Μυθικά πλάσματα

Ο συνδυασμός διαφορετικών χαρακτηριστικών προβάλλει άλλες πιθανότητες δημιουργίας και δυνατότητες, επίσης ελευθερία από τις συμβατικές αρχές του φαινομενικού κόσμου. Τα σύνθετα τέρατα είναι, επίσης, συμβολικά του αρχέγονου χάους ή των τρομερών και φοβερών δυνάμεων της φύσης. Μερικές φορές δύο μυθικά ζώα ή φτερωτά τέρατα απεικονίζονται σε κάθε πλευρά του Δέντρου της Ζωής και συχνά σε πύλες σαν φρουροί ή σαν φύλακες θησαυρών, υπόγειου πλούτου ή εσωτερικής γνώσης. Τα τρομακτικά τέρατα αντιπροσωπεύουν τις μοχθηρές ή χαοτικές δυνάμεις στον κόσμο ή στην ίδια τη φύση του ανθρώπου, ή μπορεί να είναι σύμβολα λοιμού ή καταστροφικών δυνάμεων. Συνήθως πολεμούνται από ένα Θεό ή ήρωα όπως ο Θησέας και ο Μινώταυρος, ή ιππότες που σφάζουν Δράκοντες. Αυτά αντιπροσωπεύουν το θρίαμβο της τάξης πάνω στο χάος και του καλού πάνω στο κακό ή του φωτός πάνω στο σκοτάδι. Τα ανοιχτά σαγόνια ενός τέρατος συμβολίζουν τις πύλες της κόλασης ή την είσοδο στον κάτω κόσμο.


Αιγόκερως

Μισός τράγος, μισός ψάρι. Eίναi ζώο θεμελιώδες- γήινο. Το γεγονός ότι είναι μισός κατσίκα και μισός ψάρι φανερώνει τη δυαδική φύση, δηλαδή την ξηρά και τη θάλασσα, το ύψος και το βάθος. Συμβολίζει το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, την ανοδική δύναμη του ‘Ηλιου Είναι, επίσης, μια μορφή του βαβυλωνιακού Εα-Ωάννη, « Κύριο της Αβύσσου».



Αρπυίες

Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, οι Αρπυίες ήταν θεότητες φτερωτές, με μακριά λιτά μαλλιά, πιο γρήγορες κι από τα πουλιά και από τους ανέμους. Στην Αινειάδα «3ο βιβλίο» είναι όρνεα με γυναικείο πρόσωπο, κοφτερά γαμψά νύχια και βρωμερά σκέλη, ανίσχυρα από μια πείνα, που δεν μπορεί τίποτα να την χορτάσει. ‘Ηταν τέσσερις και ονομάζονταν: Αελλώ, Ωκυπέτη, Κελενώ, και Νικοθόη. Λεηλατούν τα τραπέζια που έχουν στρωθεί για τις γιορτές κατεβαίνοντας από τα βουνά. Είναι άτρωτες και αποπνέουν μια μολυσματική μυρωδιά. Καταβροχθίζουν τα πάντα στριγκλίζοντας και λερώνουν παντού με περιττώματα. Ο Σέρβιος γράφει ότι όπως η Εκάτη είναι Περσεφόνη στον Άδη, Άρτεμη στη γη και Σελήνη στον Ουρανό και ονομάζεται 3πλή θεά ,έτσι και οι Αρπυίες είναι Μέγαιρες στον Άδη, Αρπυίες στη γη και Δαίμονες στον Ουρανό. Οι Αρπυίες, ύστερα από διαταγή των Θεών βασάνιζαν ένα βασιλιά της Θράκης, επειδή φανέρωνε το μέλλον στους ανθρώπους ή επειδή εξαγόρασε με τα μάτια του την μακροζωία του. Κάτι τέτοιο ήταν προσβλητικό για τον ήλιο, από τον οποίο και τιμωρήθηκε, με τύφλωση. Καθώς ετοίμαζε συμπόσιο για όλους τους αυλικούς του οι Αρπυίες έρχονταν, λέρωναν και καταβρόχθιζαν τα φαγητά. Εντέλει τις Αρπυίες τις έδιωξαν οι Αργοναύτες. Η λέξη Αρπυία προέρχεται από το αρχαίο ρήμα αρπάζειν. Στην αρχή ήταν θεές του ανέμου, που κράδαιναν όπλα χρυσά, «την αστραπή», και άρμεγαν τα σύννεφα.



