"μουσικές"

Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, ένα είναι ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ!


Δεν έχουμε βρεθεί εδώ χάμου για να επιβιώνουμε απλώς και να υπηρετούμε λογής αφεντάδες, μικρούς ή μεγάλους.
Αλλά για να ζήσουμε τη ζωή μας, να εξελισσόμαστε, να δημιουργούμε και να μεγαλουργούμε!

Αξιοποιώντας κάθε αέναη μοναδική στιγμή του αιώνιου παρόντος μας. ΞΥΠΝΙΟΙ κι ΟΡΘΙΟΙ!

Ένα λοιπόν είναι το σύνθημα που εμπνέει (ή θα'πρεπε να εμπνέει) κι ενεργοποιεί τους ανθρώπους.

Από την ακόμη αποικιοκρατούμενη Αφρική, αποικία πλέον των ψυχοπαθητικών πολυεθνικών σε συνέργεια με κυβερνητικά χρηματιζούμενα ανδρείκελα και πολέμαρχους που σφαγιάζουν ολόκληρους πληθυσμούς. Ως τα φλεγόμενα οδοφράγματα στα γκέτο και τους κεντρικούς δρόμους του Παρισιού, του Λονδίνου, της Αθήνας κι άλλων ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Και τις εξεγέρσεις των φοιτητών στη Χιλή, των κατοίκων στη Βολιβία για το δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης στο ιδιωτικοποιημένο(!) νερό του τόπου τους, των αυτόχθονων πληθυσμών για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού τους και των εξαθλιωμένων σε παραγκουπόλεις ανθρώπων, σε όλη τη Νότια Αμερική κι όχι μόνο, για μια άλλη ζωή.

Από τους απαχθέντες από τις μυστικές υπηρεσίες των πραγματικά επικίνδυνων τρομοκρατών κι εξαφανισμένους σε ανήλιαγα κελιά. Κι από τον κόσμο που κατακλύζει τις αμερικανικές λεωφόρους και πλατείες, ζητώντας η WALL STREET να μην αποτελεί τον ένα και μοναδικό δρόμο-οδοδείκτη ζωής και τη χοάνη που καταπίνει ολόκληρες κοινωνίες. Ως τον αγώνα των αφρικανικών κι όχι μόνο φυλών να διασφαλίσουν τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής τους ενάντια στην κερδοσκοπική λαίλαπα ισοπέδωσης ανθρώπου και Φύσης.


Από τα αραβικά προτεκτοράτα του "θείου Σαμ", βυθισμένα στο θρησκευτικό ολοκληρωτισμό και φιμωμένα από το φόβο του γδούπου των μαστιγίων πάμπλουτων οικογενειακών δυναστειών. Που όποτε τα συμφέροντα των αγάδων του πλανήτη μετατοπίζονται ή αναθεωρούνται, δημιουργούνται κι "αραβικές ανοίξεις" που απλώς αλλάζουν τις εξωτερικές μορφές κι αφήνουν ανέγγιχτη την ουσία. Ως τους τεράστιους πληθυσμούς της Κίνας και της Ινδίας, που στη κυριολεξία λιμοκτονούν, δουλεύοντας σκληρά (άλλο η εργασία) σαν σκλάβοι από πολύ μικρή ηλικία για μια βρωμόκουπα ρύζι. Ώστε οι αριθμοί της ανάπτυξης να ευημερούν και να εκτοξεύονται στα ύψη...

Και τους απίστευτα παραδομένους στην πιο απόλυτη ένδεια πληθυσμούς, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Που ζωή γι'αυτούς σημαίνει "άλλη μια μέρα που είμαστε ζωντανοί!"

ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΣΑ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΘΗΣΑΥΡΙΖΟΥΝ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΙ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ, ΞΕΖΟΥΜΙΣΤΕΣ, ΥΠΝΩΤΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΠΟΡΝΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ!

