Λεωνίδα διάλεξες το καλύτερο μέρος της ταινίας με το βίντεο!
Την είδα την ταινία και με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Προσπαθούσα να φανταστώ τα επίπεδα ικανοτήτων που θα μπορούσε να αγγίξει ο άνθρωπος, αν έφτανε στο 100% λειτουργίας του εγκεφάλου του.
Γενικά όλο αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Ο άνθρωπος έχει απίστευτες προοπτικές. Στον συλλογισμό της πιθανότητας να φτάσει ο άνθρωπος σε σημείο να χρησιμοποιεί σε περισσότερο ποσοστό, για να μην πω πλήρως γιατί αυτό προφανώς απαιτεί πολύ χρόνο κι ίσως χιλιάδες χρόνια, τον εγκέφαλο του, οδηγήθηκα στη σκέψη πως έχουν λόγους κάποιοι να καθυστερούν την διαδικασία. Δεδομένου ότι η εποχή μας είναι μια κοσμική στιγμή άλματος ανέλιξης του είδους, σίγουρα θα δεχόταν την μεγαλύτερη πίεση ώστε να μην ωφεληθεί από την ευκαιρία, και να εμποδίσουν το πέρασμα του στο επόμενο στάδιο.
Συγκλονιστική σκηνή για μένα ήταν επίσης, εκείνη που έχεις και στο δεύτερο βίντεο, το μικρότερο. Εκεί που απλώνει το χέρι η Λούση προς τον πιθηκάνθρωπο, και ενώνουν τα δάχτυλα τους. Θυμίζει έναν πολύ χαρακτηριστικό πίνακα του Michel Angelo, όπου ο θεός απλώνει το χέρι στον άνθρωπο, ο οποίος κι εκείνος απλώνει το χέρι του, και τείνουν να ακουμπήσουν τα δάχτυλα τους.
Λοιπόν αυτή η στιγμή στην ταινία, με συγκίνησε πάρα πολύ. Όχι μόνο χάρη στην έκφραση και την συμπόνια που έδειχνε το πρόσωπο της ηθοποιού, όπως κι εσύ επισήμανες στην περιγραφή, αλλά γιατί αυτή η κίνηση σημαίνει πολλά πράγματα, εκεί που το παρελθόν συναντάει το μέλλον του όντος.
Ο εγκέφαλος μοιάζει να είναι ένα πολύ σημαντικό κλειδί εξέλιξης κι ανέλιξης. Κι ο άνθρωπος έχει τρομερές προοπτικές! Δεν θυμάμαι που ακριβώς, αλλά παλιότερα είχα διαβάσει ένα κείμενο της Αιθηρόης που μιλούσε γι' αυτό ακριβώς. Ήταν ένα απόσπασμα συγκεκριμένο του κειμένου, όπου με γλαφυρό και όμορφο τρόπο έλεγε για τις δυνατότητες που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος, και περιμένουν εκείνες τις συνθήκες για να αναπτυχθούν.