Αγκαλιάστε Δέντρα και την Ζωή!!!

Αγκαλιάστε Δέντρα και την Ζωή!!!


Στη Γένεση αναφέρεται....
« Έγινε νύχτα και έγινε πρωί , πρώτη ημέρα.... έγινε ν...ύχτα και έγινε πρωί, δεύτερη ημέρα...»
Το φως και το σκοτάδι είναι δυο θείες αρχές. Στο σκοτάδι δεν υπάρχει τίποτα το κακό, τίποτα περισσότερο κακό από ότι στο φως.
Μόνο στο μυαλό των ανθρώπων υπάρχει το κακό γιατί δεν τα καταλαβαίνουν όλα.
Το σκοτάδι εργάζεται, το ίδιο και το φως. Το φως βγαίνει από το σκοτάδι, το σκοτάδι είναι που παράγει φως.
Ο Δημιουργός άρχισε πρώτα από τη νύχτα γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ημέρα αν πρώτα δεν υπάρξει νύχτα. Η νύχτα προετοιμάζει την ημέρα, η μέρα δεν προετοιμάζει τίποτα, η μέρα δαπανά, ξοδεύει αυτά που προετοιμάστηκαν και μαζεύτηκαν στη διάρκεια της νύχτας.
Η νύχτα προετοιμάζει την ημέρα και το σκοτάδι προετοιμάζει το φως.
Η νύχτα προηγείται της ημέρας και οι πιο βασικές δημιουργίες προετοιμάζονται μέσα στο σκοτάδι. Το σκοτάδι αντιπροσωπεύει την ανοργάνωτη ύλη, το χάος, αντιπροσωπεύει την εργασία μέσα στο υποσυνείδητο, πριν εμφανιστεί κάτι μέσα στη συνείδηση με την μορφή φωτός.
Το σκοτάδι είναι πριν από το φως και όταν οι αλχημιστές μιλούν για «το φως που βγαίνει από τα σκοτάδια» υπονοούν το αποτέλεσμα μιας μεγάλης προκαταρτικής εργασίας που έγινε μέσα στο σκοτάδι.
Το φως δεν γέννησε ποτέ σκοτάδι, το φως διώχνει το σκοτάδι, όμως το σκοτάδι γεννάει φως. Πώς; Με την κίνηση. Αν δεν υπάρξει κίνηση δεν εμφανίζεται το φως. Παράγουμε κίνηση για να εμφανιστεί πρώτα από όλα η θερμότητα κι αυτή ακριβώς η θερμότητα είναι που μετατρέπεται στη συνέχεια σε φως.
Στον άνθρωπο η θέληση είναι αυτή που παράγει κίνηση. Η κίνηση παράγει θερμότητα, δηλαδή αγάπη.
Μετά την κίνηση η αγάπη δυναμώνει και έτσι είναι υποχρεωμένη να αναβλύσει με τη μορφή φωτός, νοημοσύνης, σοφίας.
Μέσα στο σκοτάδι υπάρχει μια θέληση, μια δραστηριότητα που δεν βλέπουμε, η θέληση αυτή είναι σκοτεινή, είναι σκοτάδι. Παράγει όμως θερμότητα που δεν την βλέπουμε αλλά την αισθανόμαστε και με το δυνάμωμα αυτής της θερμότητας εμφανίζεται το φως.
Αυτή είναι η διαδικασία της δημιουργίας.
Αναφέρει στη Γένεση....« ...και το πνεύμα του Θεού επλανάτο επάνω από τα νερά....».
Το νερό αντιπροσωπεύει την ύλη πάνω στην οποία θα εργαζόταν το πνεύμα του Θεού. Αυτή η κίνηση του πνεύματος παρήγαγε θερμότητα και η θερμότητα μετατράπηκε σε φως. « Γενηθήτω φως..... ». Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με την θέληση ( κίνηση), με την αγάπη και την σοφία. ( θερμότητα και το φως)
Σε όλους τους τομείς συναντάμε αυτές τις δύο εναλλαγές. Οι εποχές που διαδέχονται η μια την άλλη, η άνοιξη και το καλοκαίρι είναι η μέρα, το Φθινόπωρο και ο Χειμώνας είναι η νύχτα.
