Ψάχνοντας στον Όλυμπο, Τον Παράδεισο

Ψάχνοντας στον Όλυμπο, Τον Παράδεισο






‘’Στον Όλυμπο, την άσειστη των αθανάτων έδρα, δεν τη τινάζουν άνεμοι,
μήτε βροχή τη δέρνει, μήτε χιονιάς σιμώνει αυτού, μον άπειρη γαλήνη
αναφέλει και λευκόφως ολούθε είναι χυμένο, κει μέσα οι μακάρες θεοί
τέρπονται στον αιώνα.’’ (Οδ. Ζ 42-46). Όλοι οι λαοί της γης,
τοποθετούσαν σαν ιδανικό μέρος των ανθρώπων, τον παράδεισο κάπου στα
δυτικά. ΠΑΡΑ- ΔΕΙΣΩ= ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΥΣΗ ή εκεί που ΔΥΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ.
Τόπος δικαίων ο παράδεισος, τόπος ηρώων και τόπος αναπαύσεως του
πνεύματος «εν τόπο χλοερό», που λέμε όταν κάποιος αφήσει τα εγκόσμια.

———————————————————————–

© Επίγονου Λαμπακη, αποκλειστικά για το miastala.com

απόσπασμα από το δεύτερο, υπό έκδοση βιβλίο του.

E-FILES II ( H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ )

(Πρώτο μέρος), η αντιγραφή επιτρέπεται με σύνδεσμο στο άρθρο.

—————————————————————————————-

Ο όρος παράδεισος κατά μία εκδοχή:

Πάρτνες = (περιβόλι, κήπος),
φέρεται κατά τον συγγραφέα του κεφαλαίου Πάρτνες στο βιβλίο Παράδεισος
και κόλαση, εκδόσεις Αρχέτυπο (Κ. Ζάρρα ως Ιρακινής καταγωγής). Η
αντίστοιχη λέξη στα εβραϊκά είναι «γκαν Εντέν» (κήπος της Εδέμ), όπου ο
Εβραϊκός μύθος, θέλει τους πρωτόπλαστους Αδάμ και Εύα να κατοικούν εκεί.

Μέχρις ενός σημείου και αυτή
η εκδοχή, ίσως να δείχνει τον Όλυμπο, σαν τον αρχαιότερο χώρο που
πρόβαλε πρώτος στη γη (πρώτο όρος) και βάση της θεωρίας μου έγκειται
στην περιοχή όπου μετοίκισε ο πρώτος ή οι πρώτοι άνθρωποι .

Οι θρησκείες αν και πάνω κάτω λένε τα ίδια, ίσως δίνουν μια άλλη
αντίληψη για τον παράδεισο. Κατά τον Χριστιανισμό, είναι ο τόπος που μας
στέλνει ο ιερέας ψάλλοντας πάνω από το μνήμα μας, προτού μας «φυτέψει»
κάποιος υπάλληλος του νεκροταφείου.

Στις αγκαλιές του Αβραάμ λοιπόν και όλων των εθνικών ηρώων και
πρωτοπόρων του Ιουδαϊκού έθνους, στις αγκαλιές του Σαβραάμ, συγνώμη
Αβραάμ. Τελικά, πρέπει να έχει μεγάλη «αγκαλιά», αυτός ο Πατριάρχης του
Ισραήλ… Αλλά ας συνεχίσω στο όμορφο θέμα του παραδείσου και στο
συσχετισμό που ίσως υπάρχει με τον Ιουδαϊκό μύθο.

Έρχεται λοιπόν εδώ να προστεθεί και το ότι, στον υποτιθέμενο
παράδεισο, έγινε και η πρώτη παράβαση των ή του, θεϊκού κανόνα, εδώ
έγινε δηλαδή κάτι σαν πρώτη αταξία (προπατορικό αμάρτημα). Μήλα, φίδια
και άλλα τέτοια, ενάντια στο θείο κανόνα.



Αλλά γυρνώντας και στην Ελληνική μυθολογία, ο Προμηθέας έκανε κάτι
παρόμοιο, παίρνοντας τη φωτιά κατά παράβαση από τους Θεούς , στους
ανθρώπους. Υπάρχουν πολλοί συσχετισμοί ανάμεσα στους δύο μύθους:

1- Ο Προμηθέας (προμηθευτής), αυτός δηλαδή που δίνει- παρέχει κάτι, δίνει τη φωτιά- γνώση- στους ανθρώπους (πρωτόπλαστους).

Ο Όφις (Αναγραφ. Σοφι-α)- (προμηθευτής), δίνει στους πρωτόπλαστους
(Αδάμ και Εύα) το μήλο – γνώση. Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο Όφις( το
φίδι), νοείτε σαν το σύμβολο της σοφίας.

2- Το φίδι συμβολίζεται και σαν Διάβολος- Σατανάς (Εωσφόρος), δηλαδή αυτός που φέρνει το φως.

Ναι, αλλά το φως το φέρνει αντίστοιχα και ο Προμηθέας (για κάποιους).
Θα έλεγα ότι πολλές φορές έχω συναντήσει την παράθεση Εωσφόρου-
Προμηθέα, σαν κοινό συμβολισμό.

3- Με το φάγωμα του Σατανικού (μήλου), οι πρωτόπλαστοι απέκτησαν την ιδιότητα της κρίσης.