Απέναντι σε αυτά τα ανελέητα υποκείμενα, τα διπρόσωπα και δόλια ιδρύματά τους (συχνότατα "μη κερδοσκοπικά" ή "υπέρ της προώθησης της γνώσης και των "ανθρώπινων δικαιωμάτων"), τους παρασιτικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς τους και τις σιδερόφραχτες άψυχες στρατιές τους... ένα είναι το σύνθημα:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Ύλης, πνεύματος, έκφρασης, κίνησης, σύνθεσης και δημιουργίας.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Από την απονεκρωτική ομοιομορφία, την αγελοποίηση, τη βλακεία, τις προκαταλήψεις, τις ιδεολογίες-φυλακές, το ψέμα που έγινε κανονικότητα, τη στρεβλή γνώση, τα δόγματα και τις αυθαιρεσίες που επιβάλλονται ως αλήθειες...
 Θέλουμε αέρα! Θέλουμε...
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

 

http://antidras.blogspot.gr/2013/07/blog-post_19.html#more

     μπραβο παιδιά!!!!!!

Περί του σπουδαίου Ραούλ Βανεγκέμ και του συγκεκριμένου εκπληκτικού βιβλίου του, που σας το συνιστώ με όλη μου την ψυχή, ας αφήσουμε και πάλι τον Ένοικο να μας τα πει με το δικό του τρόπο:

• Η σημασία της αφύπνισης της ποιητικής δύναμης της ζωής
  

Στο θαυμάσιο βιβλίο του "Γράμμα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται" (το διάβασα από τις εκδόσεις των ξένων-καντε κλικ), ο Βέλγος συγγραφέας και φιλόσοφος Ραούλ Βανεγκέμ(συνδεσμος) προσδιορίζει ως αυθεντικές ανθρώπινες αξίες: " τη δημιουργικότητα και γενναιοδωρία, τη γνώση και την αλληλεγγύη, την επανεφεύρεση του έρωτα, τη συμμαχία με τη φύση και τη γιορτινή γοητεία της ζωής". Ειδικά αυτή η τελευταία φράση του με ελκύει κι εμπνέει ιδιαίτερα! Η "γιορτινή γοητεία της ζωής" εμπεριέχει διάχυτο το διονυσιακό στοιχείο-που τόσο πολύ εκτιμούσε ο Νίτσε- και ταιριάζει με λέξεις όπως "μέθεξη" ή φράσεις σαν τη "μέθη της ζωής". Οι οποίες νιώθεις, παρακινούμενος από την αλάνθαστη φωνή της ίδιας της φύσης σου, ότι εμπεριέχουν με τη σειρά τους το απόσταγμα της ουσίας της ζωής.

 Κατά τη γνώμη του Βανεγκέμ -και τη δική μου- οι παραπάνω αξίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση και ρήξη με τις "πατριαρχικές αξίες", όπως τις αποκαλεί: "την ηγεμονία, τη θυσία, την εργασία, την ενοχή, τη δουλεία, την πελατειακή σχέση, τη συγκράτηση κι απώθηση των συναισθημάτων".
 Δηλαδή όλα τα γεννήματα, τ'απατηλά φτιασίδια, τα "λαμπιόνια" του σύγχρονου και βαθιά αποικιοκρατικού δυτικού πολιτισμού.
 Αποικιοκρατία: το όχημα του καπιταλισμού. Ακόμα και στις ιστορικές φορές που αυτός υιοθετεί ένα "ανθρώπινο πρόσωπο" αλλά μόνο για τις κοινωνίες που "παρήγαν πολιτισμό" και ωθήθηκαν στην ανάπτυξη από την εκμετάλλευση των κατοίκων των αποικιών. Με το δουλεμπόριο κάποτε, την αέναη συσσώρευση κερδών, τη βίαιη και μονίμως  ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα διαρκή αναζήτηση αγορών για τα προϊόντα του. Και πλέον την εκ νέου υπο-προλεταριοποίηση των εργαζομένων για χάρη ενός χρεοκωπημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος και ροής του χρήματος εντός των χρηματιστηρίων και ποτέ προς όφελος των πραγματικών κοινωνικών αναγκών του έξω κόσμου.
 Αλλά και η ιστορική "εφαρμογή του σοσιαλισμού" οδήγησε στην ανάδειξη της αποκρουστικής κομματικής γραφειοκρατίας ως "εκκλησίας", με πέτρινα δογματική επιβολή.

