Αυτό το αφιερώνω σ ένα φιλαράκι που μου λεγε χτες ότι ο κόσμος γκρεμίζετε κι εμείς μαζί του και ξ΄ερω ότι μπαίνει εδώ και διοαβάζει κρυφά χο χο χο!!!!!
Όπως λες... γύρω μας ένα συνονθύλευμα...
Κατά ένα περίεργο τρόπο, αν μπορούσες να ακούσεις όλες τις σκέψεις, όλων των ανθρώπων, θα άκουγες αυτό ακριβώς που σκέφτεσαι κι εσύ...
Όπως λες... γύρω μας ένα συνονθύλευμα...
Εσύ αποφασίζεις αν θα γονατίσεις και θα φοβάσαι έναν κόσμο στον οποίο συμμετείχες κι εσύ, είτε πράττοντας είτε σιωπώντας...
Κι εσύ αποφασίζεις αν θα σταθείς όρθια και θα προσπαθήσεις να κάνεις την ζωή σου καλύτερη. Μπορεί μόνη σου να μην μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, αλλά μπορείς να αλλάξεις την σκέψη σου... την ζωή σου.
Η δική μου... η δική σου... η δική της... η δική του... οι δικές τους...
Έτσι αλλάζει ο κόσμος...
Μιλάς για μαύρο πρόβατο... άσπρο... πιστός... αμαρτωλός...
Δεν γνωρίζω ανθρώπους, «μαύρα» και «άσπρα» πρόβατα, ούτε πιστούς και αμαρτωλούς.
Χμ...
Η ζωή στο «πεζοδρόμιο» του κόσμου, μου έμαθε πως δεν μετράει το πόσο γρήγορα μπορείς να τρέξεις, σημασία έχει να μη σταματάς, να μην κουράζεσαι, να προσπαθείς και να προχωράς συνέχεια μπροστά.
Σε αυτή την προσπάθεια χρειάζεται να αλλάζει κάπου - κάπου ο οδηγός, τα πρόσωπα, οι ιδέες... ιδέες που μπορεί να σε φοβίζουν αλλά να είναι απαραίτητες για να μπορείς να αλλάξεις, να ανανεωθείς με καινούργιες προσδοκίες, γιατί το κάθε τι καινούργιο φέρνει φρέσκο αέρα, έχει γεμάτο ρεζερβουάρ.
Το σίγουρο είναι ότι κάθε καινούργια επιλογή απαιτεί μια απόρριψη και συνήθως η πιο δύσκολη στιγμή, έρχεται όταν πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στο σωστό ή το λάθος.
Το κακό βέβαια είναι πως αντιδρούμε όλο και λιγότερο...
Και δεν πρέπει να μένουμε ακίνητοι...
Αντιδρούμε κάποιες φορές σπασμωδικά... μα δεν είναι η λύση...
Δεν θέλει αντίδραση...
Θέλει δράση...
Θέλει θάρρος η ελευθερία σου...
ΑΝ δεν υπερασπιστείς την ελευθερία της σκέψης και της ψυχής σου, θα έρθει η στιγμή που θα σταματήσεις να εκφράζεσαι. Οι φυλακισμένες σκέψεις, ιδέες, γνώμες, είναι νεκρές, είναι απουσίες από τις εξελίξεις και από την ζωή. Εκείνο που βιώνουμε, είναι τον βιασμό του αυτονόητου και έχουμε φτάσει στο σημείο να μένουμε με απάθεια, εθελοντές της σιωπής.
Ως πότε;
Η πραγματική ομορφιά της ζωής είναι να μην επιθυμείς να αποδράσεις από τη ζωή, αλλά να εμποδίζεις τη ζωή να αποδράσει από εσένα και δεν είναι καθόλου έντιμο προς τον εαυτό μας, να αφήνουμε να τελειώνουν τα όνειρα χωρίς να προσπαθούμε για το καλύτερο... χωρίς να ζυγίζουμε και να μετράμε τι θέλουμε, τι αγαπάμε ανόθευτα και βαθιά και πως μπορούμε να το αποκτήσουμε.
Με θεωρήματα μόνο, χωρίς παρουσία και με αμπελοφιλοσοφίες, δεν λύνονται τα προβλήματα. Με τη παρουσία σου ενεργή, το αύριο δεν θα είναι χτισμένο στην άμμο, θα έχει εσένα γερό θεμέλιο...
Σε χαλεπούς καιρούς και ενάντια στο κυρίαρχο πνεύμα, που θεωρεί πως τα πάντα δεν αλλάζουν, υπάρχουν ακόμα (ευτυχώς) μερικοί Δον Κιχώτηδες που επιμένουν να κυνηγούν τους δικούς τους ανεμόμυλους κόντρα στο ρεύμα. Πιστεύουν σ' αυτό που κάνουν, ανεξάρτητα αν το κάνουν καλά ή όχι...
Άραγε όμως, αυτή η εποχή που δείχνει γεμάτη αδιέξοδα, χωράει ρομαντικούς και ονειροπόλους, όταν η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει πια τη διάθεση να «πολεμήσει», αλλά αποδέχεται αδιαμαρτύρητα ό,τι συμβαίνει;
Ξέρετε κάτι;
Την ιστορία δεν την έγραψαν οι πολλοί, αλλά οι λίγοι τρελοί, μοναχικοί τυχοδιώκτες.
Σίγουρα η μοναδικότητα της προσωπικότητας του ατόμου μπορεί να είναι ξεχωριστή και μοναδική, αν όμως δεν ενωθεί μέσα σε μια συλλογική προσπάθεια, παραμένει μια σταγόνα και μια σταγόνα μπορεί να μην είναι τίποτα, πολλές σταγόνες αντίθετα γίνονται θάλασσες, ωκεανοί που πλημμυρίζουν με ελπίδα, αισιοδοξία, αλλαγές, κάθε προσπάθεια.
Χμ...
Όχι... δεν γνωρίζω πρόβατα μαύρα και άσπρα, αμαρτωλούς και πιστούς...
Γνωρίζω ανθρώπους που μπορούν... και ανθρώπους που έχουν ανάγκη...
Γιωργάκιιιιιιιιιι!!!!!!!!!! Για σέναααααα! Μάκια!