Απελπισμενη!!!

Καλησπερα σας.
Ειμαι καινουρια στο forum...σας βρηκα τυχαια καθως εγραφα στο google πως χρειαζομαι βοηθεια...
κατι που ειναι αληθεια...Πρεπει να σας πω τι μου συμβαινει μηπως και τελικα πειτε κ εσεις κατι...γιατι πραγματικα ειμαι σε μεγαλη απογνωση...ακομα και την αυτοκτονια σκεφτηκα σαν συγχρονη ιουλιετα...μονο που δεν το σκεφτηκα για να γινω κ εγω γνωστη-διάσημη.....αλλα γιατι ψυχολογικα αισθανομαι παααρα πολυ πιεσμένη....
Ας αρχίσω γιατι δε μου αρεσουν τα μεγαλα κουραστικά ποστ....
Εχω μια σχεση εδω και αρκετα χρονια ... με εναν ανθρωπο που τον αγαπω πολύ και ειμαι και πολυ ερωτευμενη μαζι του. τον γνωρισα καποιους μηνες μετα που χώρισε απο την γυναικα του . εχουν κ δυο παιδια μαζι. Μαζι ειμαστε πολυ καλα....περναμε και στα δυσκολα ομορφα...και στα ωραια ακομα πιο ωραια...!!!!το θεμα ειναι πως οι γονεις μου δεν τον θελουν ΚΑΘΟΛΟΥ....απο τοτε που το εμαθαν με αναγκασαν να χωρίσω .... δεν τον βλεπω συχνα...εχουμε εοικοινωνια....τον αγαπαω κ με αγαπαει κ κανουμε υπομονη...!!! Δεν ξερω τι να κανω! δε θελω να μην ξαναμιλησουμε με τους δικους μου...αλλα θελω να ειμαι κ μαζι του...δε μπορω να εχω και την πιτα ολοκληρη κ το σκυλο χορτατο ? αυτον τον ανθρωπο τον αγαπαω πολυ....
Δεν ξερω τι να κανω!

Γεια σου!
Δεν μπορω καρδουλα να σου πω εγω τι να κανεις!
Δεν νομιζω οτι θα ηταν καλο για σενα γενικα να κανεις κατι γιατι καποιος στο προτεινε!
Ειναι λεπτο το θεμα σου γιατι εχει πολλες παραμετρους,οπως ας πουμε,το οτι για να εισαι αναγκασμενη να υπακους στην θεληση των γονεων σου,ισως εισαι πολυ μικρουλα!
Επισης το οτι απο τηνπλευρα τους οι γονεις σου για να ειναι τοσο ανενδοτοι,ισως εχουν σοβαρο η δικαιο λογο!
Και τελικα,(μην με παρεξηγησεις γι'αυτο,που θα σου πω,μιλω με σεβασμο,ειναι απλα η δικη μου αποψη...)εισαι για την αγαπη σου τοσο σιγουρη;Μηπως δεν σε σταματα ο φοβος οτι θα χασεις τους δικους σου,αλλα μια εστω και πολυ μικρη αμφιβολια;
Μηπως πρεπει να κοιταξεις πιο βαθια μεσα σου,πισω απο το πεπλο του παθους,του (απαγορευμενου αρα διπλα επιθυμητου)ερωτα,και να σιγουρευτεις αρχικα και για τα αισθηματα σου,αλλα και για το δικαιο της οποιας αποφασης σου;Γιατι ξερεις σιγουρα οτι αποφασεις που περνονται χωρις την απαραιτητη καθαροτητα του νου,δεν βγαινουν σε καλο(η Ιουλιετα που ελεγες...)Οποτε νομιζω πως ενα πιο καθαρο μυαλο,θα σε βοηθησει...(το δικο σου καθαρο νου εννοω!)
Κι υστερα,γιατι να σε παρει απο κατω βρεε;;
Αν εχεις πραγματικα γνωρισει μια αγαπη τοσο δυνατη,τοσο απολυτη,που η υπαρξη της σε ολοκληρωνει και σου δινει ευτυχια,εστω κι αν(υποθετω προσωρινα αν ειναι θεμα ηλικιας)δεν την ''γευεσαι''τοσο συχνα οσο θα ηθελες,πρεπει να χαιρεσαι καλη μου!Να πετας στα συννεφα!Να γεμιζεις λαμψη και χαρα την καρδια σου,και να μην ''μαυριζεις''αυτο το υπεροχο αισθημα με αντιθετα αισθηματα οπως η απελπισια,κι ο φοβος!Και ξερεις κατι;ΑΑΑ!!αυτο το λεω εκ...πειρας...βαθυτατης!Ειναι πιο εντονο καλε το σπανια,το λιγο,το αραια και που,η αναμονη γλυκαινει και θεριευει τον Ερωτα...
Ποσους ανθρωπους εχω γνωρισει που δεν ενιωσαν ποτε κατι απο αυτα!
Και νιωθουν αδειοι,και μιζεροι,παγωμενοι....
Κι εσυ!
Εχεις κατι τοσο επιθυμητο και αναλωνεσαι στο φοβο,στην απελπισια!
Και σε τελικη,προσωπικα δεν πιστευω καθολου στο''ματια που δεν βλεπονται γρηγορα λησμονιουνται...''αλλα καθολου!
Αντιθετως πιστευω πως αν πραγματικα αξιζετε ο ενας στον αλλο,αν στ'αληθεια,''εδω υπαρχει ενας Ερωτας μεγαλος...''στο τελος,τη σωστη στιγμη,στο σωστο χρονο,θα ειστε μαζι...μου το ειπε καποτε καποιος...και ειχε δικιο...το εζησα...
Η αποσταση χωριζει αυτους που τους ενωνει μοναχα η σαρκα...
Ετσι νομιζω ερωτευμενακι!Να εισαι ευτυχισμενη και χαρουμενη...με αυτο που εχεις!
Υπομονη!

Σε ευχαριστω παρα πολύ για την απαντηση σου...για να σου λύσω μια απορία...δεν ειμαι μικρή ειμαι 26 χρονών....απλα ειμαι δειλή....και δε μπορώ να πω οτι θα φύγω απο το σπίτι και δε θα ξαναμιλήσω και θα πληγώσω βαθια τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν κ εδωσαν πολλά για μένα και στερήθηκαν παρα πολλά. Η αγάπη μας εχει περάσει αρκετά...και δεν σταματησε πουθενα...αλλά εδω και αρκετό καιρό αυτό που ζουμε μοιαζει απροσπελαστο....Ειμαι τοοοσο θολωμένη....τόσο πολύ......που δεν ξερω τι να κανω!

