Είμαι.-

Επισκέπτης

Ε Ι Μ Α Ι

Επισκέπτης

ΕΙΣΑΙ
τελεία και παύλα.-

Μπράβο αδελφέ μας!!!

Εγώ ακόμα γίνομαι. Που θα πάει θα το πω κάποτε και το ΕΙΜΑΙ! Θα το κάνω φωτεινή επιογραφή να φτάνει μέχρι τ απέναντι φεγγάρι όποιο κι αν ε΄΄ναι αυτό! Γιατί δε ξέρω και που θα μαι τότε!

Επισκέπτης

[youtube][/youtube]

ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ,ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ.ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ...

Επισκέπτης

Eίμαι όλα αυτά που θά θελα να είμαι αλλά δεν είμαι,γιατί παλεύω να μάθω ποιος είμαι (πραγματικά) για να ειμαι αυτος που μπορώ να γίνω...

Μανθάνων μη κάμνε έγραψε:: [youtube][/youtube]

Η ψυχή του πολεμιστή!!! ¨αλλη ομορφιά!!!

Επισκέπτης

Επισκέπτης

[youtube][/youtube]

Επισκέπτης

Είμαι ο Ηλιώδορος και είμαι ο εαυτός μου.

Υπάρχω εδώ και νιώθω τη Δια φορά που περιστρέφει το τώρα.

Αλήθεια πως μπορεί να πεθάνει γενναία ο άνθρωπος, αν δεν αντιμετωπίσει τις πιο φοβερές προκλήσεις;

"Κύριε" ...
Σ΄ ευχαριστώ για όλες τις επιλογές που έχω κάνει, γιατί αυτό με κάνει αυτό που ΕΙΜΑΙ.
Βοήθησε όλους μας να θυμόμαστε πάντα...

Επισκέπτης

Επισκέπτης

Ευγε Ηλιοδωρε ευγε ....
Εχεις τα καλλυτερα και ποιο αληθινα βιντεο...
!!!!!!!!

Επισκέπτης

Επισκέπτης

Κανεις ποτε δεν   χανεται   για παντα
Εκεινο που   ηταν, παλι θα υπαρξει οπως πριν
Οτι ηταν καλο , με το καλο θα συναντηθει ξανα
Το κακο θα γινει περισσοτερο καλο
Στην γη σπασμενο τοξο,   στον   ουρανο τελειος κυκλος
Οτι   καλο   θελησαμε, ελπισαμε, ονειρευτηκαμε , αυτο και θα υπαρξει
Οχι μια ομοιοτητα του αλλα αυτο το ιδιο
Οχι μονο η ομορφια, αλλα ουτε το καλο, ουτε η δυναμη που απλωνει τον ηχο της φωνης της
Μα ολοκληρα επιβιωνουν ολα για τον μελωδο
Οταν η αιωνιοτητα βεβαιωνει την συλληψη μιας ωρας
Το ανωτερο που αποδειχτηκε υψιστο
Το ηρωικο πολυ δυσκολο στην γη
Το παθος που αφησε το χωμα και χαθηκε στον ουρανο
Μελωδιες ειναι ολα, που ο βαρδος και ο εραστης αποστελλουν στον ουρανο
Τις ακουσε ΕΚΕΙΝΟΣ μια φορα, Αρκει.
Εμεις θα   τις   ακουμε ξανα   και ξανα
[ browning ]

Επισκέπτης

Καλημέρα,
θα ήθελα να γράψω δυο προβληματισμούς μου,

…εάν, εάν με κάποιο τρόπο μπορούσες να εναποθέσεις την ψυχή σου σε κάποιον άλλον , να την βγάλεις και να του την παραδώσεις, με ποια κριτήρια θα το έκανες; Τι θα ήταν εκείνο που θα επέλεγες πάνω σε εκείνον/η;
Και, πόσα έχει κάνει η δική σου/μας προσωπικότητα, όσο συνειδητή κι αν είναι ή αν θες αυτή μας η ενσαρκωμένη οργανική ύλη που περιέχει μέσα της το Θείο Εαυτό μας, με την ελεύθερη βούληση που της δόθηκε, ώστε να καλύπτει τα κριτήρια που θα έθετες στην άνω ερώτηση. ..;

Φυσικά, από αυτές τις σκέψεις ξεπηδούν κι άλλες πολλές, απλά εγώ εστιάζω πάνω σ αυτές…

Είμαι.- 21c5aff6681699ee6a3cb05debec6a3d

Επισκέπτης

Αφηνεσαι σε μια αλλη ψυχη, δεν παραδιδεις την ψυχη ποτε και σε κανεναν , παρα μονο στην πηγη

οπου ανηκει ....

