«Σώπα μη μιλάς» του Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου, σώπασε
κι επιτέλους
αν ο λόγος είναι άργυρος
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μού ‘λεγαν: «σώπα».
Στο σχολείο μού ‘κρυψαν την αλήθεια τη μισή
και μού ‘λεγαν: «εσένα τι σε νοιάζει; σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι
που ερωτεύτηκα και μού ‘λεγε:
«κοίτα, μην πεις τίποτα, και…σώπα!»
Κόψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια
«τι σε νοιάζει, μού ‘λεγαν,
θα βρεις το μπελά σου – τσιμουδιά, σώπα».
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι:
«μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, και σώπα».

Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα ‘μαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που του έλεγε «σώπα».
Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
«μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα».
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή
μας ένωνε όμως το «σώπα».

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα»,
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη
αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «σώπα».
Μεγάλη τέχνη αυτή, το «σώπα».
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου, στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν’ την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα.
Πέταχ ‘την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο απ’ τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα ‘χεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απ’ το βραχνά
να μιλάς χωρίς να μιλάς
να λες «έχετε δίκιο, είμαι με ‘σας».

Αχ, πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις
κόψε τη γλώσσα σου.

Για να ‘σαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και τα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσα μου
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω μ’ έναν φθόγγο
μ’ έναν ψίθυρο μ’ ένα τραύλισμα με μια κραυγή

που θα μου λέει: ΜΙΛΑ !

Ενα εκατομμύριο σώπα όμως δε φτάνουν να σκεπασουν ένα ΜΙΛΑ! Βέβαια αρκεί ν αντέχει και να χει τη δύναμη ενός εκατομμύριου Σώπα. Τι λέω τώρα ε; Τεσπά. Δυστυχώς πολλές γενιές Σώπα και το Μίλα για να βρει δύναμη να βγει μπροστά θέλει να χει και καταγωγή και μνήμη από λευτερο ουρανό. Τεσπά. Δεν τ αντέχω το Σώπα ρε παιδιά!!!!! Δε τ αντέχω!!

Πολύ καλό το κείμενο!
Σε καταλαβαίνω maggisoula και συμφωνώ μαζί σου. Πολλές οι γενιές που σώπαιναν. Και σπάνια τα μάτια που έχουν χρώμα από ελεύθερο ουρανό.
Μου άρεσε η φράση αυτή!

Ουρλιάζοντας...κι όχι από τρέλα!



Λένε οι Ινδιάνοι ότι οι λύκοι ουρλιάζουν στην πανσέληνο γιατί βλέπουν μέσα σ'αυτήν το χαμένο τους ταίρι!

Ίσως και οι άνθρωποι θα έπρεπε να ουρλιάζουν μαζί τους! Γυρεύοντας το χαμένο τους εαυτό και την αποκατάσταση της ενότητας μαζί του. Μ'αυτόν που...

...Που τα κελιά μέσα σε κελιά ενός καλωδιωμένου πολιτισμού...

Που οι κάμερες παρακολούθησης των ανθρωποαγέλων, σαν τα ανθρωποφάγα βλέμματα των gargoyles από τα ύψη καθεδρικών ναών και όχι μόνο...

Που ο τεχνητός βόμβος της τρελαμένης πραγματικότητας, τα ηλεκτρομαγνητικά "σκουλήκια" παντού που διαρρηγνύουν κορμί και μυαλό, οι υπνωτικές υποβολές που στήνουν το φανατισμένο ζηλωτή και κάθε αφασίας οπαδό...

Που όλη η ραστώνη, οι παραχαράξεις κι όλη η πνιγηρή σκόνη του κόσμου...

Που όλες οι φλύαρες κι αυθαίρετες ερμηνείες του "οικοδομήματος", οι best seller ορθολογικές και εσωτερικές ερμηνείες και όλες οι ευυπόληπτες συνταγές επιτυχίας...

...που αυτή την οντότητα μέσα κι έξω από τα ανάκτορα των κυττάρων του καθενός, την εξοβελίζουν στην ανυποληψία των ιστοριών για νεραϊδοπαρμένους...
 Οι οποίοι δεν με πειράζει καθόλου κι αν έχουν τελικά δίκιο σε όσα λένε! Ζώντας, όπως κι εμείς, μέσα σε έναν κόσμο καταπατημένο από ανθρωπόμορφα στοιχειά και ψυχιατρεία. Αφού πρώτα αναγκαστεί να ξαπλώσει η ψυχή στην προκρούστεια κλίνη της ενσωμάτωσης...

ΟΥΡΛΙΑΞΕ, ούρλιαξε λοιπόν! Να υψωθείς με όλου σου του είναι το σπαραγμό πάνω απ'τον επίγειο καγκελόφραχτο περιορισμό.
ΟΥΡΛΙΑΞΕ! Μήπως και σπάσουν οι αλυσίδες μαζί με τις καταραμένες κλειδαριές τους.
ΟΥΡΛΙΑΞΕ! Ας μη σφίγγει κανείς πια τα ίδια τα δικά του χαλινάρια, που προσάρμοσαν πάνω στο σώμα και το λογισμό του αυτοί που θέλουν να λογαριάζονται αφέντες πειθήνιων κοιμισμένων υποζύγιων.
ΟΥΡΛΙΑΞΕ! Το λύκο να αφουγκραστούμε που χορεύει στα ελεύθερα πεδία της φύσης. Να νιώσουμε να χτυπάει μέσα στις φλέβες ένα ατίθασο αίμα με βουή παμπάλαια!