ΤΑ ΕΔΩΔΙΜΑ ΑΓΡΙΑ ΧΟΡΤΑ

Ταξινόμηση των φυτών ως προς την χρήση τους

(Ανάλογα με το είδος γίνεται χρήση του ριζώματος, του βολβού, του βλαστού, των φύλλων ή του καρπού των φυτών.)

1.
Το λαγουδοπαξίμαδο ή λαγουδοφάι ή λαγουδόχορτο.
2.
Η αγριαγκινάρα.
3.
Ο ασκόλυμπρος.
4.
Ο κουφωτός.
5.
Η καυλαμήθρα.
6.
Η ασπραγκάθα.
7.
Η χαρακούλα.
8.
Το σπαράγγι.
9.
Η κάπαρη.
10.
Το σταμναγκάθι ή ροδίκιο ή γυαλορόδικο.
11.
Τα κοκκινογούλια.
12.
Οι αβρωνιές.
13.
Τα παπούλια.
14.
Οι μαντιλίδες.
15.
Οι κουτσουνάδες.
16.
Η βοιδόγλωσσα.
17.
Οι τσόχοι ή ζωχοί.
18.
Οι δρύλοι.
19.
Οι σιναπίδες.
20.
Οι λαψανίδες ή λαψάνες.
21.
Τα σκορδόχορτα.
22.
Τα αγριόπρασα.
23.
Η άγρια φυλλάδα.
24.
Το αγριομάρουλο ή αγριομαρούλα.
25.
Οι ασκορδουλάκοι ή βολβοί.
26.
Τα νερογλυκοσυρίδια.
27.
Τα γλυκοσυρίδια.
28.
Οι κοφτές.
29.
Οι παχιές.
30.
Οι καλίτσες.
31.
Οι βρωμούσες.
32.
Τα προβάτσα ή βυζοράδικα.
33.
Οι γαλατσίδες.
34.
Ο σταφιλίνακας.
35.
Οι αχατζίκοι.
36.
Η καυκαλίθρα.
37.
Ο αγριομαϊντανός.
38.
Οι σταρίνες.
39.
Τα πικρορόδικα.
40.
Η ψυμίδα ή γλυστρίδα ή αντράκλα.
41.
Η ρόκα.
42.
Ο σκούλος.
43.
Το αμπελορόδικο.
44.
Οι πλάτσες.
45.
Το αγριόσκορδο.
46.
Ο λειβαδιώτης ασκορδούλακας.
47.
Η καλίτσα της θάλασσας ή αμάραντο

(Σʹ αυτή την κατηγορία ανήκουν φυτά με έντονο άρωμα και η χρήση τους έχει σκοπό να αρωματίσει ή να δώσει ξεχωριστή γεύση σε ωμές ή παρασκευασμένες ζωικές ή φυτικές τροφές.)

1.
Η ρίγανη.
2.
Η θρύμπα.
3.
Ο δυόσμος.
4.
Το θυμάρι.
5.
Το κρίσταμο ή μάραθο της θάλασσας.
6.
Το μάραθο.
7.
Ο αρισμαρής ή δεντρολίβανο.
8.
Η δάφνη.
9.
Η αλαδανιά ή αγκίσαρος ή ατζίκερος.
10.
Ο βασιλικός.
11.
Το ρετσίνι του πεύκου.
12.
Η καυκαλίθρα.
13.
Οι αχατζίκοι.
14.
Ο σκίνος.
15.
Η αντραμυθιά ή τερεβυθιά.

(Τα χρησιμοποιούμε κυρίως το πρωί, το απόγευμα ή άλλες ώρες όταν εξυπηρετούν θεραπευτικούς σκοπούς. Η συχνή χρήση έχει προληπτικό χαρακτήρα για την υγεία. Γενικά έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε θερα‐πευτικές ή θρεπτικές ουσίες και πίνονται συνήθως ζεστά.)