Μια ψυχη μπορει να αφεθει σ ε μια αλλη μονο οταν αισθανθει οτι αυτη η αλλη ψυχη ειναι σε θεση

να βλεπει βαθεια οτι μπορει να βλεπει και η ιδια ...

να διαισθανθει οτι ολα τα τειχη και οι συναισθηματικες αμυνες που εχει αναπτυξει η ψυχη εως την

τρεχουσα εξελιξη της εχουν διασπαστει και διασκορπιστει μεσα στην συντροφικοτητα της αλλης ....

Επισκέπτης

emmanouil έγραψε:: Αφηνεσαι σε μια αλλη ψυχη, δεν παραδιδεις την ψυχη ποτε και σε κανεναν , παρα μονο στην πηγη

οπου ανηκει ....

Σωστά Αδελφέ, δε παραδίδεις!

Μια ψυχη μπορει να αφεθει σ ε μια αλλη μονο οταν αισθανθει οτι αυτη η αλλη ψυχη ειναι σε θεση

να βλεπει βαθεια οτι μπορει να βλεπει και η ιδια ...

να διαισθανθει οτι ολα τα τειχη και οι συναισθηματικες αμυνες που εχει αναπτυξει η ψυχη εως την

τρεχουσα εξελιξη της εχουν διασπαστει και διασκορπιστει μεσα στην συντροφικοτητα της αλλης ....

Αφήνεσαι σε κάποιον να αισθανθεί τη "Δύναμη" της Ψυχής σου, την ΕΝΕΡΓΕΙΑ της Ψυχής..

Μανώλη μου, όπως το είδες, έτσι ακριβώς είναι, μα η δική οπτική ήταν άλλη!
Και ξεκινά από το δεύτερο ερώτημα και όχι από το πρώτο!

Αλήθεια τι είναι η ψυχή μας; Μια Ενέργεια. Μια Ενέργεια που κρατά όλη την ουσία του πνεύματος μας και επεκτείνεται ανάλογα των εμπειριών που θέλει να αποκομίσει σε κάθε της ενσάρκωση, μα και όχι μόνο, μεγάλη συζήτηση αυτή όμως… .

Ας πάω όμως στο δεύτερο ερώτημα, κρατώντας πάντα το πρώτο ως αρχή σκεπτικού!
Αν η ψυχή επιλέγει μαθήματα που τα ¨κερδίζει¨, βιώνοντας ταυτόχρονα με την περσόνα που εξελίσσεται, στην ύπαρξη που ΕΙΝΑΙ το ίδιο και το αυτό άτομο/ον, μα παράλληλα έχει και την ελευθερία της βούλησης η περσόνα να διαχειρίζεται τα της αντίληψης της και την εξέλιξη σε κάθε επίπεδο του ατόμου/όντος. Τότε τι θα έπραττε αν Γνώριζε με κάποιο τρόπο ότι επηρεάζει άμεσα και την εξέλιξη της ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ αυτής και είναι υπόλογη -η περσόνα- για να κάνει το ταξίδι του μαγικό και ανεπηρέαστο απ όσα συμβαίνουν στη διαδρομή τους;

Ένα, δεύτερον, στην περίπτωση που το ανίχνευε και επεδίωκε να αποκαταστήσει την «επικοινωνία», τότε ποιες ενέργειες/πράξεις/προτεραιότητες θα έβαζε για να επιτευχθεί ο ΑΝΘρωπος;
Σε ποιες νοητικές εργασίες θα έμπαινε για να κατορθώσει να είναι Ακέραιος;;

Αυτό είχα στο μυαλό μου όταν αναφερόμουν στην παράδοση της ψυχής σε κάποιον άλλο!

Είμαι.- 9f509dfbc7d44132d78b08c5bbf43fba

Επισκέπτης

Ολα ειναι θεμα αυτοεπιγνωσης ολων των λειτουργιων

Μια ψυχη δομειται κινειται και πραττει βασει της ικανοτητας της να ''διαβαζει'' την κοσμικη

συνειδητοτητα , ουσιαστικα δεν εχει δικες της σκεψεις , το μονο που εχει δικο της ως ελευθερη

βουληση ειναι η ικανοτητα εστιασης στου τι ειναι αυτο που θελει και χρειαζεται να διαβασει

υλοποιηση κλπ , ενα παιδι πχ σε ενα βιβλιοπωλειο θα επιλεξει αναλογα βιβλια της ηλικιας του

ενας μηχανικος παρομοια με την δουλεια του , ενας φιλοσοφος το ιδιο , ενας χρηματιστης , ενας

πολιτικος ενας δικαστης και ουτω καθ εξης και ουτω καθ εξης ....

