οταν χανεις εναν ανθρωπο

οταν χανεις εναν ανθρωπο ποναει πολυ προσπαθεις να συνεχισεις μα οι σκεψεις σου η καρδια σου η ψυχη σου ειναι εκει,πως προχωρας οταν ολα σε γυριζουν εκει στα τοσα χρονια που υπηρχε μεσα στη ζωη σου?εστω και απο μακρια μερικες φορες, ηξερες ομως οτι υπηρχε και οταν φευγει με τοσο βαρβαρο τροπο πως το βγαζεις απτο μυαλο σου?

Είναι πολύ σκληρό όταν σου συμβεί και δε βγαίνει ποτέ από μέσα σου!

Όμως με την πάροδο του χρόνου η σκέψη του αγαπημένου προσώπου μπορεί να μετατραπεί από παράγοντα πόνου σε ανάμνηση που σε τροφοδοτεί εκτός από νοσταλγία

με μια γλυκιά αναπόληση, γνώση και προπαντός δύναμη να συνεχίσεις τη ζωή σου και για χάρη αυτού που έφυγε και θα ήθελε σίγουρα το καλύτερο για σένα που έμεινες και παλεύεις να τα βγάλεις πέρα σ αυτή την περατζάδα για όλους που λέγεται ζωή!

Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι ζουν όσο υπάρχουν μέσα μας, όπως είχε πει κι ένας αξιόλογος συγγραφέας.Για να συμπληρώσει ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά όταν παύουν να συγκατοικούν στο μυαλό μας και να περπατάμε μαζί τους...

Otan enas anthropos pou agapas poli pethani afto den simeni oti olla exoun telosi .. ton proto kairo einai fisiologiko na niothis apesia [asketa pou den exeis kamia efthini gia oti egine] sigoura pote den to ksexnas osa xronnia kai na perasoun panta thimase ekinon pou exases tis stigmes pou ezises mazi tou kales kai kakes den to ksexnas apla prospathis na proxoriseis kai na thimase me agapi mono ta kala poy ezises mazi tou i zoi pernai me megali taxita afise tin na se pari mazi kai min [kolas] me oti kako sou simveni.

Se ilikia 13 on xronon exasa kai tou dio mou gonis .. den to kseperasa mesa mou kias perasan pola xronnia den tha figei pote to parapono . apla tha soso oti exei apomini i zoi se maxaironi agria apla sinexise xoris na skalizeis tis pliges.....[b]

stef2000 έγραψε:

οταν χανεις εναν ανθρωπο ποναει πολυ προσπαθεις να συνεχισεις μα οι σκεψεις σου η καρδια σου η ψυχη σου ειναι εκει,πως προχωρας οταν ολα σε γυριζουν εκει στα τοσα χρονια που υπηρχε μεσα στη ζωη σου?εστω και απο μακρια μερικες φορες, ηξερες ομως οτι υπηρχε και οταν φευγει με τοσο βαρβαρο τροπο πως το βγαζεις απτο μυαλο σου?

Τα συλληπιτιρια μου. Συγνωμη αν η ορθογραφια μου ειναι χαλια, εχω καιρο να γραψω στα Ελληνικα. Δεν μπορω να σου εξιγισω ποσο πολυ καταλαβαινω πως νιωθεις γιατι το βιωνω τωρα. Πριν ενα μηνα και 8 μερες πεθανε η θεια μου, η οποια για μενα ηταν μανα μου και οχι θεια μου, ηταν πολυ δυνατη ψυχη, μπορουσε οταν ηταν νεα να θεραπευει ανθρωπους αλλα αυτο κατεστρεψε την δικια της υγεια. Οταν παιθανε ηταν 48. Εχει ενα γιο 10  χρονων και μας αφησε εμενα και την μανα μου στα μαυρα μεσανυχτα. Εγω Αγγλια προσπαθω να επιβιωσω η μανα μου ανεργη υποφερει και το κερασακι στην τουρτα η θεια μου παιθενει.... αυτο με σκωτοσε ψυχολογικα, απο το συνιθιζω καθε μερα εγω ποναω καθε μερα ολο και περισοτερο, δεν το αντεχω παω να τρελαθω, δεν ξερω τι να κανω, και μεσσα σε ολα την βλεπω καθε βραδυ σχεδων στον υπνο μου, καθομαστε σε ενα κρεβατι παρεα οπως καναμε παντα και με εχει αγκαλια και μηλαμε, καθε βραδυ ξυπανω κλεγοντας... Αυτη η γυναικα ηταν τα παντα για μενα, μανα, αδερφη, φιλη...απο μικρη δεν ξερω καποιον που να νοιαζοταν για μενα τοσο οσο αυτη, οτι ξερω απο εκεινη το εχω μαθει, Αγγλικα, μεταφυσικα, μαγειρικη, τα παντα ολη μου η ζωη ειναι με βαση τι εχω μαθει απο εκεινη, με εχει συνθλιψει το γεγονος οτι πεθανε και δεν ημουν εκει για εκεινη δεν ξερω τι να κανω.... ποναω.... καμια συμβουλη?

Λυπάμαι sebillion για το χαμό σου.
Λυπάμαι παρα πολυ..
Να προσέχεις τον ανηψιο σου και την μαμα σου και ευχομαι ο Θεος να τα φερει κατ΄ ευχην να εχετε την δυνατοτητα να ειστε μαζι.



  

Δεν υπάρχουν συμβουλές...

Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, να βρει τον τρόπο να χειριστεί την απώλεια...

Είναι φυσικός ο πόνος και η θλίψη. Μην τα φοβάσαι...
Άφησε τα να ξεθυμάνουν.

Να σκέφτεσαι και να εύχεσαι όμορφα για την θεία σου...

Να έχει ούριους ανέμους, για ένα θαυμάσιο ταξίδι!

Ένας όμορφος άνθρωπος, έχει όμορφους δρόμους μπροστά του...

Αυτό κράτα στον νου σου, μαζί με τις όμορφες αναμνήσεις που έχεις από εκείνη.

Έχε υπομονή, μάτια μου...

Και φρόντισε να φέρεις λίγο φως και χαμόγελο στην καρδιά σου...
Άλλωστε εκεί ακουμπάς την θεία σου.

Ψάξε στις κοινές καλές στιγμές...

Ποτέ δεν απομακρυνόμαστε από αυτά που αγαπάμε και μας αγάπησαν...

Sebilion μου,σου εύχομαι να έχεις δύναμη,να αντέξεις την απώλεια σου.

Είναι δώρο να έχει υπάρξει στην ζωή σου τέτοια ψυχή και γνωρίζεις και μόνη σου πως,δεν θα ήθελε να σε νιώθει να πονάς,γιατί σε αγαπά πολύ και η σύνδεση δεν παύει ποτέ.
Η απώλεια είναι απώλεια-πονάει-και για μας που μένουμε πίσω είναι το σκληρότερο πεδίο.