Ο Βάνεγκεμ χρακτηρίζει τις πατριαρχικές αξίες ως αρπαχτικά. Μιλώντας για ιστορικούς εξουσιαστικούς φορείς τους, της νεότερης σχετικά Ιστορίας, όπως ο Χίτλερ, ο Ντόλφους, οι Λένιν, Τρότσκυ και Στάλιν, ο Μουσολίνι κι ο Φράνκο, ο Μάο.

 Αξίες που βασίζονται στα ένστικτα των αρπαχτικών, τη λατρεία του χρήματος και θεοποίηση της εμπορευματοποίησης, το πάθος για εξουσία, την αδιαλλαξία απέναντι στη διαφοροποίηση κι "αυτό το διαχωρισμό από το είναι, απ'όπου πηγάζουν ο φόβος, το μίσος και η περιφρόνηση του άλλου".

Κι όπως είχε γράψει ο, πάμφτωχος σε οικονομική δυνατότητα αλλά πάμπλουτος σε πνευματική δύναμη, Γουίλλιαμ Μπλέηκ: "Τα παλάτια και οι εκκλησίες είναι παγίδες, δίχτυα και θηλές για να πιάνουν τις αιώνιες χαρές".
 Παλάτια! Όπως τα σημερινά Wall Street και City του Λονδίνου.

 Οι διάφοροι εξουσιαστές και "κυνηγοί των αιώνιων χαρών" και της "γιορτινής γοητείας της ζωής" καλύπτουν με τσιμέντο και πληθώρα προκαταλήψεων αυτή την αιώνια γοητεία. Οι ιδεολογίες,  χρεοκοπημένες σαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν οδήγησαν ποτέ τον άνθρωπο στον εξανθρωπ-ισμό του. Αλλά στον απο-ανθρωπισμό του! Σε στερεότυπα διανοητικής υποτέλειας, κοινοτυπίες που αναμασάει δυστυχώς η κάθε γενιά, στην κατηγοριοποίηση και παγίωση συμπεριφορών, στα καταπιεσμένα ξεσπάσματα της βαρβαρότητας και ανθρώπινης θηριωδίας.
 Και, χειρότερο απ'όλα, στο να έρχονται αντιμέτωποι οι άνθρωποι ο ένας με τον άλλον και στην ουσία αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό. Αγνοώντας ή αποφεύγοντας τα πραγματικά προβλήματα που επιφέρουν συγκεκριμένες συνέπειες και έχοντας σχέση με όλα αυτά τόσο συνένοχων όσο και θυμάτων. Κλεισμένοι οι άνθρωποι μέσα σε αυστηρά καθορισμένα φέουδα ή στάνες, απ'όπου αλίμονο αν κάποιος τολμούσε ή τολμάει να υψώσει ανάστημα και να διαφοροποιηθεί από τις στρατιές των υποτελών. Που πρώτοι αυτοί θα κινηθούν εναντίον του...

Για τον Βανεγκέμ και το νέο κόσμο που οραματίζεται στη θέση του παλιού και χρεοκωπημένου υλικά και πνευματικά, "δεν χρειαζόμαστε παρά ένα πράγμα. Τη βαθιά χαρά της ζωής. Αν η ποιητική της δύναμη αφυπνισθεί και αποκαλυφθεί, όλα θα μας δοθούν με περίσσεια"

Στις διαθέσεις μας είναι να τα γυρέψουμε. Αυτό θα πει μοίρα: η δύναμη της επιθυμίας και η διάθεση να γυρέψεις...
Και να μετατρέψουμε αυτή την ποιητική δύναμη σε στάση ζωής. Ασυμβίβαστης και συγχρόνως γεμάτης χρώματα. Μακριά από αρπαχτικά, από τη μνησικακία εναντίον της ίδιας της ζωής στην οποία ειδικεύονται οι θρησκείες, από το ψέμα και την πανουργία, από τα "σωτήρια οράματα" των αφεντάδων για λογαριασμό των σκλάβων. Από τη μιζέρια των σκλάβων.