Μια ατομικη ψυχη σκηνοθετει και επιλεγει παρομοια τον κοσμο της βασει της συνειδησιακης της

χημειας , μιας χημειας που εχει συντελεστει αποκλειστικα μεσα στον αισθητο κοσμο , συνεπως

και σχεδον δεν εχει καμια ελπιδα ως σημειο αναφορας να αντιληφθει το αληθινο οταν ολα

γυρω της ειναι μαγια , πλανη , ψευτικα ...

αναμεσα στους τρεις εως - φορους αυτος που εποπτευει και ειναι υπευθυνος εμφανισης του

αισθητου κοσμου φαινεται και ο κυριαρχος και πραγματι κανει σπουδαια δουλεια στην

αρχιτεκτονικη του κτιση , αυτη η κτιση ομως ειναι πλαστη και ειναι πλαστη διοτι το ΟΝ αν και

ειναι υλικο , απο υλη φτιαγμενο, εν τουτοις το ιδιο το ΟΝ ειναι αδυνατο να αντιληφθει τον

εαυτο του ως ετσι , βιωνει τον εαυτο ως ιδεα , ως αισθηση .... Ενα τετοιο ιδεοπλασμα γνωριζει την

σημασια εννοιολογικα της συνειδησιακης αληθειας που σχηματιζεται μεσα του και αυτη η αληθεια

αν και παραγεται απο δρασεις και αντιδρασεις υλικες εν τουτοις ουδεμια σχεση εχει με αυτες ως

αποτελεσμα , συνεπως μια ατομικη ψυχη εχοντας αυτο και μονο κατα νου δινει τα του καισαρα

στον καισαρα και τα του θεου στο θεο ...

ειναι διαφορετικο να υπηρετει μια ψυχη αποκλειστικα τον εως-φορο της υλης και να χανεται

ενεργειακα και συνειδησιακα μεσα σε αυτον

και διαφορετικο να γνωριζει οτι υπαρχει και ενας αλλος εως - φορος υπευθυνος για την

μεταφορα της πνευματικης πληροφοριας στις εσχατιες του συμπαντος που η ιδια η ψυχη -μορφη

συμβαλει και παραγει ...

μια τετοια κατασταση αυτοεπιγνωσης θα αναγκαζε κατ αρχας μια γεννετικα ελευθερη ψυχη να

εχει απολυτη ευθυνη των σκεψεων και πραξεων της, καθως αυτες οι σκεψεις και πραξεις, με

βαση πεπερασμενες παρατηρησεις παρομοιων φαινομενων , ''χημικα '' θα τεινουν σε συγκερασμο

εστω και αντιθετων φαινομενικα συνειδησιακων στοιχειων αλλα κυριως μεσω της επαγωγικης λογικης

απο το μερικο στο γενικο με αυτες του ιδεοπλασματος προς διευθετηση του οποιου ιδεατου

προβληματος .....

Ετσι ακεραιοτητα μια ς ψυχης θα μπορουσε να οριστει οτι αυτο που παραγει συνειδησιακα θα πρεπει

να τεινει και ''χημικα '' με το ολον και επειδη το ολον ειναι ιδεατο , ειναι δηλαδη συνειδητοτητα

οφειλη αυτη η μερικη η ατομικη ψυχη εαν θελεται, κατ αρχας να γνωριζει την υπαρξη

αυτη ς της συνειδητοτητας [ενωση με το θεο]

και αφ ετερου να γνωριζει οτι οπως καθε συνειδητοτητα ετσι και αυτη , η μεγαλη , απεχθανεται

τις νοητικες πλανες και πλανη ακομη και σε τετοια μεγεθη ειναι η αδυναμια επιτευξης

συνειδησιακης πληροτητας , μιας πληροτητας που ας μην ξεχναμε, ερχεται εκ των εσω και εσω

ειναι οι εστιασεις δρασεων ληψεων και αντι-ληψεων των καθε ειδους διαβαθμισμενων μορφων .....

Επισκέπτης

Ανακαλύπτοντας την Δύναμη της ΑΥΡΑΣ της Ψυχής μας

Ο εγκέφαλος μας διαμορφώνεται κατά την διάρκεια της κύησης. Όταν γεννιόμαστε είναι σαν ένας παρθένος υπολογιστής.. ο οποίος κατά την διάρκεια της ζωής μας (ανάλογα με τα βιώματα μας και τις γνώσεις που αποθηκεύουμε σε αυτόν), αποκτά το δικό του αρχείο Μνήμης.
Ο "επεξεργαστής" του εγκεφάλου μας που μας βάζει στην διαδικασία σκέψεων, αρχίζει σταδιακά να λειτουργεί συνειδητά, όταν πλέον το αποθηκευμένο υλικό σε αυτόν, είναι ικανό να προστατέψει την ζωή μας – ψυχή μας.
Έως εκείνη την εποχή, το σώμα αντιδρά μηχανικά από ένστικτο.
Βεβαίως και στην συνέχεια λειτουργούμε παράλληλα ενστικτωδώς (υποσυνείδητα).. αλλά όσο μεγαλώνει το ΕΓΩ μας, τόσο το συνειδητό μέρος του μυαλού μας δεν υπακούει στην «Φωνή της Ψυχής» = στο Ένστικτο μας !!.

Όλα μας τα συναισθήματα είναι προϊόν της ψυχής μας –φορέας τους είναι η ψυχή, η οποία εφόσον δεν έχει δική της φωνή, τα μεταφέρει στον εγκέφαλο ώστε να τα επεξεργαστεί ως σκέψεις. Και δω ακριβώς είναι που πολλές φορές αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα.
Ο εγκέφαλος προκειμένου να δώσει εντολές στο σώμα να ενεργήσει, ψάχνει πρώτα στα αρχεία του με τις αποθηκευμένες του γνώσεις και εντολές που έχει δεχθεί από την παιδική του ηλικία ακόμη. Δηλαδή όσα έχει διδαχτεί/πληροφορηθεί/καταγράψει ως εμπειρίες ή λειτουργίες... και σύμφωνα με αυτά προσαρμόζει το συναίσθημα ή το ακυρώνει καταπιέζοντας το.
Πάει δηλαδή κόντρα στο «θέλημα της Ψυχής», και τότε είναι που μας δημιουργούνται τα διλήμματα και διάφορα ψυχοφθόρα συναισθήματα

Η κάθε ψυχή συνδέεται με το Υπερπέραν με έναν αόρατο ομφάλιο λώρο. Λειτουργεί ως «ο Πομπός και ο Δέκτης μας». Ανεφοδιάζεται δηλαδή με συναισθήματα, και τα εκπέμπει στο γύρω περιβάλλον της.
Κάπως έτσι λαμβάνει και τις επιρροές του Σύμπαντος, που επιδρούν μέσα μας ως ένστικτα. Αν θέλετε να το μεταφράσουμε και σε άλλη γλώσσα..., η ψυχή πληροφορείται για όσα δεν αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις μας, όπως και τα μελλούμενα.. αλλά -κατά κανόνα- ο εγκέφαλος δεν μπορεί να τα μεταφράσει.
Αυτό συμβαίνει ασφαλώς διότι η ψυχή μας διαθέτει ΑΥΡΑ..., οπότε, ότι στέλνουμε αυτό μας επιστρέφεται αργά ή γρήγορα.
Γι’ αυτό και λέγεται ότι «η ζωή μας μοιάζει με μπούμερανγκ» !!.

Το σώμα μας λοιπόν είναι απλά το υλικό μέρος της ύπαρξής μας. Είναι ο χώρος, το σπίτι που φιλοξενεί την ψυχή μας, καθώς δίχως αυτό δεν μπορεί να εκφραστεί, να δραστηριοποιηθεί, να εκτελέσει τα καθήκοντα της επάνω στην Γαία.
Επομένως είναι αυτονόητο πως αυτό το σώμα που της δίνεται, προσπαθεί να συνδεθεί μαζί του -να το αγαπήσει- να το προστατέψει από κάθε φθορά και πόνο, διότι εάν το σώμα καταρρεύσει ή δεν μπορεί οργανικά να ανταπεξέλθει, τότε θα πρέπει να εγκαταλείψει την Γαία.

