Καριέρα

Το παρακάτω ποίημα το είχα γράψει πριν πολλά χρόνια. Αφιερωμένο στα golden boys (ότι λάμπει βέβαια δεν είναι χρυσός, έτσι;) και στα στελέχη των πολυεθνικών εταιρειών κάθε είδους και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κτλ., που ίσως-ίσως λέω- ένα περίεργο σαράκι έχει φωλιάσει μέσα τους, προκαλώντας εσωτερικό κοχλασμό και "αποδιοργάνωση"(δηλαδή ότι πιο υγιές! Χμ! Δεν θα υπάρχουν και κάποιες λίγες τέτοιες περιπτώσεις λέτε;). Αλλά και ως προειδοποίηση σε όλους εκείνους/ες που τα όνειρά τους είναι να αναρριχηθούν όσο πιο ψηλά σε θέσεις σαν αυτές που κατέχουν οι προηγούμενοι...


Γιατί ο κόσμος μας δεν χρειάζεται άλλα "στελέχη" και τεχνοκράτες, αλλά ανθρώπους πραγματικά ονειροπόλους, ανθρώπους που ελέγχουν τα πιο ταπεινά τους πάθη και τα σχέδιά τους αφορούν όχι μόνο την πάρτη τους αλλά και τον "πλησίον" (κι όχι σύμφωνα με το τυπολατρικό, απονεκρωμένο χριστιανικό δόγμα), ανθρώπους που δεν καταλαμβάνονται κάθε φορά από τις στρατιές των μηχανιστικών "εγώ" (τα οποία αποτελούν αυτό το συνονθύλευμα που μας αρέσει να αποκαλούμε "εαυτό" και ουδεμία σχέση έχει με την Ουσία του ανθρώπου), ανθρώπους που Δρουν και δεν αποδέχονται παθητικά ό,τι τους πασάρει ή τους φορτώνει η κοινωνία...


Έτσι απλά..!


"Καριέρα"


Δεν είσαι εσύ.

Σε τέτοιους δρόμους δεν μπορείς να είσαι εσύ.


Αλεπάλληλες οι μάσκες που με σαδισμό προβάρεις


σε σαρκοβόρους βωμούς καριέρας.


Αλεπάλληλες μικρές ατομικές κηδείες.


Δεν αισθάνεσαι και πολύ καλά;


Μη τυχόν και τους το δείξεις!


Να κυμαίνεται η απόδοση σ'επίπεδα υψηλά!


Δεν σε πείθει πια η συνταγή.


Η όρεξή σου παραπαίει.


Μα δεν παύεις να καταβροχθίζεις


και την τελευταία απ'το πιάτο τους μπουκιά!



Ίσον επαγγελματίας.


Συν λαμπρός καριερίστας!