Ο Τόπος

Επισκέπτης

Υπάρχει ένα μέρος πολύ όμορφο και ζωντανό, ένα μέρος που τα πράγματα λειτουργούν κάτω από άλλους νόμους και αντιλήψεις, κάπου που ο χρόνος δεν έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές που εμείς εδώ ακόμη γνωρίζουμε.

Εκεί ζει ένα υπέροχο ζευγάρι, η μητέρα λεγότανε Ψυχή, Η Συμπαντική Ψυχή και τον Πατέρα τον λέγανε Θεϊκό ΕΙΝΑΙ.
Το ζευγάρι ήταν πολύ αγαπημένο, τόσο που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις αν του ενός ή του άλλου η εκδήλωση της Αγάπης προς το ταίρι του και προς τη πλάση στην οποία συνυπήρχαν ήταν διαφορετική.
Οι μνήμες τους από το όσα είδανε, τα όσα περάσανε τους έκαναν να χαίρονταν και να επιδιώκουν να προσφέρουν επιλογές σε όλους. Εκπορεύουν χωρίς ιδιοτέλεια το Φως της γνώσης τους δίχως επιθυμία επιβράβευσης.

Ένα πρωί λοιπόν ο Πατέρας είπε στη σύζυγο του, ξέρεις αγαπημένη μου θέλω να πάω σήμερα στα σύνορα μας, εκεί ακριβώς που θυμάσαι που υπάρχει το τέλος αυτού του τόπου μας και να πάω να φτιάξω ένα μέρος που να μπορεί όποιος καταλήγει ως εκεί να μπορεί να ξαποσταίνει.
Τα παιδιά μας είναι όλα στα ξένα άλλα εδώ, άλλα εκεί και ξέρεις τα συλλογιέμαι, όχι ότι ανησυχώ, όχι τα έχεις μεγαλώσει με τις καλύτερες των προϋποθέσεων, τους τα έχεις δώσει όλα, μα να πολύ καιρός μακριά μας και πολύς δρόμος… θα χρειαστούν κάπου να βρουν να ξαποστάσουν.

Να πας Φως μου είπε η σύζυγος. Και έφυγε.

Στο δρόμο του για τα σύνορα συνάντησε κάποια από τα παιδιά του και τον ρώτησαν που πάει, τότε εκείνος κάθισε και τους φανέρωσε τη σκέψη του.
Θα ΄ρθούμε μαζί σου.
Όχι, είναι δική μου υποχρέωση, μα αν θέλετε να ΄ρθείτε για παρέα μου, ελάτε, για την ακρίβεια θέλω να κάνετε το εξής, να πάτε και να φέρεται ένα σπόρο από το δένδρο της ευτυχίας, γιατί το ξέχασα, καθώς και νερό από την Πηγή της Νιότης.

Εντάξει, θα σε βρούμε παρακάτω του αποκρίθηκαν εκείνα και έφυγαν για τις εντολές του πατέρα τους.

συνεχίζεται ...

» Η αγάπη είναι ο πιο ιερός μας τόπος