Η Αύρα της Ψυχής μας

Ο Δημιουργός μας, μας έδωσε πνοή απ' την Πνοή Του = δηλαδή, Αύρα από την Αύρα του, διότι:

Χωρίς αυτήν, δεν θα είχαμε αισθήματα. Δεν θα μεταδίδαμε αλλά και δεν θα απορροφούσαμε συναισθήματα.
Χωρίς αυτήν, δεν θα μπορούσαμε να επικοινωνούμε νοερά – ψυχικά, ούτε βεβαίως με την γλώσσα του σώματος μας, καθώς θα ήμασταν ανέκφραστοι.
Χωρίς αυτήν, η ψυχή μας θα ήταν ασυνόδευτη από ένστικτα, τα οποία ασυναίσθητα τροφοδοτούνται με πληροφορίες απ’ το Υπερπέραν. Οφθαλμοφανής απόδειξη, η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους επάνω στην Γαία.
Χωρίς αυτήν, δεν θα απορροφούσαμε Ενέργεια και δεν θα την Εκπέμπαμε, τόσο στο γύρω περιβάλλον μας όσο και σε απόσταση ανυπολόγιστης εμβέλειας.
Χωρίς αυτήν, δεν θα αισθανόμασταν σεξουαλική έλξη, απαραίτητη για την ώθηση μας στην πράξη αναπαραγωγής του είδους μας. Επομένως, η σεξουαλική έλξη, είναι κομμάτι της φύσης μας.
Και τέλος, χωρίς αυτήν, θα ήμασταν στην ουσία «Σώμα χωρίς Ψυχή»..., οπότε επιβάλλεται να ισορροπήσουμε το συναίσθημα με την λογική.

Θέματα λοιπόν με κοινό παρονομαστή την Ύπαρξη μας, και κυρίως το Άυλο - Αθάνατο μέρος αυτής, είναι η ψυχή.
Το λανθασμένο σκεπτικό - θολωμένο μυαλό, αρρωσταίνει και τρομάζει την ψυχή, με αποτέλεσμα εμείς οι ίδιοι να προκαλούμε αυτό που φοβόμαστε πιο πολύ !!.
Σε αντίθεση με αυτό, εάν πιστέψουμε στην δύναμη της θέλησης της ψυχής μας, και εμπιστευτούμε την φωνή της, τότε μπορούμε να έλξουμε προς εμάς το "θαύμα", που η ίδια διακαώς επιθυμεί !!.

Επισκέπτης

Ηλιόδωρος έγραψε:: Ε Ι Μ Α Ι

ΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ;

Ένα μεγάλο ερώτημα
Κι τι μεγάλη αγωνία μεταφέρει μέσα του...
Όλη την αγωνία αυτού του χιλιοειπωμένου «εγώ».

Γιατί, γεννιέμαι (ως άνθρωπος), και εντυπώνουν «οι άλλοι» μέσα σε όλα τα κύτταρα της Νοημοσύνης μου (τρόπος του λέγειν,) τι πρέπει να είμαι, πως πρέπει να φέρομαι, τι πρέπει να πράττω, που να φτάσω για να γίνω κάτι σπουδαίο, (που σημαίνει πως δεν είμαι), αλλιώς, δεν αξίζω…

Οπότε, μου «μαθαίνουν» πώς να είμαι. Ποιος να είμαι. Και αγωνιώ να είμαι αυτό, το κυνηγώ, το ονειρεύομαι, το προγραμματίζω, και έτσι πράττω. (Όσο μπορώ βέβαια, γιατί τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, δεν «μου κάθεται» το όνειρο όπως θα ήθελα, κι ας τα πήγα και άριστα σε όλα όσα μου «δίδαξαν»).

Αλλά τελικά, δεν καταλαβαίνω: Αφού έκανα τα πάντα, (όπως ακριβώς μου τα είπαν), γιατί δεν είμαι στη ζωή μου όπως θα έπρεπε; Κάπου, (συμπεραίνω με τη λογική μου), εγώ φταίω.
Η ανεπάρκεια μου.
Οι μη ικανότητες μου.
Αφού συγκρίνω βέβαια τον εαυτό μου γύρω μου με τόσους άλλου που τα έχουν, (φαίνεται στα μάτια μου) καταφέρει. Και να η δημιουργία χαμηλής αυτοεκτίμησης, το παίδεμα, το βάσανο, η απογοήτευση, η δυστυχία...
Βάσισα όμως τη ζωή μου σε ότι μου είπαν.
Μου έμαθαν.
Και να τα αποτελέσματα.
Εγώ;
Υπάρχω εγώ;
Υπάρχω πουθενά;
Ποιος είμαι λοιπόν εγώ, αν μέχρι τώρα ήμουν μόνο ότι μου έμαθαν;

Αν είμαι κάπως τυχερός, (νομίζω), μαθαίνω ότι υπάρχει η Αυτογνωσία. Και τι κάνω; Ρωτάω, ψάχνω, έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους «του είδους», διαβάζω τα ανάλογα βιβλία κλπ. Εδώ λοιπόν, βρίσκω άλλους, καινούριους κανόνες.
Πιο ελεύθερους, πιο «λογικούς».
Πιο ρεαλιστικούς από αυτούς που μου δίδαξαν από τότε που γεννήθηκα οι γονείς, το σχολείο, η κοινωνία, το κράτος, η θρησκεία. Το κλουβί μου βέβαια μεγάλωσε τώρα…
Μα πάλι, για κλουβί πρόκειται.

