και βέβαιο πως θα υπάρχει για πολύ...ακόμα!


Ο Ένοικος...


Και κλείνω εγώ με στιχάκια (ναι, το παλεύω τον "καλλιτεχνικό τρόπο"):












ΥΓ:
"Όλοι μας ζούμε μέσα στο βούρκο, αλλά κάποιοι από εμάς κοιτούν προς τα άστρα"
OΣΚΑΡ ΓΟΥΑΪΛΝΤ

(και μ'αρέσει, παρα τα σκατά που θέλουν να με πείσουν ότι είναι η "κανονικότητα" που μου αναλογεί,  τόσο πολύ αυτή η θέα του καθάριου έναστρου ουρανού! Εσάς;)

"Αιθηρόη"



Μπορεί σε όλους αυτός ο διάλογος να φαντάζει αντίπαλος....

τι αντίπαλος... σίγουρα ακούς το ακόνισμα...


ΟΜΩΣ !

μέσα στην πλήρη σύγχηση μου ,καταφέρνω να δω οτι αυτός ο διάλογος δεν είναι αντίπαλος. Οχι, δεν είναι, μόνο φαίνεται, παραπλανεί.
Ας πούμε λοιπόν οτι ο διάλογος ΔΕΝ ειναι αντίπαλος, τότε μπορούμε να δούμε οτι ο καλός διάλογος είναι ΠΑΝΤΑ αντίπαλος. Δεν μένει λοιπόν παρά να σταθούμε στο τι είναι και όχι στο τι φαίνεται οτι είναι.
Οφείλουμε να προκαλούμε κίνηση αλλά οχι κυριαρχική κίνηση, διοτι οι Ιδέες δεν κυριαρχούνται. Είναι σαν τις παροιμίες, σαν τους λόγους της Πυθίας, μεταφράζονται με λέξεις και οι λέξεις είναι στο χειρισμό και στην κατανόηση του χρήστη.Η δημιουργία είναι απρροια ισορροπίας αντίπαλων δυνάμεων.
Κι αν ισορροπισουμε τις αντιθέσεις, θα δούμε και θα ορίσουμε την γέννηση και την διαιώνιση των ΤΥΡΡΑΝΩΝ και το φοβερό ατου. το ΦΟΒΟ.
Αλλά να μην ξεχνάμε ο καθένας μας μπορεί να είναι ένας μικρός τύρρανος...
Πως θα δραπετεύσουμε από την φυσική ροή;;; Πρέπει να παρατηρήσουμε την δυαδικότητα και να αλλάξουμε την κατεύθυνση με ομαλό τρόπο, βαση ΦΥΣΕΩΣ.

Το ΛΙΘΟ   

nnan έγραψε:

Αλλά να μην ξεχνάμε ο καθένας μας μπορεί να είναι ένας μικρός τύρρανος...
Πως θα δραπετεύσουμε από την φυσική ροή;;; Πρέπει να παρατηρήσουμε την δυαδικότητα και να αλλάξουμε την κατεύθυνση με ομαλό τρόπο, βαση ΦΥΣΕΩΣ.

Το ΛΙΘΟ   

 

Κάποιες σκέψεις μου:

Κάποτε είχα ακούσει αυτό:
"Ένα καλό τραγουδι μπορεί να σε κάνει να αργήσεις στη δουλειά. Ένα υπέροχο όμως τραγούδι μπορεί να σε κάνει να παραιτηθείς από τη δουλειά" Να προσθέσω: και να παραιτηθείς από όλες τις κυρίαρχες (κυρίαρχες και παγ-ι-ωμένες ακόμη και στην αντίθεσή τους ως προς το κυρίαρχο πνεύμα) και τις ως τώρα δημοφιλείς κι εμφυτευμένες μέσα σου πεποιθήσεις...
Τα Διάφανα Κρίνα αποτελούν για μένα μια αγαπημένη μουσική εμπειρια που εξελίσσεται πάντα σε εσωτερικό ταξίδι κι ανακάλυψη ανείπωτων ή γνώριμων μα υποτιμημένων "χαμένων στεριών"
Κι ο Τζόννυ Ντεπ, που αφιερώνεται σε αυτόν το βίντεο, αποτελεί ίσως την αρχετυπική μορφή του "Κατεργάρη". Απέναντι στους Άρχοντες, στην "κανονικότητα", στην "επιπεδούπολη" μιας μονοδιάστατης πραγματικότητας, στη σοβαροφάνεια των ευυπόληπτων τυράννων και τυραννίσκων, στη στείρα φαντασία των πνευματικών ταγών του κόσμου, στη δολοφονία των παραμυθιών και της παιδκής ηλικίας χάριν της "ωρίμανσης", της "ενσωμάτωσης"  στο "ρεαλιστικό" πνεύμα των "αγορών" και στον αποτρόπαιο παραλογισμό των καιρών..

