έρωτας στα ''χρόνια της χολέρας''

Καλησπέρα σε όλους..είμαι νέο μέλος αν και παρακολουθώ το site εδώ και ένα χρόνο τώρα περίπου!!αρχικά να τονίσω πώς έχω διαβάσει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα αν και με κάποια απο αυτά διαφωνώ,όχι γιατί δεν τα πιστεύω αλλά γιατί έχω διαφορετική άποψη λόγω βιβλίων και μιας κάποιας μικρής έρευνας...Δέν θα σταθώ σε τπτ απο όλα αυτά λοιπόν απλά θα σταθώ σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα που αρκετή το τραγικοποιούν και άλλη το έχω για χαβαλέ...Ερωτας -Αγάπη σχέση πείτε το όπως θέλετε...αναφέρομαι σε εκείνο το ερωτικό και συντροφικό αίσθημα-συναίσθημα που όλοι έχούμε βιώσει ή μπορεί και να θέλουμε να βιώσουμε...Εχω παρατηρήσει ότι πλέον έχουμε γίνει άκρως απρόσωπα όντα στο θέμα έρως...σαν να φοβόμαστε να νιωσουμε(και όταν το νοιώθουμε αισθανόμαστε ανίκητοι) αλλά και να δώσουμε(όταν μας δίνουν)...απο προσωπική εμπειρία θα αναφέρω ότι γνωστό μου ζευγάρι-όχι πολύ καιρό μαζί- όπου ο Χ. δίνετε και θέλει να δοθεί σαν τρελός στη Λ.(πάντα σε συναισθηματικό επίπεδο αναφέρομαι και όχι μόνο σε σαρκικό) αλλά αυτή τον κρατάει σε απόσταση διότι δεν τον βλέπει τόσο ζεστά....θέλει όμως να είναι μαζί του..ξέρω ακούγετα λίγο χαζό όλο αυτό ε??και λέω λοιπόν μήπως δεν ξέρουμε τι θέλουμε σε αυτόν τον κόσμο??μήπως ο έρως αρχίζει και ''πεθαίνει''?βέβαια το αίσθημα δεν εξαφανίζεται ποτέ...αλλά παρατηρώ ότι μπαίνουμε σε σχέσεις που ίσως να μην μας δίνουν πίσω ότι δίνουμε εμείς ή ακόμη και καθόλου-και δεν μιλάμε για αναγκαστικό πάρεδώσε συναισθημάτων αλλά για αυτό που βγαίνει απο μόνο του!!Μήπως βρίσκουμε έναν άνθρωπο μόνο και μόνο για το αίσθημα της ασφάλειας και κάλυψη λοιπών αναγκών??Επίσης είναι πλέον της ''μόδας'' να χάνουμε κάτι καλό μόνο και μόνο επειδή εγλωβιζόμαστε μέσα σε μια κάψουλα του παρελθόντος χωρίς να μας νοιάζει το κάθε τι νέο που μπορεί να μας ομορφύνει έστω και λίγο την ζωή.....μπορεί να βλέπω τα πράγματα απο μια χαζή οπτική γωνία αλλά βιώματα και δικά μου και των γύρω μου με έχουν κάνει να βγάζω τέτοια συμπεράσματα....σας ευχαριστώ πολύ προκαταβολικά για τυχόν απαντήσεις σας...και αν αργήσω να απαντήσω μην με κακολογήσετε γιατί υπάρχει και ο παράγων ''ασταμάτητη εργασία''...

Όταν ερωτεύομαι το αντικείμενο του έρωτα μου είτε άνθρωπος είναι είτε κάτι άλλο, είναι το ιδανικό για μένα ...Βλέπω μόνο την ομορφιά του, τα πλεονεκτήματα του, είναι θεϊκό...αλλά, δεν κρατάει! Κανένας δεν είναι τέλειος, τίποτα δεν υπάρχει που να μπορεί να κρατήσει τον θαυμασμό μου για πολύ.Για να είμαι πιο ακριβής και λιγότερο αποκαρδιωτική, λίγα πράγματα...Όταν συμβεί αυτό, αυτές τις λίγες φορές που συνεβει, το οτι το αντικείμενο του έρωτα μοι απομυθπποιηθηκε, είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία του συναισθήματος της αγάπης..Οπότε αν συμβεί αυτό, θα αναγνωρίσω την θνητότητα του, θα συμβιβαστω μμε την έννοια ότι θα σταματήσω να έχω απαιτήσεις υπερβολικες, θα αποδεχθώ ότι όπως εγώ δεν είμαι τέλεια δικαίωμα στα λάθη έχει ο καθένας...και ο θαυμασμός δεν θα πάψει να υπάρχει αλλά θα γίνει πιο πραγματικός, πιο ουσιαστικός...Έτσι πιστεύω...Υπέροχος ο έρωτας, σε εκσφενδονίζει σε αλλά επίπεδα, αλλά...όταν προσγειωθεις...τις περισσότερες φορες είναι ανώμαλα...Οποτε, ναι στον έρωτα, αλλά πως να το πω...με ζώνη ασφαλείας την επίγνωση της φύσης του!

