Korinaki the princess

Στο παιδικό μου δωμάτιο έχω όλα μου τα παιχνίδια, όλες τις συλλογές μου. Τα παρατηρώ σπάνια. Έχουν μαζέψει σκόνη αλλά το γεγονός ότι βρίσκονται εκεί μου δημιουργεί μια ηρεμία. Μια ματιά και μου θυμίζουν την εποχή που η ευτυχία κρυβόταν μέσα στο όνειρο. Όσο μεγαλώνεις, το κοριτσάκι με τα λουλουδάτα φορέματα ή τις σαλοπέτ, τα κοτσιδάκια ή τα μακριά ξέπλεκα μαλλιά, τα Nike ή τα λουστρινένια παπούτσια, χάνεται όλο και πιο βαθιά μέσα σου. Το αφήνεις σε ένα μακρινό παρελθόν και προσπαθείς να το ξεχάσεις επιβιώνοντας με στυλ σε μια πραγματικότητα με τηλέφωνα, τακούνια, ταχυπαλμίες, χαρτιά και makeup. Όμως εκείνο είναι πάντα εκεί.

Η φίλη μου έχει γεμίσει το σπίτι με ονειροπαγίδες που κρέμονται από τα φωτιστικά, μαγνητάκια στο ψυγείο, παλιά μπλουζάκια με στάμπες που της χρησιμεύουν πλέον ως μπιτζάμες. Το καλοκαίρι διαλέγει λευκά φορεματάκια και μου θυμίζει την φωτογραφία όπου είναι 5 χρονών και χαμογελάει ένα ηλιόλουστο μεσημέρι. Μια άλλη φίλη βάζει Lambada και θυμάται τότε που στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, την πήγαιναν εκδρομές με την αδελφή της. Όλες αναζητάμε στην καθημερινότητα σημάδια εκείνης της ηλικίας, χωρίς να θέλουμε απαραίτητα να επιστρέψουμε σε αυτήν. Ίσως όμως εκείνο που ψάχνουμε μέσα από τις εικόνες αυτής της εποχής να είναι κυρίως το πώς βλέπαμε και αντιμετωπίζαμε τότε αυτό που θεωρούσαμε πραγματικότητα.

Όταν είσαι μικρή, χαμογελάς ακόμη κι όταν σου λείπουν δύο μπροστινά δόντια. Όσο περνάνε όμως τα χρόνια, αρχίζεις και κρύβεις τις ατέλειες, γιατί θέλεις να είσαι… τέλεια. Μαζί τους θάβεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου – εκείνο που δεν σκεφτόταν αν πέταγαν τα μαλλιά ή πόσο ίσια ήταν η φούστα σου. Κοιτάζεις τους ανθρώπους και τους σκανάρεις προσπαθώντας να αντιληφθείς τους σκοπούς τους, αφού δεν σου φέρονται όλοι τόσο καλά όσο οι δικοί σου. Δεν είσαι η μικρή πριγκίπισσα που πάντα πίστευες, όσες κορώνες κι αν στερεώνεις στο κεφάλι. Ούτε σε αγαπάνε όλοι no matter what. Έτσι, στήνεις την πανοπλία σου και ρίχνεσαι στη μάχη της καθημερινότητας. Μερικές φορές κοιτάζω τον εαυτό μου και νιώθω ότι οι αντιδράσεις του δεν είναι δικές μου. Άλλες φορές σκέφτομαι πως η ζωή θα ήταν πιο εύκολη αν δεν διχαζόμουν ανάμεσα στο τι θέλω να δείχνω και τι φωνάζει το 5χρονο κοριτσάκι μέσα μου. Στο τρένο θέλω να γελάσω με το απίστευτο στρίμωγμα που είναι ο ένας πάνω στον άλλον κυριολεκτικά, μοιάζουν με άθλους σε Κινέζικα τηλεπαιχνίδια και βλασφημούν τους πολιτικούς, στο λεωφορείο θέλω να χαμογελάσω στην κοπέλα που γελάει με τον γκρινιάρη οδηγό που όλα του φταίνε, αλλά σκέφτομαι μην με παρεξηγήσει. Θέλω να γελάσω δυνατά και να νιώσω ότι αδειάζω, κι ας γυρίσουν να με κοιτάξουν τα διπλανά τραπέζια, να τρέχω και να μην σκέφτομαι αν θα πέσω, να πέφτω και να μην σκέφτομαι αν θα λερωθεί το φόρεμα μου. Μου λείπει ο αυθορμητισμός και το να μη φοβάμαι, έστω κι αν αυτό συνέβαινε παλιά επειδή δεν ήξερα τους κινδύνους. Εκτιμάς την παιδική σου ηλικία όταν πια είναι αργά και αυτό ισχύει για όλους. Εκτιμάς εκ των υστέρων τη δυνατότητα που είχες να σου συγχωρούν τα πάντα γιατί απλώς είσαι «μικρή ακόμα», να μυρίζεις αρώματα που χρόνια αργότερα θα σε γυρίζουν πίσω και να αποθηκεύεις μέσα σου εικόνες που στο μέλλον θα είναι αρκετές για να σε χαλαρώσουν.

Ξέρεις ότι κι εσύ μετά από καιρό θα προσπαθείς να πείσεις τα παιδιά σου να απολαύσουν τα παιχνίδια τους και τους ασήμαντους τσακωμούς, τις ατελείωτες καλοκαιρινές ημέρες και τα Χριστούγεννα, που γεμίζουν γλυκά, στολίδια και κοκκινάδια στα μάγουλα αντί για κοινωνικές υποχρεώσεις και φιλιά δημοσίων σχέσεων. Και φυσικά, ξέρεις από τώρα ότι και τα δικά σου παιδιά θα νομίζουν ότι είσαι τρελή και θα ανυπομονούν να μεγαλώσουν. Κάποιες φορές θέλεις να γυρίσεις στα παλιά, αλλά προς το παρών μπορείς μόνο να αφαιρέσεις για λίγο την πανοπλία που σε προστατεύει και να νιώθεις λίγο πιο ελεύθερη. Συνειδητοποιείς τα λάθη του παρελθόντος και προσπαθείς να βρεις τις ισορροπίες σου στο παρόν. Νιώθεις ακόμα τον εαυτό σου ρευστό και ψάχνεις να αγγίξεις το κοριτσάκι με τα ροζ παπούτσια, που τότε τα μισούσε και τώρα θα ήθελε να αγοράσει ακριβώς τα ίδια αν έβρισκε. Τελικά, όσο κι αν προσπαθείς να το καταπνίξεις, εκείνο εμφανίζεται και σε κάνει και πάλι να ονειρεύεσαι.