Η μέρα αντιπροσωπεύει την δραστηριότητα και η νύχτα την ανάπαυση. Η ημέρα αντιστοιχεί στη συνείδηση και η νύχτα στο υποσυνείδητο. Η ημέρα είναι το ξύπνημα και η νύχτα ο ύπνος.
Επί δεκατέσσερις ημέρες η Σελήνη αυξάνει, αυτό είναι η μέρα και τις άλλες δεκατέσσερις ελαττώνεται και αυτό είναι η νύχτα.
Στο γέμισμα της Σελήνης η δραστηριότητα μετατίθεται πρός τα πάνω, πρός τον εγκέφαλο και ο άνθρωπος επιτρέπει στον εαυτό του να ξοδεύει και να παράγει περισσότερο, να είναι πιο ευεργετικός και πιο δραστήριος.
Όταν η Σελήνη είναι στη χάση της η δραστηριότητα μετατίθεται πρός την κοιλιά, το στομάχι, τα γεννητικά όργανα. Τότε ο άνθρωπος δεν είναι το ίδιο ισχυρός στον εγκέφαλο, είναι όμως πολύ δραστήριος, πολύ ισχυρός στο υποσυνείδητό του, είναι πιο αισθησιακός. Ένας μήνας είναι λοιπόν δεκαπέντε μέρες διαύγειας και δεκαπέντε μέρες σκότους.
Το ηλιακό πλέγμα είναι η έδρα του υποσυνείδητου και ο εγκέφαλος είναι η έδρα της συνείδησης. Κατεβαίνοντας στο υποσυνείδητο καθώς αυτό είναι συνδεδεμένο με όλο το σύμπαν και με όλη την απεραντοσύνη μπαίνουμε στην παγκόσμια ζωή και συνδεόμαστε, συγχωνευόμαστε και δονούμε με αυτή.
Ο εγκέφαλος έχει την ιδιότητα να εξατομικεύει τους ανθρώπους και το ηλιακό πλέγμα να τους κάνει να επιστρέφουν στη συλλογικότητα.
Με το ηλιακό πλέγμα κάνουμε μια εργασία μέσα στη νύχτα.
Την ημέρα εξατομικεύομε, αισθανόμαστε αποχωρισμένα από τους άλλους. Αντίθετα όταν κοιμόμαστε δεν έχουμε πια ατομική ζωή. Εισερχόμαστε στην παγκόσμια, στη κοσμική ζωή, βυθιζόμαστε στην απεραντοσύνη από όπου αντλούμε δυνάμεις για να αποκατασταθούμε.
Οι άνθρωποι αναδύονται και μετά ξαναβουτούν μέσα στον κοσμικό ωκεανό και αυτή η εναλλαγή ονομάζεται ήμερα και νύχτα, φως και σκοτάδι, συνείδηση και υποσυνείδητο, εγρήγορση και ύπνος.
Καί αφού η νύχτα προηγείται της ημέρας και οι πιο βασικές δημιουργίες προετοιμάζονται μέσα στο σκοτάδι, γιατί ταύτισαν την νύχτα με την αρχή του κακού και την ημέρα με την αρχή του καλού; Γιατί το σκοτάδι είναι σύμβολο της κόλασης και το φως το σύμβολο του ουρανού;
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σκοτάδι, τη νύχτα βασιλεύει ένα εκτυφλωτικό φως, ένα αστρικό φως που τα μάτια δεν μπορούν να το συλλάβουν.

Αυτό που για μερικούς είναι σκοτεινό για άλλους είναι φωτεινό. Υπάρχει πάντοτε φως και σκοτάδι την ίδια στιγμή.
Το πρωί όταν ο ήλιος ανατέλλει μέσα στο περιορισμένο διάστημα που φωτίζει, όλα γίνονται ορατά και ακριβή. Εργαζόμαστε, πληροφορούμαστε και κατευθυνόμαστε, όταν όμως ο ήλιος δύει όλα σκιάζονται, δε βλέπουμε πια ούτε σχήματα ούτε χρώματα, όμως βλέπουμε την απεραντοσύνη, το άπειρο, τόσο μεγάλο, τόσο πλατύ που σχεδόν χάνεται το μυαλό μας. Η ψυχή πετάει ψηλά, βυθίζεται μέσα σε αυτή την απεραντοσύνη.
Δεν μειώνουμε την αξία του ήλιου γιατί χωρίς τον ήλιο θα χανόμασταν. Ο ήλιος, μας φωτίζει ώστε να μπορούμε να εργαζόμαστε για την εξέλιξη μας.
Ο ήλιος είναι το σύμβολο της νόησης, επειδή η νόηση είναι μέσα μας εκείνη η ιδιότητα που είναι ικανή να φωτίζει τα πράγματα και να μας κάνει να βλέπουμε και να καταλαβαίνουμε. Χωρίς αυτό το φως είμαστε τυφλοί και αν κάποιος είναι τυφλός μπορεί εύκολα να απομακρυνθεί και να χαθεί.
Η νόηση λοιπόν είναι ο ήλιος μας, ένας ήλιος που κάποτε δεν φωτίζει καλά.
Όπως ο ήλιος έχει την ικανότητα να εξατομικεύει τα όντα και να τα αποχωρίζει από την συλλογικότητα και την απεραντοσύνη για να μπορέσει να τα κάνει συνειδητά και ικανά να μελετούν, έτσι και η νόηση είναι ο δολοφόνος της πραγματικότητας.
Είναι χρήσιμη, συγχρόνως όμως κόβει τους δεσμούς μας με την αληθινή πραγματικότητα που είναι η απεραντοσύνη.
Δεν μειώνουμε την σπουδαιότητα του ήλιου, ο ήλιος μας είναι συνδεδεμένος με τον πνευματικό ήλιο και μέσα από αυτόν μπορούμε να μπαίνουμε σε επικοινωνία με το πνεύμα. Είναι απλά ένα στάδιο, μια πόρτα, ένας βαθμός και κρύβει την πραγματικότητα μόνο για αυτούς που δε γνωρίζουν να πάνε πάρα πέρα.
Η νόηση αντιπροσωπεύει τον προσωπικό μας ήλιο που είναι συνδεδεμένος με τον ήλιο του αιτιατού επιπέδου που είναι η παγκόσμια σοφία και η απόλυτη γνώση.
Η νόηση καταστρέφει την πραγματικότητα επειδή μας την κρύβει, ακιρβώς όπως και ο ήλιος που εμποδίζοντας μας να αγκαλιάσουμε την απεραντοσύνη μαζί με όλα τα άστρα, μας αφήνει να βλέπουμε μόνο ένα μικρό μέρος της γης.
Η νόηση είναι ο δολοφόνος της πραγματικότητας. Μας εμποδίζει να βλέπουμε και να καταλαβαίνουμε το ουσιώδες. Όσο πιο πολύ την εμπιστεύονται οι άνθρωποι τόσο αποκόπτονται από το σύμπαν και το άπειρο.
Ο άνθρωπος πρέπει, απαραίτητα, να έχει μια νόηση η οποία να του επιτρέπει να αναπτύσσεται ως άτομο και να κυριαρχεί στον υλικό κόσμο.

Αν ζούσε συνεχώς βουτηγμένος στην συλλογική και παγκόσμια ζωή θα ήταν ανίκανος να μπορεί να εργάζεται με την ύλη. Όταν ο άνθρωπος αποσπάται από αυτή τη μικρή πραγματικότητα της γης τείνει πρός την απεραντοσύνη, γίνεται μεγάλος και συγχωνεύεται με το κοσμικό πνεύμα.
Για να μην εξαφανιστεί εντελώς πρέπει να παραμένει ακόμα στη γη για να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του, πρέπει να επιστρέφει και να αναλαμβάνει τις εργασίες του.
Αυτός είναι και ο κίνδυνος που παραμονεύει τους εσωτεριστές όταν δεν ξέρουν πως να εργαστούν και στους δυο κόσμους.
Για να μπορούν να εξελίσσονται αρμονικά πρέπει να ξέρουν να εργάζονται και στα δυο επίπεδα.
Η αλληλοδιαδοχή του φωτός και του σκότους, της μέρας και της νύχτας, μας μαθαίνει ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζει και στους δύο κόσμους.
Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να παραμένει αγκιστρωμένος στη γη, αλλά για να ταξιδεύει στα άστρα και σε άλλους πλανήτες. Για την ψυχή δεν υπάρχουν εμπόδια. Το σώμα καθώς είναι υπερβολικά πυκνό δεν μπορεί να πετάει μέσα στο σύμπαν. Η ψυχή δεν συναντά τέτοια εμπόδια, μόνο που για να μπορεί να ταξιδεύει, οι δεσμοί της με το σώμα δεν πρέπει να είναι υπερβολικά ισχυροί.
Ορέξεις, πόθοι και επιθυμίες συγκρατούν την ψυχή δεμένη με το φυσικό σώμα και τότε μένει αιχμάλωτη του, μη μπορώντας να πετάξει και να γευτεί όλα όσα υπάρχουν επάνω.
Ο εγκέφαλος μας δεν είναι το μόνο εξαιρετικά προετοιμασμένο για κατανόηση όργανο μας. Χάρις σε αυτόν καταλαβαίνουμε την εξωτερική πλευρά της ύπαρξης.
Εκείνος που κατορθώνει να σταματήσει τη σκέψη του καταφέρνει να γευτεί την μακαριότητα και την αθανασία. Με τη πλήρη σιωπή μέσα στο μυαλό μας κατορθώνουμε μόνο να αισθανόμαστε χωρίς να σκεφτόμαστε. Αισθανόμαστε και συγχρόνως καταλαβαίνουμε χωρίς τον εγκέφαλο. Με το ηλιακό πλέγμα καταλαβαίνουμε την πνευματική ,τη βαθειά και την εσωτερική πλευρά της ζωής.
Δεν πρέπει να κατηγορούμε τον ήλιο επειδή το φως του μας εμποδίζει να βλέπουμε την απεραντοσύνη, ούτε τη νόηση που μας στερεί την πραγματικότητα.
Ο Θεός έδωσε την νόηση στους ανθρώπους για να μπορέσουν να τον ξαναβρούν. Δεν αφαιρούμε ποτέ την νόηση γιατί χωρίς αυτή δεν θα μπορούσαμε ποτέ να βρούμε το παραμικρό.
«Κύριε, κάνε με να καταλάβω, να γνωρίσω και να επισκεφτώ όλα τα μεγαλεία της Δημιουργίας σου. Εγκαταλείπομαι και αφήνομαι σε σένα. Σ’ εμπιστεύομαι.»
Omraam Mikhael Aivanhov

‎-Βλέπεις εκείνη την μεγάλη βελανιδιά; -Μόνο και μόνο που κοιτάζω αυτό το υπέροχο δέντρο, γεμίζω από χαρά. -Ας περάσουμε απέναντι για να τη δούμε από κοντά.» -Γιατί όχι. -Οι αρχαίοι Δρυΐδες λάτρευαν τα δέντρα και ειδικά τις βαλανιδιές. «Πίστευαν ότι οι ρίζες τους έφταναν μέχρι τον κάτω κόσμο, και τα κλαδιά τους έφταναν μέχρι τον παράδεισο. Έτσι, πίστευαν ότι τα δέντρα ζούσαν και στους τρεις διαφορ...ετικούς κόσμους την ίδια στιγμή. Κάτω από το γέρικο δέντρο ήταν πολύ δροσερά. Ο Τοντ κοίταξε τα κλαδιά της βαλανιδιάς με θαυμασμό. «Δεν είναι υπέροχη;» "ψιθύρισε. Ο Κέβιν δεν είχε δει ποτέ τα δέντρα με τόσο θαυμασμό. Κι όμως, κατά κάποιον τρόπο, ένιωθε τα ίδια αισθήματα με τον Τοντ. «Ναι, σίγουρα.» «Άγγιξε την.» Ο Κέβιν άπλωσε το χέρι του και άγγιξε τον κορμό του δέντρου. «Ωραία. Τώρα αγκάλιασε την.» «Τι!» «Αγκάλιασε την σφικτά. Έτσι.» Ο Τοντ άνοιξε τα χέρια του και αγκάλιασε τον κορμό της βαλανιδιάς για αρκετά δευτερόλεπτα. Όταν