Για να συντονιστείς με τη φυσική ροή των "πραγμάτων" και να ρέεις μαζί της μέχρι και να την χειριστείς ως μια εύπλαστη κατάσταση στα "μαγικά σου χέρια" και στην ισχύ της θέλησής σου, ίσως πρέπει να αποκτήσεις όραση, ακοή και "ευαισθησία" ψυχοσωματική.
Για να δεις τις εικόνες πίσω από τις εικόνες και μέσα στις εικόνες και γύρω από αυτές.
Για να ακούσεις τη μουσική που κάνει τα πάντα να πάλλονται στους κοσμικούς ρυθμούς της και διασχίζει τα βασίλεια των σφαιρών για να κουρδίσει τις χορδές μιας ξεκουρδισμένης καρδιάς.
Για να δονηθείς στους παλμικούς κραδασμούς της ύπαρξης και να βιώσεις την μεγαλειώδη ματαιότητα των πάντων και τη μοναδική σημαντικότητα του καθενός χωριστά. Εκεί, εδώ, παντού υπάρχει ζωή! Ζωή! Πέρα από ακονίσματα μαχαιριών, παρανοήσεις, παρακρούσεις, φαντασιώσεις και οχλαγωγίες, δόγματα, λανθασμένες συλλήψεις, οδύνες και δεινά, αστοχίες και στρεβλώσεις, καλες μα τόσο άστοχες προθέσεις, θέσεις κι αντιθέσες, λέξεις. Λέξεις κούφιες, λέξεις λεπίδες, λέξεις παρηγοριάς στον άρρωστο και παραιτημένο, λέξεις δύναμης, λέξεις καταστροφής ή θεουργίας. Όμως μία είναι η λέξη που κάνει τις δονήσεις αέναα να χορεύουν στους ρυθμούς του αιώνιου τώρα, που γεννιέται, μαραίνεται κι επανέρχεται αέναα(η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται στο σύμπαν): ΖΩΗ!

Αν δεν μπορούμε να την αναδείξουμε και να την εξελίξουμε, τουλάχιστον ας μη την ευτελίζουμε και ασελγούμε σε βάρος της...

Εχω θέμα! Δεν γίνομαι κατανοητή. Δεν φταις Χρήστο. Πάμε παλι. Κατ αρχάς δεν τίθεται θέμα απομαγοποίησης. Συνέβη στην ηλικία των 11 ετών. Οπότε συνεχίζω.......Και ξαναλέω οτι στο παραλήρημα του σχολιασμού μου χρησιμοποιησα εσένα και μένα ως πρόσωπα για να φτιάξω το σκηνικό,να δώσω ρόλους στα λεγόμενα μου. 
Δεν τα έβαλα μαζί σου αλλά με το τρόπο που λέγονται πράγματα και με το τρόπο που τα χειρίζονται κάποιοι. Το να τα αναπαράγεις εσύ, σου δίνει αμέσως την ευθύνη του να αναλάβεις και την αντίθεση που θα υπάρξει, αλλά σου δίνει και την θέση υπεράσπισης. Φυσικά όταν δηλώνουν και δική σου θέση όλα αυτά. Δεν ηρθα σε διαμάχη με τον Χρήστο αλλά με τα αναρτώμενα. 
Η διαφωνία μου σε όλες αυτές τις αναρτήσεις σου, ήταν στο ότι σ αυτό το φιάσκο για το οποίο μιλάμε,δεν συμμετέχουν εν γνώση τους ολοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι -στρατιώτες που πολέμησα γι αυτά που πίστευαν. Πίσω απ όλο αυτό το ιδεώδες που στήνεται κάθε φορά για να βρει θύματα-οπαδούς-μέτοχους είναι ομάδες ανθρώπων που δεν ρουφούν μόνο αίμα αλλά ρουφούν αχόρταγα ψυχές και πνεύματα. Δεν διαφωνώ πουθενά σ αυτό μαζί σου και τα γνωρίζω κι η ίδια. Η διαφωνία μου και η στήριξη μου ήταν και είναι σ όλους αυτούς τους αθώους που ηρωικά έπραξαν γι αυτά που πίστευαν. Κι αυτό δεν αλλάζει στην σκέψη μου. 
Δεν θυμαμαι ν απαγόρεψα σε κανέναν την άποψη του. Και δεν είμαι αυτή που θα έκανε κάτι τέτοιο. Αυτό είναι μια δικαιοδοσία του ίδιου του εαυτού. Το να εκφράζει κανείς ελεύθερα την άποψη του, είναι μια δυναμική που σε κάποιες χώρες και χώρους γενικά έχει συνέπειες. γι αυτό και λέω είναι δικαιοδοσία του εαυτού. 
Και δεν αρνούμαι ότι τσίτωσα με τις απόψεις που διάβασα αυτών που ανέρτησες,γιατί ενοχλούμαι πάρα μα πάρα πολύ να κρίνεται τόσο εύκολα και να στήνεται στο τοίχο μια ανθρωπότητα από κάποιους δήθεν ταχα,ενώ είναι γνωστό στους πάντες μα στους πάντες,κάτω από ποια καθεστώτα και κάτω από ποιες τερατουργικές καλοστημένες συνομωσίες, κινείται και βιωνει την ύπαρξη της όλη η ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια τώρα. 
Δεν είσαι εσύ ο εχθρός, το αντίθετο μάλιστα. πως να το εξηγήσω................μισο...............λοιπόν έρεται ο γιος μου και μου λέει ξαφνικά κάτι για τον Σαμαρά τον λατυρεμένο μου τον αγαπητικό της πρετεντεροβοσκοπούλας......κάτι δε ξέρω τι αλλά κάτι που θα με εκνευρίσει. Τ ότι θα έρθω σε κόντρα μαζί του εκείνη τη στιγμή γι αυτό που είπε......δε σημαίνει ότι τον αντιμετωπίζω σα εχθρό. Διαμάχομαι με το κάτι που άφησε στο τραπέζι. Αυτό είναι το ζήτημα που μ απασχολεί. 
Επέτρεψε μου λοιπον κι εσύ να διαφωνώ και να λέω την άποψη μου έτσι όπως θέλω. Δεν ήθελα να σε προσβάλω και δεν είχα αυτό σκοπό. αλλωστε σ εκτιμώ ιδιαίτερα για τις απόψεις σου. Και νομίζω επανέλαβα 1-2 φορές ότι χρησιμοποιώ το -εγω- και -εσυ- για χάρην της κουβέντας, κι οτι εγω κι εσυ είναι ο καθένας από μας. Αυτά ήθελα να ξεκαθαρίσω. Στα υπόλοιπα παραμένω όπως ειπώθηκαν από εμού του ιδίου!

Καλή μου μαγισσούλα,αλλιώς το εννοούσα αυτό περί "απομάγευσης". Δεν πειράζει. Αυτό που μου έρχεται τώρα στο μυαλό είναι ετούτα τα λόγια, γραμμένα πάνω στους τοίχους αυτής της σκουριασμένης κι ανέραστης πόλης (ευτυχώς υπάρχουν και οι γεμάτες χρώματα εξαιρέσεις) :
"Μην αφήνεις τη ζωή να σκληραίνει την καρδιά σου" (κι αυτό ισχύει βέβαια και για την αφεντιά μου, πρώτα απ'όλους)
Αυτό όμως δεν σημαίνει κι ότι είναι πρέπον να μεταλασσόμαστε σε άβουλους μακάριους αγελαίους αμνούς προς κουρά και σφαγή! Καταλαβαίνεις...