Με λίγα λόγια, το αντίστοιχο συμβαίνει και με την παράδοση της φωτιάς στους ανθρώπους. Απέκτησαν κρίση και γνώση.

4- Η πράξη αυτή (αμαρτία), είτε στον κήπο της Εδέμ, είτε στον Όλυμπο(Ελληνικό παράδεισο κατά εμέ), τιμωρείται αντίστοιχα και στις δύο περιπτώσεις.

Στην πρώτη το φίδι καταδικάζεται σε άλλη ζωή, να σέρνεται και να
αποκτά εχθρούς ενώ οι πρωτόπλαστοι διώκονται από τον παράδεισο. Στη
δεύτερη, ο Τιτάνας Προμηθέας, χάνει τα προνόμιά του και καταδικάζεται σε
μαρτύριο, όπου και αυτός αποκτάει εχθρούς.

Κάτι που φυσιολογικά σας μπερδεύει σε αυτήν την ιστορία, όπως και
μένα πιστέψτε με, είναι πως και στις δύο περιπτώσεις, ο Εβραϊκός Θεός ή
οι Ολύμποιοι Θεοί θυμώνουν για το συμβάν αυτό και ρίχνουν βαριές
τιμωρίες παράλληλα σε κάτι που λογικά όλοι μας θα λέγαμε ότι δεν ήταν
και τόσο άδικο.



Δηλαδή γιατί το θεϊκό, δεν ήθελε στους πρωτόπλαστους να αποκτηθεί
γνώση…, εκτός και αν το μήλο του παραδείσου ή η φωτιά του Προμηθέα, δεν
προσέφεραν γνώση αλλά ακριβώς το αντίθετο!. Ίσως έτσι μπορεί να εξηγηθεί
γιατί ακόμα και στην εποχή μας, υπάρχουν «άνθρωποι» που νομίζουν ότι η
δική τους γνώση –Σοφία (καλό) – είναι διαφορετική σχετικά με άλλους που
βλέπουν το καλό ως κακό και το αντίστροφο. Μια δικαιολογία που πήρα μέσα
από συζητήσεις και διαβάζοντας μερικά σχετικά βιβλία για τα παραπάνω
και την παράξενη αντίδραση του θείου έναντι της παροχής γνώσης στους
ανθρώπους, ήταν ότι:

• Οι πρώτοι άνθρωποι ζούσαν
σε θεϊκά πλαίσια(ισόθεοι), ή σε πολύ ιδανικό περιβάλλον και με την πράξη
τους αυτή «έπεσαν- έχασαν», το τέλειο- ιδανικό- σωστό κ.α..

• Οι πρώτοι άνθρωποι (πρωτόπλαστοι), ήταν χωμάτινοι- βρωτοί και μη σωστά φτιαγμένοι.

• Δημιουργημένοι από λάθος πείραμα όπως λέμε και σχεδιάζεται η καταστροφή τους.

Αλλά περνώντας τη γνώση αυτοδημιούργησαν μια υβριδική φυλή ή φυλές,
που είναι κάτι ενδιάμεσο. Σχετικά άλλωστε, αναφέρει και ο Ησίοδος για τα
γένη… αλλά και η Εβραϊκή Βίβλος για το ανακάτεμα των Θεών- ανθρώπων
(γιγάντων), Νεφελίμ- Ελωχίμ κ.α.

Αλλά και στη σημερινή εποχή, πολλές θεωρίες είναι αυτές που μιλούν
για την αρχική σπορά του ανθρώπου και μας μιλούν για ευφυή όντα,
περνώντας στοιχεία από παραδόσεις, μύθους σε απώτερους καιρούς,
ανακατεμένους με σύγχρονη συνωμοσιολογία και πολλά διαφορετικά
είδη»ανθρώπων».

Βλέπουμε σενάρια, περί εξωγήινης προέλευσης του ανθρώπινου είδους και
διαφορετικές φυλές ανθρώπων… και τη θεώρηση ότι ο αρχαίος πόλεμος της
Τιτανομαχίας όπως και των Θεών και των Διαβόλων…, συνεχίζεται μέχρι τις
μέρες μας και θα συνεχίζεται επ’ αορίστου.

Κατά τον μύθο του Ενώχ, ο ίδιος ανέβηκε στους ουρανούς με τη βοήθεια
των αγγέλων και εκεί έμαθε ότι ο θεός, παρόλο που απέβαλε τους
πρωτόπλαστους από τον παράδεισο, έχει αφήσει τον ουρανό ανοικτό, ώστε
κάποιοι να μπορούν ακόμα να βλέπουν τους αγγέλους και να ακούνε τους
ύμνους τους…

Εδώ υπάρχει κωδικοποίηση και εν πρώτης αφορά το θέμα του ότι (ακόμα
και σήμερα), ο ευσεβής και καλός μπορεί να εισέλθει στις ουράνιες πύλες
του παραδείσου. Δε θα αναφερθώ στην εκτεταμένη βιβλιογραφία για το ότι
όλες επί το πλείστον οι θρησκείες πρεσβεύουν τα παραπάνω <πάνω-
κάτω>, αλλά θα κάνω ένα συσχετισμό με το σήμερα. Π.χ., προσωπικά, έχω
γνωρίσει ανθρώπους που λένε ότι μιλούν με αγγέλους ή με δαίμονες, ότι
παίρνουν οδηγίες από αυτούς και ότι πολλές φορές τους πηγαίνουν και στον
ουρανό ακόμα.



