" Το γαϊτανάκι "

Ποιος παίρνει την ευθύνη να μας διδάξει τον κόσμο;

Ποιος είναι εκείνος που τον γνωρίζει τόσο καλά;

Ποιος με τόση σιγουριά μας έμαθε πως το σκυλάκι κάνει γαβ και η γάτα κάνει νιάου;

Έχετε παρατηρήσει πόσο διαφορετικό είναι κάθε γάβγισμα ή νιαούρισμα και πόσο μοιάζει ο ήχος που κάνουν στα αλήθεια αυτά τα ζώα με την απλοποίηση που επιδέχονται μέσω της γλώσσας μας;
Οι σκύλοι και οι γάτες θα γελούσαν μαζί μας. Σαν να ακούς κάποιον να μιλάει μία ξένη γλώσσα με πολύ κακή προφορά!

 Πόσο από τον πραγματικό ήχο ακούνε τα αφτιά μας;

Με πόση έπαρση νομίζουμε ότι κατέχουμε τον κόσμο!


-Τι είναι αυτό; σε ρωτάει ένα δίχρονο παιδί και ντρέπεσαι να του απαντήσεις.

Δεν είσαι σίγουρος πως γνωρίζεις την πλήρη αλήθεια,
 νιώθεις πως θα πεις ψέματα.
 Νιώθεις πως δε γνωρίζεις τίποτα.
Πως εκείνο το παιδί κατανοεί περισσότερα από εσένα. 
Συναισθάνεται κάθε διαδικασία , κάθε ήχο, κάθε εικόνα από την αρχή.
Βλέπεις το θαυμασμό του για τον κόσμο.
Τα μάτια του που επικεντρώνονται και βυθίζονται στο πιο απλό και θαυμαστό.
Στο φύλλο που το παρασύρει ο αέρας, στο βουητό μιας μέλισσας, στη μπάλα, που ώ! τι θαύμα κατρακυλάει στην κατηφόρα,στα πουλιά που πετάνε,στους καρπούς των δέντρων, στη μυρωδιά των λουλουδιών...  και τότε σε κατακεραυνώνει η ερώτηση.

-Τι είναι αυτό; 

Και  καταλαβαίνεις.
Γιατί ο κόσμος είναι ένα γαϊτανάκι που όλο τυλίγεται, αλλά ποτέ δεν ξετυλίγεται.
Γιατί είναι τόσο βαρετά επαναλαμβανόμενος.

Θα δοθεί η απάντηση : Είναι μία πεταλούδα. 
Και να η ισοπέδωση!
Το αντιλαμβάνομαι σε κάθε μονολεκτική  απάντηση.

Βάζουμε τον κόσμο σε "κουτάκια" για να τον κατανοήσουμε, δημιουργώντας ουσιαστικά ένα "δικό μας κόσμο" μέσα στον κόσμο και μετά τον μεταφέρουμε στα παιδιά μας.

Γιατί..
Κανένας! 
Κανένας δε μας έδωσε την ευκαιρία.
Να τον ανακαλύψουμε μόνοι μας.
Να τον γευτούμε.
Έπρεπε γρήγορα να μάθουμε όσα ξέρουν οι μεγάλοι, 
για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους.
Όλα εκείνα που έμαθαν παλιά από κάποιους άλλους μεγάλους...
Ο φαύλος κύκλος της γνώσης.
Μέχρι να πάμε σχολείο και να μας αναλάβει η υπνο- παιδεία.


  Πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να είναι ο κόσμος αν απλά...
αλλάζαμε οπτική....

          νάμα