[quote="desper"]ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ
Υπάρχει αθάνατη και εξαιρετική ξένη μουσική
Το τραγούδι που μου αρέσει περισσότερο απ' όλα είναι που το τραγουδάνε
μαζί ο Η.Λιούγκος με τον Μ.Χατζιδάκη
Είπαμε παλαιάς κοπής, δεν πολυκαταλαβαίνω,
οπότε θα το ανεβάσει κάποιος καλός άνθρωπος από σας
Για την ιστορία του τραγουδιού, ο λόγος στο Μάνο Χατζιδάκι:
«Στη διάρκεια της κατοχής ακούγαμε ένα τραγούδι,
που ιδιαίτερα εμένα, με είχε συγκλονίσει.
Την “Λιλή Μαρλέν”.
Ένα κορίτσι που κάθε βράδυ πήγαινε στους στρατώνες
και όλοι τη φώναζαν με τ’ όνομά της, ώσπου ένα βράδυ,
βγαίνοντας έξοδο οι στρατιώτες δεν την βρίσκουν.
Η Λιλή Μαρλέν είχε πεθάνει.
Και οι στρατιώτες λυπημένοι τραγουδούσαν το τραγούδι της,
γνωρίζοντας πως δεν θα την ξαναδούν ποτέ.
Τόσο μου ταίριαζε αυτό το τραγούδι,
που έμαθα να το παίζω στο πιάνο
σαν να διηγούμαι την ιστορία του κοριτσιού.
Και όλοι ήθελαν να ακούσουν το τραγούδι από εμένα παιγμένο στο πιάνο.
Τόσο οι δάσκαλοί μου όσο και οι φίλοι μου.
Μαζί με ένα φίλο μου -δεκαεξάχρονο εκείνο τον καιρό- τον Γιάγκο Αραβαντινό, μαγεμένοι από τη φωνή της κοπέλας που το τραγουδούσε, της Λάλε Άντερσεν, αποφασίζουμε να γράψουμε γι’ αυτήν ένα τραγούδι μεσογειακό -απάντηση στη βόρεια Λιλή Μαρλέν- που θα της το δίναμε να το τραγουδήσει, όταν θα τελείωνε ο πόλεμος.
Και γράψαμε το “Ήρθε βοριάς ήρθε νοτιάς”.
Ο πόλεμος τελείωσε.
Ξεχάσαμε την “Λιλή Μαρλέν” και την Λάλε Άντερσεν.
Το ’61, που όλος ο κόσμος τραγουδούσε “Τα παιδιά του Πειραιά”,
η Φραγκφούρτη με καλεί επίσημα,
για να μου δώσει ο δήμαρχος το κλειδί της πόλης.
Φτάνω στις επτά το βράδυ, χειμώνα, μ’ ένα τετρακινητήριο αεροπλάνο.
Με περίμεναν τρεις χιλιάδες κόσμος, μια μεγάλη ορχήστρα
που έπαιζε το τραγούδι μου και όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της Ευρώπης.
Από την ώρα που κατέβηκα απ’ τ’ αεροπλάνο,
βρισκόταν συνέχεια πλάι μου μια κυρία με άσπρη και γκρίζα γούνα,
που χαμογελούσε και της μιλούσαν όλοι με σεβασμό.
Σε μια στιγμή ακούω να την ρωτάει ένας ρεπόρτερ ραδιοφωνικού σταθμού:
Και σεις, κυρία Άντερσεν, μετά την “Λιλή Μαρλέν”,
η πιο μεγάλη σας επιτυχία είναι το “Ένα καράβι έρχεται;” (έτσι έλεγαν τα “Παιδιά του Πειραιά” στην Γερμανία).
Και ένας άλλος συμπληρώνει την ερώτηση:
Κυρία Άντερσεν το “Ένα καράβι έρχεται”
ήταν η θριαμβευτική σας επιστροφή στο τραγούδι;
Διακόπτω τη συζήτηση
και την ρωτάω μπρος στα μικρόφωνα των ραδιοφωνικών σταθμών
αν είναι η Λάλε Άντερσεν.
Μα φυσικά είμαι, μου απάντησε γλυκά.
Και τότε αρχίζω και διηγούμαι όλη την ιστορία μου από την κατοχή.
Γίναμε φίλοι και μου ζήτησε να τραγουδήσει το τραγούδι αυτό.
Της το έδωσα και πήρε ένα δεύτερο χρυσό δίσκο»!
Κάποια νύχτα στο όνειρό μου βλέπω τον Μ.Χατζιδάκι
να τραγουδά ο ίδιος αυτό το τραγούδι
Δεν ήταν τραγουδιστής, αλλά το αισθανόταν
και έτρεχαν δάκρυα απ΄τα μάτια του
Ενώ εξακολουθούσα να κοιμάμαι και άκουγα το τραγούδι του,
αισθάνθηκα και τα δικά μου μάτια να κλαίνε
Όταν ξύπνησα, άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα ακριβώς
στην είδηση του θανάτου του
Ανεξερεύνητο ακόμα το μυαλό
Είθε στους δρόμους της ουσίας σου να πορευθείς και στα μυστικά απόκρυφα αρχεία της ψυχής σου... 
Είναι άπειρες οι κατευθύνσεις στο Άπειρο Σύμπαν… Το ταξίδι μαγικό και ατελείωτο… Έχεις πολλά να χαρτογραφήσεις… 
Τετ 7 Νοε - 0:36:45
:hg: 
καλορίζικο και από μένα :)
