Καλοσύνη

Ένα μικρό αγόρι βρίσκει τυχαία κάποια χρήματα και καθώς ονειρεύεται τι να τα κάνει, έρχεται μπροστά σε ένα δίλημμα…

ο Ζητιάνος

όταν μας έρχεται ειδοποίηση  του ναού,μέσω μηνυμάτων,γράφει κάτω:
''Μην ξεχνάτε να χαμογελάτε...
Είναι η υπογραφή της ψυχής...''

Σπουδαίο πράγμα το χαμόγελο! Αλλάζει τον άνθρωπο. Ευχαριστώ ladosifa.

Κι εγώ ευχαριστώ,Πελασγέ..

Ένας άστεγος και ένας επιχειρηματίας*περπατούν στο δρόμο και ξαφνικά πέφτουν κάτω...
Ποιος θα λάβει την βοήθεια από τους περαστικούς;

(*στο βίντεο,είναι ηθοποιοί με κρυφή κάμερα.)

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους, να επιλέξουν να βοηθήσουν τον έναν ή τον άλλον;

Η εμφάνιση.
Έχουμε θέσει κάποια στερεότυπα που λειτουργούν αυτόματα μέσα μας,από την εξωτερική εικόνα και μόνο και έχουμε δημιουργήσει τον διαχωρισμό.
Η εικόνα εκείνου που δεν μας αρέσει,είναι γιατί φέρει και την ζωή που δεν θέλουμε,δεν την θεωρούμε πρέπουσα,είναι έξω από τους κανόνες και αποτυχημένη.Στον άστεγο,φτωχό,θα σκεφτούμε:''άστο καλύτερα,θα μπλέξω'',''είναι μεθύστακας,καλά να πάθει'' ή και το ''μην κολλήσω τίποτα''.
Η δυστυχία του άλλου μοιάζει να προκαλεί τον φόβο για το ότι είναι κολλητική και η μια απλή χειρονομία,θα μας έβαζε στην δική του ατμόσφαιρα.
Ο άλλος με το κουστούμι,θεωρείται καθαρός,τον λέμε ''κύριο'',δείχνει ότι στην ζωή του βαδίζει με τους κανόνες που όλοι πρέπει να τηρούμε,δεν ξεστράτισε,είναι επιτυχημένος και απλά έπεσε.

Κατά βάθος το ξέρουμε ότι έτσι κάνουν οι πιο πολλοί. Αλλά όταν το βλέπεις, σ αφήνει άναυδο!
Έχεις δίκιο ladosifa. Και να συμπληρώσω επίσης, ότι θεωρούμε ότι ο ένας είναι συνηθισμένος να πέφτει. Οπότε δεν έγινε και τίποτα. Σκεφτόμαστε επίσης, ότι μπορεί να είναι μεθυσμένος, και μαστουρωμένος. Οπότε ας πρόσεχε.
Αλλά το κυριότερο φοβόμαστε. Ο ένας έγινε ευγενής απ το κουστούμι του. Ο άλλος αγριάνθρωπος από την φτώχια του. Τι φτωχή κι ανόητη που είναι η κρίση μας!

Φύλακες Άνθρωποι.







(*το είδα από την ioessa :hg: )

Ανατρίχιασα!

  

Το να πιστέψεις σε κάποιον,είναι ενέργεια μεταδοτική.
Ξεκινά να πιστεύει ο ίδιος στον εαυτό του κι αυτό,είναι Δύναμη.



Arthur Boorman ήταν ένας ανάπηρος βετεράνος του πολέμου του Κόλπου για 15 χρόνια και του είπαν οι γιατροί του, ότι ποτέ δεν θα είναι σε θέση να περπατήσει μόνος του.
Σκόνταψε επάνω σε ένα άρθρο της Diamond Dallas Page,σχετικά με την  γιόγκα και αποφάσισε να δώσει μια δοκιμή - δεν μπορούσε να κάνει τα παραδοσιακά, έτσι προσπάθησε DDP YOGA και έστειλε ένα email στον Dalas[γυμναστής], όπου του γράφει  την ιστορία του.
Ο Dalas,συγκινήθηκε από την ιστορία του και διατήρησε επικοινωνία μαζί του,ενθαρρύνοντας τον Arthur να συνεχίσει και να πιστέψει  ότι όλα ήταν δυνατά!
Ακόμα κι αν οι γιατροί του είπαν ότι ποτέ δεν θα ξαναπερπατήσει,ο Arthur ήταν επίμονος.
Έπεσε πολλές φορές,αλλά συνεχίζε. Ο Arthur δυνάμωνε γρήγορα και είχε αρχίσει να χάνει βάρος με ένα απίστευτο ρυθμό ! Λόγω της εξειδικευμένης προπόνησης DDP του,απέκτησε τεράστια ισορροπία και την ευελιξία - η οποία του έδωσε την ελπίδα ότι ίσως κάποια μέρα,θα είναι σε θέση να περπατήσει ξανά.
Η ιστορία του είναι η απόδειξη, ότι  τίποτα δεν μπορεί να θέσει όρια για το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε, γιατί συχνά οι άλλοι δεν γνωρίζουν τις δικές μας δυνατότητες.Ούτε κι εμείς οι ίδιοι.
Ούτε Arthur , ούτε Dallas ήξερε τι θα πήγαινε για να επιτευχθεί.
Αν μόνο ήξερε τι ήταν ικανός  15 χρόνια νωρίτερα.
Μη χάνετε χρόνο στην σκέψη ότι κολλήσατε!Μπορείτε να πάρετε τον έλεγχο της ζωής σας και να αλλάξετε πιο γρήγορα από ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε.
 Ας ελπίσουμε ότι αυτή η ιστορία μπορεί να σας εμπνεύσει,για να ακολουθήσετε τα όνειρά σας - όποια κι αν είναι αυτά.

Αυτός ο άντρας δεν ήξερε δίπλα σε ποιους καθόταν Δείτε τον καθώς το συνειδητοποιεί... 



Πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, 669 παιδιά που προορίζονταν για τα στρατόπεδα θανάτου των Ναζί, σώθηκαν και μεταφέρθηκαν στην Αγγλία, χάρη στον Sir Nicholas Winton.   Δεκαετίες αργότερα...  
Πηγή: www.lifo.gr

πολύ καλό , πάρα πολυ