Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
H Ψυχή... το Εργαστήριο του Κόσμου...
Και ο Νους... ο Αλχημιστής των Πάντων... και η Αλήθεια, οδηγός!
Είθε στους δρόμους της ουσίας σου να πορευθείς και στα μυστικά απόκρυφα αρχεία της ψυχής σου...Είναι άπειρες οι κατευθύνσεις στο Άπειρο Σύμπαν…Το ταξίδι μαγικό και ατελείωτο…Έχεις πολλά να χαρτογραφήσεις…
Ημερομηνία εγγραφής : 28/02/2011 Αριθμός μηνυμάτων : 2443
Θέμα: Ήρωες, αντιήρωες και "ταξιδευτές"... Τετ 11 Δεκ - 20:29:29
Ήρωες, αντιήρωες και "ταξιδευτές"...
του ανιχνευτή
μια μικρή εισαγωγή:
Κάποια "νοητικά σαλέματα" που προσφέρουν μια ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα στις στιγμές σου και τις αναβαπτίζουν μέσα σ'ένα μυστικό νόημα, είναι πιθανό εκτός από δέος να σου προξενούν και φόβο, μερικές φορές. Μπροστά στα μονοπάτια που υποδεικνύουν. Ίσως γιατί, φίλε/η, να πιάνεις συχνά τον εαυτό σου (όπως κι εγώ) να νιώθει αδύναμος. Αλλά και ίσως όλη η δύναμή μας να πηγάζει, να αφυπνίζεται και να ανδρώνεται από...την αδυναμία μας! Έτσι κι αλλιώς, τα πάντα στήνονται στο μυαλό, ξεκινούν από αυτό και σταματούν σε αυτό! Με σύμμαχο την ευγενική χορηγία και χείρα βοηθείας της ψυχής...
Ήρωες, αντιήρωες και "ταξιδευτές"...
Ήρωας δεν είναι αυτός που πέφτει ηρωικά κι αιμόφυρτος σαν σφάγιο στο φριχτό πεδίο της μάχης. Υπηρετώντας, χωρίς συνήθως να το κατανοεί, τα εγωπαθή και υπερφίαλα οράματα, τα συμφέροντα και τα κρυφά σκοτεινά σχέδια ηγητόρων, βασιλιάδων, τύραννων και τυραννίσκων και κυρίως κατέχοντων (π.χ. μεγαλοτραπεζίτες και μεγαλοβιομήχανοι) που επιθυμούν βουλιμικά ακόμη περισσότερα. Να εδραιωθούν και να αυγατίσουν πάνω σε ερείπια και διαμελισμένα κορμιά.
Ήρωας δεν είναι το δημοφιλές λαοπρόβλητο πρότυπο προς μίμηση, το παρασημοφορημένο πορτρέτο ή το εικόνισμα του άγιου-πολεμιστή, που έχουν υψωθεί για να θολώνουν συνασθηματικά τις μάζες. Οχλοποιώντας τες και στρατολογώντας μέσα από αυτή τη ζαλισμένη "δεξαμενή" νέα θύματα να τα "ηρωποιήσουν" αν χρειαστεί, ή νέους "ηρωικούς μάρτυρες" για τις καινούργιες καταστροφές κι εκατόμβες... Και με φρικιαστικό φόντο ποταμούς αίματος και ιστορίες αυτοκτονικής σπατάλης του εαυτού που βαφτίζονται αυτοθυσία υπέρ πατριωτικών και ιδεολογικών βωμών φαιοκτόνου αυταπάτης, οι παμπόνηροι θησαυρίζοντες και τα τσιράκια τους οι εθνο-δημαγωγοί, μετρούν μουγκρίζοντας σαν γουρούνια τις ποσότητες των "μεριδίων προς βρώση". Τα κέρδη και τις απώλειές τους...
Τι είναι όμως ήρωας, αν υπάρχει κάποια οντότητα που μπορεί να προσδιοριστεί με ένα τόσο συναισθηματικά φορτισμένο όρο, μέχρι βαθμού αποπροσανατολισμού ή αποχαύνωσης; Κι αν τελικά υφίσταται "ήρωας", τότε τα ευμετάβλητα-άλλοτε ξεχειλωμένα κι άλλοτε τεντωμένα σα λαστιχάκια-συναισθήματα που τόσο τυφλώνουν τις μάζες, μονίμως επιρρεπείς στη δημαγωγία και κυριαρχία της οχλοκρατίας, γι'αυτόν προφανώς αποτελούν περιττά φορτία. Στην επί το πλείστον (αν κι όχι πάντα) μοναχική πορεία του...
