Τα μεταβατικά στάδια του ανθρώπου

Δεν ξερω γιατι, αλλα συγκινηθηκα καπως... ποσο γρηγορα περνα ο καιρος... στην αρχη ειμαστε παιδακια και περναμε ανεμελα, υστερα εφηβοι με καποιες δυσκολιες, υστερα στα 30 με τα παιδακια μας ισως απο τα πιο γλυκα χρονια και αφου περασουμε τα 55 ξεκιναμε να αναπολουμε τις καλες και τις κακες στιγμες μας, τα λαθη και τα κατορθωματα μας... θυμομαστε την ζωη μας την αναπολουμε και νοσταλγουμε οταν ειμασταν παιδακια... ειναι απλα τοσο συγκινιτικο... 



                                                           

Κι εγώ στην αρχή νόμιζα ότι συγκινήθηκα αλλά μετά διαπίστωσα ότι δεν ήταν τα δάκρυα αποτέλεσμα συγκίνησης,αλλά λιωμένα εγκεφαλικά κύτταρα τα οποία,αύξησαν την υδροστατική πίεση του εγκεφάλου και ως μέσω πρόβλεψης της επερχόμενης ανατίναξης αυτού-του εγκεφάλου-το φερόμενο φαιάς ουσίας υγρό,διέρρευσε εις τους οφθαλμούς,ως το μοναδικό τρόπο διαφυγής τους και-κατ επέκτασιν- διάσωσης του κρανίου=παλαιότερη θήκη εγκεφάλου που σκοπό είχε να λειτουργήσει ως εργαστήρι της σκέψης.
Πάνε αυτά,περάσανε,είναι να τα αναπολείς και να κλαις.

Δεν ειναι μονο οι αναμνησεις τις Ηλικιας που διανυουμε , αλλα οι αναμνησεις απο τους φιλους εδω ! 
Που εχουν να κανουν και πως ειμασταν εμεις τοτε !!!!Τοτε νομιζα πως ολα θα ειναι ιδια ομορφα ιδια ,αλλα  ολα αλλα-ζουν και εμεις το ιδιο .