Κάποια μέρα είπε το μάτι
Πέρα απ αυτές τις κοιλάδες, βλέπω ένα βουνό,
τυλιγμένο σε γαλάζια ομίχλη
Δεν είναι πολύ όμορφο ;
Το αφτί αφουγκράστηκε καλά, έμεινε συλλογισμένο για λίγο,
κι έπειτα είπε
Μα που είναι αυτό το βουνό ; Εγώ δεν το ακούω
Ύστερα μίλησε το χέρι
Του κάκου προσπαθώ ν ακουμπήσω ή να νιώσω κάτι
Κι η μύτη μίλησε τελευταία
Όχι δεν υπάρχει βουνό. Δε μυρίζω τίποτα
Το μάτι στράφηκε αλλού
Το αφτί, το χέρι και η μύτη, άρχισαν να κουτσομπολεύουν
τις περίεργες παραισθήσεις του ματιού
Στο τέλος συμπέραναν : κάτι έχει πάθει το μάτι
ΜΥBELLAVISTASTA’ S BLOG