Πραγματικα ειναι πολυ ομορφο που σκεπτεσαι ετσι τους γονεις σου...
Εχεις λοιπον την ζωη στα ''χερια'' σου...ως ενηλικη!
Μακαρι να μπορουσα να απαλυνω λιγο τον πονο σου...
Εχω νιωσει κι εχω ζησει κατι αναλογο,γνωριζω ποσο ασχημα νιωθεις...
Μονο να ηρεμησεις την ψυχη σου και επιμενω,να καθαρισεις το μυαλο σου,μην ακουω για...Ιουλιετες,γιατι παθαινω μια...συγχιση...
Επιμενω οτι ειναι ομορφος ο Ερωτας...μετ'εμποδιων...
Και ποσο πια θα αντισταθουν οι δικοι σου σε κατι τοσο δυνατο!
Το ''ειμαι δειλη'',μην το λες,δεν ειναι δειλια το οτι δεν θες να τους πικρανεις,αυταπαρνηση ειναι απο μερους σου,αγαπη ειναι...ομορφη,καθαρη αγαπη...
Αχ,να χα λογια να σε διευκολυνω...
Η κυρια του αορατου ναου,σιγουρα μπορει να σε βοηθησει,η αγαπημενη Αιθηροη!
Αν θελεις,βγες για λιγο απο τις σκεψη του προβληματος σου,κανε μια βολτα εδω,θα βρεις πολλα ομορφα,θα νιωσεις πιστευω καλυτερα!
Κουραγιο,και μην χαθεις!Υπομονη σου ξαναλεω,κι ισως να πω κι επιμονη;;

Καλημέρα

Θα ήθελα να σου θέσω μερικά ερωτήματα. Μπορείς να μου απαντήσεις, αλλά μπορείς να τα απαντήσεις πρώτα σε σενα.
Ο σύντροφος σου, μεγαλώνει ο ίδιος τα παιδιά του; οι σχέσεις του με την πρώην σύντροφο του , πώς είναι; Γνωρίζεστε μαζί; Αν ναι, ποιά είναι τα μεταξύ σας "βλέμματα", ποιές είναι δηλαδή οι εσωτερικές σου σκέψεις , όταν κάνεις διάλογο μαζί της;
Είναι θετικές; Λαβαίνουν την ίδια ειλικρινή αντιμετώπιση;
Προχωρείς προς την ηλικία των τριάντα. Οι γονείς σου είναι αρνητικοί ως προς αυτήν την σχέση. Έχουν κάποιο δίκαιο.Ο άνθρωπος αυτός έχει μια σπασμένη αλυσίδα πίσω του , αλλά δύο κρικάκια που ακόμα δένονται μ'αυτήν και καλό θα ήταν να παραμείνουν δεμένα.
Είμαι παιδί, διαζευγμένων γονέων, η ηλικία μου είναι 37. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 8. Πέρασα πάρα πολύ άσχημα. Αισθάνομαι χωρίς οικογένεια. Τους βλέπω σαν ο δισδιάστατος χώρος και εγώ ο τρισδιάστατος.
Αυτά μου τα ερωτήματα είναι για σένα. Για να κοιτάξεις μέσα σου και να αναρωτηθείς, ο κόσμος έξω απο την μεταξύ σας σχέση , και σαν "διπλοί", πως είναι; Ή είναι μόνο ο έρωτας , η έλξη, το σαρκικό πάθος; Η καθημερινότητα της ζωής πως είναι; Πως αντιμετωπίζεται; Είσαι έτοιμη να χαρίσεις , κομμάτι από σενα, στις αλυσιδούλες; Είναι έτοιμες να το δεκτούν; Πως μπορείς να συμμετέχεις στην αποκόλληση από τους προηγούμενους δεσμους; Θα ανανεώσεις την αλυσίδα ή θα την κόψεις για .. "πάντα";
Η σημερινή μας εποχή, προσφέρει άπλετα παραδείγματα απο "διαμελισμένες" οικογένειες , "κρίκους" που για πάντα παραμένουν στο κομματάκι ελάχιστο κολλημένες και έτσι δεν μπορούν να συμμετασχουν στην δημιουργία μιάς καλύτερης επόμενης.
Ελπίζω να μην σε έμπλεξα πολύ , και έχει δίκιο η Αγγελική που λέει να πας μια βόλτα. Πέρνα και μια βόλτα από μέσα σου.
Κράμερ έναντιον Κράμερ(;) Θυμάσαι μια λίστα που έκανε ο μπαμπάς με τα υπέρ και τα κατά;
Φίλια, φιλιά :hhh:

Καλησπέρα γλυκειά μου =]Πιστεύω, πως ο λόγος που οι γονείς σου αντιδρούν έτσι οφείλεται στο γεγονός οτι ο άνθρωπος σου είναι χωρισμένος με παιδιά.Και τους καταλαβαίνω απόλυτα.Βλέπεις το όνειρο κάποιου γονιού για το παιδί του είναι να ξεκινήσει μια καινούργια οικογένεια και όχι να "χωθεί" σε μία ήδη υπάρχουσα.Απλά γιατί πάντα θα έρχονται πρώτα τα παιδιά του και μετά εσύ..Γιατί αυτή ήταν η πρώτη του οικογένεια και μετράει περισσότερο για εκείνον.Εξάλλου είναι διαφορετικό το συναίσθημα να κάνεις κάτι καινούργιο, κάτι δικό σου..Τα παιδιά του πως σε αντιμετωπίζουν;Έχεις καλή σχέση μαζί τους;Γιατί υπάρχει πάντα το ενδεσόμενο σε οποιαδήποτε στιγμή να γυρίσουν και να σου πούν "Εσύ δεν είσαι η μάνα μου να μου λες τί είναι σωστό και τί όχι" ή κάτι παρόμοιο.Εμένα η μητέρα μου είναι η 2η γυναίκα του πατέρα μου και οι σχέσεις τους δεν είναι οι καλύτερες πλέον..Υπήρχαν πολλά προβλήματα με τα αδέρφια μου και ο πατέρας μου πάντα τα έφερνε πρώτα.Και μετά εμάς, τη 2η οικογένεια.Δυστυχώς, για έναν άντρα δεν είναι τόσο εύκολο όσο για μια γυναίκα να μοιράζει την αγάπη στα ίσια.Πάνω από όλα βέβαια παίζει ρόλο και ο άνθρωπος.Εάν εσύ η ίδια πιστεύεις ότι ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει να μοιραστείς τη ζωή σου είναι ικανός να κρατήσε τις ισσοροπίες στην οικογένεια που θα δημιουργήσετε τότε ωρίμασε και πάρε τη ζωή στα χέρια σου.Στην πραγματικότητα οι γονείς σου περιμένουν την επανάσταση σου.την ημέρα που θα πεις "Εγώ είμαι ενήλικη και πλέον παίρνω τις αποφάσεις μου.Εάν δεν μπορείτε να το δεχτείτε δικό σας πρόβλημα"..Βλέπεις και για τους γονείς είναι δύσκολο να μας αφήσουν να φύγουμε.Αλλά κάποια στιγμή αυτό πρέπει να γίνει με τον εύκολο ή με το δύσκολο τρόπο.Καμιά φορά οι γονείς τείνουν να είναι κτητικοί απέναντί μας διότι μας αγαπάνε τόσο πολύ που βάζουν τον εγωισμό τους πάνω απο την υγειή και έλευθερη αγάπη μου έχουν για μας.Και να τσακωθείτε και να μην μιλάτε για λίγο διάστημα δεν θα σας κάνει κακό.Αντιθέτως, θα δώσει και στις δύο πλευρές χρόνο να σκέφτούν... Αυτά είχα να σου πω εγώ απο τη μεριά μου. Ελπίζω να σε βοήθησα =]

nnan έγραψε:

Καλημέρα

Θα ήθελα να σου θέσω μερικά ερωτήματα. Μπορείς να μου απαντήσεις, αλλά μπορείς να τα απαντήσεις πρώτα σε σενα.
Ο σύντροφος σου, μεγαλώνει ο ίδιος τα παιδιά του; οι σχέσεις του με την πρώην σύντροφο του , πώς είναι; Γνωρίζεστε μαζί; Αν ναι, ποιά είναι τα μεταξύ σας "βλέμματα", ποιές είναι δηλαδή οι εσωτερικές σου σκέψεις , όταν κάνεις διάλογο μαζί της;
Είναι θετικές; Λαβαίνουν την ίδια ειλικρινή αντιμετώπιση;
Προχωρείς προς την ηλικία των τριάντα. Οι γονείς σου είναι αρνητικοί ως προς αυτήν την σχέση. Έχουν κάποιο δίκαιο.Ο άνθρωπος αυτός έχει μια σπασμένη αλυσίδα πίσω του , αλλά δύο κρικάκια που ακόμα δένονται μ'αυτήν και καλό θα ήταν να παραμείνουν δεμένα.
Είμαι παιδί, διαζευγμένων γονέων, η ηλικία μου είναι 37. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 8. Πέρασα πάρα πολύ άσχημα. Αισθάνομαι χωρίς οικογένεια. Τους βλέπω σαν ο δισδιάστατος χώρος και εγώ ο τρισδιάστατος.
Αυτά μου τα ερωτήματα είναι για σένα. Για να κοιτάξεις μέσα σου και να αναρωτηθείς, ο κόσμος έξω απο την μεταξύ σας σχέση , και σαν "διπλοί", πως είναι; Ή είναι μόνο ο έρωτας , η έλξη, το σαρκικό πάθος; Η καθημερινότητα της ζωής πως είναι; Πως αντιμετωπίζεται; Είσαι έτοιμη να χαρίσεις , κομμάτι από σενα, στις αλυσιδούλες; Είναι έτοιμες να το δεκτούν; Πως μπορείς να συμμετέχεις στην αποκόλληση από τους προηγούμενους δεσμους; Θα ανανεώσεις την αλυσίδα ή θα την κόψεις για .. "πάντα";
Η σημερινή μας εποχή, προσφέρει άπλετα παραδείγματα απο "διαμελισμένες" οικογένειες , "κρίκους" που για πάντα παραμένουν στο κομματάκι ελάχιστο κολλημένες και έτσι δεν μπορούν να συμμετασχουν στην δημιουργία μιάς καλύτερης επόμενης.
Ελπίζω να μην σε έμπλεξα πολύ , και έχει δίκιο η Αγγελική που λέει να πας μια βόλτα. Πέρνα και μια βόλτα από μέσα σου.
Κράμερ έναντιον Κράμερ(;) Θυμάσαι μια λίστα που έκανε ο μπαμπάς με τα υπέρ και τα κατά;
Φίλια, φιλιά

Σε ευχαριστώ πολύ για την απαντηση σου...εχω απαντησεις και μπορώ να σου τις πω για όλα τα ερωτήματα αυτά....Οι αλυσιδούλες με γνωρίζουν και με αγαπάνε πολύ γιατι απο τη μεριά της μανας γνωρισαν την ίδια μέρα που χώρισαν το αντιστοιχο προσωπο...ενω απο την μεριά του πατέρα αρκετα χρόνια μετά...τα παιδια με αντιμετωπίζουν πολύ θετικά και επειδη τα συναισθήματα των παιδιων είναι ειλικρινα μπορώ να πω πως με αγαπάνε. Με τον πατέρα τους έχουν πολύ όμορφη σχέση και βρίσκονται αρκετά συχνά και μέσα στην εβδομαδα αλλά και τα Σαββατοκύριακα. και αυτό θα ήθελα να γίνει και ακομα πιο συχνο γιατι μου αρεσει η σχεση μεταξύ τους....Ειναι πολύ ομορφο το να εχεις παιδιά είτε ειναι δικά σου...(που ειναι ακομα πιο ομορφο) ...ειτε να μπορείς να αντιμετωπίσεις τα παιδιά "σαν" δικά σου...γιατι δε θα ήθελα να αντικαταστησω τη μανα που ήδη έχουν...αλλά να δημιουργήσω μια ιδιαιτερη σχέση που ήδη έχω μεταξύ τους...Με τη μανα τους ο πατερας έχει πολύ καλή σχέση...συνεννοούνται άψογα όσο αναφορά τα παιδιά και αυτό το έχει δημιουργήσει με πολύ αγώνα ο ιδιος γιατι έχει πολύ το αισθημα της οικογένειας.Μεταξύ εμενα και της μητέρας υπάρχει μικρή σχέση και κάποια μικρά πράγματα που πάντα μεταφέρουν τα παιδιά....έγω δε μπορώ να κρίνω καμία απο τις κινησεις της...εχω τον ανθρωπό μου να ενωνει την αλυσίδα αυτή...δε μπορώ να πω κάτι ασχημο για την κυρία όχι μονο γιατι δεν εχω κατι ασχημο...αλλα γιατι ειναι η μητερα των παιδιων που ο ανθρωπός μου έχει και τα αγαπάω όχι αναγκαστικα....αλλα πραγματικά...!!!!
Σιγουρα υπάρχουν αρνητικά πραγματα στη σχέση...αλλα δεν έχουν να κανουν με τα παιδια...προς Θεού...τα παιδιά δεν ειναι βάρος...Τα θετικά υπερισχύουν όσες φορές κ αν τα βάλω κατω....!!!

Τότε, πρέπει να αποκολληθείς από την οικογένεια σου. Χωρίς παρεξηγήσεις, χωρίς θυμούς ,σιγά και συνάμα γρήγορα. Χωρίς καμία θέληση να σε προσβάλλω, το γεγονός ότι μένεις ακόμα με τους δικούς σου , δείχνει ότι οι γονείς σου δεν σου έδιναν και πάρα πολλές προτεραιότητες. Κάπου η Αιθηρόη μου είχε γράψει..


"Άφησε με Νναν μου να την προχωρήσω, χρησιμο-ποιώντας εσένα ως κεντρικό πρόσωπο…

Γέννησες δύο παιδιά… δηλαδή μέσω εσένα, πέρασαν σε αυτήν την ζωή με την συγκεκριμένη μορφή.

Είσαι πλάι τους και φροντίζεις όχι μόνο για την φυσική διαβίωση τους, αλλά και για την πνευματική και ψυχική. Τους εφοδιάζεις με ιδέες και μετά παρατηρείς πως τις λειτουργούν… στο κακό επεμβαίνεις, για να προλάβεις μια ενδεχόμενη «καταστροφή» τους, ή ακόμα χειρότερα, καταστροφικής πράξης προς το περιβάλλον και τους συνανθρώπους γύρω τους…

Η στήριξη σου, είναι στενή όσο είναι ακόμα μικρά. Φαντάζομαι όταν θα μεγαλώσουν, θα απομακρυνθείς για να πλάσουν μόνοι τους τις ζωές τους, και να απλώσουν και εκφράσουν ελεύθερα τον πραγματικό εαυτό και εσώτερες επιλογές τους. Ένας σωστός γονιός, δεν επεμβαίνει πλέον, δεν εμποδίζει και δεν δρα από μόνος του. Κατανοεί πως δεν έχει το δικαίωμα να αποτρέψει την επιλογή του παιδιού του. Ασφαλώς και θα το συμβουλέψει. Ασφαλώς και θα βοηθήσει αν του ζητηθεί. Εάν όμως, δημιουργήσει συνθήκες και δεδομένα που έχουν στήσει συγκεκριμένα την χωροχρονική ζωή του, φαντάζομαι πως θα πρέπει να του αφεθεί η δυνατότητα να την χειριστεί μόνο του. Αν καταστεί αδύνατο να ανταπεξέλθει, και εκείνο ζητήσει βοήθεια, ο γονιός (εάν θα μπορεί) θα είναι διαθέσιμος, αλλά με τέτοιο τρόπο, που η βασική πράξη και παρουσία, θα είναι του ίδιου του παιδιού.

Θέλω να πω, ότι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, μέχρι να είναι ικανά να αντιμετωπίσουν ισοδύναμα και ισάξια τις όποιες συνθήκες, οι οποίες θα είναι ανάλογες προς τα μεγέθη τους και τις ικανότητες τους.