1.
Το χαμομήλι.
2.
Την αντωναΐδα ή καλοκοιμιθιά.
3.
Το φασκόμηλο.
4.
Τη μέντα ή μίνθη.
5.
Το φλισκούνι.
6.
Το δίχταμο.
7.
Τη μανζουράνα.
8.
Το κυπαρισσάκι.
9.
Τη μαλοτήρα.
10.
Την αγριοτριανταφυλλιά

(Είναι τα φυτά που έχουν ισχυρή φαρμακευτική δραστικότητα και γιʹ αυτό απαιτείται αυστηρή και συγκεκριμένη δοσολογία για περιορισμένο χρόνο.)

1.
Ο απήγανος.
2.
Το σκορπίδι.
3.
Το περδικάκι ή περδικόχορτο.
4.
Η αντρικοκιά ή κουδουμαλιά ή κράταιγος.
5.
Η ατσουμαλιά.
6.
Η μολόχα.
7.
Το κρεμύδι.
8.
Το χοιραύτι.
9.
Η πικραγγουριά.
10.
Ο ευκάλυπτος.
11.
Ο μανδραγόρας.
12.
Το κυπαρισσάκι.
13.
Το κομπόχορτο.
14.
Η φτέρη.
15.
Η ροδαρά ή παγουνιά ή παιώνια.
16.
Η αριστολοχία

[Λέγονται τα φυτά που περιέχουν μεγάλη ποσότητα χρωστικών ουσιών και χρησιμοποιούνται κυρίως για βαφή υφαντικών υλών (μαλλιού, λιναριού, βαμβακιού).]

1.
Η μεγάλη μαργαρίτα ή μαντιλίδα (κίτρινη).
2.
Το σπάρτο.
3.
Ο αλούτσουνας.
4.
Το ριζάρι.
5.
Η χαμολιά.
6.
Η ακονιζά.
7.
Η καρυδιά.
8.
Η αμυγδαλιά.
9.
Οι ξυνίδες ή μπογιάς ή λουλούδια.
10.
Η ίσκα (μύκητας‐ μανιτάρι σε κορμούς δέντρων).

(Είναι μια γενική κατηγορία που εκτός των άλλων ιδιοτήτων χρησιμο‐ποιούνται ευρέως στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.)

1.
Ο σίλος.
2.
Το φτυλάκι (για φυτίλι στο καντήλι).
3.
Ο νάρθηκας ή άρτικας.
4.
Το κουρμουτσούλι ή πλουμί ή πούπουλο ή αρχοντόξυλο ή αιγόχορ‐το ή κρητικός έβενος.
5.
Ο ασφένταμος (οικιακά σκεύη).
6.
Η συκιά (στην τυροκομική για την πήξη).
7.
Η σφάκα ή πικροδάφνη.
8.
Το λινάρι.
9.
Η φινοκαλίδα (σκούπα).
10.
Η βουρλιά ‐ τα βούρλα.
11.
Το καλάμι.
12.
Το αφράτο.
13.
Η μουρνιά ή μουριά.
14.
Ο σκίνος.
15.
Η λυγαριά ή λυγιά.
16.
Η ελιά.
17.
Η μυρτιά.
18.
Ο πρίνος ‐ βελανιδιά – δρυς.
19.
Το κυπαρίσσι.
20.
Η χαρουπιά.
21.
Το αχινοπόδι.
22.
Η αστιβίδα