Κατά την άποψή μου, λοιπόν:
Ήρωας είναι ίσως αυτός/ή που γυρνάει την πλάτη σε όλα τα θλιβερά διανοητικά-ιδεολογικά κατασκευάσματα υποδούλωσης, πομπώδη συχνά ή μνησίκακα κατά της ίδιας της ζωής και της ανθρώπινης ελευθερίας, ανόητα κι επικινδύνως οπισθοδρομικά για την ίδια την εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Ήρωας είναι ίσως αυτός/ή που αποστασιοποιείται ολοκληρωτικά από διαταγές κι επιταγές ζωής δανεικής σε υλικούς και πνευματικούς τοκογλύφους κι αφεντάδες. Από τα ψέματα, τα οικόσημα και τις σημαίες, τον κάθε είδους -ισμό, τις διεκδικήσεις κάθε είδους αυθεντίας, τα αχαλίνωτα μίση: φυλετικά, θρησκευτικά, συστημικά και μη... Σε τούτο τον μικρό πλανήτη (προς το παρόν ακόμα συμβατού στην ανάπτυξη ζωής, μέσα από περίεργες μεταλλάξεις), ενός όχι ιδιαίτερα ξεχωριστού ηλιακού συστήματος, που στριφογυρνάει σ'ένα ασύλληπτων διαστάσεων κοσμικό χάος δισεκατομμυρίων αστεριών και πολύ περισσότερων πιθανοτήτων και δυνητικών πραγματικοτήτων που δύνανται όλες να πραγματοποιηθούν..!
Ήρωας είναι ίσως αυτός/ή που εμπνέεται ως τις πιο μύχιες χορδές του από ιδέες. Ιδέες που ξεκλειδώνουν τα πιο απόκρυφα συρτάρια της Φύσης, που αποκωδικοποιούν τους μυστικούς κώδικες ενός σύμπαντος που αρέσκεται στην κρυψίνοια, όσον αφορά τους ατάλαντους ή αθεράπευτα πλανεμένους. Ιδέες ανείπωτες, παράξενες, εκπληκτικές στις προεκτάσεις τους, πειρατικά ρεσάλτα με έπαθλο την "ομαλότητα" της παγωμένης τάξης του κόσμου, αγνές σαν το κλάμα του νεογέννητου που ξεβράζεται στην ύπαρξη, αδιάβρωτες από την ανθρώπινη εθελοτυφλία και βλακεία.
Ο ήρωας θέτει στόχο να "κατεβάσει" όσο μπορεί (μαθαίνοντας και να μη καίγεται από τη φλόγα τους) τις ιδέες από τους "ουρανούς" στα επίγεια. Μαθαίνοντας να συλλέγει κι ό,τι του χρειάζεται από την αέναη νοόσφαιρα του συλλογικού ασυνείδητου. Χωρίς να επιθυμεί, όμως, να τις δεσμεύει και να τις εμπορεύεται ιδίοις οφέλοις, αλλά θέλοντας να αιωρείται κι αυτός στις μεταμορφωτικές δίνες τους... Για να τις κάνει ήχους, χρώματα, ποίηση, διδασκαλίες, λόγους και βιώματα. Να ενσαρκώσει τις ιδέες και τις γνώσεις κι αλήθειες που αυτές μεταφέρουν, σε λάμψη φωτός που τρυπάει σα φάρος το σκότος όλων των γήινων λαθεμένων συλλήψεων και παρανοήσεων. Οι οποίες και γίνονται οι αιτίες απίστευτων δεινών και φρίκης. Τα οποία κι αναγνωρίζονται (από ποιους τελικά;) ως...πρόοδος του είδους!
Ήρωας είπαμε;
Αυτός/ή που κινείται χωρίς φόβο, απαλλαγμένος από ποταπά πάθη και στρατιές προσκολλήσεων, σε δρόμους συχνότατα μοναχικούς και σκονισμένους.
Αυτός/ή που ελκύεται από τα καλέσματα του Αγνώστου, κάτω από τις εμφυτευμένες (από μια αφύσικη κοινωνία) παρασιτικές επικαλύψεις του Εαυτού κι έξω απ'αυτόν. Ως τα πέρατα του ανεξερεύνητου, στη συντριπτική ολότητα και ουσία του, ετούτου κόσμου.
Αυτός/ή που τις βαθύτερες αλήθειες και τις γνώσεις που μεταφέρει ως φορέας τους, δεν τις κατοχυρώνει στο όνομά του για να τις εμπορευτεί. Δεν τις περιχαρακώνει για οικειοποίηση μέσα σε ομάδες, σέχτες, κλειστές λέσχες ή μυστικές εταιρείες. Παριστάνοντας το φωτισμένο καθοδηγητή-οδοδείκτη του δρόμου ζωής που περνάει μέσα από τα πλυντήρια νόων κι "εκπαιδευτήρια"(ή αναμορφωτήρια) της πολυπόθητης κυρίας Επανάστασης. Ή απαιτεί την αναγνώριση του μύστη-ποιμένα στην αφεντιά του. Που ιδρύει σχολές, ιδρύματα, συστήματα και φιλοσοφίες στο όνομά του.
Αλλά μοιράζεται τον "πλούτο" που έχει αποκτήσει, με την αξία και Θέλησή του να τον γυρέψει. Τον μοιράζεται προσέχοντας να μη "σκιάσει" ούτε στο ελάχιστο τη λάμψη του γι'αυτούς που τη γύρεψαν με τη σειρά τους...
Αυτός/ή που δεν έχει αφέντες και δεν καταδέχεται υποταχτικούς. Αλλά που χαίρεται να έχει Συντρόφους (ακόμα και μεταξύ μαθητή και σοφού δασκάλου υπάρχει, εκτός απ'τη σχέση της μαθητείας-διδασκαλίας, ο συνδετικός κρίκος της συντροφικότητας). Στη δύσβατη, συχνότατα αποκηρυγμένη ή επικυρηγμένη, γεμάτη παγίδες αλλά και μεταμορφωτικές προκλήσεις, πορεία και στάση ζωής...
Αυτός/ή που αγκαλιάζει τα λάθη του και διδάσκεται απ'αυτά. Που ξέρει να γελάει με την καρδιά του και με το πιο απλό πράγμα που δίνει στη ζωή απελευθερωτικές δόσεις χιούμορ κι ομορφιάς. Που απεχθάνεται τη σοβαροφάνεια και το μελόδραμα κι ενθουσιάζεται με την απλότητα. Που όταν σωριάζεται στο χώμα δεν μένει κολλημένος σε αυτό αλλά ορθώνεται (γελώντας συχνά με τον εαυτό του) και συνεχίζει. Που τείνει το χέρι σε αυτούς οι οποίοι σφαδάζουν κάτω ή απλά έχουν ανάγκη κάποιον να τους ακούσει...
Και, τελικά, ίσως η ίδια η λέξη "ήρωας", όπως και η αντίθετή της "αντι-ήρωας", φαντάζει φτωχή έως κι άστοχη για να προσδιορίσει όσα περιέγραψα αμέσως πριν.
Σ'ένα κόσμο επιτηδευμένης δυαδικότητας και κυριαρχίας δίπολων: "άσπρο-μαύρο","ρεαλιστής-αιθεροβάμονας", "σχετικός-άσχετος", "πιστός-άπιστος", "πατρίκιοι-πληβείοι", "αυτοί-εμείς"... Ίσως...ίσως η πιο κατάλληλη λέξη προσδιορισμού να είναι..."ταξιδευτής"... Που δεν μένει ποτέ στατικός αλλά λατρεύει την Κίνηση κι όταν χρειάζεται ξέρει να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Την υπόσταση της "ταξιδιωτικής πνοής του"...
Κι όταν πέσει κάτω από το άγγιγμα του θανάτου, οι ιδέες του συνεχίζουν το ταξίδι τους ως το άπειρο. Και οι δονήσεις της παρουσίας του (όσο απαρατήρητη κι αν πέρασε από τους πολλούς) γίνονται συχνά οι ψίθυροι, οι φήμες και οι ιστορίες που μεταφέρουν οι άνεμοι του χρόνου στους στροβίλους τους.
Σ'ένα κόσμο επιτηδευμένης δυαδικότητας και κυριαρχίας δίπολων: "άσπρο-μαύρο","ρεαλιστής-αιθεροβάμονας", "σχετικός-άσχετος", "πιστός-άπιστος", "πατρίκιοι-πληβείοι", "αυτοί-εμείς"... Ίσως...ίσως η πιο κατάλληλη λέξη προσδιορισμού να είναι..."ταξιδευτής"... Που δεν μένει ποτέ στατικός αλλά λατρεύει την Κίνηση κι όταν χρειάζεται ξέρει να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Την υπόσταση της "ταξιδιωτικής πνοής του"...
Κι όταν πέσει κάτω από το άγγιγμα του θανάτου, οι ιδέες του συνεχίζουν το ταξίδι τους ως το άπειρο. Και οι δονήσεις της παρουσίας του (όσο απαρατήρητη κι αν πέρασε από τους πολλούς) γίνονται συχνά οι ψίθυροι, οι φήμες και οι ιστορίες που μεταφέρουν οι άνεμοι του χρόνου στους στροβίλους τους.
Σ'ένα κόσμο επιτηδευμένης δυαδικότητας και κυριαρχίας δίπολων: "άσπρο-μαύρο","ρεαλιστής-αιθεροβάμονας", "σχετικός-άσχετος", "πιστός-άπιστος", "πατρίκιοι-πληβείοι", "αυτοί-εμείς"... Ίσως...ίσως η πιο κατάλληλη λέξη προσδιορισμού να είναι..."ταξιδευτής"... Που δεν μένει ποτέ στατικός αλλά λατρεύει την Κίνηση κι όταν χρειάζεται ξέρει να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Την υπόσταση της "ταξιδιωτικής πνοής του"...
Κι όταν πέσει κάτω από το άγγιγμα του θανάτου, οι ιδέες του συνεχίζουν το ταξίδι τους ως το άπειρο. Και οι δονήσεις της παρουσίας του (όσο απαρατήρητη κι αν πέρασε από τους πολλούς) γίνονται συχνά οι ψίθυροι, οι φήμες και οι ιστορίες που μεταφέρουν οι άνεμοι του χρόνου στους στροβίλους τους.
Ένας Ταξιδευτής...
Που στο dna ήξερε, γνώριζε.
Όταν έμαθε ο θιγμένος και εγωιστής Γερμανός Στρατηγός Shonner, για τις απώλειες που είχαν προκληθεί στους άντρες του την πρώτη ημέρα του πολέμου, ρώτησε τον αιχμάλωτο Λοχία Ίτσιο: - Ποιος είναι ο Διοικητής του Πυροβολείου; - Εγώ είμαι (απάντησε) - Δεν υπάρχει Αξιωματικός; - Όχι! - Ξέρεις ότι για χάρη σου έχασα έναν Αντισυνταγματάρχη και 232 στρατιώτες; - Λυπάμαι Στρατηγέ, αλλά υπερασπίζομαι την Πατρίδα μου.
Μετά από αυτό έδωσε εντολή ο Στρατηγός Shonner την παρουσίαση όπλων σε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών προς τιμήν του Ίτσιου και μετά, κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης, εκτέλεσε μόνος τον Λοχία ενώ άφησε τους δυο στρατιώτες που ήταν με το Λοχία.
Οι Πρωταγωνιστές κάθε ταξιδιού, ταξιδεύουν μόνοι...
Οι Ήρωες δεν είναι απλά θνητοί αλλά ανώτερα όντα, ανάμεσα στη φύση των ανθρώπων και των Θεών. Οι θεοί είναι απόμακροι, οι ήρωες προσιτοί. Οι άνθρωποι ορκίζονται και προσεύχονται σε θεούς και ήρωες. Τους τελευταίους τους αισθάνονται πιο κοντά απ' ό,τι τους θεούς, τους θεωρούν προστάτες και διαμεσολαβητές ανάμεσα στον κόσμο των θνητών και των θεών, γι' αυτό και αναπτύσσουν μαζί τους μια πιο στενή και προσωπική σχέση. Οι ήρωες είναι η αιώνια γέφυρα που ενώνει την ανθρώπινη φύση με την θεία ουσία της, την οποία αυτή περιέχει...
Στα αττικά συμπόσια η πρώτη σπονδή γίνεται για τους θεούς και η δεύτερη για τους ήρωες, κυρίως αυτούς που μετά τον θάνατό τους θεοποιούνται, όπως ο Ηρακλής, οπότε και λατρεύονται, συνήθως στον τόπο της ταφής τους. Αυτό είναι ένα στοιχείο για την ξεχωριστή θέση που επιφυλάσσει η θρησκεία της πόλεως στους ήρωες, στους νεκρούς εκείνους που από τον τάφο τους δρουν ευεργετικά ή καταστρεπτικά. Από τα βάθη του τάφου τους επαγρυπνούσαν και προστάτευαν την χώρα, της οποίας ήταν κατά κάποιο τρόπο αρχηγοί και κύριοι. Αυτός ο χαρακτηρισμός του αρχηγού της χώρας που απέδιδαν στους νεκρούς, βρίσκεται σε χρησμό της Πυθίας προς τον Σόλωνα: "Τίμησε με λατρεία τους αρχηγούς της χώρας, τους νεκρούς που κατοικούν κάτω από την γη". Παράλληλα, η θέσπιση των λατρειών των οικιστών λίγα μόλις χρόνια μετά την ίδρυση των αποικιών υπαγορευόταν από πολιτικούς λόγους. Η αγορά ήταν ο καταλληλότερος χώρος για την τέλεση της λατρείας του οικιστή, του προγόνου των πολιτών του νέου κράτους. Σε κάθε περίπτωση, ο ήρωας γίνεται το επίκεντρο της λατρείας διαμορφώνοντας έτσι έναν κοινωνικό δεσμό για την επιβίωση της κοινότητας, συνενώνουν τα μέλη μιας ομάδας γύρω από μια λατρεία. Όντας πλησιέστερα από ό,τι οι θεοί στο ανθρώπινο γένος, είναι σημαντικός για την αρωγή του στα μέλη της κοινότητας σε διαφορετικές εκφάνσεις της καθημερινότητας. Όταν μιλούμε για λατρεία ηρώων στην αρχαία Ελλάδα, πρέπει να ξέρουμε πως η ηρωολατρεία δεν περιορίζεται στα πρόσωπα του ηρωικού μύθου. Κατά την ομηρική ορολογία ήρωες και θεοί αποτελούν δύο χωριστές ομάδες, μολονότι απέναντι στους ανθρώπους συν ανήκουν στην ίδια κατηγορία των "ισχυρότερων". Το διαχωριστικό τείχος είναι αδιαπέραστο: κανείς θεός δεν είναι ήρωας, κανείς ήρωας δεν είναι θεός. Μόνο ο Διόνυσος και ο Ηρακλής μπόρεσαν να ανατρέψουν αυτή την αρχή. Είναι βέβαια, όχι λίγοι οι ομηρικοί ήρωες που στα ιστορικά χρόνια τους βλέπουμε να λατρεύονται, όπως ο Αχιλλέας στην Ήλιδα και στο Ροίτειο, ο Ιδομενέας και ο Μηριόνης στην Κνωσσό. Πολλοί περισσότεροι όμως είναι οι ήρωες που λατρεύονται χωρίς να ανήκουν στην μυθολογία. Χαρακτηριστικό για τους ήρωες αυτούς είναι ότι είναι δεμένοι πάντα με έναν ορισμένο τόπο, εκεί οπού βρίσκεται ο τάφος με τα λείψανα τους. Κάθε άνθρωπος που είχε προσφέρει κάποια μεγάλη υπηρεσία στην πόλη, από τον ιδρυτή της ως τον νικητή μιας μάχης ή τον νομοθέτη που είχε βελτιώσει τους νόμους της, γινόταν θεός. Πολλές φορές δεν ήταν καν απαραίτητο να υπήρξε ένας μεγάλος άνδρας ή ευεργέτης. Έφτανε να είχε μαστιγώσει έντονα την φαντασία των συγχρόνων του και να είχε γίνει αντικείμενο κάποιου λαϊκού θρύλου για να γίνει ήρωας, δηλαδή ένας ισχυρός νεκρός, του οποίου επιθυμούσαν την προστασία και έτρεμαν τον θυμό του.
Οι Θηβαίοι εξακολουθούσαν επί δέκα αιώνες να προσφέρουν θυσίες στον Ετεοκλή και στον Πολυνείκη. Οι κάτοικοι της Ακάνθου τιμούσαν με λατρεία έναν Πέρση που είχε πεθάνει εκεί κατά την εκστρατεία του Ξέρξη. Στην Τροιζήνα τιμούσαν τον Ιππόλυτο σαν θεό. Ο Πύρρος, ο γιος του Αχιλλέα, ήταν θεός των Δελφών μόνο και μόνο γιατί είχε πεθάνει και ταφεί εκεί. Στον Κρότωνα λάτρευαν έναν ήρωα εξαιτίας τού ότι υπήρξε, όταν ζούσε, ο ωραιότερος άντρας της πόλης. Η Αθήνα λάτρευε σαν έναν από τους προστάτες της τον Ευρυσθέα που ωστόσο ήταν Αργείος. Οι Σπαρτιάτες τιμούσαν τον Λυκούργο με ναό, ιερείς ιεροτελεστίες και ύμνους. Ο Θησέας λατρευόταν στην Αθήνα σαν θεός και οι Αθηναίοι είχαν χτίσει ναό για τα οστά του. Οι Μεσσήνιοι τιμούσαν με λατρεία τον Αριστομένη και οι Αιγινήτες τους Αιακίδες. Ως ήρωα λάτρευαν τον Κίμωνα στο Κίτιο της Κύπρου, τον τραγικό Σοφοκλή στην Αθήνα με την προσωνυμία του Δεξίωνα, τον αθλητή Διομήδη στην Αστυπάλαια, τον τύραννο Ονήσιλο στην Αμαθούντα. Ηρωικές τιμές απένειμαν οι Αθηναίοι και σε όποιους είχαν πέσει στον Μαραθώνα πολεμώντας τους Πέρσες. Το ίδιο έγινε και με όσους είχαν σκοτωθεί στις Πλαταιές και σε άλλες μάχες. "Δεν είναι δικό μας κατόρθωμα, αλλά των θεών και των ηρώων" λέει ο Θεμιστοκλής μετά την νίκη στην ναυμαχία της Σαλαμίνας. Σύμφωνα με τον Αθηναγόρα, που έζησε τον 2ο αι. μ.Χ., προς τιμήν του Πάριδος Αλεξάνδρου «δημοτελεῖς ἄγονται θυσίαι καὶ ἑορταὶ ὡς ἐπηκόῳ θεῷ» στον τάφο του στην αγορά του Παρίου του Ελλησπόντου. Ο Πάρις λατρευόταν ως επώνυμος της πόλης λόγω της μακρόχρονης παραμονής του εκεί μετά το χρησμό που προφήτευε ότι θα είναι υπαίτιος της καταστροφής του Ιλίου. Ως ήρωες τιμούσαν και όσους είχαν ιδρύσει και αποικίσει μία περιοχή ή μία πόλη: τον Μιλτιάδη στην θρακική χερσόνησο, τον Ιέρωνα στην Κατάνη, τον Άρατο στην Σικυώνα. Τον αρχηγό μιας αποικίας όταν πέθαινε, τον έθαβαν στην αγορά της νέας πόλης και τον τιμούσαν ως ήρωα κτίστη ή αρχηγέτη. H παρουσία του ανδριάντα του Επαμεινώνδα στο ιεροθυσίον της Μεσσήνης ανάμεσα στα αγάλματα των 12 θεών, είναι ενδεικτική της σημασίας που του απέδιδαν οι Μεσσήνιοι ως ισόθεου ήρωα οικιστή της πόλεως.