Βασιλίσκος

Το όνομά του προέρχεται από τα ελληνικά και σημαίνει « μικρός βασιλιάς». Σύμφωνα με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο , ήταν ένα φίδι μ’ ένα άσπρο σημάδι σαν αστέρι στο κεφάλι, που το περιέφερε σαν να ήταν μικρή κορόνα ή διάδημα. Κατά το Μεσαίωνα γίνεται πετεινός τετράποδος με στέμμα, με κίτρινο πτέρωμα, με μεγάλα αγκαθωτά φτερά και ουρά φιδιού, που κατέληγε είτε σε αγκίστρι είτε σε άλλο κεφάλι κόκορα. Αυτό που διατηρείται σταθερό από τα γνωρίσματα του Βασιλίσκου είναι το θανατηφόρο αποτέλεσμα της ματιάς του και του δηλητηρίου του. Με το πέρασμα των αιώνων, ο Βασιλίσκος γινόταν όλο και πιο φοβερός και τρομερός, ώσπου στο τέλος ξεχάστηκε.



Γκαρουντά

Είναι μισός όρνιο και μισός άνθρωπος. Τα φτερά, το ράμφος και τα νύχια του προέρχονται από το όρνιο, το σώμα και τα πόδια του είναι ανθρώπινα. Το πρόσωπο του είναι λευκό ενώ τα φτερά του έχουν ένα φωτεινό πορφυρό χρώμα και το σώμα του είναι χρυσαφί. ‘Οταν γεννιέται από το αυγό είναι αναπτυγμένο και φωλιάζει στο Δέντρο της Ζωής, όπου εκπληρώνει όλες τις επιθυμίες. Ο Γκαρούντα αναλύει πλατιά την αρχή του Σύμπαντος, την ηλιακή προέλευση του Βισνού – ο δεύτερος θεός του ινδουιστικού πανθέου, ο Δημιουργός και καταστροφέας των πάντων- τις τελετουργίες της λατρείας του, τις γενεαλογίες των βασιλιάδων, που κατάγονται από τον ήλιο και τη σελήνη, την ιστορία του Ραμαγιάνα.



Μινώταυρος

Είναι μισός ταύρος και μισός άνθρωπος. Γεννήθηκε από το φοβερό πάθος της Πασιφάης, βασίλισσας της Κρήτης, για έναν άσπρο ταύρο, τον οποίο ο Ποσειδώνας έβγαλε από τη θάλασσα. Ο Δαίδαλος έχτισε το λαβύρινθο μέσα στον οποίο επρόκειτο να μείνει περιορισμένος. Ο Μινώταυρος έτρωγε ανθρώπους και γι’ αυτό ο βασιλιάς της Κρήτης, Μίνωας, επέβαλε στην Αθήνα, έναν ετήσιο φόρο επτά νέων και επτά παρθένων. Ο Θησέας αποφάσισε ν’ απαλλάξει τη χώρα του από το βάρος αυτό. Η κόρη του βασιλιά, Αριάδνη, του έδωσε ένα νήμα ώστε να μπορέσει να βρει το δρόμο για την επιστροφή από το λαβύρινθο. Ο Θησέας σκότωσε το Μινώταυρο και κατάφερε να δραπετεύσει απ’ το δαιδαλώδες κτίριο. Η λατρεία του ταύρου ήταν τυπική στις προελληνικές θρησκείες, οι οποίες διατηρούσαν ιερές ταυρομαχίες (ταυροκαθάψια). Ο ταύρος υποδήλωνε τα άγρια πάθη της φύσης από τη μια και τον ηλιακό ταύρο από την άλλη. ‘Ηταν το μίασμα που σφαγιάσθηκε από τον ‘Ηλιο-Θησέα. Ο λαβύρινθος είναι σαν το βασανιστικό δρόμο της ζωής και το νήμα είναι το θείο Εγώ μέσα στον άνθρωπο.



Σαλαμάνδρα

Συνήθως απεικονίζεται σαν μια μικρή σαύρα ή δράκοντα, χωρίς φτερά. ‘Αλλες φορές, πάλι, σαν ένα είδος σκύλου, που ξεπηδάει από τις φλόγες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το στοιχείο της φωτιάς. Θα πεθάνει, αμέσως, αν βγει στον αέρα και πετάξει, έστω και για μικρή απόσταση. Είναι, λοιπόν, το ζώο του πυρός. Πιστεύεται ότι η Σαλαμάνδρα δεν έχει φύλο, πράγμα που την ταυτίζει με την αγνότητα. Στο χριστιανικό συμβολισμό αντιπροσωπεύει τη διαρκή πίστη και το δίκαιο άνθρωπο που δεν μπορεί να καταστραφεί από τις φλόγες του πειρασμού. Στον Εραλδισμό απεικονίζει τη γενναιότητα και το θάρρος που δεν σβήνουν από τα πυρά της οδύνης.



Κένταυρος

Αναπαριστάνει ένα γυμνό άντρα, που από τη μέση και κάτω έχει σώμα αλόγου. Oι Κένταυροι ήταν απόγονοι του Ιξίωνα, ενός βασιλιά της Θεσσαλίας, κι ενός σύννεφου, που ο Δίας του έδωσε τη μορφή της Ήρας. Σε μια άλλη παραλλαγή υποστηρίζεται ότι ήταν γόνοι του γιου του Απόλλωνα, Κενταύρου και της Στίλβιας. Μια τρίτη αναφέρει ότι ήταν ο καρπός της ένωσης του Κενταύρου με τις φοράδες της Μαγνησίας. Ο πιο γνωστός από τους μύθους με Κένταυρους είναι αυτός που λεει ότι πολέμησαν με τους Λάπηθες, μετά από καβγά, σε μια γαμήλια τελετή. Στη μέση μιας συνεστίασης ένας Κένταυρος, σκνίπα στο μεθύσι, πρόσβαλε τη νύφη, και αναποδογυρίζοντας τα τραπέζια, έκανε την αρχή της περιβόητης Κενταυρομαχίας. Στον Παρθενώνα υπάρχουν σκαλισμένες σκηνές από τη μάχη αυτή. Οι Κένταυροι, αφού νικήθηκαν από τους Λάπηθες, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Θεσσαλία. Οι Κένταυροι κόντεψαν ν’ αφανιστούν για άλλη μια φορά από τον Ηρακλή. ‘Ηταν τα σύμβολα της κατώτερης φύσης του ανθρώπου, της ζωώδους, που συνδυαζόταν με την ανώτερη φύση του. ‘Ηταν, δηλαδή, η διαμάχη μεταξύ των αντιθέτων. Ο πιο σοφός από τους Κένταυρους, ο Χείρωνας, ήταν δάσκαλος του Αχιλλέα και του Ασκληπιού. Τους έμαθε την τέχνη της μουσική, του κυνηγιού και του πολέμου, αλλά και την Ιατρική και την χειρουργική. Προσωποποιούσε την σοφία. Οι Κένταυροι μερικές φορές συνοδεύουν τον Διόνυσο / Βάκχο. Στην ηλικία των τριών χρόνων ο Κένταυρος θα ’πρεπε να ήταν ένα άλογο στην ακμή του και συνάμα ένα παιδί που κλαψουρίζει. Το άλογο θα πέθαινε, βέβαια, 50 χρόνια πριν από τον άνθρωπο.



