Αλληλεπίδραση με το πνεύμα της Γαίας...

Επισκέπτης

Ψυχή Αιώνια, Εσύ Άστρο λαμπρό και δοξασμένο,
που σου έδωσαν και κράτησες πάνω σου και μέσα σου
ιστορία και μυστικά του Σύμπαντος,
Εσύ που ξέρεις όλων μας τις αλήθειες,
Εσύ που δίνεις σ όλους μας απλόχερα τις δυνατότητες σου
και τα μυστικά σου,
Εσύ τροφός για κάθε κύτταρό σου,
Θεϊκή Υπερουράνια Θεά και θησαυρός για τα παιδιά σου,

που οι θεϊκές πτυχές σου είναι καύσιμο της απόλυτης αγάπης σου
στο Μέγα Έργο Σου...
Περήφανο και Γενναίο Πνεύμα... , μην αφήσεις να σβηστεί αυτή η πνοή του ανθρώπου...
Δεν τον άφησαν...
Δεν του έδειξαν την πάσα αλήθεια...
Τον έβαλαν ασπίδα εμπρός τους για να μην χαθούν...
Τον λυπήθηκαν και τον άφησαν να δουν ώσπου μπορεί...
Τον πολέμησαν γιατί φοβήθηκαν...
Σ΄ ήθελαν δική τους...
Σ΄ ήθελαν για να μπορούν να συνεχίσουν αυτό που ξεκίνησαν
εκατομμύρια χρόνια πίσω...
Και τώρα όλα κρίνονται στην τελευταία στιγμή,

Όλα για όλα...
και η ιστορία τόσο σπουδαίων πολεμιστών που στάθηκαν δίπλα σου, σε τούτο το έργο,
ο πόνος, η αγωνία, η λαχτάρα να νικήσει η αρχή της Ισορροπίας και της Δικαιοσύνης
που ποτέ δεν καταγράφτηκαν πάνω Σου όπως θα έπρεπε,

που χύθηκε και χάθηκε τόσο αίμα, για τόσους αιώνες,
κινδυνεύουν να χαθούν...

Τρέξε...
Τρέξε πιο γοργά,
άλλαξε πιο αέρινα,
γίνε πιο αιθέρια,
πάρε πρωτοβουλία υπέρ όσων σ υπερασπίστικαν,
Το αξίζουν...

Κάνε τους δώρο για μια φορά ακόμη, απ το Πνεύμα σου, το νοιάξιμο σου,

την χρηστή σύνδεσή σου, με όλους, να μπορούν να δουν...
Να αλλάξουν,
Να δοθεί παράταση...
Να γίνουν όλα όσα πρέπει...
να παρθεί πίσω η απόφαση τους, να ολοκληρωθεί η πολλά υποσχόμενη Ανθρωπότητα...

Επισκέπτης

Η ΓΕΝΝΕΣΙΣ

Στην αρχη το φως και η ωρα η πρωτη που τα χειλη ακομη στον πηλο δοκιμαζουν τα πραγματα του κοσμου Αιμα πρασινο και βολβοι στη γη χρυσοι Πανωραια στον υπνο της απλωσε και η θαλασσα γαζες αιθερος τις αλευκαντες κατω απο τις χαρουπιες και τους μεγαλους ορθιους φοινηκες Εκει μονος αντικρισα τον κοσμο κλαιγοντας γοερα Η ψυχη μου ζητουσε Σηματωρο και Κηρυκα Ειδα τοτε θυμαμαι τις τρεις Μαυρες Γυναικες. vα σηκωνουν τα χερια κατα την Ανατολη Χρυσωμενη τη ραχη τους και το νεφος που αφηναν λιγο-λιγο σβηνοντας δεξια Και φυτα σχηματων αλλων Ηταν ο ηλιος με τον αξονα του μεσα μου πολυαχτιδος ολος που καλουσε Και αυτος αληθεια που ημουνα Ο πολλους αιωνες πριν Ο ακομη χλωρος μες τη φωτια Ο ακοπος απ' τον ουρανο Ενιωσα ηρθε κι εσκυψε πανω απο το λικνο μου ιδια η μνημη γιναμενη παρον τη φωνη πηρε των δεντρων, των κυματων: "Εντολη σου, ειπε, αυτος ο κοσμος και γραμμενος μες τα σπλαχνα σου ειναι Διαβασε και προσπαθησε και πολεμησε" ειπε "Ο καθεις και τα οπλα του" ειπε Και τα χερια του απλωσε οπως κανει νεος δοκιμος Θεος για να πλασει μαζι αλγηδονα και ευφροσυνη.

» Το Πνεύμα...
» ΠΝΕΥΜΑ
» Το εγώ, η ψυχή και το πνεύμα...
» Ινδιάνικο πνεύμα
» Επιστροφή στο Ελληνικό πνεύμα...