Αυτά με εξοργίζουν.Αντί να αγκαλιαστούν οι πληγωμένες ψυχές που ζητάνε βοήθεια,τους πετάμε στα ιδρύματα και τους δίνουμε χάπια.Ευτυχώς που αυτές οι γυναίκες είχαν χαρισματικούς ανθρώπους που τις βοήθησαν.
Εκεί που λέει η μια ότι έμπαινε στο ιατρείο σε στάση εμβρύου,σκέφτηκα πως θα ήθελε να γυρίσει στην ασφάλεια της μήτρας,πόσο επιθετικός και βίαιος στάθηκε ο κόσμος απέναντί της και την πονούσε να εμπιστευθεί ξανά και είχε για χρόνια μισοκλειστα τα μάτια,γιατί στο σχολείο την πείραζαν που έχει μεγάλα μάτια.
Τελικά ότι κάνει ο Άνθρωπος,είναι γιατί κάπου έλειψε η αγάπη και η φροντίδα.
Έτσι,τώρα αν μας ρωτήσουν εμάς τις ίδιες ερωτήσεις που έκαναν στον κόσμο,θα απαντήσουμε διαφορετικά,γιαυτό αγαπώ την πληροφορία και το έργο που γίνεται κι εδώ στον ναό μας.