θα συμφωνήσω και με τις 2 απαντήσεις...βέβαια είναι σωστό αυτό περί της προσγείωσης και η αλήθεια είναι ότι πονάει...πολλές φορές το ζευγάρι αυτό που αναφέρω το παρακολουθώ με κάποια δόση περιέργειας(όπως κάνει τώρα το αφεντικό μου με εμένα) μπας και εξηγήσω αυτού του είδους συμπεριφορές......αλλά εις μάτην....παρόμια περίπτωση έχω και εγώ όπου ο άνθρωπος που έχω δίπλα μου μια κόβει φλέβα και μια κλάφτα χαράλαμπε!!!
τι να πώ...η ζωή να φταίει που όλα πλέον κινούνται χάλια??ξέρεις φίλη Αγγελική πιστεύω ότι όταν σου παρουσιάζεται η ευκαιρία του έρωτα είναι καλο να την ζείς....να μην απογειώνεσαι στο φούλ αν φοβάσαι αλλά ούτε και να είσαι κρυψίνους και να αφήνεις υπόνιες για διάφορα άλλα.....πρέπει να κόβεις τις προθέσεις του άλλου μετά απο λίγο καιρό...να βλέπεις τι θέλει τι μπορεί κλπ κλπ.....να κάνεις τον άνθρωπο σου να θέλει να βγάλει πράγματα απο μέσα του αλλά να μπορεί και αυτός να κάνει το ίδιο...όλα θεωρώ είναι μια ιδέα.....το να μοιράζεσαι την πνοή σου και τα εγκεφαλικά σου κύτταρα άρα και την καρδιά σου με έναν άνθρωπο είναι ότι καλύτερο...έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν μια σχέση κάπως μονόπλευρη και πίσω απο τις κουρτίνες (όταν δεν είναι μαζί) παίζουν πολλά άλλα!!να είσαι δλδ με τον άνθρωπο σου να σου χαμογελά και να περνάτε μαζί αλλά αυτός/αυτή κάποια άλλη δεδομένη στιγμή να επικοινωνεί με άτομο του παρελθόντος ή να διατηρεί μια κρυφή ζωή απο εσένα...λές και είναι ντροπή να πείς κάποια πράγματα!!!(το αφεντικό μου συνεχίζει να κοιτάει βέβαια προς τα εδώ!!!!)...γιατί??ρωτάω τώρα εγώ!!θυμάμαι για παράδειγμα ένα φίλο μου απο τα σπουδαστικά μου χρόνια που είχε ένα τρομερό έρωτα με κάποια κοπέλα και δεν τις έλεγε τπτ.....ντρεπόταν έλεγε και φοβόταν το πως θα εξελιχθεί όλο αυτό..ακους εκεί....ντρεπόταν λέει!!!.εύχομαι να τις μίλησε αν και το θεωρώ απίθανο!πίσω στα εργασιακά τώρα γιατί θα με φάει ο αφεντικούλης!! φιλιά και πολύ :hhh:

Όμορφος ο έρωτας είπαμε!
Ναι έχεις δίκιο, να τον ζούμε...
Όχι, όταν λέω ζώνη ασφαλείας, εννοώ απλά να κρατάμε δύο πίσω μέρος του μυαλού μας το ότι δεν είναι όλα όπως ακριβώς μοιάζουν εκείνες τις"θεϊκές"στιγμές...
Είπαμε, προσοχή στην προσγείωση!
Το αφεντικό σου σίγουρα θα νομίζει ότι είσαι...ερωτευμένη...!
:84: :hg: