Χρόνος

Έβλεπα μια ταινία και σκέφτομαι πως δεν έχουμε κάνουμε καμία συζήτηση για τον χρόνο. Η ταινία λέγεται In Time.

"Το 2161, το χρήμα έχει εξαφανιστεί και την θέση του έχει πάρει ο χρόνος. Οι άνθρωποι γερνούν μέχρι τα εικοσιπέντε και ύστερα έχουν την ίδια φυσική παρουσία μέχρι να πεθάνουν. Τότε αρχίζει και λειτουργεί το ενσωματωμένο ρολόι στο χέρι τους, που αρχικά τους δίνει ένα χρόνο ζωής. Έτσι, είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν για να κερδίζουν έξτρα χρόνο, που όμως ξοδεύουν για να αγοράσουν τροφή, για να επιβιβαστούν στο λεωφορείο, για να πληρώσουν τα χρέη. Στο γκέτο, τα ρολόγια σταματούν διαρκώς, αφού οι κάτοικοί του συνήθως δεν έχουν περισσότερη από μια μέρα για να ξοδέψουν. Στις πλούσιες συνοικίες πάλι, οι άνθρωποι έχουν πάνω από χίλια χρόνια ο καθένας, διατηρώντας την δυνατότητα να ζήσουν για πάντα."

Με προβλημάτισε η ταινία. Γιατί έχουμε βάλει τον χρόνο να μας κυνηγάει και να ορίζει σε πολλά τις ζωές μας. Παράξενο που έχουμε κουβεντιάσει καθόλου για τον χρόνο. Τι σκοπό υπηρετεί τελικά; Υπάρχει και δεν υπάρχει. Πραγματικός και υποκειμενικός. Φανταστικός τελικά η πραγματικός;

Πότε δεν είναι αρκετός και πότε γίνεται ατέλειωτος. Αναρωτιέμαι το πως επιρεάζει πραγματικά την εξέλιξη και την πνευματική πορεία των ανθρώπων. Χρειάζομαι να το σκεφτώ αυτό. Και κάθε συμβολή δεκτή.

Την είδα την ταινία. Μου άρεσε, την βρήκα πολύ σχετική με την πραγματικότητα μας. Για τον χρόνο ξέρεις τι σκέφτομαι αγαπητέ anarhe; Το αιώνιο μου μοιάζει να είναι στο τώρα. Ο χρόνος αναρωτιέμαι αν τελικά είναι μία διάσταση υποκειμενική, η νομίζουμε πως υπάρχει. Το σίγουρο είναι ότι πιστεύουμε ότι υπάρχει. Άρα υπάρχει γιατί τον κάνουμε να υπάρχει. Όλα όμως έχουν ημερομηνία έναρξης και λήξης. Εννοώ στο δικό μας κόσμο τουλάχιστον. Άρα υπάρχει; Και πως υπάρχει τελικά; Υπάρχει άραγε κάποια στιγμή που οι άνθρωποι δεν μετρούσαν τον χρόνο; Απλά σκέφτομαι..

Θυμάμαι πριν δύο χρόνια περίπου, συζητούσα με μια φίλη για τον χρόνο… και της είχα πει (συν - πλην αυτών που θα συζητήσω παρακάτω), πως η ιδέα και μόνο του χρόνου, επηρεάζει τον ίδιο τον χρόνο…
Το να λειτουργούμε συνειδητά στο «εδώ» και στο «τώρα», μας δίνει μια διαφορετική διάσταση παρατήρησης και αντίληψης… και εκ των πραγμάτων συναίσθησης και συνύπαρξης…

Το να είσαι «Παρών», έχοντας επίγνωση του εαυτού σου να συνυπάρχει με το περιβάλλον και τον Κόσμο γύρω του, δηλώνει συν-δημιουργία και βαθύτερη κατανόηση… καθώς ζεις το κάθε τι σε πλήρη συνείδηση (δηλαδή συμμετέχοντας σε αυτό), ολοκληρωμένα με όλο σου τον εαυτό…

Κάτι που δεν κάνουν οι άνθρωποι… ή έχουν ξεχάσει να κάνουν...

Ο χρόνος (η γραμμικότητα του χρόνου), είναι μία ψευδαίσθηση… ο οποίος εξυπηρετεί, βασικά, την ανθρώπινη μνήμη… είναι ένας τρόπος να καταγράφεται η πορεία (σε «σειρά»), ενός είδους… για τις δικές μας, πάντα, δυνατότητες…

Ξέρετε… στο DNA μας, είναι καταγεγραμμένη η πορεία του ανθρώπινου είδους… όλα όσα είμαστε (ως συμπαντικό είδος)… ένστικτα… ιδιότητες… αδυναμίες… δυνάμεις… κτλ…

Εκεί θα βρούμε ακόμη και την βαθιά πεποίθηση του τρόπου ύπαρξης του χρόνου… στα κύτταρα μας, είναι τυπωμένος ο τρόπος ύπαρξης του χρόνου… η γραμμικότητα του χρόνου… γιατί ο νους μας τους έχει δώσει αυτήν την εντολή της γραμμικότητας.

Ας κάνουμε το εξής: Ξεχάστε για λίγο τον χρόνο… να κάνετε πως δεν υπάρχει… δεν υπάρχει γραμμικότητα και ακολουθία… και τώρα σας ζητώ να μου διηγηθείτε μία ιστορία σας, ένα γεγονός που έλαβε μέρος στη ζωή σας… πώς, πού, ποιοι και γιατί…

Θα διαπιστώσετε, πως είναι δύσκολο να το κάνετε, χωρίς να χρησιμοποιήσετε την διάσταση του χρόνου… διότι χρειάζεστε το πριν και το μετά…

Εάν σας υπνωτίσω και ξεχάστε όλες τις λέξεις, που δηλώνουν χρονικές στιγμές… θα διηγείστε με… κενά… θα νιώθετε μέσα σας πως κάτι δεν λέτε καλά, πώς κάτι λείπει… κάτι θα σας ενοχλεί, διότι η αίσθηση του χρόνου, είναι καταγεγραμμένη στα κύτταρα σας… θα δυσκολευτείτε…

Διότι ο χρόνος, είναι ένα μέσο μαθηματικής καταγραφής… εξιστόρησης… και διότι είμαστε όντα που εξερευνούν… καταγράφουν… ιστορούν… μαθαίνουν…

Έτσι λοιπόν, χρειαστήκαμε (ως όντα με τις παραπάνω προδιαθέσεις) έναν νου ή μυαλό, σχεδιασμένο να καταγράφει…

Ο χρόνος λοιπόν, παρ όλο που είναι μία ψευδαίσθηση, (και ένα αναγκαίο εργαλείο των παραπάνω, το οποίο το χρησιμοποιήσαμε για να μας εξυπηρετήσει στην καταγραφή της ιστορίας και εμπειρίας), πέρασε ως πραγματικότητα στα κύτταρα μας…

Τα μόνα εμπόδια λοιπόν, της επανα-συνείδησης της ψευδαίσθησης του χρόνου, είναι ο νους – μυαλό και κατ επέκταση η σκέψη…

Η σκέψη λοιπόν, είναι αυτή που ελέγχει… η οποία από εργαλείο, αφήσαμε (κάποια στιγμή, κάπου στο παρελθόν…) να γίνει χειριστής της ζωής μας… και αντί να επεξεργάζεται το παρών… μας πάει μπρος πίσω, εμποδίζοντας μας να σταθούμε εδώ… στο όποιο εδώ…

Παρατηρείστε πως εργάζεται μέσα σας… παρελθόν, μέλλον… πίσω, μπρος… και σπάνια εδώ… πίσω να ανασύρει μνήμες και μετά να αναλύει δημιουργώντας διάφορα σενάρια για το μέλλον…

Και το παρών... μονίμως να ξοδεύεται σε κάτι που πέρασε και σε κάτι που δεν ήρθε και ίσως δεν έρθει ποτέ…