Αρχικά, δεν το αντιλαμβάνομαι όμως.
Μια που για να φύγω μακριά από την προηγούμενη μου φυλακή, είναι το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει σε αυτή μου τη φάση.
Έχω λοιπόν «να μάθω» εδώ, νέους κανόνες που με γλυτώνουν από τον παλιό προγραμματισμό.
Νέα οράματα να ακολουθήσω.
Νέα ζωή.
Και τα ακολουθώ.
Βεβαίως τα ακολουθώ.
Τα δοκιμάζω.
Τα πιστεύω, και τα θέτω σε εφαρμογή.

Αν «βολευτώ» εδώ, προσαρμόζω το παλιό που με βασάνιζε, (το οποίο και επιλεκτικά μια διώχνω και μια αφήνω, αλλάζοντας ίσως πρόσωπα και στέκια), και μένω σε αυτό, θεωρώντας πως «ξέφυγα» από τη σκλαβιά, και τώρα είμαι ελεύθερος…

Αν όμως, αυτή ακριβώς η ασφάλεια ερμηνεύεται μέσα μου από κάτι πολύ πιο δυνατό από την «βόλεψη» μου, ως κάτι που δεν μου πάει καλά, (χωρίς να μπορώ να το αποσαφηνίσω ξεκάθαρα), διαπιστώνω πως και εδώ, για άλλη μια φορά, δεν είναι όπως μου τα είπανε. Ίσως, (όπως ξαναείπα), να είναι πιο λάσκα από την προηγούμενη μου κατάσταση, αλλά και πάλι είναι ένας προγραμματισμός με κανόνες και πρέπει. Πώς να φέρομαι, τι να πιστεύω, (ανάλογα ποια ιδεολογία, σχολή ή θρησκεία ακολουθώ), όπως φυσικά και τι να πράττω… Νιώθω ένα σφίξιμο. Ένα κλουβί επίσης, όπως παλαιότερα…
Όμως τώρα, φαίνεται πιο έντονα από παλιά. (Ίσως επειδή «κάτι» μέσα μου έχει αρχίσει να ξυπνάει, και δεν βολεύεται…)

Μετά από τέτοιου είδους άβολες αισθήσεις, (και όχι συναισθήματα), που δεν γίνονται απόλυτα κατανοητά μια και «η λογική» μου, μου λέει να παραμείνω στις «ιδεολογίες» που πίστεψα, (αφού με έσωσαν από την παλιά μου αρχική φυλακή), αν την ακούσω, (τη λογική μου), υπάρχει κίνδυνος εδώ να «κολλήσω».
Να εγκλωβιστώ, και να μην συνεχίσω παραπέρα.
Ειδικά όταν δημιουργούνται δυνατά συναισθήματα ενοχών, του πως μπορώ να αφήσω αυτούς, ή αυτά που με έσωσαν;

Αν όμως δεν ακούσω τη λογική μου, τότε, κι από εδώ φεύγω.
Θεωρώ πως ήταν ένα στάδιο, που στάλθηκε στη ζωή μου, ακριβώς για να είναι στάδιο.
Που σημαίνει, πως όταν καλυφθεί το «φάσμα» των αναγκαίων αλλαγών – βημάτων που μου είναι απαραίτητα για την πρόοδο μου, κάτι μέσα μου με οδηγεί να πάω ακόμα πιο πέρα.
Αυτό σημαίνει, πως άσχετα αν «προδώσω» όλα αυτά, (που το λέει η λογική μου και όχι εγώ), για μένα δεν είναι προδοσία.
Διακατέχομαι από ευγνωμοσύνη για την περίοδο που «έπρεπε» να περάσω από εκεί, και για όλα όσα ένιωσα, βίωσα, και διδάχτηκα, αλλά συνεχίζω.

Προχωράω. Τα αφήνω όλα πλέον πίσω μου.
Όλα. (Με την Εσωτερική έννοια κυρίως, ακόμα κι αν μερικές φορές αφήνω και πρακτικά ανθρώπους, τόπους συναισθήματα και καταστάσεις).
Αφήνω Ιδεολογίες,
Δεδομένα, Όρια, Πρέπει, Επειδή, κλπ.

Και μένω μόνος.
Μόνος, έχοντας όμως αποκομίσει, και από τα δύο προηγούμενα στάδια, (από αυτό από τότε που γεννήθηκα, και από αυτό κατά το αρχικό μου πέρασμα από της Αυτογνωσίας τα Στέκια), πλούτο εμπειριών.
Γίνομαι πλέον, αυτός που θέλω να είμαι, με βάση τη σπουδαιότητα αυτών που αποκόμισα, κι αυτό είναι τώρα το «κυνήγι» μου.
Βάζω την ταυτότητα του Συνειδητού, ή του Γνώστη, (μια και στην προηγούμενη πορεία μου έχω εκλάμψεις Σοφίας και Διαδικασιών πολύ Εσωτερικών που διαφέρουν από «τους συνηθισμένους ανθρώπους), και πορεύομαι (για άλλη μια φορά) με νέους κανόνες και νέα δεδομένα για μένα, κι έτσι συνεχίζω...

Όμως, αυτά τα δεδομένα, (ενώ περιλαμβάνουν πολλές αλήθειες και βιώματα), μπερδεύονται τελικά, με περιορισμούς και πάλι. Και πάλι μία είδους φυλακή. Τόσο περίτεχνα φτιαγμένη όμως….
Ειδικά από αυτό το στάδιο, είναι πολύ δύσκολο να ξεκολλήσει ένας άνθρωπος. Ένας πολύ βασικός λόγος, είναι ότι υπάρχει πλέον και η Γνώση που έμαθε.
Που βίωσε.
Που προσάρμοσε…

Δεν είμαι οπότε ο άνθρωπος με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση τώρα, την οποία είχα στο πρώτο στάδιο, (που ζούσα στην Άγνοια), αλλά έχω γίνει με Εμπιστοσύνη, Δύναμη, Αυτοκυριαρχία, Αυτοσυγκράτηση, Πειθαρχία κλπ.
Όλα αυτά σήμερα είναι η Αξία μου, και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το ανασφαλές πλάσμα που ήμουν στο παρελθόν.

Και φυσικά δεν νιώθω πια ανεπαρκής.
Αλλά γιατί;
Γιατί βασίζομαι σε αυτά που γνώρισα.
Που έμαθα.
Που βίωσα.
Που αγωνίστηκα να αποκτήσω. (Λέω.)
Έτσι, είμαι πάνω από τους άλλους.
Όχι πια κάτω από αυτούς.
Ποτέ πια κάτω από αυτούς…

Εδώ, αν και είμαι στη καλύτερη φάση της ζωής μου, είμαι Ελεύθερος;
Όχι αγαπητοί μου.
Όχι.
Και εδώ, αντιμετωπίζω μία ακόμα φυλακή…
Τη φυλακή, του ίδιου του εαυτού μου.
Γιατί μέχρι τώρα, ποιος είναι ο εαυτός μου;
Ένα «εγώ».
Ειδικά τώρα…

Ένα «εγώ» δεν είναι αυτό που θεωρεί τον εαυτό του Δυνατό; (Συγκρίνοντας με την παλαιότερη αδυναμία;)

Ένα «εγώ» δεν θεωρεί τον εαυτό του Ανώτερο; (Σε σχέση με τα αρχικά συναισθήματα κατωτερότητας;).

Ένα «εγώ» δεν είναι αυτό που διαχωρίζει «τον εαυτό του», από «τους άλλους»;

Που είναι η Ενότητα, η Ενοποίηση, η Αγάπη;
Που;

Εδώ αγαπητοί μου, αναγνωρίζεται κατάφατσα, η ύπαρξη ενός τεράστιου εγώ, σε όλη τη διάρκεια της ζωής, (των ζωών,) που πέρασα.
Ένα εγώ ήθελε, έψαχνε, αναζητούσε, επέλεγε να ξεχωρίζει, επέμενε να ανέβει, να αξίζει, να είναι δυνατό, να εκτιμηθεί, να αγαπηθεί.

Αυτό λοιπόν το «εγώ», (που τώρα μπορώ να έχω τη δυνατότητα, εξετάζοντας με ειλικρίνεια τον εαυτό μου να δω), είναι που πρέπει να αποβάλω.

Γιατί τελικά, δεν υπάρχει το ερώτημα «ποιος πρέπει να είμαι».
Γιατί αυτός που ψάχνει κάτι να είναι, είναι ένα (χτισμένο, μορφωμένο, καλοδιαβασμένο) «εγώ», που ποτέ δεν ξέρει τίποτα, και πάντα ψάχνει «να γίνει», αυτό που θα το θαυμάζουν, θα το επευφημούν, θα το αγαπάνε, θα το δέχονται, θα το τιμούν...

Μα όλα αυτά, Είμαι ήδη!

Είμαι αυτό που και το θαυμάζουν, και το επευφημούν , και το αγαπάνε, και το δέχονται, και το τιμούν, γιατί δεν είμαι ένα «εγώ».
Είμαι η Ουσία.
Και Είμαι, όταν τη γνωρίζω την Ουσία.
Γιατί Είμαι, Ανέκαθεν.
Γι’ αυτό δεν χρειάζεται κάτι να γίνω…

Άρα το ερώτημα είναι άλλο: «Ποιος Είμαι….. ήδη…..;»
Αυτό είναι το ερώτημα.

Στρέφομαι λοιπόν εντός μου, όχι για να ψάξω.
Όχι για να ικανοποιηθώ.
Όχι για να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου, πόσο μάλλον στον οποιονδήποτε άλλο.
Στρέφομαι σε μένα, για να βρω επιτέλους τη Γαλήνη.
Το μόνο προορισμό που καλύπτει την καρδιά μου, και γεμίζει την Ψυχή μου.

Στρέφομαι, σε Εκείνον μέσα μου.
Γιατί μόνο Εκείνος Υπάρχει.
Γι’ αυτό η δημιουργία οποιουδήποτε εγώ είναι απατηλή.
Γιατί Εκείνος ενεργεί «μέσα από μένα». Κι όταν ενεργεί μέσα από εμένα, «εγώ», δεν υπάρχει. Υπάρχει, μόνο όταν διαχωριστώ από Εκείνον.
Και όντας διαχωρισμένος από Εκείνον, πως μπορώ να τον βρω;
Αφού η ίδια η αναζήτηση Του βασίζεται στην Πίστη μου ότι δεν Είμαι ένα μαζί Του…
Αυτός είναι ο παραλογισμός του Ανθρώπου.

Δεν υπάρχει λοιπόν Πρέπει.
Δεν υπάρχουν κανόνες.
Δεν υπάρχουν Όρια.
Υπάρχει Εκείνος, που Είναι Ζωή, και καταστάσεις όπως και φαινόμενα, τα οποία διαδέχονται το ένα το άλλο.

Μόνο ενωμένος μαζί Του, δεν έχω και ο ίδιος όρια.
Γιατί το κάθε όριο, μόνο ο καθένας μας το βάζει στον εαυτό του όταν ορίζει το «πώς», διερωτάται για το «τι», και ψάχνει το «γιατί».

Αυτό σημαίνει, πως κάθε φορά που θέλω να είμαι «κάποιος» στα μάτια των ανθρώπων, ή στα δικά μου, έχω ξεχάσει πως ο μόνος που Πάντα και Μόνιμα με βλέπει, είναι Εκείνος, κι αυτό που κάνω ακριβώς εκείνη τη στιγμή, είναι πως ζω διαχωρισμένος από Αυτόν…
Αυτή είναι η Αλήθεια.
Η μόνη Λογική Αλήθεια που χρειάζεται να κρατάω μόνιμα κάθε στιγμή στο μυαλό μου με τη Μνήμη μου.

Τότε, μόνος μου Δάσκαλος είναι η Αγάπη, μόνη μου πράξη η Προσφορά, μόνο μου φέρσιμο η Καλοσύνη, μόνη μου Αίσθηση η Ένωση (με τα πάντα, και τους πάντες γύρω μου, και μέσα μου), και μόνη μου Παρουσία στο Μυαλό και την Καρδιά μου, Εκείνος…

Υ.Γ.:1. Το διάβασα εδώ και για τα όσα αναφέρονται, σήμερα, τα υιοθετώ πλήρως και ως δικές μου κατανοήσεις!
2. Θα ήθελα να ειπωθούν έστω και αργά, δυο λόγια αλήθειας μου, με πλήρη αίσθηση της συγνώμης μου, από λάθη μου, σε κάποια πρόσωπα που δεν είναι εδώ, θα τα εκφράσω, εκεί που χρειάζεται!

» Προς τους ανθρώπους.
» ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ;
» ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝ
» Ποιος είμαι...
» ΕΙΜΑΙ Ο ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