Αυτό δεν είναι τίποτε το διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει και με
τους λεγόμενους επαφικούς, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι μιλούν με
εξωγήινες οντότητες, βλέπουν Α.Τ.Ι.Α.(UFO), και έχουν επικοινωνία με
άλλους κόσμους. Το συμπέρασμα που ίσως βγαίνει από όλα αυτά είναι ότι
όλα σχετίζονται μεταξύ τους και είναι τόσο ξεκάθαρα που δεν μπορούμε να
τα καταλάβουμε, μην μπορώντας ακόμα να παραδεχτούμε, ότι ίσως ανήκουμε
στα ένα ή στο άλλο στρατόπεδο.

Είτε το θέλουμε λοιπόν είτε
όχι, ο πόλεμος θα υπάρχει, με τους Ανδρομέδιους να πολεμούν τους
Σαυρίτες, τους Αγγέλους αντίστοιχα τους Δαίμονες και τους ανθρώπους τους
μη ανθρώπους. Το καλό και το κακό να συγκρούεται καθημερινά και εμείς
να είμαστε στο κέντρο αυτών των μαχών άμεσα εμπλεκόμενοι. Το αστείο
είναι ότι ίσως βρισκόμαστε κυριολεκτικά στη μέση και δεχόμαστε μηνύματα
και πληροφορίες και βολές από όλους τους παραπάνω.

Είμαστε λοιπόν για αυτούς και ίσως εδώ σας τρομάξω λίγο με αυτό που
θα πω, απλά τροφή-ενέργεια και μη μου πείτε πως αυτό δε μας θυμίζει
έντονα σενάριο από Μάτριξ… Ίσως όλα αυτά να αποκωδικοποιούν την
ανθρώπινη φύση και τις έννοιες καλό και κακό, που πολλές φορές
αντιμάχονται μέσα μας. Ίσως να είναι λοιπόν και κάτι άλλο, ίσως και όλα
αυτά μαζί.

Το ότι αναφέρθηκα σε αυτή την παραπάνω αρχική σχετικότητα και
παράλληλη μυθολογία, ίσως ήταν για να κεντρίσω το καλό μέσα από το κακό ή
το ανθρώπινο μέσα από το μη ανθρώπινο. (εσύ που το διαβάζεις, ξέρεις…).

Τέλος πάντων, ας αποφασίσουμε να ασχοληθούμε με άλλες μορφές
παραδείσου, μετά το παράξενο γράψιμο του φαινόμενου και ας επανέλθουμε
σε παραδεισένιους τόπους, όπως η WALHALLA (Βαλχάλα), οι κήποι ή η κήπος
της Εδέμ, τα Ηλύσια πεδία, τα ανάκτορα του Τσανγκ Σι, τα Αρειανά Βαέδα,
Αρειοβαρτά, Ρουμ, Άρεια Γη, το μέρος που βγαίνει ο ήλιος, το Βασίλειο
του Οσίρι, Τόπος των Μακάρων, Ελ Ντοράντο, τη Γη της επαγγελίας, ή το
δικό μας… Όλυμπο!

Η αριθμολεξία μας λέει…:

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΣΤΙ = 1186 = ΕΠΟΥΡΑΝΙΟΥ = ΧΕΡΣΑΙΟΣ

ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ ΕΣΤΙ = 1264 = ΠΛΑΤΑΝΩΔΗ = ΠΡΟΣ ΘΕΩ

ΜΑΚΑΡΩΝ ΤΟΠΟΣ ΕΣΤΙ = 2247 = ΑΠΟΛΛΩΝΟΤΡΑΦΕΙΣ

ΓΗ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ ΕΣΤΙ = 864 = ΔΙΟΝΥΣΙΟΝ = ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΟΛΙΝ = ΘΕΩΝ = ΠΟΛΥΘΕΟΣ

ΒΑΛΧΑΛΑ ΕΣΤΙ = 1180 = ΙΕΡΟΠΡΕΠΕΣΤΕΡΟΝ = ΥΨΟΙ

ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΤΣΑΝΓΚ ΣΙ ΕΣΤΙ = 1792 = ΚΑΤΑΦΥΤΟΣ

ΑΡΕΙΑΝΑ ΒΑΕΔΑ ΕΣΤΙ = 696 = ΚΕΡΑΥΝΟΝ

ΑΡΕΙΟΒΑΡΤΑ ΕΣΤΙ = 1105 = ΔΥΟ ΚΑΙ ΔΕΚΑΤΟΣ = ΤΟΥ ΖΗΝΟΣ

ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΟΣΙΡΙ ΕΣΤΙ = 1233 = ΠΡΟΜΗΘΕΣΤΑΤΩΝ

ΡΟΥΜ ΕΣΤΙ = 1125 = ΣΗΡΑΓΓΙΩ – ΑΡΕΙΑ ΓΗ

ΕΣΤΙ = 643 = ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ = ΕΛΛΗΝΙΣΤΙ = ΟΛΥΜΠΙΑΖΕ = ΠΡΟΓΟΝΟΣ

ΟΛΥΜΠΟΣ ΕΣΤΙ = 1405 = ΧΙΟΝΕΟΥΣ

ΚΗΠΟΣ ΕΔΕΜ ΕΣΤΙ = 947 = ΖΗΝΟΒΙΩ

Στην τελευταία φράση της αριθμολεξίας ( ΚΗΠΟΣ ΕΔΕΜ ΕΣΤΙ = ΖΗΝΟΒΙΟ),
άριστα θα μπορούσε να εξηγηθεί και να κολλήσει με τη θεωρία ότι ο κήπος
της Εδέμ, αναφέρεται στον Όλυμπο, εκεί που ο ΖΗΝ = ΖΕΥΣ, ΒΙΟΙ = ΖΗ.
Έχουμε λοιπόν την περίπτωση των Ιουδαίων και όχι μόνο, να έχουν
αντιγράψει επιμελώς την Ελληνική μυθολογία.

Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, οι περισσότερες θρησκευτικές δοξασίες και
οι μύθοι όλων των λαών με αλλαγμένα τα ονόματα και ελαφρώς παραποιημένα
μας δείχνουν καθημερινά, μια άλλη θεωρία σε πολλά πράγματα.

Αυτό θα ήταν η εύκολη λύση, αλλά το παραπάνω μπορεί και να εξηγηθεί
και σαν ΚΗΠΟΣ ΕΔΕΜ ΕΣΤΙ = ΖΗΝΟΒΙΟ (εκεί που ζουν, που διαβούν οι
ζωντανοί ). Ως τώρα πιστεύω ότι σας μπέρδεψα. Δηλαδή τι θέλει να μας πει
ο ποιητής; Ότι εμείς εδώ οι ζωντανοί, είμαστε (πεθαμένοι) και ότι ενώ
κανονικά είμαστε ζωντανοί και κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, συμβαίνει το
αντίθετο.

Πολλή Μάτριξ κατάσταση θυμίζει το όλο σκηνικό και όχι δηλαδή ότι το
Χόλιγουντ μέσα από την κινηματογραφική επιτυχία « the Matrix», μας
ενημέρωσε γι αυτό, παρά ο καημένος ο Πλάτωνας μέσα από την παραβολή του
σπηλαίου, μας το φώναξε πριν πολλούς αιώνες.



Αλλά διαβάζουμε άραγε Πλάτωνα;

Όχι, γιατί νομίζουμε ότι είμαστε ζωντανοί.

Αναρωτιόμαστε δε αν ο Λιαντίνης χάθηκε και τι έψαχνε μέσα από το
θάνατο… πέθανε ή τελικά είναι ζωντανός; Την απάντηση θα τη βρεις και θα
τη δώσεις εσύ στον εαυτό σου, αγαπητέ αναγνώστη ή αναγνώστρια.
Αναπολώντας κάποια πράγματα στο μυαλό, μου έρχονται στο νου οι λέξεις
που άκουσα από τη μυστηριώδη γυναίκα που πολλές φορές αναφέρω στα βιβλία
μου. Η ιδία ξεστόμισε τα εξής που τότε δεν τα έδωσα σημασία,
«ερωτευτείτε το θάνατο», μόνο τότε θα νιώσετε τη ζωή.

Αλήθεια, τι άνθρωποι ήταν οι
αρχαίοι και με τι ευκολία θυσίαζαν τον εαυτό τους για κάποια ξεχασμένα
σήμερα πράγματα, όπως πατρίδα, τιμή, οικογένεια, δόξα; Και σαν να βλέπω
το δαίμονά μου στον καθρέπτη να μου λέει… τι ανόητοι ήταν αυτοί οι
αρχαίοι και ξέρετε βέβαια γιατί το λέει…

Γιατί εκείνοι οι ανόητοι
είχαν νικήσει το δαίμονα, είχαν νικήσει το θάνατο, όσο ζούσαν ήταν
αθάνατοι και όταν πέθαιναν, παρέμεναν ζωντανοί στις μνήμες των ανθρώπων.
Και όχι μόνο, αλήθεια τι είναι προτιμότερο να πεθαίνεις ενώ μπορείς να
ζεις αιώνια ή να ζεις ενώ το σύμπαν δε θα σε θυμάται… θα είσαι δηλαδή
νεκρός…!

Στην αρχαία Αίγυπτο, πίστευαν ότι ο νεκρός με τη βοήθεια μαγικών
φυλαχτών και με συνθηματικές λέξεις όπου ήταν γραμμένες στο βιβλίο «των
νεκρών», που κουβαλούσε μαζί του, περνούσε το πρώτο στάδιο του ταξιδιού
του μετά το θάνατο. Εκεί όπου ήταν οι περιοχές του τρόμου, δηλαδή μια
πρώτη επαφή μεταξύ των ζωντανών και του βασιλείου των νεκρών.

Μόλις περνούσε, τον οδηγούσαν κάποιοι (είτε ο Ανούβης είτε ο Ώρος),
μπροστά στον ανώτατο δικαστή στην αίθουσα της «διπλής δικαιοσύνης», η
οποία ήταν τεράστια και χαμηλή και ο πεθαμένος έσκυβε για να τη διαβεί.



Στο βάθος αυτής της αίθουσας, στη μια πλευρά κάτω από ένα υπόστεγο,
καθόταν ο Οσίρις «ο καλός», ο οποίος λύτρωνε ή τιμωρούσε ανάλογα «των εκ
γης ερχόμενον υιόν του». Στο κέντρο της αίθουσας ήταν ο μεγάλος ζυγός,
«ζυγαριά» και δίπλα του η «Μαατ», θεά της αλήθειας και της δικαιοσύνης,
που ήταν έτοιμη να ζυγίσει την καρδιά του.

Γι΄ αυτό και εγώ
φωνάζω, ζυγιστείτε από τώρα και επιλέξτε την αθανασία ή τον θάνατο
«ψυχοστασία». Η ψυχοστασία κατά εμέ, έχει να κάνει και με το φαινόμενο
του νεκρού που επιστρέφει εκεί που πέθανε, ή κατά άλλους δεν ησύχασε το
πνεύμα του, δηλαδή έγινε φάντασμα. Ένα περιπλανώμενο ον που η ψυχή του
βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα επίπεδο, αντί να είναι ελεύθερη «ζωντανή».

Και τι κάνουμε εμείς, για αυτούς τους άμοιρους;

Απλά διαβάζουμε ευχές, τις εξορκίζουμε δηλαδή τις διώχνουμε από τον
τόπο μας που τυχαία είναι ή ήταν, αφού μόλις το αντιληφθούμε μέσα από
μυστήριες τελετουργίες κάποιου ιερέα οποιασδήποτε θρησκείας διώχνουμε
τον παρείσακτο. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ της αθανασίας και του
θανάτου, μπορείς να είσαι αθάνατος ακόμα και πεθαμένος, όπως μπορείς να
διώχνεσαι και να μην υπολογίζεσαι, ούτε και σαν νεκρός (πνεύμα).

Πριν τη «ψυχοστασία» λοιπόν, στην αρχαία Αίγυπτο, κατά το μύθο της
καθόδου προς τον Άδη, κατά το ζύγισμα της ψυχής, ο νεκρός έπρεπε να
απαγγέλει τη λεγόμενη «αρνητική ομολογία», σε όλους τους δικαστές. Αυτοί
ήταν αριστερά και δεξιά του Οσίρι και ήταν 42 στον αριθμό. Κρατούσαν
κοφτερά ξίφη και μπορούμε να τους παρομοιάσουμε με τους φύλακες αγγέλους
που αναφέρουμε πολλές φορές εμείς σήμερα και που πολλές εικόνες τους
βρίσκουμε σε όλες τις εκκλησίες, έξω από το ιερό ή σε εξορκιστικά
εκκλησάκια σε εισόδους σπηλαίων (είσοδοι του κάτω κόσμου ή του πάνω).

Άλλωστε ότι είναι πάνω, είναι και κάτω, λέγανε κάποτε.

Η εμφάνισή τους ήταν άλλοτε ανθρώπινη και άλλοτε είχαν τη μορφή ζώου.



Ο αριθμός 42 μάλλον είναι συμβολικός, γιατί τόσοι ήταν και οι νόμοι
της Αιγύπτου, που έπρεπε να σέβεται ο κάθε άνθρωπος εν ζωή. Ο νεκρός
έπρεπε εκτός από την απολογία του να ονοματίσει τους 42 δικαστές, για να
τους δείξει ότι τους γνώριζε και ότι δεν φοβόταν, γιατί ήταν πραγματικά
καθαρός.

Στην ψυχοστασία ο Ανούβης, ζύγιζε την καρδιά του νεκρού με τη βοήθεια
της Μαατ (αυτή ήταν η δουλειά της ), βάζοντας στη μια πλευρά της
ζυγαριάς ένα φτερό και από την άλλη την καρδιά, δηλωτικό της καθαρότητας
του νεκρού για να εισέλθει στον παράδεισο. Όταν ο ζυγός ισορροπούσε, ο
Θωθ έλεγε:

• «ας είναι δικαιωμένος ο νεκρός, για να μπορεί να πηγαίνει όπου του αρέσει, εκεί που μένουν τα πνεύματα και οι θεοί».
  

Το μέρος που πήγαινε ο δίκαιος νεκρός, ήταν και τόπος διαμονής των πνευμάτων και των θεών, ήταν το βασίλειο του Οσίρι.

Στην αιώνια ευτυχισμένη ζωή που είχε, όφειλε κατά όπως νόμιζαν τότε
σε αντάλλαγμα για τη διαμονή του εκεί ( στον παράδεισο), να καλλιεργεί
τα κτήματα του θεού και να φροντίζει τις διώρυγες του παραδείσου και τα
αναχώματα!.

Επειδή όμως αυτό δεν ήταν και πολύ καλή πληροφορία την οποία την
γνώριζε από πριν και ενώ ζούσε, φρόντιζε με τη βοήθεια μαγείας την ώρα
του θανάτου του στον τάφο να έχει αρκετά πέτρινα αγαλματίδια, ώστε όταν
καλούσαν το νεκρό σε μια από τις παραπάνω αγγαρείες, αυτός με τη βοήθεια
της μαγείας έστελνε τα αγάλματα, τα οποία έτρεχαν, να κάνουν τη δουλειά
που είχε ο νεκρός.

Έτσι ο νεκρός την περνούσε ήσυχα…

Στην παραπάνω αναφορά βλέπουμε πολλές σχέσεις με την Ελληνική άποψη της διαδικασίας που γίνεται και στην Ελληνική μυθολογία:

. Περί δίκης του νεκρού, από τον Ραδάμανθυ, τον Μίνωα κ.α., αντί των 42 Αιγυπτίων δικαστών.

. Οι περιοχές του τρόμου
άνετα συνδυάζονται με τις πύλες του Άδη και τον Κέρβερο – σκυλί φύλακα,
αλλά και τη διαδρομή όπου συναντούσες τα φαντάσματα του παρελθόντος.

. Η δικαιοσύνη, η οποία
είναι τελικά η τέλεια αντιγραφή της ζυγαριάς, είναι επίσης και το
Ελληνικό σύμβολο της κρίσης της δικαιοσύνης, αλλά και άλλων συμπτώσεων…

Ας μην ξεχνάμε τη σχέση των
Ελλήνων και των Αιγυπτίων, όπου οι Έλληνες θεοί φέρονται στα αρχεία της
προϊστορίας ως προπάτορες των Αιγυπτίων.

Άλλωστε ο θεός Οσίρις σε αναγραμματισμό μας δίνει και το άστρο
καταγωγής των Ελλήνων ΣΕΙΡΙΟΣ καθώς και αποκωδικοποιεί τη λέξη ΗΛΙΟΣ –
ΣΕΙΡΙΟΣ. Ο Οσίρις είναι μεταγραφή στα Ελληνικά της Αιγυπτιακής λέξης
OUSIR και οι αρχαίοι Έλληνες των (παρομοίαζαν) κυρίως με το Διόνυσο και
τον Άδη.

Στην αριθμολεξία η λέξη ΣΕΙΡΙΟΣ = ΟΣΙΡΙΣ = 590 και στα 589 =
ΑΔΙΑΒΑΤΟΣ, που σημαίνει ότι δεν μπορείς να το περάσεις εν ζωή;…, 589 =
ΕΚΚΟΜΙΣΘΕΙΣ, που σημαίνει ότι σε πηγαίνουνε δεν πηγαίνεις εσύ… και
αντιστοίχως 591 = ΑΝΘΕΜΟΕΣΣΑΙ, τόπος των ανθών, λουλουδιών, ο
παραδείσιος κήπος, 591 = ΑΡΕΙΟΠΑΓΙΤΑΙ οι δικαστές των νεκρών, 591 =
ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ, ζεις την τελειότητα, 591 = ΚΕΡΑΥΝΙΕ, επίθετο του Δία,
ΚΕΡΑΥΝΙΟΣ ΖΕΥΣ, οι κεραυνοί που πετάει ο Δίας… από τον ΟΛΥΜΠΟ
ονομάζονται ΚΕΡΑΥΝΙΑ!, 591 = ΟΚΤΑΣ. Στην αριθμολεξία η λέξη ΟΛΥΜΠΟΣ μας
δείχνει της οκτάς = 8. ΟΛΥΜΠΟΣ = 70+30+400+40+80+70+200 = 890 = 8+9+0 =
17 = 1+7 = 8.

Η οκτάς (οκτάδα-οκτάβα κ.α.), είναι πολλά, είναι σύμβολο, είναι ίσως η
πύλη ή ο δρόμος διαμέσου της οποίας εισέρχεσθε στην αιωνιότητα(Ηλύσια
πεδία), είναι συχνότητα. Το σύμβολο της οκτάς είναι το γνωστό + Ε

*. Ο αριθμός οκτώ είναι ιερός γιατί εκφράζει την αρμονία 2χ2χ2 = 8.
Στο συγκεκριμένο αριθμό η δύναμη είναι πολλή μεγάλη (όλα είναι οκτώ),
χωρίζεται σε τέσσερα και τέσσερα που είναι δύο ίσοι και άρτιοι αριθμοί
και σε πέντε και τρία που είναι περιττοί.

Λέγεται δε ότι ο αριθμός οκτώ είναι αφιερωμένος στον Διόνυσο που ήταν γεννημένος τον όγδοο μήνα.

Ακόμα ο αριθμός οκτώ είναι ο αριθμός της Ελευθερίας, ο προκλός
ονομάζει την οκτάς (αιτία διά την πρόοδο όλων των πραγμάτων), με τη
διχοτόμηση των οκτώ τόξων παρουσιάζεται το ισάκτινο αστέρι που
σχηματίζεται από τέσσερις Ελληνικούς Σταυρούς που περιέχει 16Ε.

Οι Πυθαγώριοι έλεγαν ότι το οκτώ αντιπροσωπεύει την κοσμική αρμονία.
Ακόμα ότι στο αστέρι της Βεργίνας (16κτινο)διαγράφονται δύο 8ακτινα
αστέρια, όπως και στο δίσκο της Φαιστού βλέπουμε ένα οκταπέταλλο
λουλούδι.

Στην αριθμολεξία βλέπουμε την εμφάνιση του 8, οκτάς στις κάτωθι
λέξεις: ΑΠΟΛΛΩΝ = 1061 = 8, ΑΡΤΕΜΙΣ = 656 = 17 = 8, ΕΛΕΥΣΙΝΑ = 701 = 8,
ΕΤΟΣ = 575 = 17 = 8, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ = 521 = 8, ΙΛΙΟΝ = 170 = 8, ΠΑΝΑΣ = 332 =
8, ΔΙΑΣ = 215 = 8, ΟΛΥΜΠΟΣ = 890 = 17 = 8.



Αυτή η λέξη Όλυμπος,
προέρχεται από το ρήμα λάμπω, που η ρίζα του πιθανολογείται πανάρχαια,
πιθανώς πρωτοπελασγική: «λ,β». Αν αυτή η ετυμολογία όντως αληθεύει, τότε
Όλυμπος θα πει «Ολολαμπής», «Λάμπρος» και θεοί Ολύμπιοι θα πει: «Θεοί
Λάμποντες».

*Σημ. Στην αριθμολεξία, η έρευνα γίνεται και στα ένα παραπάνω και στα
ένα παρακάτω αθροίσματα του λεξάριθμου, γιατί θεωρούνται ότι
σχετίζονται με το πρωταρχικό.

Ο = Χωροεπιφάνεια – ικανότητα (Ήλιος – Φως)

Λ = Ένωση (Θεών και λαών και ανθρώπων)

Υ = Ενδιάμεσες καταστάσεις – Ιδιότητες

Μ = Γένεση – Ύπαρξη ανθρώπων

Π = Πύλη (περιοχή), (Είσοδος σε Ανώτερα Επίπεδα)

Ο = Χωροεπιφάνεια

Σ = Ανθρώπινη Παρουσία.

Η αποκωδικοποίηση της κάθετης στήλης με τη λέξη Όλυμπος, γίνεται από
το Μιχαήλ Γ. Λεούση, ο οποίος αναφέρεται αυτούσια στο βιβλίο του «Φως
στα μυστικά των αρχαίων Ελλήνων», Εκδόσεις Πελασγός. Συνεχίζοντας τη
σχέση μεταξύ της περιγραφής της Αιγυπτιακής άποψης του παράδεισου και
του θρυλικού βουνού, ερευνώ την πιθανή σχέση του αριθμού 42 όπου και οι
δικαστές της Αιγύπτου 42, όπου αριθμολεξικά μας εμφανίζει τη λέξη 42 =
ΔΙΚΗ…!

Ο ΘΕΟΣ ΑΝΟΥΒΙΣ = 733 = Ν ΒΡΟΝΤΑΙΣ = ΗΛΙΟΔΥΣΙΑ = ΚΑΤΑΒΑΣΗΣ =
ΤΗΛΕΠΟΜΠΟΝ, δηλαδή τηλεμεταφέρει… ακόμη σχετικός : 732 = ΑΣΤΡΑΙΟΝ =
ΔΙΚΑΖΟΝΤΟΣ, ακόμα σχετικός : ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΕ = ΔΙΟΝΥΣ = ΜΕΘΥΣΟΙ.

Βλέπουμε και μια σχετικότητα με το Διόνυσο στην αριθμολεξία, αλλά και
με το πάνθεον του Όλυμπου καθώς και με τον κάτω κόσμο ή τον υποτιθέμενο
παράδεισο – Βασίλειο του Οσίρι.

Ο Άνουβις είναι και αυτή Ελληνική μετάφραση από το Αιγυπτιακό INPOU
(ANPOU) και ταυτιζόταν με τον ψυχοπομπό Ερμή. Άρα στην αριθμολεξία η
λέξη τηλεπομπόν, εννοεί τον ψυχοπομπό Ερμή.

Οι Έλληνες έδωσαν το όνομα Κυνόπολης στη μητρόπολη της λατρείας του , αριθμολεξικά.

ΚΥΝΟΠΟΛΙΣ = 930 = ΑΙΓΥΠΤΟΓΕΝΗ = ΑΣΦΟΔΕΛΟΝ, είναι ο λεγόμενος τόπος των ασφοδέλων του κάτω κόσμου.

930 = ΝΕΚΡΟΦΟΡΟΙ = ΠΡΟΣ ΖΕΥΞΗ = ΣΚΥΛΟΙΣ. Η λατρεία του θεού Ανούβη ως
θεό των νεκρών κυριάρχησε και ταυτίστηκε τόσο πολύ με το ψυχοπομπό Ερμή
που επονομάστηκε ΕΡΜΑΝΟΥΒΙΣ = 878.

Στη μεγάλη λιτανεία προς τιμή της Θεάς Ίσιδας, ήταν ο θεός με κεφάλι σκύλου(κυνός), και κρατούσε το κηρύκειο, όπως και ο Ερμής.

Η ονομασία Ώρος είναι και πάλι Ελληνική και προέρχεται από το Hot.



Ταυτίζεται δε με το Θεό Απόλλωνα γιατί λέγεται ότι υπάρχουν
περισσότεροι από 20 Ώροι στο Αιγυπτιακό πάνθεον. Αλλά μήπως και ανάλογες
δεν είναι και οι μεταμορφώσεις και του δικού μας Απόλλωνα…; Παρακάτω
παραθέτω τις ονομασίες του Θεού Απόλλωνα, που είναι πάνω από είκοσι…

Αβαίος, Αβροχαίτης, Αγνός,
Αγραίος, Αγρέτης, Αγρεύς, Αγρευτής, Άγριος, Αγυ(ι)άτας /Αγυ(ι)άτης,
Αγυιεύς, Αειγενέτης, Αιγλήτης, Ακερσεκόμης, Ακέσιος, Ακρίτας, Ακτιος,
Αλασιώτης, Αλεξίκακος, Αμαζόνιος, Άμβροτος, Αμυκλαίος, Άμυκλος,
Αμφιδέξιος, Άναξ, Αποτρόπαιος, Αργειφόντης, Αργυρότοξος, Αρότριος,
Αρχαγέτας, Αρχηγέτης, Βάκχιος, Βιοδότης, Βοηδρόμιος, Βραγχιάδης,
Βράγχιος, Βριθύνοος, Γενέσιος, Γηθόσυνος, Γονναπαίος, Γρυν(ε)ιος,
Γυπαίευς, Δαφναίος, Δαφνηφόρος, Δειραδιώτης, Δεκατήφορος, Δελφίνιος,
Δελφικός, Δελφίδιος, Δήλος, Διδυμαίος, Διδυμεύς, Δίκερως, Διοπαίς,
Δρυμάς,