Πολλά από τα άγρια χόρτα της ελληνικής γης τρώγονται. Λίγα είναι αυτά που θα προκαλέσουν διαταραχές και ακόμα λιγότερα τα δηλητη‐ριώδη. Είναι απαραίτητο να μάθουμε να τα ξεχωρίζουμε, όχι μόνο για να μην κάνουμε λάθος και δηλητηριαστούμε, όσο και για να ξέρουμε πως θα αξιοποιήσουμε καλύτερα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε χόρτου, τρώγοντας τα κατάλληλα μέρη του με τον κατάλληλο τρόπο, ακόμα και εκμεταλλευόμενοι τις τυχόν φαρμακευτικές του ιδιότητες.
Οι παλαιότεροι είχαν μάθει τελείως εμπειρικά τα χόρτα, χωρίς βοηθή‐ματα και εγχειρίδια. Ήξεραν ότι σε ένα μέρος φυτρώνουν δύο‐τρία είδη χόρτων, κατάλληλα για βραστά και ότι στο άλλο μέρος θα βρουν μερικά άλλα είδη, κατάλληλα για χορτόπιτες.
Σε αυτά τα χόρτα έδωσαν τοπικά ονόματα, που προσδιόριζαν ιδιότητες ή χρήσεις τους. Για τον άνθρωπο που ζει σε πόλεις και σε μία εκδρομή του στη φύση αποφασίζει να ψάξει για άγρια χόρτα, η βοήθεια αυτών των ανθρώπων είναι πολύτιμη.
Δεν έχει σημασία, αν δεν έχουν ενημερωθεί για τη νέα βοτανική ταξι‐νόμηση ή πουν το ταραξάκο αγριοράδικο. Σημασία έχει ότι ξέρουν τα χαρακτηριστικά του και θα πουν ότι είναι πικρό και ότι με τη ρίζα του, μπορούμε να κάνουμε υποκατάστατο του καφέ, όπως και με το αγριοράδικο.

(Υποσημείωση της Παν : τα χόρτα που είναι βρώσιμα,όταν κοπούν βγάζουν γάλα)

Η εποχή μαζέματος ενός άγριου χόρτου εξαρτάται από τον κύκλο βλά‐στησής του. Άλλα χόρτα φυτρώνουν νωρίς ή αργά την άνοιξη (βολβοί, βλίτα, τσουκνίδα) και άλλα από το φθινόπωρο (ζοχοί, λάπαθα, ραδίκια, ταραξάκο). Αν μας ενδιαφέρουν οι τρυφεροί βλαστοί και τα φύλλα τους, μπορούμε να μαζέψουμε τρυφερά χόρτα μετά από μια καλή, χειμωνιάτι‐κη βροχή ή την άνοιξη, πριν προλάβουν ν’ ανθίσουν. Μερικές προφυλά‐ξεις είναι, όμως απαραίτητες. Αυτές είναι:

-Πρέπει να μαζεύουμε χόρτα από απομακρυσμένα μέρη, μακριά από αυλάκια αποστράγγισης, παρυφές δρόμων, καλλιεργημένα χωράφια ή βοσκότοπους. Όλα αυτά μπορεί να έχουν μολυνθεί από καυσαέρια, φυτοφάρμακα, λιπάσματα, απορρίμματα ζώων με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος δηλητηρίασης και μόλυνσης με αχινόκοκκο, η οποία είναι και αναπόφευκτη.

-Επίσης απαραίτητος είναι και ένας στοιχειώδης εξοπλισμός. Μαζί με ένα κοφτερό μαχαίρι, είναι απαραίτητη και μια σακούλα. Το ιδανικό‐τερο είναι βέβαια η σακούλα αυτή να μην είναι πλαστική. Μια σα‐κούλα από λινάτσα ή βαμβακερό ύφασμα είναι ότι χρειάζεται για να βάλουμε τα χόρτα. Παλιά οι νοικοκυρές φορούσαν μια βαμβακερή ποδιά, όπου έβαζαν τα χόρτα που μάζευαν. Έτσι τα χόρτα αερίζο‐νταν και δεν «άναβαν», μέχρι να φτάσουν στο σπίτι.

-Η καλύτερη ώρα συλλογής των άγριων χόρτων είναι το πρωί και το απόγευμα κι’ αυτό επειδή τα φυτά παράγουν τα θρεπτικά τους στοι‐χεία στα υπέργεια τμήματα τους και τα αποθησαυρίζουν στα υπό‐γεια.