Και φυσικά δεν αρνούμαι, πως αυτές οι διαδρομές δεν έχουν να προσφέρουν και οφέλη…

Όμως, είναι άλλο πράγμα να ζούμε συνέχεια στο παρελθόν και στο μέλλον, και άλλο να δανειζόμαστε μία μνήμη ή να ονειρευόμαστε ένα μέλλον…

Το άχρονο (στην εδώ πραγματικότητα, σύμφωνα πάντα με τον τρόπο που πιστεύουμε τον χρόνο), είναι… το τώρα… όταν συγκεντρώνομαι στο παρών, εδώ και τώρα, δεν παλινδρομώ ανάμεσα στις δύο διαστάσεις του χρόνου, το παρελθόν και το μέλλον, ζώντας μόνο με σκέψη, μέσα στην σκέψη… αλλά είμαι εδώ… ζω εδώ… στο άχρονο… στο όντως συμβαίνων και στο «είμαι»…

Έχουμε λοιπόν δύο πράγματα που επηρεάζουν την ζωή μας… τον χρόνο… και την σκέψη… (Ας θυμόμαστε όμως, πως ο χρόνος είναι μία... συνήθεια της σκέψης)…

Διότι η σκέψη είναι ένα εργαλείο...

Αλλά αντί να την χρησιμοποιούμε ως εργαλείο, της έχουμε δώσει όλη την δύναμη και την αφήνουμε να μας παραπλανά και να μας κρατάει μέσα στην δική της ψευδαίσθηση… με αποτέλεσμα να απουσιάζουμε από την Ζωή...

Χμ...

Ένα απλό φαινόμενο που προκαλείται όταν ζεις στο άχρονο, στο τώρα, είναι και η επιμήκυνση της διάρκειας ζωής μας… ζούμε περισσότερο… είναι σαν να σταματάει ο χρόνος… δεν μεγαλώνουμε… και την στιγμή που αρχίζει η σκέψη να κινείται στην γραμμή του χρόνου, ξεκινούν και τα κύτταρα μας να εκτελούν την εντολή… να λειτουργούν βάση οδηγιών χρήσεων, που έχουν θέσει μια λειτουργία λήξης…

Βέβαια κατανοώ, πως ο καθένας μας «παρουσιάζεται» σε έναν «χώρο» (στην κάθε ζωή), με κάποιο απόθεμα ή ποσότητα ενέργειας… αρκετό ώστε να μπορεί να λειτουργήσει και ικανό να μπορέσει να αντλήσει περισσότερη ενέργεια, ώστε να μην πάψει να εφοδιάζει το ον…

Αλλά αυτό, είναι άλλο θέμα…

Ας σταθούμε στο άχρονο του «τώρα»… που είναι ο Συμπαντικός χρόνος..

Μόνο στο «εδώ» και «τώρα» δημιουργούμε...

Και το κάνουμε συνέχεια, είτε εν γνώσει, είτε ασυνείδητα…

Όταν θα αρχίσουμε να δημιουργούμε συνειδητά (είμαστε παρών), το… κάρμα (έτσι όπως το βιώνουμε ή γνωρίζουμε), θα γίνει «παρελθόν»…

Θα τη δω την ταινία Πανούλι μου! Αιθηρόη μου αγαπημένη σ ευχαριστ΄ώ!

Έχουμε λοιπόν δύο πράγματα που επηρεάζουν την ζωή μας… τον χρόνο… και την σκέψη… (Ας θυμόμαστε όμως, πως ο χρόνος είναι μία... συνήθεια της σκέψης)…

Διότι η σκέψη είναι ένα εργαλείο...

Αλλά αντί να την χρησιμοποιούμε ως εργαλείο, της έχουμε δώσει όλη την δύναμη και την αφήνουμε να μας παραπλανά και να μας κρατάει μέσα στην δική της ψευδαίσθηση… με αποτέλεσμα να απουσιάζουμε από την Ζωή...