Εάν όμως, χρειαστεί να αντιμετωπίσουν κάτι πέρα από τις γνώσεις και τις δυνατότητες τους…

Τότε; " είναι εδώ : http://www.aoratos-naos.com/t795p18-topic

Την αγαπώ πολύ την Αιθηρόη, έχω βοηθηθεί πολύ.
Δεν γνωρίζω τι θα σου έλεγε. Εγώ θα σου έλεγα να μην φοβηθείς να "ανοίξεις" τα φτερά σου έστω κι αν τσακιστείς.Ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει μόνος, είναι κρίμα οι γονείς από φόβο να μην συναντήσουν τα παιδιά τους τις λεγόμενες κακοτοπιές να είναι τόσο προστατευτικοί , σε σημείο που να γίνονται "εκβιαστικοί και δυναστευτικοί".
Οι γονείς σου σε αγαπάνε πολύ, δείξε τους ότι έχεις την δύναμη να αντιμετωπίσεις τις επιλογές σου , όποια και να είναι τα αποτελέσματα.Δείξε τους, εν καιρώ , ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις σε κάτι αρνητικό με θετικότητα και δύναμη.Φοβόνται . Πρέπει να αποκολληθείς γιατί έχεις αργήσει.υγνώμη για την λέξη πρέπει, αλλά ..Όποια και αν είναι η εκβαση της σχέσης θα σου κάνει καλό και θα μάθεις τις "δυναμεις" σου.
Χαίρομαι για την σχέση σου με τα παιδιά. Σου εύχομαι να έχεις την δύναμη να κρατάς ουδετερη σχεση και να μην παρεμβαίνεις όσο αφορα την μαμα τους,. Να εισαι φιλη τους και μετα "μαμα" τους. Σας ευχομαι να έχετε μια καλή ζωή, γεμάτη αγαπη και κατανόηση. σε φιλώ.

Κι εγώ θα σου μιλ'ησω σαν μάνα. Συμφωνώ βασικα με την ΑΓΓΕΛΙΚΗ και την nnan. Δεν εισαι 15και 17 χρόνων κοπέλα μου!!! Κάποτε τα ειχα πάρει με το γιο μου που η'θελε να κανει κάτι. Χρησιμοποιησα........διάφορα μεσα για να περάσει το δικ'ο μου. Το είπα στην Αιθηρόη καιειμουνα πολύ τσαντίλα και στεναχώρια με τον κανακαρη μου! Και μου απαντάει νετα σκέτα η καλη μου.....κάποτε μου έγραψες ότι η ζωη σου θα ηταν αλλιώς και μάλλον καλητερη αν δεν ανακατευονταν άλλοι και δεν σε ανάγκαζαν να κάνεις αυτο που θελαν. Οτι αργησες να γίνεις υπεύθυνη της ζω'ης σου γιατι αποφάσιζαν άλλοι για σένα και τωρα πας να κάνεις το ιδιο στο παιδι σου; Και ποιος σου ειπε οτι σου ανήκει η ζωή του; Ποιος σε εκανε κριτή και νομοθέτη της ύπαρξης του και των επιλογών του; Την στιγμ'η που δίψας για ελευθερία εσυ κοιτάς την δικη σου ησυχ'ια και του στερεις την ελευθερία που δικαιουτε. Οχι οτι και οπως σε βολευ'ει Αρισταια μου! Δεν σου χρωστάει υποταγή και σταματα νσ του δημιουργεις τύψεις. Ειναι αν'εντιμο! Οσα έκανες γι αυτόν ήθελες και τα έκανες. Κάπως ετσι μου τα πε η Αιθηρόη μου! Δεν ξέρω τι θάσου απαντήσει αλλα εμενα ετσι μούτα χωσε! Και ειχε δίκιο!!!!!!

Αυτα τα λογια τα εχω ακουσει αλλα οι δικοι μου εχουν αλλη αποψη...ειναι εγωιστές...ο πατερας μου λιγο πολυ...πιο πολυ πολυ θα ελεγα...με απειλησε ....για αυτον οχι μενα...πως ατυχηματα συμβαινουν...εγω λιωνω εδω και 5 μηνες...και το βλεπουν...και ομως νιωθουν πολυ καλυτερα που απλα δεν ειμαι μαζι του...πιστευουν πως θα μου περασει....του εχω μιλησει και παλι και πολλες φορες...αλλα δε θελει να με ακουσει....πιστευει πως με προστατευει...του ειπα οτι δεν μπορει να επεμβαινει στη ζωή μου...κι ομως λεει πως αν ειναι για να με προστατεψει μπορει....Αν σηκωθω και φυγω απο το σπιτι...ξερω πως τα πραγματα θα γινουν πολύ χειροτερα...και πως σίγουρα δε θα θέλουν να μου ξαναμιλήσουν...καθε μερα είναι σαν να βιώνω ένα μικρό θάνατο μέσα μου.....παλευώ μεταξύ των γονιών μου και της αγάπης μου....ειμαι δειλή....δε θέλω να μην ξαναμιλήσω με τους δικούς μου...απο την αλλη δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρις αυτόν δίπλα μου....όλα τα όμορφα...κι ολα τα ασχημα της ζωής θέλω να τα περάσω δίπλα του....και το κακο ειναι πως δε θέλουν ουτε καν να τον γνωρίσουν ...το εχουν ξεκοψει απο την αρχη αυτό....δεν θελουν ουτε να τον δουν ουτε να τον ξέρουν παρ οτι βλέπουν την κόρη τους να ειναι χαλια....να ειναι κλεισμενη μεσα στο σπιτι...και για το μονο πραγμα που να βγαινει εξω να ειναι για τη δουλεια...
Καταλαβαινω κ εγω πως ειναι γονεις...και εχουν τους φοβους τους και τις ανησυχιες τους...αλλά πιστεύω πως στη θέση τους...θα επιανα κρυφα το παληκαρι για να το γνωρίσω....να δω ποιος ειναι και τι σκοπους εχει...βεβαια οποιος ειναι εξω απο το χορο πολλά τραγουδια λεει....

ειπες ''ατυχηματα συμβαινουν'';;
αυτη ειναι η αντιμετωπιση του πατερα σου;
και ουτε τον εχει γνωρισει ουτε θελει να τον γνωρισει;
εγωιστης,κτητικος,μακαρι να μπορουσα να πω κι αλλα,αλλα σεβομαι το οτι ειναι πατερας σου...
τωρα την επαθα την συγχιση,μ'ανεβηκε η πιεση,μ'ανεβηκε το αιμα στο κεφαλι...
και πραγματικα εχω να σου πω το εξης,αν και δεν μάρεσει να δινω συμβουλες,νιωθω ομως την αναγκη να στο πω:
σηκωσε αναστημα κοριτσι!
υπερασπισου οχι την αγαπη σου,την σχεση σου,οχι,δεν ειναι για μενα εκει το θεμα,υπερασπισου το δικαιωμα σου στον εαυτο σου,στα λαθη σου,στην ελευθερια να επιλεξεις ακομα κι αν μετα χτυπας το κεφαλι σου στον τοιχο,ειναι δικο σου,το κανεις οτι θες,υπερασπισου το δικαιωμα σου να βαδισεις το δικο σου δρομο,με τις ανηφορες και τις κατηφορες του,ειναι η ζωη σου,η δικη σου,οχι του πατερα σου!
και κατι που ετυχε να λεω συχνα ταιλευταια:
δεν χρωσταει κατα την ταπεινη μου αποψη ενα παιδι τιποτα στο γονιο.
δεν μου ζητησαν τα παιδια μου να τα φερω σε αυτον τον κοσμο,την δικη μου επιθυμια ικανοποιησα,την αναγκη μου,ισως τον εγωισμο μου,παντως δεν με αναγκασαν εκεινα...
και δεν υπαρχει περιπτωση να πω ποτε,''εγω στερηθηκα για σενα,η εγω εφτιαξα για σενα'',κι ολα αυτα τα κοινοτυπα,γιατι πιστευω πως παλι τον δικο μας εγωισμο ικανοποιουμε...
δεν επιθυμω να σε στρεψω εναντιον τους,απλα πιστευω πως πρεπει ο καθε ενας να μπει στη θεση του!
στην θεση του!
κι η θεση του πατερα σου ειναι διπλα σου!
διπλα σου οχι πανω απο το κεφαλι σου,δεσμευτης και κριτης!
διπλα σου να σε στηριξει αν,και μονο αν το χρειαστεις,ουτε να σε τραβα πισω,ουτε να σου στεκετε εμποδιο...
θεωρω πως πρεπει να σηκωσεις αναστημα εμπρος του,και να του ζητησεις αυτο ακριβως,''στασου διπλα μου,αν με αγαπας!''
χωρις φοβο,με πυγμη,με θαρρος,με ολη σου την ψυχη,να δει οτι εχει μια κορη κυρια του εαυτου της,αποφασισμενη,ετοιμη να παρει αυτο που δικαιωματικα της ανηκει!
μπορεις να το κανεις,ετσι δεν ειναι;
κοιταξε τον στα ματια με αγαπη,με σεβασμο,και ζητα να σταθει διπλα σου!και προχωρα!
ευχομαι να καταφερεις να ζησεις την ζωη σου,γιατι εγω ετσι το βλεπω,και συγνωμη αν ειπα πολλα,κι αν εγινα επικριτικη...απλα δεν ανεχομαι τους ανθρωπους που χρησιμοποιουν το φοβο σαν οπλο...με θυμωνει πολυ,και λυπαμαι γι'αυτο...
μου ειπε καποτε η αιθηροη οτι μερικες βαθιες ανασες βοηθανε...
παρε βαθια ανασα και ζησε! :99:

Καλώς ήρθες φίλη....εγώ δεν θα ρωτήσω τίποτα ούτε θα πώ πολλά...απλά θα πώ κάνε αυτό που εσύ θες και νιώθεις καλά...να προσέχεις τον εαυτό σου...

Εγώ δεν θα σου πω τι να κάνεις. Πριν μερικά χρόνια είχα γνωρίσει μια κοπέλα. Την είχα ερωτευθεί. 3 χρόνια μαζί. Είχε ένα παρόμοιο θέμα με τους γονείς της. Δεν με ήθελαν λόγο της δουλειάς μου. Όλα στα κρυφά κι αυτό σπάνια. Σχεδόν ένα χρόνο περίμενα. Κουράστηκα. Της είπα πως θα παραιτηθώ. Αλλά δεν τους έφτανε. Μετά της έλεγαν, τι μ έναν άνεργο; Την προόριζαν γι αλλού. Κι εκείνη πονούσε για όλο αυτό. Όλα τα δοκιμάσαμε. Τίποτα! Την προόριζαν γι αλλού!!! Της είπα να φύγει και να έρθει μαζί μου. Αλλά εκείνη δεν τολμούσε. Μέχρι κι ο αδελφός της την πίεζε να πάρει την απόφαση. Τελικά πήρα εγώ την απόφαση. Με πόνεσε αλλά έφυγα. Δεν ήθελα ούτε εκείνη να παιδεύεται αλλά δεν άντεχα και στην σκέψη ότι δεν με βλέπει αρκετό για την ζωή της, ώστε να σταθεί δίπλα μου. Με πονούσε η στάση της και η αγάπη φθειρόταν σιγά σιγά ταπεινομένη και πληγωμένη. Πριν 8 μήνες ήρθε και με βρήκε. Μετά από 2 χρόνια. Ήταν πολύ αργά όμως.

Πραγματικά λυπάμε για όσα σου συμβαίνουν. Όμως πιο πολύ λυπάμαι αυτόν γιατί ξέρω πως νιώθει. Κι αναρωτιέμαι αν αναρωτήθηκες ποτέ σου κι αν έχεις καταλάβει τι του κάνεις. Σου εύχομαι λοιπόν να πάρεις την σωστή απόφαση. Και να μην είναι αργά.

markos έγραψε:

Εγώ δεν θα σου πω τι να κάνεις. Πριν μερικά χρόνια είχα γνωρίσει μια κοπέλα. Την είχα ερωτευθεί. 3 χρόνια μαζί. Είχε ένα παρόμοιο θέμα με τους γονείς της. Δεν με ήθελαν λόγο της δουλειάς μου. Όλα στα κρυφά κι αυτό σπάνια. Σχεδόν ένα χρόνο περίμενα. Κουράστηκα. Της είπα πως θα παραιτηθώ. Αλλά δεν τους έφτανε. Μετά της έλεγαν, τι μ έναν άνεργο; Την προόριζαν γι αλλού. Κι εκείνη πονούσε για όλο αυτό. Όλα τα δοκιμάσαμε. Τίποτα! Την προόριζαν γι αλλού!!! Της είπα να φύγει και να έρθει μαζί μου. Αλλά εκείνη δεν τολμούσε. Μέχρι κι ο αδελφός της την πίεζε να πάρει την απόφαση. Τελικά πήρα εγώ την απόφαση. Με πόνεσε αλλά έφυγα. Δεν ήθελα ούτε εκείνη να παιδεύεται αλλά δεν άντεχα και στην σκέψη ότι δεν με βλέπει αρκετό για την ζωή της, ώστε να σταθεί δίπλα μου. Με πονούσε η στάση της και η αγάπη φθειρόταν σιγά σιγά ταπεινομένη και πληγωμένη. Πριν 8 μήνες ήρθε και με βρήκε. Μετά από 2 χρόνια. Ήταν πολύ αργά όμως.

Πραγματικά λυπάμε για όσα σου συμβαίνουν. Όμως πιο πολύ λυπάμαι αυτόν γιατί ξέρω πως νιώθει. Κι αναρωτιέμαι αν αναρωτήθηκες ποτέ σου κι αν έχεις καταλάβει τι του κάνεις. Σου εύχομαι λοιπόν να πάρεις την σωστή απόφαση. Και να μην είναι αργά.

Καταλαβαινω πολύ καλα τι μου λες...και πιστεψε με πριν κανω οτιδηποτε στη ζωή μου βαζω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου για να μην πληγώσγ κανέναν...4 χρόνια τον <<πίεζα>> όπως έλεγε κ ο ίδιος να πάρει διαζύγιο και να μιλήσουμε στους δικούς μου και να τεέιωσει το θέμα...αλλά η γυναίκα του δεν το έδινε ...ειδικά όταν έμαθε για εμένα... (οταν τον γνώρισα ήταν ήδη χωρισμενος) όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο με τους δικούς μου...όταν έγιναν όσα έγιναν...τότε μπήκε η πρώτη υπογραφή...πριν απο 2 μηνες δηλαδή.... Ξέρω πως τώρα μπορεί να σκεφτεται έτσι....αν και δεν του έχω δώσει το δικαιωμα αυτό αλλά και εγώ 4 χρόνια αμφιταλλαντευόμουν στο ερώτημα μήπως δε θέλει να παρει διαζύγιο απο τη γυναίκα του? μήπως δεν με θέλει....μήπως δε θέλει να κανει άλλη οικογένεια??? και μου έφταναν μονο τα λόγια του που ακομα και τώρα τα θεωρώ συμβόλαιο και κάτι παραπάνω...απο την άλλη βάζω κ ΄τη θέση μου στη θέση των γονιών μου που θα είναι μια μεγάλη προδωσία να φύγω με κάποιον που δε θέλουν καν να γνωρίσουν απο εγωισμό φανταζομαι...

Καταλαβαίνω το λόγο που μου τα είπες όλα αυτά...και ό λόγος που σου απάντησα είναι πως δε θέλω να φαίνετε πως τον εκμεταλλέυομαι ή τον πονάω...4 χρονια εκανα υπομονή...και όποτε είχε τα παιδιά του όχι απλά δεν τον έβλεπα...αλλά ούτε καν τηλέφωνο δεν τον έπαιρνα για να μην καταλαβουν τιποτα τα παιδια του....το έκανα βεβαια για τα παιδιά....για να μν πληγωθούν και κατ επεκτασην για τον ανθρωπο που αγαπώ....επομένως ο ένας κάνει θυσίες για τον άλλον....αν όμως δε θα αντέξει μεχρι να σκεφτώ κ εγώ τι θα κάνω με τους γονείς μου...τότε κ για αυτόν αλλά και για μένα θα είναι μεγάλη δυστυχία.
Σε ευχαριστώ πολύ για την αποψή σου!!!!
Ειλικρινά απο την ήμερα που έγραψα στο φόρουμ κ διαβασα τις αποψεις σας....ενιωσα πολύ πιο δυνατή...!!! Ευχαριστώ!!!!

Αιθηρόη έγραψε:

Αν δεν είναι σου είναι δυσάρεστο, επίτρεψε μου μερικές ερωτήσεις…

Έχεις κάποιον συγγενή που θα μπορούσε να πλησιάσει τους γονείς σου και να τους μιλήσει;

Αδέλφια έχεις; Φίλους; Εργάζεσαι;

Σε περίπτωση που αποφάσιζες να φύγεις από το σπίτι σου, ποιες θα ήταν οι συνέπειες στην δική σου καθημερινή ζωή;

Τι θα είχες να αντιμετωπίσεις, καθαρά πρακτικά και όχι συναισθηματικά…

Θα έμενες μαζί του, ή θα έβρισκες δικό σου σπίτι;

Αν τελικά δεν αλλάξουν γνώμη οι δικοί σου και επιλέξεις την επιθυμία των γονιών σου, μπορείς να ζήσεις καλά χωρίς τον άνθρωπο που αγαπάς; Μπορείς να το αντιμετωπίσεις;

Αν επιλέξεις τον άνθρωπο σου, μπορείς να αντέξεις και να αντιμετωπίσεις το πείσμα και τον θυμό των γονιών σου, για όσο κρατήσει;

Ποια από τις δύο πλευρές, μπορεί να καλύψει το κενό της έλλειψης της άλλης πλευράς;

Και τέλος… ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ;

Ποια είσαι μάτια μου; ΕΣΥ! Ποια είσαι;

Τι θέλεις; ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ;

Δεν μπαίνω σε διαδικασία κρίσης μάτια μου… προσπαθώ να καταλάβω τους πραγματικούς σου φόβους… και δεν θέλω να σε ωθήσω σε κάποια συγκεκριμένη απόφαση… ούτε να σου πω για σωστό και λάθος... είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος γι αυτό... εσύ και μόνο εσύ, διότι πρόκειται για την ζωή σου...

Θα σου πω όμως, πως δεν γνωρίζω άνθρωπο, που να μην αγωνίζεται απεγνωσμένα για να βρει την ευτυχία του… να βρει μια αληθινή αγάπη… να μοιραστεί την ζωή του, με κάποιον άνθρωπο που θα μπορεί να βαδίσει μαζί του, όχι μόνο ανθισμένους δρόμους… αλλά και δύσβατους…

Εσύ αποφασίζεις για την ζωή σου… εσύ και μόνο εσύ… όταν κατανοήσεις βαθιά αυτό, τότε θα βρεις την δύναμη για να προχωρήσεις σύμφωνα με την καρδιά σου.
Όποια κι αν είναι η επιλογή σου, φρόντισε τουλάχιστον να την υποστηρίξεις με δύναμη και πίστη… να βγάλεις το καλύτερο που μπορείς από αυτήν…
Όποια κι αν είναι η επιλογή σου, διασφάλισε πως ΕΣΥ… θα είσαι με το μέρος σου…

Γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις… σταμάτα να γυροφέρνεις τον εαυτό σου μέσα σ ένα δωμάτιο και να αναβάλλεις… προετοίμασε τον εαυτό σου λοιπόν και προχώρα…

Όσο και να ψάχνεις… δεν θα βρεις μια ικανοποιητική λύση και δικαιολογία για να γείρεις σε μία απόφαση. Και όχι διότι δεν υπάρχει… και δεν έχει να κάνει με δειλία…
Άλλωστε γνωρίζεις καλά, πως αυτό που κάνεις τώρα είναι το πιο δύσκολο…

Φοβάσαι το λάθος μιας επιλογής… και κατά πόσο μετά θα μπορείς να επαναφέρεις… ή να διορθώσεις…
Αλλά… δεν υπάρχει επιλογή χωρίς κόστος…

Βάλε μια ημερομηνία λήξης… δέσμευσε τον εαυτό σου... θέσε ένα συγκεκριμένο χρόνο, στον οποίο θα πρέπει να καταλήξεις σε κάποια απόφαση…

Δεν θα μιλήσω για τους γονείς σου… δεν έχει νόημα… είσαι πεπεισμένη για το χρέος σου… το οποίο δεν θα ξεχρεώσεις ποτέ, διότι δεν θα σε αφήσουν εκείνοι… έτσι είναι και όχι αλλιώς. Λυπάμαι που δεν μπορώ να στο θέσω πιο απαλά… Ό,τι κι αν κάνεις, πάντα θα είναι παρών για να ορίζουν αποφάσεις σου και να κρίνουν πράξεις σου. Το δέχεσαι και αντέχεις; Θαυμάσια, συνέχισε.

Σου μοιάζει να μιλώ με μεγάλη ευκολία… δεν είμαι στην θέση σου… και έχεις δίκιο σ αυτό το σκέλος.

Αλλά…

Ημερομηνία λήξης στην αγωνία σου αυτή…
Και αποφάσισε…
Ευτυχία ή δυστυχία;

Όπως και να έχει, θα ξέρεις τουλάχιστον με τι… και για τι έχεις να παλέψεις…

Παρατήρησε προσεχτικά τον εαυτό σου… είσαι ικανή για περισσότερα από όσα νομίζεις…

Έχε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου… κάνε του την χάρη και έχε εμπιστοσύνη… διότι είναι ο σύμμαχος της ζωής σου και ο μόνος που γνωρίζει βαθιά, τι είναι καλό για σένα… αυτός και κανείς άλλος…

Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αντιμετωπίσεις την αλήθεια σου…

Θα τα καταφέρεις… μην αμφιβάλλεις γι αυτό…

Σε ευχαριστώ πολύ Αιθηρόη μου για την απαντηση σου, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλες σου τις ερωτήσεις
Έχω έναν αδερφό ο οποίος όμως πέρα απο τη ζωή του και τον κόσμο των υπολογιστών δεν ασχολείτε με τιποτα άλλο μεσα στο σπίτι ειναι 4 χρόνια μεγαλύτερος μου. Σε όλα τα θέματα του σπιτιού κρατάει μια στάση απαθειας! Συγγενείς....οι γονείς μου δεν αναφέρουν ΠΟΥΘΕΝΑ το θέμα αυτό....το θεωρούν μιασμα για την οικογένεια μας...και αυτό προσπαθησαν να το μεταφέρουν κ σε μενα...με είχαν κανει να αισθάνομαι ένοχη που αγαπάω...Μιλήσα στον κολλητό του πατέρα μου...νομίζοντας πως ίσως του μιλήσει για την κατάσταση....αλλά δε μίλησε ο πατερας μου...σε κανεναν...και δε θέλει να το μάθει κανένας...μάλιστα κάποια στιγμή πανω στα νεύρα τους....είπαν ότι είμαι τσούλα (συγγνώμη...δεν με τιμάει αυτό) ...Επομένως κανένας δε μπορεί να με βοηθήσει απο συγγενείς κ φίλους...κανένας...
Φίλους έχω...όχι πολλούς...αλλά έχω...Όσο για την εργασία...ναι εργάζομαι σε μια εταιρία αλλά τα πραγματα δεν πανε κ τόσο καλά...μας πληρώνουν όποτε το θυμηθούν...τελευταια...τον Ιανουάριο!!!
Σε περιπτωση που φύγω απο το σπίτι θα παω να μείνω μαζί του...δεν έχει νοημα να φύγω κ να μείνω αλλού...αφού αυτόν θέλω!
Χωρίς αυτόν τον άνθρωπο απλά δε θα μπορέσω να ζήσω...δε θα μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου...ξέρω πως θα λιώσω στην κυριολεξία αν τον δω με άλλη γυναίκα στην αγκαλιά (που όμως του αξίζει να βρει κατι αν δεν καταφέρω εγω να κάνω τιποτα με τους δικούς μου...γιατι είναι τόσο καλός...είναι πραγματα ένας ανθρωπος που ολοι θα ήθελαν να έχουν διπλα τους.....)...ειναι ο μονος ανθρωπος που με εχει στην αγκαλιά του κ όταν κλείνω τα μάτια μας βλέπω μαζί μετά απο χρόνια...γέρους...σε καποιο χωριό....
Με πονάει..και θα με πονέσει αν οι γονείς μου κρατήσουν πείσμα...θέλω τόοοοοσο πολύ να μοιραστώ μαζί τους την ευτυχία μου...(που είναι αυτός ο ανθρωπος) να μοιραστώ το καθε τι που περνάω μαζί του....τις βόλτες μας..τις εκδρομες μας...την ποδηλατάδα με τα παιδια...το καμπινγ το καλοκαιρι με τα παιδια....όλα...!!!!Ξέρεις...δεν έχω αλλους συγγενεις...ουτε θείους...ούτε τιποτα...μονο μια γιαγιά κ αυτή είναι μεγάλη...μένει μακριά...και εχει αρχίσει να τα χάνει...εχω μονο τους γονεις μου...κ αυτοί έχουν μονο εμενα...γιατι οπως είπα κ πριν...ο αδερφος μου δεν ασχολειτε με τιποτα στο σπίτι....εγω τους πάω στο γιατρό εγω τρεχω για εξετάσεις...για πραγματα που τους απασχολούν...βάζω χρήματα στο σπίτι..οσα μπορω δηλαδή...( ο αδερφός μου ειναι ανεργος)....Αν φυγω κ απο τη στενοχωρια τους παθουν κατι??? δε θα μπορεσω να συνεχίσω τη ζωή μου έτσι....!!!
Θέλω να φύγω με τον ανθρωπό μου...να χαίρομαι το πρωινο ξυπνημα μαζί του...το φιλί της καληνύχτας του...την αγκαλιά του το βράδυ..που το καλοκαίρι με ζεσταίνει πολύ....και το χειμώνα δε μ αφήνει να κρυώσω ούτε λεπτό....αλλα δεν εχω τη δυνάμη όσο κ αν το θέλω γιατι ό,τι κ αν παθουν οι γονεις μου...θα φταίω εγώ ...και μονο εγώ.....
Δεν μπορώ να βάλω ημερομηνία λήξης...όχι...μπορώ να ζω με της προσευχες μου στο να κατανοήσουν οι γονείς μου πως αυτόν τον ανθρωπο των αγαπαώ...αλλά δε μπορω να σκεφτώ λεπτό , ούτε καν δευτερολεπτο τη ζωή μου χωρίς τον ανθρωπό μου...

Δώσε μας τη χάρη Κύριε,
να τολμήσουμε να κάνουμε
τον άθλο που το ξέρουμε καλά,
κραυγάζει να γίνει.
Μη μας αφήσεις να διστάσουμε
εξ'αιτίας των λόγων
από ανθρώπινα χείλη,
γιατί αν δεν ανταποκρίνεσαι
στις προσδοκίες τους, γκρινιάζουν.
Κι αυτό γιατί οι άλλοι νομίζουν
ότι ξέρουν το πως πρέπει
να ζούμε τη δική μας ζωή.
Οι άνθρωποι μισούν όσους βρήκαν
κρυμμένους θυσαυρούς μόνο και μόνο
επειδή αυτοί δεν βρήκαν το δικό τους.
Παρόλα αυτά, στη ζωή
όλα έχουν το αντίτιμο τους...

Μακαρι να υπηρχε αλλος τροπος για σενα black heart...
Μακαρι να πραξεις το σωστο για τον εαυτο σου οπως σου ειπε η Αιθηροη..
Μακαρι να βρεις την γαληνη και την ευτυχια με οτι αποφασισεις...
Κορινακι πολυ ομορφο!Και λεει με λιγα λογια,τοσα πολλα...!
Νιωθω μια θλιψη σημερα...κι ολα μου μοιαζουν λιγο πιο σκοτεινα απο οτι πρεπει...απο οτι θα θελα...

Το δέχεσαι και αντέχεις; Θαυμάσια, συνέχισε.
Ξαναδιαβασα...αυτο λοιπον το χρειαζομουν σημερα...και τωρα εννοειτε δεν παει χαμενο...
Αιθηροη σ'αγαπω πολυ...

Εσύ είσαι αναποφάσιστη. Όταν πάρεις μια απόφαση όλα θα πάρουν την θέση τους. Συμφωνώ απόλυτα με την Αιθηρόη. Αλλιώς σε βλέπω να περάσεις όλα τα χρόνια σου με τους γονείς σου. Γιατί κατά την άποψη τους, κανείς δεν θα είναι ιδανικός για εσένα. Και οι λόγοι είναι φανεροί. Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να είμαι υποκριτής.

Είναι εγωιστικό εκ μέρους σου να θεωρείς ότι αν φύγεις από το σπίτι θα πάθουν κάτι οι γονείς σου. Έχεις αναλάβει τον ρόλο της μαμάς γι'αυτούς; Κι αυτός ο ρόλος εσένα τί είδους ανασφάλειες σου καλύπτει; Το πώς θα αντιδράσουν στις αποφάσεις σου είναι δική τους επιλογή. Δεν το ορίζεις εσύ αυτό. Εξάλλου κι όταν φύγεις μπορείς να τους στηρίζεις όπου κρίνεις ότι χρειάζεται με μέτρο. Καθένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του και τις επιλογές του. Οι δικαιολογίες απλά προσπαθούν να μεταθέσουν την ευθύνη.

Τα πράγματα είναι απλά. Εάν είσαι σίγουρη για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου υποστήριξε τις επιλογές σου. Εάν δεν είσαι φυσικό είναι να εκπέμπεις ενοχές και φόβο και να αφήνεις περιθώρια στους άλλους να σε κρίνουν.

Ανεξαρτήτως του τί θα αποφασίσεις για τον συγκεκριμένο σύντροφό σου κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και απελευθερώσου από τη γνώμη και την αποδοχή των άλλων.

Κάνε ένα πείραμα. Ηρέμησε και δες τον εαυτό σου σε πολύ μεγάλη ηλικία στο μέλλον. Έχουν περάσει όλα αυτά. Και ξαφνικά κάποιος σου δίνει ένα μαγικό ραβδάκι με το οποίο έχεις τη δυνατότητα να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Πώς θα έπραττες; Η διαίσθησή σου τί σου λέει;

Σου εύχομαι κάθε ευτυχία! Καλώς ήρθες στον Αόρατο Ναό!

No guts, no glory...

"No guts, no glory... "

Οι ερωτήσεις μου είχαν σκοπό να ξεκαθαρίσουν τις σίγουρες «σταθερές» που έχεις…
Ας βάλουμε κάποια πράγματα στην θέση τους…

« …4 χρόνια τον <<πίεζα>> όπως έλεγε κ ο ίδιος να πάρει διαζύγιο και να μιλήσουμε στους δικούς μου και να τεέιωσει το θέμα...αλλά η γυναίκα του δεν το έδινε ...ειδικά όταν έμαθε για εμένα... (οταν τον γνώρισα ήταν ήδη χωρισμενος) όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο με τους δικούς μου...όταν έγιναν όσα έγιναν...τότε μπήκε η πρώτη υπογραφή...πριν απο 2 μηνες δηλαδή.... Ξέρω πως τώρα μπορεί να σκεφτεται έτσι....αν και δεν του έχω δώσει το δικαιωμα αυτό αλλά και εγώ 4 χρόνια αμφιταλλαντευόμουν στο ερώτημα μήπως δε θέλει να παρει διαζύγιο απο τη γυναίκα του? μήπως δεν με θέλει....μήπως δε θέλει να κανει άλλη οικογένεια??? και μου έφταναν μονο τα λόγια του που ακομα και τώρα τα θεωρώ συμβόλαιο και κάτι παραπάνω...απο την άλλη βάζω κ ΄τη θέση μου στη θέση των γονιών μου που θα είναι μια μεγάλη προδωσία να φύγω με κάποιον που δε θέλουν καν να γνωρίσουν απο εγωισμό φανταζομαι...

Καταλαβαίνω το λόγο που μου τα είπες όλα αυτά...και ό λόγος που σου απάντησα είναι πως δε θέλω να φαίνετε πως τον εκμεταλλέυομαι ή τον πονάω...4 χρονια εκανα υπομονή...και όποτε είχε τα παιδιά του όχι απλά δεν τον έβλεπα...αλλά ούτε καν τηλέφωνο δεν τον έπαιρνα για να μην καταλαβουν τιποτα τα παιδια του....το έκανα βεβαια για τα παιδιά....για να μν πληγωθούν και κατ επεκτασην για τον ανθρωπο που αγαπώ....επομένως ο ένας κάνει θυσίες για τον άλλον... »

Εδώ στην διήγηση της ιστορίας, δεν θεωρώ πως έκανες κάποια θυσία. Ήταν χωρισμένος, άρα τον έβλεπες αρκετά και ελεύθερα. Δεν ήσουν παρών όταν ήταν με τα παιδιά, κάτι που δεν το βλέπω ως παράξενο ή υπερβολικό, ώστε να σκέφτεσαι πως έκανες υπέρβαση και να την ονομάσεις θυσία.

(Ίσως μου πεις πως δεν ήσασταν τόσο ελεύθεροι… προσέχατε μην το μάθει η πρώην σύζυγος και ίσως κρατούσατε και μυστική την σχέση σας από κάποιους ανθρώπους, για τον παραπάνω λόγο, κτλ κτλ… και αυτό εσένα σε έκανε να νιώθεις άσχημα. Και το καταλαβαίνω. Είμαι σίγουρη όμως, πως γνώριζες τους λόγους. Και ήταν φυσικό να φοβάται μην τυχόν και χάσει την συμπάθεια και την εκτίμηση των παιδιών του. Και γνωρίζεις επίσης, πως σε αυτό έπαιζε ρόλο η μητέρα τους.)

Έκανες λοιπόν υπομονή, να λυθεί τυπικά και νομικά ο γάμος, ώστε να μπορείς να τον παρουσιάσεις στους δικούς σου… και από ότι είπες, εσύ επέμενες γι αυτό, προφανώς διότι ήθελες να προχωρήσει η σχέση σας στο επόμενο επίπεδο. Η εξέλιξη έδειξε, πως κι εκείνος αυτό ήθελε.

Όμως... δεν ήσουν πραγματικά έτοιμη… αυτό δείχνει η τωρινή κατάσταση… και προσπάθησε να μην παρανοήσεις την τοποθέτηση μου, σε παρακαλώ…
Την άποψη των γονιών σου δεν την γνώριζες πριν;

Θέλω όμως να καταλάβεις σωστά, πως όσο αργείς στο να πάρεις θέση δυναμική και αποφασιστική στην υπόθεση αυτή, υπάρχει περίπτωση να σπείρεις ανεπιθύμητα «στίγματα» στην σχέση σου και σε εκείνον, που δεν μπορείς να προνοήσεις πώς θα εξελιχθούν… διότι εκείνος που «προδίδεται» κατά κάποιο τρόπο, δεν είσαι εσύ και σίγουρα δεν είναι η μητέρα σου και ο πατέρας σου. Είναι καιρός να το δεις καθαρά πλέον αυτό και να αποδεχτείς απλά, πως δεν αντέχεις να νιώθεις πως δεν σε θέλουν. Είναι μία φυσική (και συμπαθητική) αδυναμία σου προς εκείνους, η οποία όμως έχει και επιπτώσεις…

Για αυτό το λόγο και σου είχα γράψει, πως δεν έχει να κάνει με δειλία…
Δεν είναι εκείνοι το πραγματικό εμπόδιο μάτια μου… έτσι είναι και όχι αλλιώς…

Όσο για τους γονείς σου…
Κατανοώ την αγάπη σου και την ανησυχία σου για τους γονείς σου…

Εκείνοι έφτιαξαν την ζωή τους όπως ήθελαν, όπως νόμισαν και όπως μπόρεσαν. Δεν νομίζεις πως το ίδιο δικαιούσαι και εσύ;
Και δεν νομίζω πως θα πάθει κάτι η υγεία τους, εάν εσύ δεν υποκύψεις στις πιέσεις τους. Ο άνθρωπος που, ας πούμε, «αδιαφορεί» για τα αισθήματα και την δυστυχία του άλλου, μπορεί να αντέξει… εσωτερικές πιέσεις.

Αναρωτιέμαι… εάν ακόμη και οι ίδιοι παραδέχονται τους πραγματικούς λόγους που προσπαθούν να σε κρατήσουν κοντά τους… διότι το ότι υπήρξε παντρεμένος ο άντρας που έχεις διαλέξει, δεν είναι αρκετός λόγος για αυτή την εγωιστική απειλητική επιμονή τους…
Βρες τους πραγματικούς λόγους… τους πραγματικούς…
Τότε έχεις μια πιθανότητα να χειριστείς ανάλογα την κατάσταση…

Ως τότε, μην σταματάς να τους μιλάς για αυτό που θέλεις. Η… παθητική στάση, του «κοιτάξτε με πόσο υποφέρω», δεν είναι ο τρόπος. Το εκλαμβάνουν ως περίοδο επίπονη για σένα μεν, αλλά και ως περίοδο… «θεραπείας». Και η σιωπηλή σου διαμαρτυρία, ή οι αχνές φωνούλες που δισταχτικά και πονεμένα βγαίνουν, τους κάνει να πιστεύουν πως θα σου περάσει, διότι μοιάζει να αρχίζεις να το παίρνεις απόφαση και πως υπέκυψες.

Πέρα από όλα αυτά όμως… όπως είπα ήδη… θα έρθει η στιγμή που θα χρειαστεί να πάρεις μια απόφαση… απλά φρόντισε να είσαι προετοιμασμένη… διότι γνωρίζω πως όταν τελικά χρειαστεί να αποφασίσεις, εκείνον θα ακολουθήσεις… με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Δεν μπορώ να σου πω τίποτα άλλο. Εσύ έχεις τον λόγο…

Δες καθαρά τον εαυτό σου καρδούλα μου, αντιμετώπισε την αλήθεια και προχώρησε ανάλογα όταν θα είσαι έτοιμη… κι εκείνος ακόμη παρών…

Όπως και ό,τι και αν αποφασίσεις, εύχομαι να έχει την καλύτερη κατάληξη…