Μορφογενετικά Πεδία - μια νέα επιστήμη της ζωής

Το 1981 ο Βρετανός βιολόγος Ρούπερτ Σέλντρεηκ δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο Για μια νέα επιστήμη της ζωής, προκαλώντας τις έντονες αντιδράσεις των οπαδών της μηχανιστικής βιολογίας, που αντιμετωπίζουν τα έμβια όντα σαν μηχανές. Ο Σέλντρεηκ, ξεκίνησε την έρευνά του από το πρόβλημα της μορφογένεσης. Διαπίστωσε ότι ενώ, στη διάδοχη φάση των βλαστοκυττάρων, τα κύτταρα κάθε οργάνου εξειδικεύονται σταδιακά στη λειτουργία για την οποία προορίζονται, δεν υπάρχουν ειδικά γονίδια τα οποία να ορίζουν τη θέση του κάθε οργάνου στο σώμα και να κατευθύνουν τον σχηματισμό της γενικής μορφής του κάθε έμβιου όντος.
Το άλλο πρόβλημα είναι εκείνο της ήδη υπάρχουσας γνώσης στους έμβιους οργανισμούς, των περίφημων ενστίκτων, πολλά από τα οποία επίσης δεν σχετίζονται με τα γονίδια, και το ερώτημα της προέλευσής τους. Επίσης, ο Σέλντρεηκ παρατήρησε ότι όταν μια χρήσιμη, για την επιβίωση ενός είδους, συμπεριφορά υιοθετείται από έναν ικανό αριθμό ατόμων μιας ομάδας, αυτομάτως αυτή εμφανίζεται και σε άλλες απομακρυσμένες ομάδες, μέχρι να υιοθετηθεί τελικά από ολόκληρο τον πληθυσμό του είδους.
Συνοψίζοντας όλες αυτές τις παρατηρήσεις του, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν για κάθε είδος κάποια αόρατα πεδία που έχουν μια διπλή λειτουργία: κατευθύνουν τον μορφολογικό σχηματισμό τους, και περιέχουν πληροφορίες χρήσιμες για την επιβίωσή τους. Τους έδωσε το όνομα μορφογενετικά πεδία. Φυσικά, δεδομένου ότι ο Σέλντερηκ έκανε άλλη μια «αιρετική» αναγωγή στον χώρο του Αοράτου, έγινε – και παραμένει – το κόκκινο πανί της επιστημονικής κοινότητας των κλασικών βιολόγων.

από το εξαιρετικό άρθρο του Δημ.Χοροσκέλη "Ποιός Φοβάται Τη Μετά-Φυσική;" ΕΔΩhttp://www.terrapapers.com/?p=20207

έτσι, ..απλά πράγματα



Να σαι καλά christos5d , καλημέρα  

Παρακαλώ να μου επιτρέψετε να μεταφέρω την σελίδα με τα σχόλια   http://www.youtubetranslations.gr/morphogenetic_fields.htm




 
         
Διαβάστε τα παρακάτω σχόλια όταν φτάσετε στο σωστό σημείο του βίντεο 


Δηλαδή όπου υπάρχουν συνήθειες, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και μνήμη. Είναι η μνήμη που κάνει κάτι να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
Γιατί λειτουργούν παρόμοιες δομές με παρόμοιο τρόπο;
Πώς ξέρουν τα πουλιά ή τα ψάρια πώς να φτιάξουν τις φωλιές τους, να μεταναστεύσουν κ.ο.κ. ;
Αν και κανένας δεν τους τα δείχνει, υπάρχουν συνήθειες, σε κάθε επίπεδο της έμβιας και άβιας ύλης, που επαναλαμβάνονται διαμέσου των αιώνων.
Εφόσον υπάρχουν συνήθειες, άρα υπάρχει μνήμη, άρα υπάρχει νους στη φύση.
Εφόσον η φύση έχει νου που επηρεάζει τις λειτουργίες των διαφόρων συστημάτων,
έτσι και εμείς, ως μέρος της φύσης, έχουμε νου που επηρεάζει τις λειτουργίες των δικών μας βιολογικών και κοινωνικών συστημάτων, όπως π.χ. τις λειτουργίες του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος, ή τις συλλογικές εμπειρίες των κοινωνικών ομάδων.
Άρα, εφόσον διαμορφωτής της βιολογίας και των εμπειριών μας είναι ο νους,
αποκτώντας έλεγχο πάνω στο νου αποκτάμε έλεγχο πάνω στη ζωή και τις καταστάσεις και σταματάμε να είμαστε παθητικά θύματα αυτών.
Γι’ αυτό, από φιλοσοφική άποψη, η θεωρία του Ρούπερτ Σέλντρεϊκ για τα μορφογενετικά πεδία δεν ανήκει, όπως η θεωρία του Δαρβίνου, στην μηχανιστική κοσμοθέαση (λέγοντας δηλαδή ότι η βιολογία και η νόηση λειτουργούν σαν μηχανές και ορίζονται από καθαρά υλιστικούς παράγοντες), αλλά ακριβώς το αντίθετο: λέει ότι πίσω ακόμα και από εκδηλώσεις της ύλης που φαίνονται να είναι μηχανιστικές (όπως π.χ. λειτουργία γονιδίων), βρίσκεται μια νόηση που επηρεάζει και διαμορφώνει τη λειτουργία των διαφόρων κομματιών της ύλης, χωρίς η ίδια να είναι κλεισμένη εντός των υλικών ορίων των κομματιών αυτών.
Απλώνεται χρονικά και επηρεάζει διαφορετικά σημεία της ζωής (ή των διαδοχικών μετενσαρκώσεων) ενός ανθρώπου, διαφορετικές γενιές μέσα στους αιώνες, απλώνεται τοπικά και επηρεάζει διαφορετικά κομμάτια της ύλης που δομικά μοιάζουν μεταξύ τους ή που έχουν κοινό παρελθόν.
Αυτή η μη τοπική σύνδεση μεταξύ κομματιών της ύλης απαντάται επίσης στη φυσική.
Ένα σχετικό βίντεο είναι το:
Οι μεταφυσικές δυνάμεις των ζώων
όπου ο Σέλντρεϊκ εξηγεί σε άλλους επιστήμονες γιατί το ένστικτο των περιστεριών να μπορούν να ξαναβρίσκουν τη φωλιά τους όταν τα απομακρύνεις από αυτήν, δεν μπορεί να εξηγηθεί μηχανιστικά (με αναφορά σε αυτόματες, άνοες λειτουργίες). Τη δυνατότητά τους την εξηγεί το μοντέλο του Σέλντρεϊκ με βάση μια υποκείμενη, άυλη σύνδεση που υφίσταται μεταξύ του περιστεριού και της φωλιάς του. Αυτό σημαίνει ότι η φωλιά του περιστεριού υφίσταται μέσα στο μυαλό του, γιατί όλος ο εξωτερικός κόσμος είναι παράλληλα και εσωτερικός (νοητικός). Οι περιορισμοί που θέτει ο χώρος και ο χρόνος υφίστανται μόνο σε ένα πεδίο της ύπαρξης και αναιρούνται σε ένα άλλο. Και λειτουργούμε όλοι μας παράλληλα σε αμφότερα τα πεδία. Κοινώς, είμαστε πολυδιαστατικές υπάρξεις, είναι πολυδιαστατικό το σύμπαν μας. Στο πεδίο που ονομάζουμε "νου", όλα ενώνονται -τα διαφορετικά ζώα, οι διαφορετικές δομές- και επηρεάζουν το ένα το άλλο (ως προς τη διαμόρφωση των ενστίκτων, την ανάπτυξη των βιολογικών συστημάτων κ.ο.κ.) πέραν των ορίων του χώρου και χρόνου.
Διαβάστε το παρακάτω ενδιαφέρον αρθράκι, όπου ο γνωστός καθηγητής της φυσικής Νανόπουλος μιλά για τις πολλές διαστάσεις και την κατάργηση της έννοιας των ορίων του χρόνου. Όταν σύμπαντα κρύβονται μέσα σε σύμπαντα και δεν υπάρχει αρχή και τέλος, τότε ποιος είμαι εγώ και ποιος εσύ - και ποιο είναι το περιστέρι και ποια η φωλιά του; Υπάρχουν μόνο μορφές, ενεργειακές αναταραχές, που πάλλονται στα ενιαία νερά της ύπαρξης. Στην επιφάνεια φαίνονται οι μορφές, τα κύματα, στο βάθος κυριαρχούν τα ογκώδη ρεύματα που επηρεάζουν μαζικώς και από κοινού την ύπαρξη των επιφανειακών κυμάτων (αυτά είναι τα "μορφογενετικά πεδία", η κοινή ενεργειακή σύνδεση μεταξύ των διαφορετικών μορφών του χωροχρόνου), ενώ ακόμα πιο κάτω, στο θεμέλιο, η ίδια στεριά, σαν άλλος Άτλαντας, κρατά στους ώμους της τον ωκεάνιο κόσμο.
Η στεριά αυτή είναι ο Ένας που βρίσκεται πίσω από τη φαινομενική πολλαπλότητα, ο Μάγος που βγάζει απ' το καπέλο του φωτιές, μαντίλια, λαγούς, περιστέρια και τις ίδιες τους τις φωλιές.
 
Συμπόσιο - Το Πολυδιαστατικό Σύμπαν
(Άρθρο στο http://hellenic-spirit.blogspot.gr/2011/03/blog-post_3574.html )

Υπάρχουν πάρα πολλά σύμπαντα, χωρίς όμως να τα βλέπουμε, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι πιθανότατα ζούμε σε δέκα διαστάσεις, ενώ δεν αποκλείεται στο μέλλον να δημιουργούμε σύμπαντα στο εργαστήριο! Ο Δημήτρης Νανόπουλος, καθηγητής Φυσικής του πανεπιστημίου του Τέξας A&M (ΗΠΑ) και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, μίλησε την Τετάρτη 10/03/11, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, για το πείραμα του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN) και την πειραματική διερεύνηση της ύπαρξης του Πολυσύμπαντος. Ο κ. Νανόπουλος παρουσίασε μερικές νέες επιστημονικές ιδέες που ανέπτυξε πρόσφατα με την ερευνητική ομάδα του στο αμερικανικό πανεπιστήμιο και οι οποίες δίνουν μια συγκεκριμένη μορφή στην έννοια του Πολυσύμπαντος. Σύμφωνα με τις μελέτες αυτές, εκτιμάται, με βάση μαθηματικές εξισώσεις, ότι είναι δυνατό να υπάρχουν δέκα εις την πεντακοσιοστή σύμπαντα (ο αριθμός 10 με εκθέτη τον αριθμό 500!), σύμφωνα με τη θεωρία της Υπερσυμμετρίας (SUSY) και των Υπερχορδών, η οποία προβλέπει ότι, εκτός από τις γνωστές τέσσερις "μεγάλες" διαστάσεις -τρεις του χώρου (μήκος, πλάτος, ύψος) και ο χρόνος- υπάρχουν ακόμα έξι ή επτά, που βρίσκονται "διπλωμένες" σε τρομερά μικρό χώρο, ανεβάζοντας σε 10 ή 11 τον συνολικό αριθμό των διαστάσεων. "Ζούμε σε δέκα διαστάσεις, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε" είπε ο κ. Νανόπουλος. Ο κ. Νανόπουλος είπε ακόμα ότι Το ένα σύμπαν "γεννάει" το άλλο, μέσα σε μια αέναη διαδικασία παραγωγής συμπάντων, η οποία, όπως είπε, καταργεί την έννοια της αρχής και του τέλους του χρόνου. Σύμφωνα με τον Έλληνα φυσικό, η Γη αργά ή γρήγορα "δύσκολα θα αντέξει" στα προβλήματά της, γι' αυτό είναι ανάγκη να προετοιμαστεί η μετοίκηση της ανθρωπότητας σε άλλους πλανήτες. Η δήλωσή του αυτή βρίσκει σύμφωνους πολλούς ακόμη επιστήμονες. Τέλος, ο κ. Νανόπουλος είπε ακόμα ότι ο ήλιος κάποτε θα "σβήσει", όμως το σύμπαν μας, που συνεχώς διαστέλλεται, είναι "ανοιχτό", συνεπώς ποτέ δεν θα "πεθάνει", ενώ είναι πιθανό να κάνει "μετάβαση" σε ένα άλλο σύμπαν-φυσαλίδα.
 
 
Ένα άλλο βίντεο στο οποίο διαφαίνεται η υποκείμενη σύνδεση μεταξύ διαφορετικών χωροχρονικών σημείων/οργανισμών είναι το
http://www.youtubetranslations.gr/#%21video_details/623/%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1 %CE%B3%CE%B9%CE%B1 %CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%AC%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1 %CE%BA%CE%B1%CE%B9 %CE%B4%CE%B9%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7 1/3]Τεχνολογία για τηλεπάθεια και διόραση
στο οποίο ο ερευνητής νευρολόγος που μιλά εξηγεί πώς είναι δυνατόν να συγχρονίσεις δύο εγκεφάλους (έτσι ώστε δημιουργώντας ένα ερέθισμα στον ένα, να το βλέπεις να αποτυπώνεται στο εγκεφαλογράφημα του άλλου) χωρίς να "στέλνεις" οτιδήποτε (ηλεκτρομαγνητικό σήμα) από τον ένα στον άλλον. Αν και εξωτερικά οι εγκέφαλοι δεν συνδέονται, εσωτερικά ανταποκρίνονται ο ένας στον άλλο (όπως στην τηλεπάθεια). Άρα υπάρχει μια κοινή σύνδεση μεταξύ οργανισμών (όπως συμβαίνει στην κβαντική φυσική μεταξύ διαφορετικών σωματιδίων κατά τη "κβαντική διεμπλοκή"), η οποία δεν είναι υλική, κι αυτό είναι η κεντρική ιδέα της θεωρίας του Σέλντρεϊκ για τα μορφογενετικά πεδία. Ότι πέραν της ύλης, πέραν των χωροχρονικών περιορισμών, υπάρχει υποκείμενη ενότητα.
Όπως διαφορετικά μέλη μιας οικογένειας ενώνονται με εσωτερικούς δεσμούς, έτσι και τα διαφορετικά μέρη του σύμπαντος ενώνονται με εσωτερικούς δεσμούς.
Όλο το σύμπαν είναι μια οικογένεια. Ακριβώς όπως τα παιδιά βγαίνουν από τους γονείς, έτσι και οι ξεχωριστές οντότητες του σύμπαντος είναι αέναα ανανεωνόμενες χορευτικές κινήσεις που κάνει, πάνω στο πάλκο του χωροχρονικού θεάματος, ο ίδιος Χορευτής.
Στη φιλοσοφία της γιόγκα, ο Χορευτής αυτός ονομάζεται Εαυτός. Όχι ο δικός μου εαυτός ή ο δικός σου, αλλά ο Εαυτός που ο Σωκράτης μάς καλούσε να γνωρίσουμε, ο κοινός μας εαυτός που σκέφτεται με χίλια μυαλά, περπατάει με χίλια πόδια, βρίσκεται στη ρίζα της ύπαρξης και αποτελεί την πηγή της γνώσης.
Εξού και το νόημα της αγάπης και της στοχαστικότητας στην ανθρώπινη ζωή. Αγαπώ σημαίνει αισθάνομαι την κοινή μας ενότητα που υπάρχει παρά τις διαφορές μας. Στοχάζομαι σημαίνει μπαίνω στο μυαλό σου, βλέπω τα πράγματα από τη δική σου οπτική, από άλλες οπτικές, από την οπτική του κοινού ήλιου που ρίχνει τις ακτίνες του (όσο μπορεί ο καημένος) στα σκοτάδια του μυαλού του καθενός μας.
 
 
 
Άρα διαφορετικές βιολογικές και συμπεριφορικές μορφές «συνηχούν» μεταξύ τους διαμέσω του χρόνου και του χώρου (με κάποιο τρόπο που μοιάζει με τηλεπάθεια), εξού και «μορφική συνήχηση», συνήχηση μεταξύ των μορφών.
Οι συμπεριφορικές μορφές είναι τα ένστικτα, καθώς και η λειτουργία των βιολογικών συστημάτων. (Ο τρόπος ανάπτυξης των συστημάτων, π.χ. των φυτών, μπορεί να ληφθεί κι αυτός ως συμπεριφορά – πρόκειται για τη συμπεριφορά των κυττάρων κατά τη λειτουργία της ανάπτυξης του φυτού.).
Οι βιολογικές μορφές είναι οι βιολογικές δομές.
Φυσικά, δομή και λειτουργία είναι αλληλένδετα. Η λειτουργία καταλήγει σε δομή.
Με αυτό τον τρόπο, το έμβιο σύμπαν (αλλά και το άβιο) εμφανίζεται ως πλαστικό (εύπλαστο, μεταβαλλόμενο, ζωντανό). Η συμπεριφορά του αναπτύσσεται και αλλάζει, πολύ ανόμοια με τη συμπεριφορά μιας μηχανής, και λειτουργεί όλο ως ένας οργανισμός που συνδέει με μια κοινή ζωή (μια κοινή νόηση, μνήμη, απόκριση και συμπεριφορά) μέρη του που απέχουν μεταξύ τους τοπικά και χρονικά.