-Θα πρέπει να είμαστε σίγουροι για την ταυτότητα του χόρτου που μαζεύουμε. Οι πιθανότητες δηλητηρίασης μας δεν είναι μεγάλες, δεν θα πρέπει όμως να κόβουμε χόρτα, που θα τα πετάξουμε αργότερα στο σπίτι μας. Δεν πρέπει να γίνεται κατασπατάληση των πόρων της φύσης. Κάποιο χόρτο που δεν τρώμε εμείς, μπορεί να γίνει τροφή κάποιου ζώου, εντόμου, μύκητα, ακόμα και του ίδιου του εδάφους, όταν, μετά την ολοκλήρωση του βιολογικού του κύκλου, επιστρέψει ως λίπασμα σ’ αυτό.

-Επίσης δεν είναι ανάγκη να μαζέψουμε όλα τα χόρτα από μια μόνο περιοχή, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο μειώνεται η αποικία που τα φυτά δημιούργησαν. Τα ίδια χόρτα υπάρχουν και δίπλα σε μία άλλη περι‐οχή. Μπορούμε να συμπληρώσουμε την ποσότητα που χρειαζόμαστε από κει, χωρίς να δημιουργήσουμε πρόβλημα στην φυτοκοινωνία.

-Το ίδιο ισχύει και για την ποσότητα των χόρτων που θα μαζέψουμε. Δεν θα πρέπει να είναι υπερβολική, αρκεί να καλύπτει τις άμεσες ανάγκες μας. Σκεφτείτε ότι το καθάρισμα τους απαιτεί χρόνο, θα πρέπει να είναι άμεσο γιατί δεν διατηρούνται για πολύ στο ψυγείο, άβραστα ή βρασμένα. Η κατάψυξη είναι μια λύση, όμως ένα μεγάλο μέρος της θρεπτικής τους αξίας χάνεται.

-Τα χόρτα που θα διαλέξουμε θα πρέπει να είναι υγιή. Όσα έχουν κιτρινισμένα ή καμένα φύλλα, καλό είναι να αποφεύγονται, μια και δεν είναι πάντα εύκολο να προσδιοριστεί η αιτία της ζημιάς τους. Μπορεί να είναι από ζιζανιοκτόνα, που είναι δηλητηριώδη.

-Τα χόρτα δεν ξεριζώνονται, κόβονται με το μαχαίρι μόνο τα φύλλα και τα βλαστάρια τους. Η ρίζα συνήθως δεν τρώγεται, οπότε δεν έχει νόημα να συλλέγεται. Ακόμα κι αν χρειαστεί να συλλεχθεί για φαρμακευτική χρήση, αυτός δεν είναι λόγος να καταστραφεί όλο το φυ‐τό. Πολλά χόρτα έχουν μάτια στο σημείο που χωρίζεται η ρίζα από τον βλαστό ή το ρόδακα των φύλλων και θα ξαναβλαστήσουν, αν χάσουν τα φύλλα τους. Κόβοντας λοιπόν μόνο τα φύλλα, εξασφαλίζεται η επιβίωση του χόρτου, πολύ πιθανόν και ο πολλαπλασιασμός του.

-Τέλος, τη σακούλα με τα χόρτα θα πρέπει να τοποθετείται σε σκιερό και δροσερό μέρος, ποτέ στον ήλιο και σε κλειστούς χώρους (πορτ‐μπαγκάζ) γιατί έτσι μπορούν να μαραθούν, σε ελάχιστο χρόνο. Τα χόρτα πρέπει να διατηρούνται σε δροσερό μέρος, χωρίς να διαβρέχονται με νερό. Η υγρασία ευνοεί την ανάπτυξη μικροοργανισμών, με αποτέλεσμα να σαπίσουν.

Πως μαζεύουμε άγρια χόρτα και μάλιστα αυτά που πολλαπλασιάζο‐νται και με ριζώματα;
Διαλέγουμε το μέρος που θα μαζέψουμε άγρια χόρτα ώστε να μην είναι κοντά σε δρόμους, σε καλλιεργημένα χωράφια, σε βιομηχανικές

περιοχές κ.λπ.
Γενικά προτιμούμε μέρη με λίγο έως πολύ υψόμετρο και με έδαφος σχετικά πετρώδες, (είναι πιο νόστιμα).
Καλύτερη ώρα είναι μετά από βροχή, όπου τα χόρτα είναι πιο τρυφερά και επίσης προτιμούμε απόγευμα, ώστε να προλάβετε να πάρετε και

τα θρεπτικά τους στοιχεία που παρήγαγαν εκείνη τη μέρα, πριν αποθηκευ‐τούν στις ρίζες του φυτού.
Αν είναι μετά τη συλλογή τους να τα μεταφέρουμε γρήγορα σπίτι, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και μια καθαρή πλαστική σακούλα, αλ

‐λιώς προτιμούμε μια βαμβακερή (για να μην «ανάψουν» τα χόρτα).
Έχουμε μαζί μας ένα κοφτερό μαχαίρι σαν αυτό που βλέπετε στις φω‐τογραφίες.
Ποτέ δεν μαζεύομε ένα χόρτο αν δεν είμαστε σίγουροι ότι τρώγεται. Αν έχουμε και την παραμικρή αμφιβολία το αφήνουμε.
Στη φύση υπάρχουν παρά πολλά χόρτα που είναι επικίνδυνα και δηλη‐τηριώδη.
Επειδή τα χόρτα ενός είδους εμφανίζονται συνήθως κατά αποικίες –μαζεμένα δηλ‐ ποτέ δεν τα κόβουμε όλα (δεν τα εξολοθρεύουμε δηλ.).

Αφήνουμε κάποια και πάμε παρακάτω να βρούμε άλλα.
Δεν μαζεύουμε περισσότερα από όσα χρειαζόμαστε.
Τα χόρτα δεν τα ξεριζώνουμε ποτέ.
Αφού βρούμε ένα ωραίο και υγιές χόρτο (φωτο 1),

πλησιάζουμε με το μαχαίρι υπό γωνία και το μπήγουμε κάτω από τη κέντρο του χόρτου που είναι η κεντρική του ρίζα. (φωτο 2)

Το φέρνουμε ακόμη περισσότερο παράλληλα με το έδαφος και κόβουμε οριζόντια ακριβώς κάτω από την επιφάνεια του εδάφους οριζόντια τη ρίζα του και αμέσως μετά ανασηκώνουμε με το μαχαίρι το κομμένο χόρτο,
το γυρίζουμε ανάποδα και το αφήνουμε να πέσει στο έδαφος .

Κάνουμε μια πρώτη καθαριότητα στο χόρτο, διώχνοντας τα διάφορα ξένα χορταράκια ή σώματα που βγήκαν μαζί με το χόρτο καθώς και τα χώματα, με το χέρι τινάζοντας το ελαφρά.

Μετά κόβουμε ένα μέρος της ρίζας και καθαρίζουμε όλα τα κίτρινα φύλλα από το χόρτο. Αυτό που θα μείνει είναι έτοιμο να πλυθεί καλά

και να πέσει στο βρασμένο νερό μιας κατσαρόλας με πολύ νερό.
(Υποσημείωση της Παν: Θα ρίξουμε τα χόρτα σε αλατισμένο νερό, αν επιθυμούμε, που βράζει πολύ ( διότι όταν τα ρίξουμε μέσα θα παύσει ελαφρώς το βράσιμο) και όταν πάρουν μία βράση , τα αναπογυρίζουμε ελαφρώς.Τις πικραλίδες , είναι σωστό να της αφήνουμε μέσα στο νερό, μετά το βράσιμο , για μερικά λεπτά , γιατί έτσι ξεπικρίζουν αρκετά. Αν τις βράσουμε μαζί με ζοχάρια, επειδή αυτά είναι γλυκά , η πικρίλα μειώνεται αισθητά)


Υ.Γ.
Η επίδειξη έγινε με το διάσημο αγριοράδικο ‐ ο βασιλιάς των αγριόχορ‐των – που πέραν της εξαιρετικής νοστιμιάς που έχει κάνει και ένα ωραιότατο ραδικόζουμο που μπορείτε να το πιείτε με λίγο λεμόνι και αν θέλετε και λίγο λάδι.
Το αγριοράδικο ξεχωρίζει εύκολα, πέραν του χαρακτηριστικού σχήμα‐τος των φύλλων, αλλά και της συστροφής που κάνει το φυτό όταν το κόψουμε (στη Λακωνία γι’ αυτό το λόγο τα λένε και καβουράκια).

-Αβρωνιά, ομβριά. Tamus communis‐ Dioscoreaceae

- Αγριαγκινάρα, αγκιναράκια, χαρακάκια. Cynara cornigera‐ Asteraceae

-Ασκόλυμπρος, σκολιάμπρι, σκόλιαντρος, σκόλυμος, ασπράγκαθο. Scolymus hispanicus‐Asteraceae

-Αγριοζοχός, πικρίθρα, κουφολάχανο. Urospermum picroides‐Asteraceae

- Ζοχός, τσόχος. Sonchus oleraceus‐Asteraceae

-Άγριο καρότο, σταφυλίνακας, μπαστάνακλα, δαυκός. Daucus carotta‐Apiaceae

-Αγριόπρασο. Allium porrum‐Liliaceae

= Αγριοράδικο, πικροράδικο, πικραλίδα. Cichorium intybus‐Asteraceae

= Σταμναγκάθι γυαλοράδικο. Cichorium spinosum‐Asteraceae

= Αγκάβανος. Sylibum marianum‐Asteraceae

=Γλιστρίδα, αντράκλα. Portulaca oleracea‐Portulacaceae

= Ασκορδούλακας, βολβός, βροβιός, κρεμμυδούλα, σκορδούλακας. Muscari comosum‐Liliaceae

= Σιναπόβρουβα. Brassica nigra‐Brassicaceae

= Λαψανίδες, Πικρόβρουβες, πικράσταχα Hirschfeldia incana‐Brassicaceae

= Άγρια ραπάνια, ραπανίδα. Raphanus raphanistrum‐Brassicaceae.

= Αγριοσινάπια, σινιάβρη, βρούβες, γλυκόβρουβες. Sinapis alba‐Brassicaceae

Above left: Oriental mustard (Brassica juncea). Above right: White mustard (Sinapis alba).
= Γαλατσίδα. Reichardia picroides‐Asteraceae

= Άγριο γλυκάνισο, πιπερόριζα. Pimpinella tragium‐Apiaceae

= Καυκαλήθρα, μοσχολάχανο. Tordylium apulum‐Apiaceae

= Φονόχορτο, λαγουδόχορτο, λαγουδοφάϊ, του λαγού το παξιμάδι. Prasium majus‐Lamiaceae

= Αγριολάπαθο. Rumex conglomerates‐Polygonaceae

= Μαντηλίδα. Chrysanthemum coronarium‐Asteraceae

= Άγριο μάραθο, φοινόκιο. Foeniculum vulgare‐Apiaceae

= Άγριο μαϊντανός. Petroselinum crispum‐Apiaceae

= Αρχατζίκος, μυρώνια, τσιλιμονιδιά. Scandix australis‐Apiaceae

= Νεροκάρδαμο. Nasturtium officinale‐Cruciferae

= Ξινήθρα. Oxalys pes‐caprae‐Oxalidaceae

= Κουτσουνάδα, παπαρούνα. Papaver rhoeas‐Papaveraceae

= Πετρομάρουλο, αγριομάρουλο. Lactuca serriola‐Asteraceae

= Προβάτσα, προβάσια, αμάραντο. Limonium sinuatum‐Plumbaginaceae

= Ρόκα. Eruca sativa‐Brassicaceae

= Σανταλίδα. Tetragonolobus purpureus‐Leguminosae

= Σέσκουλο. Beta vulgaris‐Chenopodiaceae

= Στύφνο, στύγνο, μαυρόχορτο, αμπελουρίδα (Προσοχή, οι ράγες είναι δηλητηριώδεις). Solanum luteum‐Solanaceae

= Ταραξάκο, Αγριοραδίκια, Πικραλίδες, Αγριομαρουλίδες, Πικροράδικα,. Taraxacum sp. ‐Asteraceae

= Τσουκνίδα, ατζυκνίδα, κνίθα, τσούχνα, αγκινίδα(Η λευκή είναι καλύτερη από την μώβ). Urtica pilulifera‐Urticaceae

= Χοιρομουρίδα, χηροβότανο, μυρμηγκοβότανο. Helminthotheca echiodes‐Helminthotheca echioides Asteraceae

πολυ θελω να μαθω κι αλλα!

μικρη πηγαιναμε με τα ξαδερφια μου και μαζευαμε χορτα για τις μαναδες μας(ευκαιρια για βολτα...)αλλα τα χω ξεχασει πια!

Τρελαινομαι για καυκαληθρα(ετσι την λενε;;)εχει φοβερο αρωμα και δινει αλλη γευση στην χορτοπιτα,αλλα και στα φασολια,ειτε στο φουρνο γιγαντες,ειτε σουπα!

Επειδη δεν συμπαθω το κρεμμυδι(απο παντα)αντι αυτου βαζω στα φαγητα πρασσο που εχει πιο''ευγενικη''γευση και αρωμα.Εχει ομως την ιδια αξια;

Καλημέρα,
Το πράσσο Αγγελική μας , , είναι γλυκό αλλά δεν έχει τις ίδιες θεραπευτικές ιδιότητες του σκόρδου ή του κρεμμυδιου. Έχουν , κυρίως ,αντικαρκινικές ιδιότητες και αντιοξειδωτικές ουσίες, αν δεν κάνω λάθος. Όταν μαγειρεύουμε καλύτερα είναι να αποφεύγουμε το τσιγάρισμα του κρεμμυδιου.Όταν αυτό καίγεται, μπορεί να καραμελώνει και να δίνει γεύση , αλλά ουσιαστικά έχει χάσει όλες του τις ιδιότητες με το τσιγάρισμα και γίνεται και πολύ βαρύ για το στομάχι μας. Δύο πραγματα σημαντικά είναι: δεν περνάμε το κρεμμύδι από τον τρίφτη , προτιμάμε να το ψιλοκόβουμε ( εκτός κι αν θέλουμε να το προσθέσουμε σε κάποιο μίγμα) και καλό είναι να το ξεθερμίζουμε πριν να το προσθεσουμε σε σάλτσες ας πούμε. Ξεθέρμισμα σημαίνει, λίγο νερό σε κατσαρολάκι μαζί με το κρεμμύδι ,μέχρι αυτό να πιεί τα υγρά του. Μετά με την προσθήκη του λαδιου , το κρεμμύδι θα καραμελώσει ,θα έχει την γλυκια του γεύση ,αλλά αυτή δεν θα είναι βαριά και σαν γεύση θα απορροφηθεί καλύτερα μαζί με τα άλλα υλικά. Το κρεμμύδι όταν μαγειρευτεί σωστά αναδικνύει την γεύση των φαγητών

όσο για τα χόρτα, ξεχυθείτε στους αγρούς. είναι η καλύτερη χρονιά που έχω δει. Και υπολογίζω . ότι του χρόνου θα έχουμε και περισσοτερα μανιτάρια,
(αμα.. περιφέρω τις σάρκες μου ακόμα)(μακάβριο μου χιούμορ)(δεν είμαι καθόλου καλά)
Γειά σας αγαπημένες μου αδερφές , και αδερφοί , φιλιά, λουλούδια και αγκαλιές

Μα εσύ είσαι καταπληκτική καλή μου!

 

Σε ευχαριστώ να είσαι καλά.
Η εργασία έχει αποδοθεί από όλους μας.