Ανεμολόγιο!

Θάλασσες, καράβια, άνεμοι κι ανεμολόγια! Ολα αυτά μου ρθαν στο μυαλό. Μάλλον μου τα φέραν οι αλλαγές του σπιτιού μας! Κι όλα μαζί δένουν με την κυρά των ανέμων.
Κι επειδή αγαπώ πολύ τους ανέμους και τ ανεμολόγια, θα κάνω ένα μικρό αφιέρωμα.

Ένα τραγούδι έχει φυλάξει παλιό κιτάπι
που λέει για μάχες, θεούς κι αστέρια, καημό κι αγάπη

Ένα τραγούδι για να ξεχάσεις και για να θυμηθείς
για όσα είδες κι έχεις ποθήσει κι όσα ποτέ δε δεις

Όποιος ψάξει θα το μάθει
στης καρδιάς τα βάθη

Μέρα με μέρα δεν ξεχωρίζει με το σκοτάδι
που μέσα του 'χα βαθιά κρυμμένο αγάπης χάδι

Βάρκα η ζωή μου δίχως καρένα, σπασμένα τα κουπιά
γιατί κοιμάται το κάθε βράδυ δίχως αγάπη πια

Πες μου το σκοπό ν' αρχίσω
να σε λησμονήσω

Θάλασσα η σκέψη ποιος θα μπορέσει να τη μερώσει
σαν τον καημό μου για το χωριό μου πού 'χει ερημώσει

Τούτο τον τόπο βοριάς τον δέρνει κι ήλιος τον τυραννεί
κι η μοναξιά του μες την καρδιά μας μαχαίρι και πονεί

Βόηθα Παναγιά τη σκέψη
να μην αγριέψει

Βρήκα τ' αέρι και τού 'πα φίλος του πως θα γίνω
πριχού το τέλος φανεί να φεύγεις, μού 'πε κι εκείνο

Φύσηξ' αέρι πάρε με αλάργο και μέσα της μαζί
στ'ς αυλές του χάρου όποιος δε μπαίνει αληθινά δε ζει

Μιάν ανάσα είμ' από σένα
μιά κι απ' τον καθένα

"Σχεδόν στην άκρη του κόσμου
ξεστράτησε η βάρκα μου
περιπλανώμενη στη βούληση των κυμάτων
και ψάχνοντας παντού τη λησμονιά,αφήνοντας τη γη,
μπόρεσε να βρει το μυστήριο,
εκεί όπου τα όνειρα κατοικούν..
σε κάποιο Γιουκάλι..
~~~
Και η νεράιδα που το κατοικεί
ευγενικά μας προσκαλεί
για μια μικρή βόλτα
Γιουκάλι...
είναι η χώρα των πόθων μας
Γιουκάλι...
είναι η ευτυχία,η ευχαρίστηση
Γουκάλι...
είναι η χώρα όπου εγκαταλείπεις όλες τις στεναχώριες σου,
είναι μια λάμψη μέσα στη νύχτα μας
το αστέρι που ακολουθούμε
είναι το Γιουκάλι..
~~~

Και η ζωή μας παρασύρει
βαρετή,καθημερινή
κι η φτωχή ανθρώπινη ψυχή
ψάχνοντας παντού τη λησμονιά
βρήκε το μυστήριο,
εκεί όπου τα όνειρα κατοικούν
βρήκε το Γιουκάλι...

Γιουκάλι είναι εκεί που τιμούν
όλους τους δοσμένους όρκους
Γιουκάλι είναι η χώρα
όπου μοιράζεται η αγάπη,
είναι η ελπίδα που υπάρχει στην κάθε ανθρώπινη καρδιά,
η λύτρωση που περιμένουμε πως θά'ρθει κάποτε...

Μια τόση δα ιδέα χρειάζεται για να σκιστεί το πέπλο...

Μια γεύση στο ακρόχειλο της ψυχής...

Μια σκέψη αλλιώτικη από τις άλλες που συνήθισες...

Μια μικρή φλόγα αναστάτωσης
για να βρει αφορμή το άγνωστο
να μπήξει τα αόρατα δάχτυλα στο πλαστικό της πλάνης
και να σου ανοίξει μια χαραμάδα
στο μέγεθος του ματιού...

Ίσα για να μπορέσεις να δεις...

Να δεις να ταραχτείς...
Να σε ραντίσει λεπτός πίδακας φωτός...
Να σου στοιχειώσει τα όνειρα
που απεγνωσμένα ζητούν τροφή
για να ανανήψουν την ψυχή από τον λήθαργο
και να βρει ορίζοντες καθάριους ζωντανούς
να απλώσει και πάλι τα φτερά...

Δεν είναι οι δυσκολίες που μας χαμηλώνουν...
Είναι η έλλειψη του ονείρου...
Είναι η πεθαμένη διέγερση που αδυνατεί
να δώσει λόγους στο χέρι του ζωγράφου μέσα μας
να πιάσει το πινέλο και να γεμίσει χρώμα
στην γκρίζα φαντασία...
στο εργαλείο της ψυχής.

Πώς να ενεργοποιήσεις το όχημα αυτό
αν δεν του δώσεις την συντεταγμένη
ενός σημείου ελκυστικού;

Σημάδεψε τον χάρτη σου...
Ταξίδεψε τον...

Ζεις την καρδιά σου σε αυτόν τον κόσμο που σε απογοητεύει...
κι αγνοείς πως μέσα σου ζει ένας κόσμος που σε περιμένει...

Μέσα σου το κλειδί...
Ένα το κλειδί...
Σε όλες τις πύλες σου ταιριάζει...

Μην σε μπερδεύει ο δρόμος...
Όπου κι αν είσαι κοίτα ψηλά...

Άπειρο...

Κλείσε τα μάτια και νιώσε την θάλασσα του Σύμπαντος
που σε περιβάλλει...

Άγγιξε με τα ακροδάχτυλα του νου
τους μυριάδες γαλαξίες...
Το φως των άστρων οι φάροι του διαστήματος...

Αυτό αν μέσα σου χωράει
πώς μπορείς να σκεφτείς μικρά;

Όταν μέσα στο νου σου
μπορεί να χωρέσει η δημιουργία ολάκερη
πώς μπορείς να στενεύεις εσύ την ύπαρξη σου
μέσα σε πράγματα που σου μειώνουν τις αναπνοές;
Πώς αντέχεις την απειρόχρωμη ψυχή σου
να την φωλιάζεις σε γκρίζες Ευπαλίνιες στοές;

Πιάσε την γλύκα των χρωμάτων
που αποκαλύπτουν το άπειρο των κόσμων
κι άφησε να σε οδηγήσουν στις σκέψεις αυτές
που θα σε κάνουν και πάλι παιδί του ονείρου...

Παιδί ο σοφός των ανθρώπων
που το ένστικτο του ακόμα ζωντανό
διεκδικεί το δικαίωμα να βιώνει τις αναπαραστάσεις
της ανόθευτης φαντασίας του
και να βρίσκει τους χαμένους σπόρους
που μόνη τους τροφή το αιώνιο πυρ.

Η Ζωή....
Θέλει ζωντανή ψυχή...
Και η ψυχή...
Θέλει φτερά για να απλωθεί...

Και τα φτερά...
Γεννιόνται στο όνειρο...

Γιατί το όνειρο...
Είναι ο σπόρος της αναζήτησης για τα μονοπάτια των θεών...

Αιθηρόη 28-11-2010

Αριστέα το αφιέρωμα σου είναι πολύ ωραίο!
Λάτρης κι εγώ των ανέμων και όσων κινούν!

Ευχαριστώ.