Σφίγγα

Η Σφίγγα στην Αίγυπτο είναι ένα λιοντάρι με ανθρώπινο κεφάλι, που αναπαύεται ξαπλωμένο. Ήταν φύλακας σε ναούς και σε τάφους και λέγεται ότι συμβόλιζε τη βασιλική εξουσία. Άλλες Σφίγγες, σε αίθουσες του Καρνάκ, έχουν κεφάλι κριού, που είναι το ιερό ζώο του Άμμωνα. Στην Ασσυρία είναι ένας φτερωτός ταύρος με ανθρώπινο κεφάλι, με γενειάδα και στέμμα. Άλλοι την παρουσιάζουν με σώμα σκύλου και ουρά φιδιού. Η ελληνική Σφίγγα έχει κεφάλι και στήθη γυναίκας, φτερά πουλιού, σώμα και πόδια λιονταριού. Λένε ότι ρήμαξε την περιοχή της Θήβας, βάζοντας αινίγματα (γιατί είχε ανθρώπινη φωνή) και τρώγοντας όποιον δεν μπορούσε να βρει την λύση τους. Ο Οιδίποδας, ο γιος της Ιοκάστης και του Λάιου ρωτήθηκε από τη Σφίγγα: «Ποιο ζώο περπατά το πρωί με τέσσερα πόδια, με δύο το μεσημέρι και με τρία το βράδυ;». Ο Οιδίποδας απάντησε ότι είναι ο άνθρωπος που όταν είναι μωρό μπουσουλάει με τα τέσσερα, όταν μεγαλώσει περπατά με τα δύο του πόδια και όταν γεράσει στηρίζεται σε μπαστούνι. Το αίνιγμα λύθηκε και η Σφίγγα ρίχτηκε σε έναν γκρεμό. Η Σφίγγα συμβολίζει το μυστηριώδες, το αινιγματικό, τη δύναμη, τη σοφία, το βασιλικό μεγαλείο και την επιφυλακή. Με κεφάλι ανθρώπου άνδρα ή γυναίκας, σώμα ταύρου, πόδια λιονταριού και φτερά αετού αντιπροσωπεύει τα τέσσερα στοιχεία και την ένωση της υλικής και πνευματικής δύναμης. Η Σφίγγα – άνδρας εκφράζει την ένωση του νου με τη φυσική δύναμη. Η Σφίγγα με μορφή κριού δείχνει τη σιωπή. Η Σφίγγα–γεράκι είναι ηλιακό σύμβολο. Η Σφίγγα με σώμα λιονταριού, χωρίς φτερά συμβολίζει την ισχύ. Η θιβετανική Σφίγγα είναι επικήδεια, προστάτευε τον τάφο. Η ανθρωποκέφαλη Σφίγγα υποδηλώνει, επίσης, το ανθρώπινο πνεύμα που υπερνικά τα ζωικά ένστικτα.



Κέρβερος

Είναι ένας σκύλος–φύλακας στο Βασίλειο των Νεκρών, τον Άδη. Έχει πενήντα κεφάλια. Αργότερα παρουσιαζόταν μόνο με τρία. Σύμφωνα με τα πιο αρχαία κείμενα, ο Κέρβερος χαιρετάει με την ουρά του, η οποία είναι φιδιού, αυτούς που μπαίνουν στον Άδη και, αντιθέτως, κάνει κομμάτια όσους προσπαθούν να ξεφύγουν. Στο καλάθι του νεκρού έβαζαν και μια πίττα από μέλι για να τον ηρεμήσουν, θα λέγαμε. Καταβροχθίζει ανεξέλεγκτα ότι κι αν βρει μπροστά του. Αυτός ο τεράστιος τρικέφαλος σκύλος αναπαριστά την Τριάδα του Κάτω Κόσμου. Μένει πάντα ξάγρυπνος και φυλάει το κατώφλι του Κάτω Κόσμου. Συμβολίζει το παρελθόν το παρόν και το μέλλον. Στον τελευταίο άθλο του Ηρακλή, που ανέβασε τον Κέρβερο στο φως της μέρα, αποκαλύπτεται ότι οι ηρωικές πράξεις νικάνε πάντα τον χρόνο, διότι παραμένουν ζωντανές στις μνήμες των ανθρώπων όσος καιρός κι αν περάσει.



Γρύπας

Είναι ένα φτερωτό θηρίο με κεφάλι και νύχια αετού και σώμα λιονταριού. Ο αρσενικός Γρύπας δεν έχει φτερά σε αντίθεση με το θηλυκό. Στην Εραλδική τέχνη εμφανίζεται δίχως φτερά. Συμβολίζει τον ήλιο, τον ουρανό, το φως της αυγής που γίνεται χρυσαφένιο, Επίσης, συμβολίζει τις δυνάμεις του αετού και του λιονταριού. ‘Όταν εμφανίζεται ως φύλακας θησαυρών σχετίζεται με την επαγρύπνηση και εκδίκηση. Στην Ανατολή ο Γρύπας συμβολίζει την σοφία και την φώτιση. Στην Ελλάδα ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα σαν ηλιακό σύμβολο, στην Αθηνά σαν σοφία και στην Νέμεση σαν εκδίκηση.



Ιππόγρυπας

Είναι μισός άλογο και μισός Γρύπας. Τα φτερά του, τα μπροστινά του πόδια το κεφάλι και το ράμφος του ήταν σαν ενός Γρύπα. Ενώ σ’ όλα τ’ άλλα έμοιαζε με άλογο. ‘Οπως τα φτερωτά άλογα του Απόλλωνα, έτσι και ο Ιππόγρυπας είναι ηλιακό σύμβολο.



Φοίνικας

Είναι ένα μυθικό πουλί που πεθαίνει με αυτοθυσία. Παραμένει νεκρό επί τρεις ημέρες (το σκοτάδι της Σελήνης) και αναδύεται ξανά, μέσα από τις στάχτες του, την τρίτη μέρα. Είναι διάδοχος του εαυτού του και ένας μάρτυρας των αιώνων. Σε μια αναλογία ανάμεσα στον κόσμο και στο Φοίνικα, σύμφωνα με τους Σκότους, το Σύμπαν πεθαίνει μέσα στη φωτιά και ξαναγεννιέται και ο κύκλος αυτός ούτε είχε ούτε έχει αρχή και τέλος. Σε όλους τους ‘’Κήπους του Παραδείσου’’ συσχετίζεται με το ρόδο. Είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο ανάστασης και αθανασίας, θανάτου και αναγέννησης μέσο από τη φωτιά. Ο Φοίνικας αποτελεί ηλιακό σύμβολο και υποδηλώνει τη θεία βασιλεία, την ευγένεια και τη μοναδικότητα. Επίσης, σχετίζεται με την τρυφερότητα, επειδή δεν καταστρέφει τίποτα αλλά ούτε τρέφεται από τίποτα ζωντανό όσο ζει, παρά μόνο από τη δροσιά.



Πήγασος

Είναι ένα φτερωτό άλογο. Αναφέρεται ως γιος του Ποσειδώνα και της Μέδουσας, από το αίμα της οποίας ξεπήδησε μαζί με τον Χρυσάορα, όταν αποκεφαλίστηκε από τον Περσέα. Μία άλλη εκδοχή τον παρουσιάζει ως γιο της Γης, που γονιμοποιήθηκε από το αίμα της Γοργούς. ‘Aλλη παράδοση αναφέρει ότι ξεπήδησε από την γη της Ακρόπολης των Αθηνών κατά τη διαμάχη του Ποσειδώνα και της Αθηνάς για το ποιος θα κυβερνούσε την Αθήνα. Ο Πήγασος βοήθησε τον Περσέα να ξεφύγει από τις αδελφές της Μέδουσας και στη συνέχεια ελευθέρωσε την Ανδρομέδα. Μετά ο Ποσειδώνας τον δώρισε στον Βελλεροφόντη, τον οποίο βοήθησε να σκοτώσει τη Χίμαιρα και να νικήσει τους Σολύμους και τις Αμαζόνες. Κατά το θάνατο του Βελλεροφόντη πήγε στον ‘Ολυμπο και τάχθηκε στην υπηρεσία του Δία. Μετέφερε στην πλάτη του τους κεραυνούς του Πατέρα των Θεών, από το εργαστήριο του Ηφαίστου. Το όνομά του σχετίζεται με την ‘’πηγή’’, επειδή μ’ ένα χτύπημα της οπλής του κατάφερε ν’ αναβλύσει νερό στον Ελικώνα, το οποίο ενέπνεε όσους το έπιναν. Αποτελεί συνδυασμό της κατώτερης και της ανώτερης φύσης, που όμως παλεύει να φτάσει στην ανώτερη. Είναι ένα ηλιακό σύμβολο.



Μονόκερoς

Ζώο με ένα κέρατο και με σώμα αλόγου ή ελαφιού. Ο Μονόκερως μπορούσε να σκοτώσει μέχρι και ελέφαντα, με ένα μόνο χτύπημα με το δυνατό του κέρατο. Το λιοντάρι είναι ένα από τους χειρότερους εχθρούς του. Μπορούσε να πιαστεί μόνο από μία παρθένα. Αντιπροσωπεύει τη σεληνιακή-θηλυκή αρχή. Συμβολίζει την αγαμία, την αγνότητα, την παρθενία, την τέλεια αγαθότητα, την αρετή και τη δύναμη του νου και του σώματος. Το γεγονός ότι έχει ένα κέρατο συμβολίζει την ένωση των αντιθέτων και την αδιαίρετη δύναμη. Οι Μονόκεροι μερικές φορές απεικονίζονται δίπλα στο Δέντρο της Ζωής σαν φύλακες. Ο Μονόκερως είναι ένας «ελεγκτής του νερού» και το κέρατο του μπορεί να εντοπίσει το δηλητήριο στο νερό και να το εξουδετερώσει.



Δράκος

Στην Ανατολή τον έχουν φανταστεί, με κεφάλι που μοιάζει κάπως με αλόγου, με ουρά φιδιού, με φτερά στα πλευρά του και με τέσσερις οπλές, που η καθεμιά της έχει από τέσσερα γαμψά νύχια. Τα κέρατά του δε διαφέρουν απ’ τα κέρατά του αρσενικού ελαφιού, το κεφάλι του από αυτό της καμήλας, τα μάτια του απ’ τα μάτια ενός διαβόλου, ο λαιμός του απ’ εκείνον του φιδιού, η κοιλιά του απ’ το κάτω μέρος του στρειδιού, τα λέπια του απ’ τα λέπια του ψαριού, τα νύχια του απ’ εκείνα του αετού, οι πατημασιές του από τα χνάρια της τίγρης και τα αυτιά του απ’ τα’ αυτιά του βοδιού. Υπάρχουν, όμως, Δράκοντες που ακούν με τα κέρατα, επειδή δεν έχουν αυτιά.

Συνήθως, ένα μαργαριτάρι κρέμεται από το λαιμό τους, πράγμα που μας παραπέμπει στον κυρίαρχο ‘Ηλιο. Εκεί κρύβεται όλη του η δύναμη κι αν τυχόν το χάσει ή του το κλέψουν τότε απ’ ευθείας αποδυναμώνεται. Τα οστά τους, τα δόντια και τα σάλια τους έχουν θεραπευτικές ιδιότητες. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει ορατός ή αόρατος. Την ‘Ανοιξη ανεβαίνει στους ουρανούς, το Φθινόπωρο καταδύεται στα βάθη της θάλασσας. Μερικοί Δράκοντες δεν έχουν φτερά, αλλά παρ’ όλ’ αυτά πετάνε με τη δύναμη της δικιάς τους ορμής. Ο ουράνιος Δράκοντας μεταφέρει στην πλάτη του τα παλάτια των θεών, διαφορετικά θα κατέστρεφε τις ανθρώπινες πολιτείες καθώς θα έπεφτε στη Γη. Από την άλλη ο θεϊκός Δράκοντας για το καλό της ανθρωπότητας προκαλεί τις βροχές και τους ανέμους.

Ο Δράκοντας της ξηράς καθορίζει τη ροή των ρυακιών και των ποταμιών.

Ο υπόγειος Δράκοντας είναι φρουρός απαγορευμένων στους ανθρώπους θαλασσών. Κάπου στο Σύμπαν υπάρχει ένα ιερό κωδικοποιημένο μονόγραμμα, που αποκαλύπτει τον ακριβή αριθμό τους σύμφωνα με τους βουδιστές. Ο Δράκοντας συνδέεται άμεσα με τη γεωμαντεία καθώς βρίσκεται στα βουνά. Πολλές φορές τον βρίσκουμε να μένει κοντά σε τάφους, είναι ο Ποσειδώνας των θαλασσών όμως εμφανίζεται και στη στεριά.

Οι Δράκοντες-βασιλιάδες των θαλασσών κατοικούν σε υπέρλαμπρα παλάτια, κάτω από το νερό, και τρέφονται με οπάλια και μαργαριτάρια. Είναι πέντε: ο αρχηγός στη μέση και οι άλλοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Καθένας απ’ αυτούς απλώνεται σε τρία ή τέσσερα μίλια μήκος και γκρεμίζουν ή μετακινούν τα βουνά όποτε αλλάζουν θέση. Είναι θωρακισμένοι με μια πανοπλία από κίτρινα λέπια και στις μουσούδες τους έχουν μουστάκια. Τα πόδια τους κι η ουρά τους είναι δασύτριχα, το κούτελό τους προεξέχει πάνω από τα φλεγόμενα μάτια τους, τα αυτιά τους είναι μικρά και παχιά, τα στόματα τους χάσκουν ορθάνοιχτα, οι γλώσσες τους είναι μακριές και τα δόντια τους σουβλερά. Με την ανάσα τους βράζουν και ψήνονται ένα ολόκληρο κοπάδι ψαριών. Προκαλούν ρουφήχτρες και τυφώνες όποτε βγουν στην επιφάνεια της θάλασσας.

‘Όταν πετούν στον αέρα σηκώνουν καταιγίδες, οι οποίες είναι τόσο δυνατές που μπορούν να καταστρέψουν ολόκληρες πόλεις και να πλημμυρίσουν την ύπαιθρο. Οποιαδήποτε απόσταση και να υπάρχει ανάμεσα στους Δράκοντες-βασιλιάδες, οι οποίοι είναι αθάνατοι, αυτοί καταφέρνουν να επικοινωνήσουν και μάλιστα δίχως λέξεις. Στη διάρκεια του τρίτου μήνα του χρόνου κάνουν τη χρονιάτικη αναφορά τους στους Ουρανούς.

Ο Δράκος είναι ένα περίπλοκο και παγκόσμιο σύμβολο. Συνδυάζει το φίδι και το πουλί, σαν ύλη και σαν πνεύμα. Αρχικά ήταν ολότελα ευεργετικός, σαν εκδήλωση των ζωοδότρων υδάτων (το φίδι) και σαν πνοή της ζωής (πουλί) και ταυτιζόταν με τους ουράνιους θεούς και τους γήινους αντιπροσώπους τους: αυτοκράτορες και βασιλιάδες. Γενικά, ο Δράκοντας στην Ανατολή είναι μια ευεργετική, ουράνια δύναμη, ενώ στη Δύση αντιπροσωπεύει το χθόνιο, το καταστροφικός και το κακό. Μπορεί να είναι αρσενικός-ηλιακός ή θηλυκός-σεληνιακός, καλός ή κακός. Σαν θηρία είναι αυτόχθονα, και ενάντια τους πρέπει να πολεμήσουν οι ήρωες, οι κατακτητές και οι δημιουργοί για κυριαρχία ή κατάκτηση της χώρας. Είναι, επίσης, φύλακες των θησαυρών και των πυλών της εσωτερικής γνώσης. Ο αγώνας με το Δράκοντα συμβολίζει τις δυσκολίες που υπάρχουν για να νικήσει κανείς τους θησαυρούς της εσωτερικής γνώσης. Το σκότωμα του είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, είναι ο άνθρωπος που υπερνικά τη δική του σκοτεινή προσωπικότητα και καταφέρνει να φωτίσει ότι πιο θεϊκό έχει. Η διάσωση της παρθένου από το δράκοντα είναι η απελευθέρωση των αγνών δυνάμεων από τις σκοτεινές δυνάμεις, είναι η επικράτηση της αυτοκυριαρχίας,

‘Οσο αγνοούμε τη σημασία του δράκοντα, το ίδιο αγνοούμε και τη σημασία του σύμπαντος, αν και υπάρχει κάτι στην εικόνα του δράκοντα, που γοητεύει την ανθρώπινη φαντασία, γι’ αυτό και τον συναντάμε σε τελείως διαφορετικούς τόπους και χρόνους , σύμφωνα με τον Μπόρχες. ‘Ισως, εντέλει όλα αυτά τα φανταστικά όντα να μην είναι απλώς δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας. ‘Ισως να είναι ένας τρόπος με τον οποίο θέλησαν οι άνθρωποι να εναρμονίσουν την ύλη και όλα όσα αυτή εμπεριέχει με το μεταφυσικό, το πνευματικό.





Πηγή : http://www.nea-acropoli-rethimno.gr/