Ο Ένοικος...

Κήπος

Η μουσική! Νότες που κοινωνούν σ'ένα καθολικό μήνυμα μιας νέας ανάσας και χαράς για ζωή.
Εσύ, μόνο εσύ! Εαυτέ μου δίδαξέ μου να συνθέτω μια τέτοια μουσική! Αντηχεί στους ψιθύρους και ήχους των πιο ανείπωτων ονείρων, των πιο συναρπαστικών ιστοριών.
Έρχεται απ'τα σπλάχνα της γης, απ'τα δικά μας σπλάχνα! Στροβιλίζεται με τον αέρα, τη μεταφέρει η αστραπή. Σιγοτραγουδιέται από στόμα σε στόμα.
Ο σκοπός αυτός, ο αχαλίνωτα αφυπνιστικός ρυθμός, αυτό το τραγούδι! Το ξέρεις καλά κι ας πασχίζουν οι κλειδοκράτορες του κόσμου να το λησμονήσεις. Το ήξεραν κι άλλοι πριν από εσένα και θα το μάθουν και οι επόμενοι! Διαπερνάει τη ραχοκοκαλιά της φύσης, έτσι όπως τα μόρια των όντων πάλλονται στις γεμάτες χρώματα και φως δονήσεις...
Μία ακολουθία εσωτερικών κι εξωτερικών συχνοτήτων πολύ υψηλή!
Αναδύεται από βάθη χρόνων για να εμπνεύσει τους καλλιτέχνες-δημιουργούς των ελεύθερων καθάριων εποχών!

Κι αυτή η μουσική, αυτοί οι παλμοί, γεννήματα είναι από την καθεμιά μοναδική πηγή: Εμένα. Κι εσένα. Εμάς! Τις αψηλάφιστες ακόμα χορδές που ενώνουν σώμα και πνεύμα  σε μελωδίες ιερά προσωπικές. Και ήρθε η ώρα να τις αδράξουμε! Δεν μπορεί να μας τις στερήσει ή αρνηθεί πια καμία στρατευμένη προπαγάνδα, καμία πολιτική στράτευση, καμία χειραφέτηση κενή ουσίας, καμία ιδεολογία με ιδέες σε ασφυξία, κανένας τσιμεντένιος ηγήτορας φατριών, κανένας σεχταρισμός με ηθικές υποχρεώσεις και ξεχειλίζοντα μίσος προοδευτισμό...Δεν μας ξεγελούν πια, δεν μας πείθουν, δεν συναινούμε στην εξουσία της οικονομίας πάνω στη φύση και του εμπορεύματος πάνω στη ζωή!

Κύλησαν καιροί και ήρθανε καινούργιοι για να συντονιστούμε. Κι ένα δίκτυο να υφάνουμε, ολόδικό μας, μεταμορφωτικής συνείδησης, υψωτικής σημασίας.
Που εξαλείφει τα παράσιτα. Που καλύπτει την κακοσμία της απάτης. Που διαλύει τις παρανοήσεις. που αποκαθιστά την ενότητα πνευματικής και υλικής συνείδησης. Που σκορπάει στους ανέμους της λήθης αλυσοδεμένες προσκολλήσεις. Που ακυρώνει τα κτηνώδη ξεσπάσματα. Που της Ιστορίας διορθώνει τις φριχτές κανονικότητες κι απαλύνει με αλληλεγγύη τον πόνο.  Που κοπάδια από σφαχτάρια και σωρούς από κρέατα τα χρίζει πάλι ανθρώπους.

Τα νέα τείχη της Ιεριχούς κλείνουν μέσα τους τον παλιό τον κόσμο.
Δεν μας μένει παρά να γενούμε οι σαλπιγγτές κατεδαφισής τους!

Ο Ένοικος...


Μαζί σας παιδιά! ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!