άφησε τη βαλανιδιά, τα μάτια του έλαμπαν. «Τώρα είναι η σειρά σου.» Ο Κέβιν αγκάλιασε το δέντρο με μεγάλη διστακτικότητα. «Όχι έτσι. Δεν θα αγκάλιαζες ποτέ ένα στενό σου φίλο μ' αυτό τον τρόπο. Προσποιήσου ότι είναι φίλος σου. Μπράβο. Πολύ καλύτερα.» Ο Κέβιν αγκάλιασε για λίγο το δέντρο και καθώς το αγκάλιαζε, ένιωσε ένα παράξενο αίσθημα μέσα του. «Λοιπόν;» ρώτησε ο Τοντ ενώ ο Κέβιν κοίταζε γύρω του να δει αν τον έβλεπε κανείς. «Τι ένιωσες;» Ο Κέβιν ένιωσε κάπως άβολα. «Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Το δέντρο φάνηκε να με εμψυχώνει.» «Ναι, αναβαθμίζει την ψυχή σου.» «Πράγματι, έτσι ένιωσα.» «Ξέρεις γιατί;» Ο Κέβιν κούνησε το κεφάλι του. «Επειδή το δέντρο είναι ζωντανό. Αντιδρά σ' αυτά που λες, ακόμη και σ' αυτά που σκέφτεσαι. Και φυσικά αντιδρά στο αγκάλιασμά σου. Παίρνεις Ενέργεια από το Δέντρο και σε αντάλλαγμα του προσφέρεις αγάπη.» «Όλα αυτά τα έχεις μάθει από τους Δρυΐδες;» ρώτησε ο Κέβιν αστειευόμενος. Ο Τοντ όμως απάντησε στην ερώτηση με σοβαρότητα. «Κατά κάποιον τρόπο, ναι. Το είχα διαβάσει κάποτε σ' ένα βιβλίο. Στην αρχή ήμουν όπως κι εσύ, διστακτικός. Μετά άρχισα να αγκαλιάζω δέντρα μόνο τη νύχτα, ώστε να μη με βλέπει κανείς. Τώρα όμως, δεν με νοιάζει καθόλου. Αγκαλιάζω δέντρα όπου κι αν είμαι. Είναι κι αυτό ένα από τα πλεονεκτήματα του να είσαι γέρος. Ο υπόλοιπος κόσμος ανέχεται τις ιδιοσυγκρασίες σου. Να θυμάσαι όμως, Κέβιν, ότι μπορείς να ανανεωθείς και να ανακτήσεις το ψυχικό σου σθένος όποτε θέλεις, αγκαλιάζοντας κάποιο δέντρο. Υποθέτω ότι θα ήταν καλύτερα αν αγκάλιαζες κάποιο καλό σου φίλο αλλά όταν δεν έχεις κάποιον κοντά σου, μπορείς να αγκαλιάσεις ένα δέντρο.» Περπάτησαν πίσω στο διαμέρισμα του Τοντ χωρίς να μιλήσουν μεταξύ τους. Ο Κέβιν είχε βυθιστεί μέσα στις σκέψεις του. Όταν έφτασαν στην είσοδο, μίλησε. «Τοντ, μου έχεις αλλάξει τη ζωή μου. Δεν γνώρισα ποτέ κάποιον σαν κι εσένα στο παρελθόν. Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ.» «Παρακαλώ, Κέβιν. Πάμε να φάμε το μεσημεριανό μας. Μετά όμως θα πρέπει να με συγχωρέσεις γιατί έχω κάποιες δουλειές που πρέπει να κάνω.» «Θέλεις να φύγω τώρα;» «Όχι θα σε παρακαλούσα να μου κάνεις παρέα για το μεσημεριανό. Έχεις κάπου να πας μετά;» «Ναι, βέβαια. Θα πάω στο σπίτι μου.» Όταν αργότερα έφυγε ο Κέβιν, ο Τοντ τον έβαλε να του υποσχεθεί ότι θα τον επισκεφτεί την επομένη. «Να θυμάσαι αυτά που είπαμε,» του είπε. «Το μόνο που έχουμε είναι το παρόν. Ζήσε το παρόν, όχι το παρελθόν. Άσε το παρελθόν να χαθεί. Και αγκάλιασε τη ζωή. Όχι μόνο τα δέντρα, παρόλο που κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αγκάλιασε τη ζωή, όλη τη ζωή. Και μην αφήσεις ποτέ μια ευκαιρία που σου παρουσιάζεται να αγκαλιάσεις τη ζωή να περάσει. Εντάξει;» Τα μάτια του Κέβιν βούρκωσαν. Αγκάλιασε με ευγνωμοσύνη τον Τοντ. «Βλέπεις, άρχισα να μαθαίνω,» είπε ο Κέβιν όταν άφησε τον Τοντ. Επαφή με τα δέντρα: Τι θα κάνουμε: Πλησιάζουμε ένα δέντρο, Μεγάλο και δυνατό και θα ανοίξουμε το αιθερικό μας, αλλού. Ζώντας το δέντρο και συγχωνευόμενοι μαζί του, θα γίνουμε δέντρο. (Είτε με το πρόσωπο, είτε με την πλάτη) ο στόχος, να δούμε πώς αλλάζουν οι αισθήσεις μας. Αυτή η συγχώνευση με το σώμα των φυτών μας απαλλάσσει από τις αισθήσεις του πόνου και αυξάνει τη συναισθηματική μας διάθεση. Θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε αισθήσεις από το σώμα των φυτών επάνω στον αντίχειρα. (Δημιουργούμε Άγκυρα για το σώμα των φυτών που είναι το πράσινο χρώμα). Δουλεύουμε με το δέντρο και τα μπλοκαρίσματά μας ελευθερώνονται. Τα δέντρα δεν έχουν μπλοκαρίσματα. Άρα αν νοιώθουμε πόνους σημαίνει ότι σπάνε τα δικά μας. Πολύ καλό, πριν κοιμηθείτε, να χαλαρώνετε κομμάτι- κομμάτι όλο το σώμα. Και πάλι το πρωί χαλάρωση, και μετά να σηκωθούμε. Αν κάπου το σώμα σας πονάει, σημαίνει ότι εκεί έχει σπασμό, μπλοκάρισμα. Εκεί που το είχαμε πολλά χρόνια. Ενώ έχετε ενωθεί με το δέντρο και νιώθετε χαλάρωση, η ένταση φεύγει και αρχίζει και πονάει, γιατί φεύγει το μπλοκάρισμα. Χαλάρωση στο σώμα και το κεφάλι. Τα δέντρα θα αφαιρέσουν το πρόβλημα. Αυτό το σημείο θα αρχίσει να θεραπεύεται. Η επαφή με τα δέντρα είναι πάντα θεραπευτική. Μία χαρισματική προσωπικότητα πάντα είναι ανοιχτή. Η χαρισματική προσωπικότητα τι κάνει; Χαλαρώνει, χαμογελάει, και κάτι απαντάει στη δύσκολη ερώτηση. Ένα από τα γνωρίσματα της χαρισματικής προσωπικότητάς, είναι η δίψα για τις δύσκολες ερωτήσεις. Και όταν νιώθεις άνετα και ελεύθερα, κάτι απαντάς. Και όσο πιο δύσκολη είναι η κατάσταση, τόσο πιο εύκολα θα βγεις από αυτό. Και όσο πιο δύσκολες ερωτήσεις, τόσο πιο δυνατοί θα γίνεστε. Άρα: Έχουμε τη δίψα για τις δύσκολες ερωτήσεις, γιατί έτσι μαθαίνουμε να χαλαρώνουμε τον εαυτό μας. Εξάσκηση κάθε μέρα: Καθόμαστε με άνετο σώμα, με ικανοποίηση. Και αν θέλουμε μιλάμε η όχι. Μπορεί να μην θέλουμε καν να μιλήσουμε.

Ωραίο! Μάρεσε αυτό με την νύχτα και τη μέρα. Άλλωστε η νύχτα το σκοτάδι είναι ο χώρος που πραγματοποιούντε όλα. Εμείς η ύλη τα πάντα είναι από φως και ξεχωρίζουν μέσα στο σκοτάδι. Το σκοτάδι είναι ο καμβάς όπως λέει και η Αιθηρόη. Ευχαριστούμε anemwni!