Δοκίμασα κάποια πράγματα στον εαυτό μου, σχετικά με τα λόγια σου αυτά. Προσπάθησα να σκέφτομαι συνειδητά, κι όχι να αφήνω τις σκέψεις μου να αποφασίζουν τι θα κάνω, πως θα νιώσω, πως θα περάσω την μέρα μου, πως θα καταναλωθώ.
Πολύ δύσκολο βέβαια, και δεν μπορούσα να με κρατήσω για πολύ ώρα σε μια τέτοια διαδικασία.

Για όσο διαρκούσε όμως, πρόσεξα πως ένιωθα πιο ενεργοποιημένος. Ένιωθα να λειτουργεί μια άλλη αντίληψη, που την έχω αλλά δεν την είχα προσέξει ποτέ. Και μια άλλη αίσθηση για τα πράγματα γύρω μου.

Το πιο παράξενο όμως, ήταν τι ένιωσα όταν σταμάτησα να το κάνω αυτό. Ήταν σαν να υπήρχε και κάποιος άλλος μέσα στο νου μου, ο οποίος έστελνε συνέχεια σκέψεις που φυσικά δεν τις επιδίωκα. Κι αυτό όλο ήταν μια πολύ παράξενη αίσθηση! Και έπιασα τον εαυτό μου να ρωτάει συνέχεια, ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ;

Μέσα από όλο αυτό που σας περιγράφω, υπήρχε όμως και μια συγκίνηση. Ήταν λες και είχα χαθεί κάπου και κάποιος μόλις με ανακάλυψε. Αυτό δεν το έχω αναλύσει ακόμα. Ήταν όμως πολύ δυνατή αίσθηση.

anarhos έγραψε:: Έβλεπα μια ταινία και σκέφτομαι πως δεν έχουμε κάνουμε καμία συζήτηση για τον χρόνο. Η ταινία λέγεται In Time.

"Το 2161, το χρήμα έχει εξαφανιστεί και την θέση του έχει πάρει ο χρόνος. Οι άνθρωποι γερνούν μέχρι τα εικοσιπέντε και ύστερα έχουν την ίδια φυσική παρουσία μέχρι να πεθάνουν. Τότε αρχίζει και λειτουργεί το ενσωματωμένο ρολόι στο χέρι τους, που αρχικά τους δίνει ένα χρόνο ζωής. Έτσι, είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν για να κερδίζουν έξτρα χρόνο, που όμως ξοδεύουν για να αγοράσουν τροφή, για να επιβιβαστούν στο λεωφορείο, για να πληρώσουν τα χρέη. Στο γκέτο, τα ρολόγια σταματούν διαρκώς, αφού οι κάτοικοί του συνήθως δεν έχουν περισσότερη από μια μέρα για να ξοδέψουν. Στις πλούσιες συνοικίες πάλι, οι άνθρωποι έχουν πάνω από χίλια χρόνια ο καθένας, διατηρώντας την δυνατότητα να ζήσουν για πάντα."

Με προβλημάτισε η ταινία. Γιατί έχουμε βάλει τον χρόνο να μας κυνηγάει και να ορίζει σε πολλά τις ζωές μας. Παράξενο που έχουμε κουβεντιάσει καθόλου για τον χρόνο. Τι σκοπό υπηρετεί τελικά; Υπάρχει και δεν υπάρχει. Πραγματικός και υποκειμενικός. Φανταστικός τελικά η πραγματικός;

Πότε δεν είναι αρκετός και πότε γίνεται ατέλειωτος. Αναρωτιέμαι το πως επιρεάζει πραγματικά την εξέλιξη και την πνευματική πορεία των ανθρώπων. Χρειάζομαι να το σκεφτώ αυτό. Και κάθε συμβολή δεκτή.

προτηνο μιας και μιλαμε για χρονο το βιβλιο αλαξτε το μελον σας μεσα απο τα ανηγματα του χρονιυ νομηζω εκδωσης εσοπτρον

» Χρόνος...
» Ο Χρόνος.
» Ο χρόνος των Μάγιας...
» Ο πολύτιμος χρόνος των ωρίμων
» Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ............