Το πηγάδι των ευχών

Επισκέπτης

Πως είναι να την αναζητάς;

Είναι Δίψα,δίψα ψυχής άνυδρης

Πορεία σε έρημη,ξεραμένη γη.

Στο στερέωμα του ουρανού,την είχα ρωτήσει:

-Θα σε βρω,νερό μου;

-Θα με βρεις.

-Βάλε μου σημάδια.

Κι Εκείνη είπε:

-Θα στήσω στην Γαία,πηγάδια.

Και πάντα αγαπούσα τα πηγάδια.

Κι όσα αγαπώ είναι σημάδια.

Όσα κρύβονται περιμένουν το τέλος του μετρήματος του χρόνου.

Στα πόσα είχα πει;Στα εκατό;Στα χίλια;

Δεν θυμάμαι,σταμάτησα να τα φυλάω.

Μα,πως να κρυφτεί το φως μέσα στο σκοτάδι;

Τα δυο της μάτια,γεμάτα δροσερό νερό,κρυστάλλινα κανάτια.

Δύο πηγές,για όλους τους διψασμένους.

Μία Ευχή:

Είθε να είναι μόνο δάκρυα χαράς.

-Θα σε βρω,πάντα θα σε βρίσκω.

Και βούτηξα μέσα στο πηγάδι.

Επισκέπτης

Έχετε παρατηρήσει τώρα τελευταία στο προφίλ σας μια αλλαγή;
Αν πάτε,θα δείτε μια ερώτηση,''μία ευχή;'',με κόκκινα γράμματα.

Λένε πως,αυτός που δεν έχει τίποτα,δεν έχει και τίποτα να χάσει,άρα δεν φοβάται,μα από όλους μου τους φόβους έναν μόνο θα κρατήσω,αυτόν της ανησυχίας για όσους αγαπώ.
Και σκέφτηκα,πάνω στην ερώτηση,ότι καλό θα ήταν να σταματούσαν οι ευχές,να μην χρειάζονταν,μα αυτή η σκέψη είναι για άλλα πράγματα,εκείνα που μας κρατάνε αδρανή,ο κόσμος αντιθέτως,έχει ανάγκη από ευχές,όταν εκείνες στέλνονται από τα βάθη της καρδιάς,ως ευλογίες.

Λίγα χρόνια πριν,έπλασα με το νου μου μια γυναίκα:Είναι στην Αμερική,στην Νέα Υόρκη,δουλεύει σε ανθοπωλείο στην αγορά,είναι μαύρη,τα μαλλιά της κατσαρά και την παιδεύουν στην υγρασία,ζει μόνη σε ένα μικρό διαμέρισμα,θα είναι τώρα 37 χρονών,βλέπει την οικογένεια της κάποιες γιορτές,έχει ελάχιστους επιλεγμένους φίλους,όλο φοράει μπορντό χρώματα..έπλασα την ζωή της με κάθε λεπτομέρεια,μέχρι που να μπορώ να μυρίζω τα λουλούδια στην δουλειά της,το άρωμα από τον πρώτο της καφέ,να βλέπω την θέα από το παράθυρό της,να ακούω την κίνηση από την γειτονιά της.
Α!Και την λένε,Anna May Teressa.May ή Marie,εκεί λίγο κόλλησα.
Την υιοθέτησα αδερφή μου και κάθε φορά που την έφερνα στο νου,τις έστελνα,ευχές-ευλογίες,να είσαι καλά,να χαμογελάς και σε αγαπώ πολύ.Δεν είσαι μόνη.

Υπάρχει στα αλήθεια;Δεν με απασχολεί να μάθω.
Κι αν υπάρχει θα το λάβει;Είμαι σίγουρη.
Κι αν δεν υπάρχει που θα πάει;Εκεί που χρειάζεται.

Μετά σκαρφίστηκα ένα παιχνίδι με την υδρόγειο,το χέρι την γυρίζει και σταματά σε τυχαία σημεία.
Ινδία,ένας ηλικιωμένος,Αφγανιστάν,μια χήρα,Σερβία,μια έγκυος,Ρωσία,ένας άντρας νέος,Αφρική,ένα μικρό αγόρι,Ισραήλ,μια γιαγιά,Αλάσκα,ένα κοριτσάκι..όλα τα πρόσωπα καθαρά σχηματισμένα,αλλού είναι πρωί κι αλλού βράδυ,χώρες διαφορετικές κάθε φορά κι εκεί που έδειχνε το δάκτυλο,στόχευε.
Εσύ κι εσύ κι εσύ...να είσαι καλά,να χαμογελάς,σε αγαπώ πολύ.

Δεν είστε μόνοι.

Πόσο μ αρεσει η σκέψη σου αυτή!! θα το κάνω κι εγω αυτό με την υδρόγειο. Πανεμορφη σκεψη κοριτσαρα μου!!

Επισκέπτης

Ευχή μου η Ελευθερία σου.

Σύντομα αυτή η απόσταση θα γίνει τόσο μικρή.

Και θα πάω έξω

Προς την τεράστια πλαγιά

Όπου οι άγριοι δυνατοί άνεμοι φυσούν

Και τα ψυχρά αστέρια λάμπουν

Θα θέσω το πόδι μου

στο ζωντανό δρόμο

Και θα μεταφερθώ από εδώ

προς την καρδιά του κόσμου

Θα είμαι ισχυρή, όπως ένα πλοίο

Και σοφή ως φάλαινα

Και θα πω τις τρεις λέξεις

που θα μας σώσουν όλους

Και θα πω τις τρεις λέξεις

που θα μας σώσουν όλους.

Σύντομα αυτός o χώρος θα είναι πολύ μικρός

Και θα γελάσω τόσο σκληρά

όπου τα τείχη θα καταρρεύσουν.

Στη συνέχεια, θα πεθάνω τρεις φορές

Και να γεννηθώ ξανά

μέσα σε ένα μικρό κουτί,

με ένα χρυσό κλειδί

Και ένας ιπτάμενος ιχθύς,

Θα με ελευθερώσει

Και θα πάω έξω

Σύντομα αυτό το διάστημα θα είναι τόσο μικρό

Όλες οι φλέβες και τα οστά μου

Θα καούν σε στάχτες.

Μπορείτε να με ρίξετε σε

ένα μαύρο σιδερένιο χωνευτήρι

Και η σκόνη μου θα πει

όλα όσα η σάρκα μου δεν μίλησε.

Σύντομα αυτός ο χρόνος θα είναι τόσο μικρός.

Και θα πάω έξω

Το πηγάδι των ευχών Woman20pregnant20with20the20earth

ladosifa έγραψε:: Ευχή μου η Ελευθερία σου.

Σύντομα αυτή η απόσταση θα γίνει τόσο μικρή.
Και θα πάω έξω
Προς την τεράστια πλαγιά
Όπου οι άγριοι δυνατοί άνεμοι φυσούν
Και τα ψυχρά αστέρια λάμπουν

Θα θέσω το πόδι μου
στο ζωντανό δρόμο
Και θα μεταφερθώ από εδώ
προς την καρδιά του κόσμου

Θα είμαι ισχυρή, όπως ένα πλοίο
Και σοφή ως φάλαινα

Και θα πω τις τρεις λέξεις
που θα μας σώσουν όλους

Και θα πω τις τρεις λέξεις
που θα μας σώσουν όλους.

Σύντομα αυτός o χώρος θα είναι πολύ μικρός
Και θα γελάσω τόσο σκληρά
όπου τα τείχη θα καταρρεύσουν.

Στη συνέχεια, θα πεθάνω τρεις φορές
Και να γεννηθώ ξανά
μέσα σε ένα μικρό κουτί,
με ένα χρυσό κλειδί
Και ένας ιπτάμενος ιχθύς,
Θα με ελευθερώσει

Και θα πάω έξω

Σύντομα αυτό το διάστημα θα είναι τόσο μικρό
Όλες οι φλέβες και τα οστά μου
Θα καούν σε στάχτες.
Μπορείτε να με ρίξετε σε
ένα μαύρο σιδερένιο χωνευτήρι
Και η σκόνη μου θα πει
όλα όσα η σάρκα μου δεν μίλησε.

Σύντομα αυτός ο χρόνος θα είναι τόσο μικρός.

Και θα πάω έξω
Και θα πάω έξω

Α μ άρεσε πάρα πολύ!!!! κλαπ!

Επισκέπτης

Πως να σου πω για αυτές τις σκέψεις που σταθήκαν στο μυαλό μου,
θρονιαστήκαν και φωτίσανε για λίγο τ' όνειρό μου
κι οι στιγμές χορέψανε μπροστά μου σα σκιές·
άλλες ανήκαν εδώ κι άλλες χανόντουσαν στο χτες.
Σκορπισμένες όλες στης ζωής το βιβλίο
κι οι σελίδες οι θαμπές, τσακισμένες στα δύο
να μου θυμίζουν ότι κάπου στα παλιά τα μονοπάτια
είναι της μνήμης μου τα πιο όμορφα κομμάτια·
αγαπημένα σαν όργανα παλιά ξεκουρδισμένα,
μακριά από μένα, περασμένα ξεχασμένα,
ξεμακραίνουν λίγο- λίγο μ' ένα χρόνο σακάτη
κι έτσι φουντώνει του πόνου το γινάτι.
Ίσως μεγάλωσα και κάπως παραπάνω
και στην ανάγκη να πάψω και το κέφι μου να κάνω,
μα θα μικρύνω και θα σβήνω τη χαρά μου
κι αυτά τα ωραία που κυλήσανε μπροστά μου.
Γι' αυτό γυρίζω στα παλιά να ξεδιψάσω·
οι στιγμές μου μ' αφήνουνε παρέα να ξαποστάσω
και λιγώνουν τη ψυχή μου κάθε τόσο.
Από τα όμορφα δε θέλω να γλιτώσω.

Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
γιατί εκείνα την ασκήμια μου σκεπάζουν
κι όταν φοβάμαι τα πιο μεγάλα ψέμματα,
μακάρι πάντα να μου τάζουν.
Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
ούτε για λίγο σου λέω να τ' αποφύγω.
Τα φτιάχνω θύμηση και τα ντύνω όνειρα
και μες στη σκέψη μου τα πνίγω.

Είναι τα όμορφα με τ' άσχημα μπλεγμένα,
πάνω στης μοίρας τα παραμύθια κεντημένα,
ξαναμμένα με τραβάνε στο χορό τους το τρελό·
ψάχνω τα βήματα να βρω και χάνω το ρυθμό.
Μα όταν με πιάσουνε τα όμορφα απ' το χέρι
με ταξιδεύουνε στου ήλιου το κρυμμένο μου αστέρι
και μου ανοίγουν τη ψυχή να τραγουδήσω,
με τη βροχή του κόσμου να νυχτοπερπατήσω.
Όμως, δε ξέρω αν πρέπει να μείνω ή να φύγω,
αφού τα όμορφα κι αυτά κρατάνε λίγο
και μένει ο φόβος στη ζωή συνοδοιπόρος
σε κάθε ανάσα, κάθε σκέψη απαράβατος όρος.
Κι ενώ το ψέμα κι εγώ είμαστε πράματα χώρια
να με γλιτώσει θέλω, όταν φοβάμαι, από τα ζόρια.
Μικρό το κακό, αφού τουλάχιστον θα ζήσω,
τις κλεμμένες στιγμές για λίγο όνειρα θα ντύσω.
Ας λένε πως τα δύσκολά θεριεύουν τη ψυχή,
είναι ο πόνος όμως, στιχοπαιδεύτρα ευχή.
Μη με αφήσεις εδώ πέρα να στοιχειώσω,
από τα όμορφα δε θέλω να γλιτώσω.

Επισκέπτης

Και με αυτό,το χρόνια λατρεμένο τραγούδι,να θέσω την πιο βαθιά μου ευχή:
Να μην γλιτώσει κανείς σας από τα όμορφα!

rrros

ladosifa έγραψε:: Πως να σου πω για αυτές τις σκέψεις που σταθήκαν στο μυαλό μου,
θρονιαστήκαν και φωτίσανε για λίγο τ' όνειρό μου
κι οι στιγμές χορέψανε μπροστά μου σα σκιές·
άλλες ανήκαν εδώ κι άλλες χανόντουσαν στο χτες.
Σκορπισμένες όλες στης ζωής το βιβλίο
κι οι σελίδες οι θαμπές, τσακισμένες στα δύο
να μου θυμίζουν ότι κάπου στα παλιά τα μονοπάτια
είναι της μνήμης μου τα πιο όμορφα κομμάτια·
αγαπημένα σαν όργανα παλιά ξεκουρδισμένα,
μακριά από μένα, περασμένα ξεχασμένα,
ξεμακραίνουν λίγο- λίγο μ' ένα χρόνο σακάτη
κι έτσι φουντώνει του πόνου το γινάτι.
Ίσως μεγάλωσα και κάπως παραπάνω
και στην ανάγκη να πάψω και το κέφι μου να κάνω,
μα θα μικρύνω και θα σβήνω τη χαρά μου
κι αυτά τα ωραία που κυλήσανε μπροστά μου.
Γι' αυτό γυρίζω στα παλιά να ξεδιψάσω·
οι στιγμές μου μ' αφήνουνε παρέα να ξαποστάσω
και λιγώνουν τη ψυχή μου κάθε τόσο.
Από τα όμορφα δε θέλω να γλιτώσω.

Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
γιατί εκείνα την ασκήμια μου σκεπάζουν
κι όταν φοβάμαι τα πιο μεγάλα ψέμματα,
μακάρι πάντα να μου τάζουν.
Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
ούτε για λίγο σου λέω να τ' αποφύγω.
Τα φτιάχνω θύμηση και τα ντύνω όνειρα
και μες στη σκέψη μου τα πνίγω.

Είναι τα όμορφα με τ' άσχημα μπλεγμένα,
πάνω στης μοίρας τα παραμύθια κεντημένα,
ξαναμμένα με τραβάνε στο χορό τους το τρελό·
ψάχνω τα βήματα να βρω και χάνω το ρυθμό.
Μα όταν με πιάσουνε τα όμορφα απ' το χέρι
με ταξιδεύουνε στου ήλιου το κρυμμένο μου αστέρι
και μου ανοίγουν τη ψυχή να τραγουδήσω,
με τη βροχή του κόσμου να νυχτοπερπατήσω.
Όμως, δε ξέρω αν πρέπει να μείνω ή να φύγω,
αφού τα όμορφα κι αυτά κρατάνε λίγο
και μένει ο φόβος στη ζωή συνοδοιπόρος
σε κάθε ανάσα, κάθε σκέψη απαράβατος όρος.
Κι ενώ το ψέμα κι εγώ είμαστε πράματα χώρια
να με γλιτώσει θέλω, όταν φοβάμαι, από τα ζόρια.
Μικρό το κακό, αφού τουλάχιστον θα ζήσω,
τις κλεμμένες στιγμές για λίγο όνειρα θα ντύσω.
Ας λένε πως τα δύσκολά θεριεύουν τη ψυχή,
είναι ο πόνος όμως, στιχοπαιδεύτρα ευχή.
Μη με αφήσεις εδώ πέρα να στοιχειώσω,
από τα όμορφα δε θέλω να γλιτώσω.

» Το πηγάδι των ψυχών...
» Το δέντρο των ευχών._