Επέτρεψέ μου να κλείσω (άλλωστε κάποτε είχες γράψει ότι τίποτα από όσα αναρτώ δεν είναι τυχαίο και ίσως έχεις δίκιο.."Χμ!" είδες μέχρι που έχουμε προχωρήσει και "σκάψει" μετά το αρχικό μου κείμενο σε αυτή την ανάρτηση;Ερεθίσματα που γεννούν ερεθίσματα και απορίες και καταθέσεις έως που το αρχικό ερέθισμα φαντάζει τόσο μακρινό...), για δικούς μου λόγους με την παρακάτω ιστορία από εμένα. Τα ξαναλέμε με όλους σύντομα...



Βράδυ, γύρω στις έντεκα, πριν ένα μήνα περίπου. Κάπου στο κέντρο της Αθήνας.
 Καθώς άνοιγα το βήμα για να προλάβω το λεωφορείο, τον είδα ζαρωμένο και κουκουλωμένο μ'ένα ξεφτισμένο πάπλωμα, κοντά σ'ένα περίπτερο. Φαινόταν να κοιμάται. Μου έκανε εντύπωση πόσο νέος ήταν, το πολύ 25. Έσκυψα κι έχωσα ένα 5ευρο μέσα στο πάπλωμά του, προσέχοντας όσο μπορούσα να μη τον ξυπνήσω. Προχώρησα, όταν άκουσα, ξαφνικά, μια ξέψυχη φωνή, σαν ψίθυρο:

- Φίλε!

Γύρισα προς το μέρος του και πλησίασα. Μου έκανε εντύπωση πόσο ευγενικό παρουσιαστικό είχε, κοιτώντας τον καλύτερα τώρα.

- Φίλε, συνέχισε, δεν μ'αρέσει να παραπονιέμαι, αλλά από το πρωί είσαι ο μόνος που πέρασε και μου έδωσε κάτι! Σ'ευχαριστώ!

Μου'ρθε να κλάψω όταν τον είδα να χαμογελάει μελαγχολικά.

- Λυπάμαι, είπα, αν και το θέλω πολύ, δεν έχω κάτι άλλο πάνω μου να σου δώσω...
- Δεν το'πα γι'αυτό, μου απάντησε. Να πας στο καλό!
Και χαμογέλασε πάλι. Δεν ήξερα τι να του πω. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα αδύναμος. Ένιωσα πως αυτός ήταν ο δυνατός κι εγώ ο ανήμπορος...
- Να προσέχεις! ήταν το μόνο που βρήκα να πω...
- Κι εσύ φίλε! είπε, κι έκλεισε τα μάτια.

Απομακρύνθηκα με μια πικρή αίσθηση να με κατακλύζει ολόκληρο! Και, συνάμα, με διαπερνούσε αυτή η ανελέητα διαυγής γνώση (που συχνά μας "τσιμπάει" σχεδόν όλους κι ακόμα πιο συχνά την απωθούμε, γιατί είναι τρομαχτικά επώδυνη!) πως όλα γύρω μας κι εμείς οι ίδιοι μέσα σ'αυτά, είναι στημένα ΛΑΘΟΣ!
Ότι οι λέξεις, οι έννοιες, οι ορισμοί μας, τα σχέδια περί πρόνοιας σε εποχές που η πρόνοια υποσιτίζεται ή λιμοκτονεί, οι εξαγγελίες, τα προγράμματα "σωτηρίας", η ελεημοσύνη απ'τη μια και η προκλητική χλιδή απ'την άλλη, ο ίδιος ο αποκαλούμενος (ακόμα) πολιτισμός και η τεχνολογική του εκτόξευση...ΟΛΑ! Και, βέβαια, μέσα σ'αυτά το μεγαλύτερο λάθος αναδεικνύεται ο ίδιος ο άνθρωπος!

Και μόνο η διαχρονική, η επιτακτική, η τόσο έντονη σήμερα, ύπαρξη ανάγκης για φιλανθρωπία (παγκοσμίως, όπου ολόκληρες ήπειροι πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες αντιμετωπίσιμες και εκατομμύρια παιδιά δεν προλαβαίνουν να φτάσουν τα 5 χρόνια ζωής!) αναιρεί ολόκληρο το οικοδόμημα της ανθρωπότητας! Και κάνει ζωτική την αναγκαιότητα για κατεδάφισή του και ξαναχτίσιμο με τελείως διαφορετικά "δομικά υλικά". Και μυαλά...

Αλλιώς έχουμε τελειώσει κι ας μην, ίσως, το παραδεχόμαστε...