...καλά,εσύ σκοτώθηκες νωρίς.

...Καλά,εσύ σκοτώθηκες νωρίς...
Πάντα είναι νωρίς,όταν πρόκειται για τέτοιες ψυχές,τους αγωνιστές του καλού.
Καλό ταξίδι...

«Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες, σαν ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας»

Σε αγάπησα πολύ,καλέ μου φίλε.
Σε ευχαριστώ για όσα έκανες,για όσα είπες και μοιράστηκες...
Σε ευχαριστώ για όσα έχασες.
Σε ευχαριστώ που αγαπούσες πολύ.




—————————

Βιβλία:

(2009) Ο Χρόνης Μίσσιος διαβάζει Χρόνη Μίσσιο, Bond-us music [κείμενα, αφήγηση]
(2001) Ντομάτα με γεύση μπανάνας, Γράμματα
(1996) Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι, Γράμματα
(1991) Τα κεραμίδια στάζουν, Γράμματα
(1988) Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε;, Γράμματα
(1985) Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς, Γράμματα

Χρόνης Μίσσιος: ένας έντιμος αγωνιστής, που προδώθηκε, χλευάστηκε, συκοφαντήθηκε και κυνηγήθηκε από αυτούς οι οποίοι υποτίθεται πως ήταν σύντροφοί του (αυτή η ιστορία έχει επαναληφθεί τόσες φορές που έχει καταντήσει μια θλιβερή κωμωδία), σ'ένα κοινό χώρο ιδεολογικού προσανατολισμού, απόλυτα εσωστρεφή και στρατευμένου, πολύ μακριά από τα ιδανικά που υποτίθεται ότι έθρεφαν τη θεωρία του...
Το "λάθος"του Χρόνη ήταν ότι έγραψε με καθαρή καρδιά και εντυπωσιακό αυθορμητισμό (πράγματα ιδιαίτερα ενοχλητικά κ επικίνδυνα για κάθε μορφή -ισμού και εξουσιασμού φανερού ή συγκαλυμμένου) για όλα όσα είδε και βίωσε στις εξορίες, τις φυλακές και στους χώρους όπου γαλουχήθηκε. Χωρίς συμβιβασμούς, ωραιοποιήσεις, χάιδεμα αυτιών. Αφοπλιστικά ειλικρινής και συγκινητικά αυθεντικός! Χωρίς να σπουδάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο ή σχολείο, εντούτοις έπιασε το "σφυγμό των πραγμάτων" με τον ιδιαίτερο, μοναδικό του τρόπο και αφηγήθηκε τις αληθινές του ιστορίες με μια απλότητα και αμεσότητα που συναρπάζει!

Ένας αληθινός άνθρωπος, με καθάριο βλέμμα, σπάνιο σθένος και πλούσια καρδιά...Δηλαδή σπάνιος!

O τρόπος που αποχαιρέτησες το σπουδαίο αυτό άνθρωπο με συγκίνησε.
Επανέρχομαι λοιπόν, παίρνοντας το βίντεο και τη βιβλιογραφία από τη δική σου ανάρτηση, τα πρώτα (βιαστικά ίσως)λόγια τα δικά μου, με κάποιες προσθαφαιρέσεις και βρίσκοντας την πολύ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ (τελευταία ίσως) για πληθώρα θεμάτων συνέντευξη του Χρόνη

κι έφτιαξα αυτό:

http://antidras.blogspot.gr/2012/11/blog-post_8682.html

Καλό Ταξίδι

“Και την ιστορία την πουτάνα έτσι τη γράφουνε, και οι αστοί και οι κομμουνιστές: οριζόντια, ισόπεδη. Μιλάνε για λαούς, μιλάνε για μάζες, κανένας απ ‘αυτούς δεν μπόρεσε ποτέ να νιώσει την ένταση, το πάθος, την κορύφωση και την πτώση κόσμων ολόκληρων σε ένα μονάχα 24ωρο από τη ζωή του επαναστάτη. Ξέρουν γράμματα, διαβάζουν, γράφουν και δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος, είναι μια ολόκληρη ιστορία… Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο – Στέφανο… τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια»”



δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος, είναι μια ολόκληρη ιστορία…

christos5d έγραψε:

Χρόνης Μίσσιος: ένας έντιμος αγωνιστής, που προδώθηκε, χλευάστηκε, συκοφαντήθηκε και κυνηγήθηκε από αυτούς οι οποίοι υποτίθεται πως ήταν σύντροφοί του (αυτή η ιστορία έχει επαναληφθεί τόσες φορές που έχει καταντήσει μια θλιβερή κωμωδία), σ'ένα κοινό χώρο ιδεολογικού προσανατολισμού, απόλυτα εσωστρεφή και στρατευμένου, πολύ μακριά από τα ιδανικά που υποτίθεται ότι έθρεφαν τη θεωρία του...
Το "λάθος"του Χρόνη ήταν ότι έγραψε με καθαρή καρδιά και εντυπωσιακό αυθορμητισμό (πράγματα ιδιαίτερα ενοχλητικά κ επικίνδυνα για κάθε μορφή -ισμού και εξουσιασμού φανερού ή συγκαλυμμένου) για όλα όσα είδε και βίωσε στις εξορίες, τις φυλακές και στους χώρους όπου γαλουχήθηκε. Χωρίς συμβιβασμούς, ωραιοποιήσεις, χάιδεμα αυτιών. Αφοπλιστικά ειλικρινής και συγκινητικά αυθεντικός! Χωρίς να σπουδάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο ή σχολείο, εντούτοις έπιασε το "σφυγμό των πραγμάτων" με τον ιδιαίτερο, μοναδικό του τρόπο και αφηγήθηκε τις αληθινές του ιστορίες με μια απλότητα και αμεσότητα που συναρπάζει!

Ένας αληθινός άνθρωπος, με καθάριο βλέμμα, σπάνιο σθένος και πλούσια καρδιά...Δηλαδή σπάνιος!

Τι παραπάνω να προσθέσει κανείς από τα λόγια σου!
Και να σκεφτείς,πως έκαναν τον κόπο,να γράψουν στην 25η σελίδα της εφημερίδας τους,[καταλαβαίνουμε σε ποιους αναφέρομαι],στις νεκρολογίες,κάποια λόγια που,πέρα απο την αναγγελία θανάτου,όλα ήταν φαρμάκι.Αλλά,δεν πειράζει,καλύτερα.Δείχνουν το πρόσωπό τους.
Ο Χρόνης Μίσσιος ήταν ένας από τους πολλούς αφανείς ήρωες,άντρες και γυναίκες,που τους χρωστάμε πολλά,κυρίως την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας.

christos5d έγραψε:

O τρόπος που αποχαιρέτησες το σπουδαίο αυτό άνθρωπο με συγκίνησε.
Επανέρχομαι λοιπόν, παίρνοντας το βίντεο και τη βιβλιογραφία από τη δική σου ανάρτηση, τα πρώτα (βιαστικά ίσως)λόγια τα δικά μου, με κάποιες προσθαφαιρέσεις και βρίσκοντας την πολύ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ (τελευταία ίσως) για πληθώρα θεμάτων συνέντευξη του Χρόνη

κι έφτιαξα αυτό:

http://antidras.blogspot.gr/2012/11/blog-post_8682.html

Πολύ όμορφη κίνηση!!
Να αντιγράψω ένα απόσπασμα που ταιριάζει στον χώρο,εδώ,είμαι σίγουρη πως θα το κατανοήσουν,γιατί θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους:

<<Εδώ κάτω έχω και μια ροδιά (αγαπάω πολύ τις ροδιές) η οποία, κάποια μέρα μου αρρώστησε. Πήγα στον Γεωπόνο, πήρα φάρμακα, πήρα τούτο, πήρα τ’ άλλο, την ράντισα, τίποτα! Η ροδιά κάθε μέρα και χειρότερα. Ήταν Πανσέληνος. Την σκεφτόμουνα κι ήμουν στενοχωρημένος. Κατέβηκα τα σκαλοπάτια, κι έκατσα σε μια πέτρα δίπλα της και άρχισα να της λέω πόσο πολύτιμη είναι για μένα, πόσο την αγαπάω, να την χαϊδεύω, να της μιλάω τρυφερά κλπ. Από την άλλη μέρα η ροδιά άρχισε να γίνεται καλύτερα. Έγιανε, και τον Σεπτέμβρη πέταξε και εκτός εποχής, πια, δυο τεράστια ρόδια. Τώρα, δεν ξέρω αν τα φάρμακα βοήθησαν, επίσης, αλλά εγώ αλλιώς το εισέπραξα και αλλιώς το ένιωσα.>>