Μίλα να χαρείς!

Αφού ξέρεις και σκαρώνεις στιγμές
και σωστά κουμαντάρεις
να σου τώρα χίλιες δύο αφορμές
τον καιρό να καλάρεις
Φέρε τ' ανυποχώρητα
σαν γλυκό βοριαδάκι
και μίλα, μίλα να χαρείς...

Αφού ξέρεις τι απογίναν αυτοί
που ψαχουλεύαν κοντά μας
βούτα πάλι ένα μεγάλο γιατί
και φόρεσέ το αρματιά μας
Λίχνισε τ' ασυμμόρφωτα
και μη σε τρώει το σαράκι
μίλα, μίλα να χαρείς...

Μιλάω εκ μέρους μιας αισχρής μειοψηφίας
που τρώει τα λύματα της οργανωμένης κοινωνίας
κι όσοι ανήκετε σ' αυτήν, τη γωνιά μου εδώ αδειάστε
τραβηχτείτε, ξεχαστείτε, διασκεδάστε

Αλλιώς τα θέλουμε κι αλλιώς τα ονειρευόμαστε τα πράγματα
γινόμαστε μολύβι, χαρτί και προσανάμματα
με την ελπίδα ότι κάποιος αλήτης κουρασμένος
με τη φωτιά θα νιώσει λυτρωμένος

Σου μιλάω, λοιπόν, και σου ζητάω με τον τρόπο μου
να μη μας βγεις φιγουρικό - φτύνω τον κόρφο μου
κι ούτε περαστικό κουφάρι που η ντροπή του το βολτάρει
στην ξεφτίλα, του βλάκα το κρυφό καμάρι

Μιλάω για τους καλλιτεχνάδες τους προσκυνημένους
τους καναλάδες και τους ραδιοφωνάδες τους ξεφτιλισμένους
τους πενατζήδες και τους μπλα-μπλάκηδες τους αγορασμένους
τους φλώρους τους ψευτοοργισμένους
τους δικαστές που καβατζώνουνε το δίκιο σου
τους μπάτσους που γίναν πάλι ένα με τον ίσκιο σου
για τους καθηγητάδες που σε μάθαν τόσα γράμματα
και τους παπάδες με του θεού τα γράμματα

Μιλάω για τα στρατόπεδα μεταναστών στα σύνορα
τα κουμπωμένα πιτσιρίκια που σβήνουν ανήμπορα
τα γειτονάκια σου που γίνανε καραβανάδες
για τους φασίστες τους γαμομανάδες
Για τα παιδιά που τη χωθήκανε στη νύχτα προστάτες
για τους εργολάβους και τις απίστευτες απάτες
τα ρουσφέτια, τα λαδώματα, τις μίζες, τις προμήθειες
των γονιών μας, δηλαδή, τις συνήθειες
Για τις τράπεζες, τα δάνεια και τις πιστωτικές
και τα χειρότερα λαμόγια, τις ασφαλιστικές
για τις κάμερες και τον κινητό σου ρουφιάνο
κουνήσου λίγο, γιατί σε χάνω

Έχεις τόσα να λες στον τόπο αυτό το γαμημένο
κράτα το στόμα σου λιγάκι οπλισμένο
κι αν δε γουστάρεις να το κάνεις αλλιώς
ή δε μπορείς, τουλάχιστον - μίλα να χαρείς

Κι αν δε γουστάρεις να το κάνεις αλλιώς
ή δε μπορείς, τουλάχιστον - μίλα να χαρείς
Κι αν δεν είσαι σαν κι εμένα αλήτης, μη σκιαχτείς
Τουλάχιστον μίλα να χαρείς
Μάζεψε όλα τα όμορφα και τα ασυμμόρφωτα
Στάσου κοντά τους και μίλα να χαρείς

Μίλα αδερφέ μου, μίλα να χαρείς...

Μίλα αδερφέ μου, μίλα να χαρείς...

   

Σ έναν σιωπηλό χώρο
ακούω μια Φωνή…
Έναν Ψίθυρο!
...Τραγουδάει…!
Μερικές φορές ακόμη και φωνάζει…
Σαν Κύμα όταν σπάει στην ακτή του Ωκεανού.
Πέφτει σε κομμάτια αυτού, που ονομάζεται “ΕΓΩ”
Σωματίδια του “ΕΓΩ”, σωματίδια του “ΕΣΥ”…
Σωματίδια του “ΕΜΕΙΣ”
Οι ατελείωτες όψεις ενός διαμαντιού
Ενωμένοι σε μια Ανάσα.
Ο χτύπος της καρδιάς μου απηχεί τον δικό σου ρυθμό
που αντηχεί σε κάθε ζωντανό πλάσμα.
Τι θα γίνει αν αυτή Φωνή που μιλά μέσα μου
Είναι ένα κλειδί;
Για μια ανύπαρκτη πόρτα…
Προσεκτική και αβέβαιη…
Παίρνω πτήση…
Τι ξέρω;
Τόσα πολλά..., αλλά κατά κάποιον τρόπο, τίποτα…
Κι αν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου
όλες αυτές οι αναμνήσεις
σύντομες και μακροχρόνιες...
Είναι απλά σκόνη…
Τι κι αν ξεκινήσω από την αρχή…
από μια άδεια σελίδα…
Σταματήστε να τρέχετε…
ΝΑΙ !
Αυτή τη φορά είμαι εδώ…
Και για όλα αυτά τα χρόνια…, μήνες... και ημέρες
ευχαριστώ…. .
Ευχαριστώ….
Στέκομαι στον γκρεμό του μυαλό μου
Κλαίει με φόβο: “Μην πηδάς”!
“Θα πεθάνεις”…
Αυτές οι στροβιλισμένες σκέψεις…
Καθώς τα φύλλα του φθινοπώρου σηκώνονται από τον άνεμο
Χορεύουν… και τραγουδούν:
“Τι θα συμβεί αν βουτήξεις πιο βαθιά μέσα σου;”
Αντιμετωπίστε αυτούς τους δαίμονες φύλακες…
Που κρατούν αλυσοδεμένες τις ψυχές.. .
Όπως φαίνεται…
Πεποιθήσεις…
Δόγματα…
Ιδανικά…
Πρότυπα…
Θεατρικές παραστάσεις…
Τέτοια παιχνίδια φόβου…
Ποιος είναι αυτό το “Αληθινό Εγώ”;
Ποιος κρύβεται πίσω από όλες αυτές τις μάσκες;
Απορρόφηση όλου του κόσμου!
Ποιος γράφει όλες αυτές τις ιστορίες;
Είναι σαν κάποιος να δημιούργησε ένα παιχνίδι και να ζει σε αυτό…
Τι γίνεται αν σταματήσω για μια στιγμή…
Ξεκουραστείτε από όλες αυτές τις σκέψεις.
Αφήστε τον κόσμο να “είναι”…, όπως είναι… .
Εμπιστευτείτε την αγνότητα της καρδιάς
… Σε μια Μεγάλη θάλασσα βουτάω...
Ποιος είμαι;
Σας παρακαλώ, απαντήστε!
Ξαναπέφτω…
Αμφιβολίες σέρνονται…
Τα φτερά μου στριμώχτηκαν…
Απόγνωση, απογοήτευση…
Εξαιτίας αυτών των ερωτήσεων – απαντήσεων…
Παιχνίδια μυαλού…
Μοναξιά και θλίψη…
Αυτοί οι παλιοί σύντροφοι…
Τόσο απαιτητικός…
Βαρέθηκα τον εαυτό μου, αγωνίζομαι/μάχομαι.
Ψευδαισθητικά σύμβολα…
Προσποιητή κοινή χρήση…
Αν δίνεις, δίνουμε…
Είμαστε περισσότεροι και αυτοί λιγότεροι…
Ορισμός λευκών, μαύρων…, κόκκινων…, κίτρινων…, μπλε…
Μόνο μερικοί είναι χρήσιμοι…
Αλλά είναι αλήθεια όλα;!
Το μόνο που πιστεύω…
Ακριβώς όπως τα σύννεφα που περνούν.
Μόνο ιστορίες…
Όλα τα είδη…
Τα αφήνω να φύγουν…
Και η ανάγκη να ξέρω…
Τι…, πότε… και γιατί… .
Ξάπλωσα στη Μητέρα Γη…
Έχοντας εμπιστοσύνη…, τα ξέρει όλα!
Της δίνουμε ονόματα…
Ξεχωρίζοντας την με ορατές γραμμές,
Ενώ…
Είναι αδιαίρετη και Μία!
Γιατί να μην επιλέξετε την ειρήνη…;
Την Ειρήνη χωρίς επιλογή!
Εμπιστεύομαι αυτή τη στιγμή.
Ανοίγω...
Η Καρδιά μου ανοίγει…
Που είναι αυτός ο τόπος συνάντησης με τον εαυτό μου;
Ναι! Ξέρω…, είναι μέσα μου…
Αλλά μια ψυχή
...Δεν έχει ηλικία…, ούτε φυλή…, ούτε κατάσταση…
Χαμογελάει…
Χαμογελάει…, είναι…
Και ο φόβος εξαφανίζεται όταν βιώνω ότι είμαι κι ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ!
Στέκεται στη Γη
και επίσης στον Ουρανό…
Είναι πολύ αβίαστο να πεθάνεις…, να το γνωρίζεις…
Και να ξαναγεννηθείς…
Χωρίς να πεθάνω…
Πως να περιγράψω με λόγια αυτό που νιώθω;
Απλά χαμογελώντας…
Αναπνέοντας χαρά…
Κάθε ξημέρωμα γεννιέμαι.
Κάθε βράδυ πεθαίνω…
Διαλύοντας “το ποιος” και “τι” και “γιατί”
Είμαι άντρας… και γυναίκα επίσης…
Είμαι πουλί…, παιδί…
Σύννεφα… και ουρανός...
Είμαι πέτρα σε ρέμα
Και κύμα…, που ψιθυρίζει σε μια ακτή:
“Εδώ… εγώ Είμαι…,
Ο ήλιος δύει…
Ένα απλό αεράκι χαϊδεύει το δέρμα μου…
Όλες οι αισθήσεις ξεκουράζονται…
και η ηρεμία…, είναι εδώ...
Αγαπώ τον χώρο της καρδιάς…
Υπάρχω…
Και συνυπάρχω σε όλα
Και κάθε αλλαγή είναι απλώς μια νέα αρχή…