Οποιοιδήποτε νεκροί μπορούσαν να γίνουν φύλακες της χώρας, αρκεί να τους πρόσφεραν μια λατρεία. Οι Μεγαρείς ζήτησαν να μάθουν κάποτε από το Μαντείο των Δελφών με ποιο τρόπο θα ευημερούσε η πόλη τους. Ο θεός απάντησε ότι θα ευημερούσε "αν φρόντιζαν να παίρνουν πάντα τις αποφάσεις τους μαζί με τους περισσότερους". Κατάλαβαν ότι με αυτά τα λόγια ο θεός εννοούσε τους νεκρούς που είναι πράγματι περισσότεροι από τους ζωντανούς. Κατ΄συνέπεια έχτισαν την αίθουσα συμβουλίων στο σημείο που βρισκόταν ο τάφος των ηρώων τους. Ήταν μεγάλη ευτυχία για μία πόλη να διαθέτει λίγο πολύ επώνυμους νεκρούς. Η Μαντινεία περηφανευόταν πολύ για τα οστά του Αρκάδα, η Θήβα για τα οστά του Γηρυόνη, η Μεσσήνη για τα οστά του Αριστομένη. Η Σπάρτη, τον 6ο αι. π.Χ., στη διαμάχη της με την Τεγέα, μετέφερε τα οστά του Ορέστη στη Σπάρτη· το 475 π.Χ. ο Κίμωνας μετέφερε τα οστά του Θησέα από τη Σκύρο στην Αθήνα προς δόξα της πόλης και του ίδιου. Γνωστές ακόμη είναι οι μεταφορές των οστών του Τεισαμενού από την Ελίκη στη Σπάρτη, του Λίνου από τη Θήβα στη Μακεδονία -πραγματοποιήθηκε από τον Φίλιππο μετά τη νίκη του στη Χαιρώνεια (338 π.Χ.), ύστερα από όνειρο που είδε, όπως και η επαναφορά των οστών στον αρχικό τόπο ταφής τους-, του Ορφέα από τα Λίβηθρα στο Δίον. Τα οστά του Μαχάονα μεταφέρθηκαν από τον Νέστορα στην Πύλο όπου γιατρεύτηκαν πολλοί άρρωστοι στο ιερό του στην Γερήνια. Το ανθοστόλιστο άγαλμά του στεκόταν στο κύριο σημείο του ιερού χώρου με την ονομασία "Ρόδον". Επίσης έχουμε αναφορές για θυσίες στο Ίλιον προς τιμήν του Έκτορος, που μαρτυρούνται από το Λουκιανό και το Φιλόστρατο, εξακολουθούσαν να τελούνται σε «βωμοὺς ἐμπύρους» στην αγορά το 354 μ.Χ., την εποχή της επίσκεψης του Ιουλιανού. Σε ήρωα ανακηρύσσεται, όπως αναφέραμε παραπάνω ο ιδρυτής μιας αποικίας και ενταφιάζεται στην Αγορά, το κέντρο της νέας αρχής, ενώ δεν λείπουν οι μεταφορές «οστών» από μία πόλη σε άλλη, ώστε να αυξηθεί το κύρος της πόλης που φιλοξενεί τον νεκρό. Για να αποκτήσουν τέτοια πολύτιμα λείψανα κατέφευγαν σε διάφορα τεχνάσματα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει την απάτη που έκαναν οι Σπαρτιάτες για να κλέψουν τα οστά του Ορέστη. Και είναι αλήθεια ότι αποκτώντας τα, χάρισαν αμέσως μια νίκη στους Σπαρτιάτες. Μόλις η Αθήνα απέκτησε δύναμη πρώτη της κίνηση ήταν να αποκτήσει τα οστά του Θησέα που ήταν θαμμένος στην Σκύρο και να χτίσει προς τιμήν του ναό μέσα στην πόλη, αυξάνοντας έτσι των αριθμό των θεών που την προστάτευαν. Στην Αθήνα επίσης έδειχναν τον τάφο του Οιδίποδα όπου αναπαύονταν τα οστά του και το ηρώον όπου δεχόταν τις νεκρώσιμες τιμές. Εννοείται πως οι Θηβαίοι είχαν άλλο θρύλο για το Οιδίποδα. Ο Κλεισθένης, όταν δημιούργησε τις δέκα φυλές της Αθήνας, ίδρυσε και δέκα ηρώα στην Αγορά και η κάθε φυλή πήρε το όνομά της από έναν από τους δέκα ήρωες.
Η λατρεία των ηρώων θυμίζει πιο πολύ την λατρεία των νεκρών - εκεί άλλωστε έχει τις ρίζες της - παρά των θεών: τους προσφέρουν ειδικές θυσίες, αιματηρές ή αναίμακτες, συχνά τους μοιρολογούν κάθε χρόνο και οργανώνουν αγώνες γυμνικούς για να τους τιμήσουν. Το τυπικό της λατρείας θυμίζει αυτό των Χθόνιων θεοτήτων. Τους προσφέρονται θυσίες, όχι με το φως της ημέρας όπως στους Ολύμπιους, αλλά προς το βράδυ. Το θυσιαζόμενο είναι στραμμένο προς το μέρος της Δύσης. Ο βωμός είναι χαμηλός (Eσχάρα), πολύ λίγο ανυψωμένος από το έδαφος. Για τους ήρωες αυτούς πιστεύεται ότι μέσα από τον τάφο τους προστατεύουν την πόλη και, όταν βρίσκεται σε κίνδυνο βγαίνουν και πολεμούν κι αυτοί για την σωτηρία της. Έτσι, στην μάχη του Μαραθώνα παραστέκουν τους Αθηναίους έξω από τον επώνυμο ήρωα του Μαραθώνα, ο Θησέας, ο Έχετλος και ο Βούτης, στην ναυμαχία της Σαλαμίνας ο Σαλαμίνιος Αίας μαζί με τον πατέρα του τον Τελαμώνα, στην μάχη των Λεύκτρων πολεμάει ο Ηρακλής με το μέρος των Θηβαίων. Η ηρωολατρεία είναι θέμα που ανήκει στην ιστορία της θρησκείας, όχι της μυθολογίας. Την μυθολογία την ενδιαφέρουν μόνο όσοι ήρωες συνδυάζουν μύθο και λατρεία, και πρέπει να είναι παλαιοί θεοί υποβιβασμένοι. Η Ελένη λατρευόταν ως θεά στην Λακωνία και στην Ρόδο, μαζί της λατρευόταν και ο Μενέλαος στο ίδιο ιερό (στην Λακωνία) που στα αλεξανδρινά μάλιστα χρόνια λεγόταν Μενελάιον. Υπήρχαν και παιδιά ήρωες. Όπως ο Παλαίμων στον Ισθμό, ο Αρχέμορος και του βρέφους Οφέλτη στην Νεμέα. Όπως αργότερα από την Ελληνιστική εποχή και μετά, γίνονταν συχνότεροι ήρωες παιδιά που είχαν πεθάνει νωρίς. Οι έφηβοι παρεκινούντο προς την λατρεία των ηρώων. Τα γυμναστήρια είχαν τον ήρωα τους, στην Αθήνα π.χ ετιμάτο ο Ακάδημος στην Ακαδημία, κάποιος Λύκος στο "Λύκείον" ο Ηρακλής στο γυμναστήριο του Κυνοσάργους. Ιδιαιτέρως σημαντικό ρόλο είχαν οι έφηβοι στην εορτή του Αίαντος στην Σαλαμίνα. Έτσι η νέα γενιά μπορούσε να δεθεί με τον κόσμο των νεκρών και την παράδοση που αναφέρεται σε αυτούς και τις υποχρεώσεις που αυτή δημιουργεί αλλά και παράλληλα να εμπνευστεί.
Κάποτε ο τόπος ταφής τους μένει κρυφός, διότι από την ασφάλειά του εξαρτάται η σωτηρία της πόλεως. Κάθε Ηρώο περιβαλλόταν συνήθως από μικρό δάσος με λιόδεντρα ή κυπαρίσσια, των οποίων απαγορευόταν η κοπή. Στα νεκρικά Ηρωϊκά μνημεία της Θεσσαλίας και της Βοιωτίας δεν ήταν σπάνιες στις επιτύμβιες επιγραφές η έκφραση «Χρηστέ Χαίρε». Άλλοτε πάλι ο ήρωας είναι υπερτοπικός και δείχνονται πολλοί τάφοι σε διάφορα μέρη· τότε το πρόβλημα -ποιος τάφος είναι αυθεντικός- λύνεται με την αποδοχή ομώνυμων ηρώων, οπότε κάθε τάφος είναι αυθεντικός. Μερικοί υποτιθέμενοι τάφοι ηρώων ήταν κενοτάφια στημένα εκεί όπου παλαιότερα ήταν τόποι χθόνιας λατρείας. Όμως η λατρεία των ηρώων, που μπορεί να είναι και υποβιβασμένοι θεοί, αφού πεθαίνουν, δεν έχει μόνο θρησκευτική σημασία. Έχει και πολιτική, γιατί οι ήρωες συνενώνουν τα μέλη μιας ομάδας γύρω από τη λατρεία τους και λειτουργούν ως σύμβολα δόξας και προστασίας της κοινότητας. Ανάλογη περίπτωση αποτελεί η διαγραφή του τίτλου του οικιστή της Αμφίπολης από τον Αθηναίο Άγνωνα και η απόδοσή του στο Σπαρτιάτη Βρασίδα. Σύμφωνα με το Θουκυδίδη οι Αμφιπολίτες έθαψαν το Βρασίδα στην αγορά το 422 π.Χ. και τον τίμησαν ως νέο οικιστή και σωτήρα με θυσίες και αγώνες, επειδή δύο χρόνια νωρίτερα είχε αποσπάσει την Αμφίπολη από τους Αθηναίους, την είχε προσαρτήσει στη Σπάρτη και είχε εγκαθιδρύσει ολιγαρχικό πολίτευμα. Η κατάργηση της λατρείας του Άγνωνος μεθοδεύτηκε, επειδή ο ήρωας δεν αποτελούσε πλέον εγγύηση προστασίας για την πόλη. Αντίθετα, η λατρεία του Βρασίδα εξασφάλιζε τη διατήρηση της συμμαχίας με τους Λακεδαιμόνιους κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Αλλά ακόμη και τα Ταφικά Μνημεία στις αγορές της Μαντίνειας και των Φιλίππων, που συνδέονται με την ηρωολατρεία, δε θυμίζουν σε τίποτα ανάλογα μνημειώδη και πολυτελή ταφικά μνημεία σε χώρους εκτός των αγορών. Το Ταφικό Μνημείο στην αγορά της Μαντίνειας ταυτίζεται με το «ἡρῷον» του Ποδάρη, πεσόντα στη μάχη της Μαντίνειας το 362 π.Χ. Ο καταλόγος των ηρώων σε αυτό τον τόπο είναι τεράστιος. Θα μπορούσαν να γραφτούν τόμοι. Το άρθρο απλά δείχνει περιληπτικά τις αναφορές για περαιτέρω έρευνα από τον καθένα μας. Κλείνοντας ας αναρωτηθούμε πότε και γιατί πάψαμε να αποδίδουμε τιμές στους ήρωες αυτού του τόπου; Τα οστά των ηρώων του Έπους του 1940 δεν μαζεύτηκαν ποτέ. Και δεν είναι τα μόνα. Τάφοι των ηρώων του 1821 είναι ελάχιστοι και έπαυσαν εδώ και καιρό να τους αποδίδονται τιμές ευχαριστήριες. Ήρωες όμως στην ιστορία μας μπορεί να γίνει ο καθένας, γεμίζει θλίψη όμως το πόσα πολλά τα πρόσωπα των τεχνών και του πνεύματος που οι τάφοι τους ξεχάστηκαν, όπως και οι ίδιοι. Αφήνοντας τους προγόνους, τους ήρωες, τους θεούς αυτού του τόπου στην λήθη, αφήσαμε την ιστορία μας, αφήσαμε την μνήμη του έθνους μας αφήσαμε την ζωή μας να ανεμοσκορπίζεται χωρίς καμία αιδώ. Ο κατάλογος των ηρώων σε αυτό τον τόπο είναι τεράστιος. Όπως μας λέει και ο αείμνηστος ηθοποιός Λογοθετίδης στην ταινία Ένας ήρωας με παντούφλες: -"Ήρωες!..τι άλλο βγάζει αυτός ο τόπος, ήρωες βγάζει και.. ελιές θρούμπες.."
Η έρευνα έγινε από την Γιώβη Βασιλική Για να πραγματοποιηθεί το παραπάνω άρθρο πληροφορίες συλλέχθηκαν από αναφορές σε λατρεία ηρώων που μας δίνουν οι Burkert/ Graves/ F.de Coulanges/ Vernant/ Kακριδή/Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας της Δήμητρας Μήττα και επίσης από Πλούταρχο,Παυσανία, Ηρόδοτο, Σέρβιο, Απολλόδωρο, Αριστοτέλη, Ομήρου Ιλιάδα κ.α
Είθε στους δρόμους της ουσίας σου να πορευθείς και στα μυστικά απόκρυφα αρχεία της ψυχής σου... 
Είναι άπειρες οι κατευθύνσεις στο Άπειρο Σύμπαν… Το ταξίδι μαγικό και ατελείωτο… Έχεις πολλά να χαρτογραφήσεις… 
Τετ 11 Δεκ - 20:29:29