Εβδομαγέτης, Εκάεργος,
Εκατήβολος, Εκατόμβαιος, Έκατος, Εκβάσιος, Εκηβαλέτης/Εκηβελέτης,
Εκήβολος, Ελελεύς, Εμβάσιος, Επάκτιος, Επιβατήριος, Επιδήλιος,
Επικούριος, Επιμήλιος, Εράσμιος, Έρσος, Ερυβίθιος, Εύλαλος, Ευφερέτρης,
Εώος, Ζαθέος, Ζηνόφρων, Ζωογόνος, Ζωστήρ, Ζωστήριος, Ηδύφρων, Ήιος,
Ήπιος, , Ήλατος, Θαλερός, Θαργήλιος, Θεάριος, Θελξίφρων, Θεοξένιος,
Θεράπναιος, Θέρμιος, Θέσμιος, Θυμβραίος, Θυρξεύς, Ιατρός, Ιαφέτης, Ιηός,
Ιμερτός, Ισμήνιος, Ισότιμος, Καθάρσιος, Καλλιχόρος, Κάρινος, Κάρνειος,
Κεδρεάτης, Κεραιάτης, Κιθαρωθός, Κισσεύς, Κλάριος, Κλυτότοξος,
Κοροπαίος, Κυθνίος, Κυν(ν)είος, Λαμπετίων, Λαρός, Λατώος, Λεσχητόριος,
Λευκάτας, Λητοϊδης/Λητωίδης, Λιμένιος, Λιμήνιος, Λοξιάς, Λυκαίος,
Λυκ(ε)ιος, Λυκωρεύς, Λυκώρος Λυροεργός,

Μαλεάτας, Μάντις, Μεγαλήτωρ,
Μενφίτης, Μεταγείτνιος, Μηχανίτης, Μοιραγέτης, Μολοσσός,
Μουσαγέτης/Μουσηγέτης, Μυστιπόλος, Ναπαίος, Νηπενθεύς, Μοερός, Μόμιος,
Ξανθός, Ξουθός, Ογκαιάτας, Οιτοσύρος, Όλβιος, Ούλιος, Ουράνιος,
Ουράνιων, Παίαν, Παιήων, Παίων, Παναπήμων, Πανδέρκης, Πανιώνιος,
Παρνοποιός, Παρράσιος, Πατροπάτωρ, Πατρώος, Πλατανίστιος, Ποίμνιος,
Πόλιος, Πολύβουλος, Πορνοπιών, Προόψιος, Προσόψιος, Προστακτήριος,
Προφυλάξ, Πτώος, Πυθαεύς, Πυθιονίκης, Πύθιος, Πυθοκτόνος, Ρηξηνώνρ,
Ρυσίπονος,

Σελινούντιος, Σικερινός,
Σιτάλκας, Σκιαστής, Σμινθεύς, Σοφός, Σπέρμειος, Σπόδιος, Στεμματιάς,
Στρατάγιος, Σωτήρ, Ταρραός, Ταρσεύς, Τάρσιος, Τεγυραίος, Τελέστωρ,
Τελμισσεύς, Τεμενίτης, Τέμπειτας, Τερμινθεύς, Τερψιχόρος, Τιλφώσσιος,
Τιτάν, Τιτυοκτόνος, Τόξιος, Τοξοβελέμνος, Τριοπάς, Υλάτης, Υμναγόρας,
Ύπατος, Φαναίος, Φερέσβιος, Φιλήσιος, Φίλιος, Φιλοστέφανος, Φοίβος,
Φυλλαίος, Φύλλιος, Φυτάλμιος, Φώσφορος, Χορόπιος, Χρησμαγόρας,
Χρυσαορεύς, Χρυσάωρ, Χρυσοκόμης, Χρυσολύρης, Ψάλτης, Ώκυπος, Ωκυσκόπος,
Ωρεσιδιώτης.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ = 1262 = ΘΑΝΑΤΟΣΘΑΝΑΤΟΣ = ΤΑΙΝΑΡΩ ή ΑΠΟΛΛΩΝ = 1061 = ΓΝΩΣΗ = ΚΕΡΑΣΦΟΡΕΙΝ



Ο θεός ΩΡΟΣ = 1170 = ΜΙΝΩΟΣ και σχ. 1169 = ΕΞΑΝΑΣΤΑΝΤΑΣ = ΕΧΘΡΟΞΕΝΟΣ =
ΚΕΡΑΥΝΟΒΡΟΝΤΑ = ΟΡΕΙΒΑΤΟΥΣΑΙ και σχ. 1171 = ΔΙΟΝΥΣΟΗΡΑΚΛΗΣ = ΚΕΡΑΤΟΦΟΡΕ
= ΚΕΡΒΕΡΟΚΙΝΔΥΝΟΣ = ΠΑΝΣΟΦΟΣ.

Ονομασίες του Ώρου – Απόλλωνα = Αρουήρις (ελληνικά) – Hot
our(Αιγυπτιακά) – που σημαίνει Ώρος ο μέγας. Horklhenti irti – που
σημαίνει ο Ώρος με τα δύο μάτια που παρίσταται, Hor Merti – ο Ώρος με τα
δύο μάτια, Μπεχετέντι ( Behedeti) – είναι η λέξη βγαλμένη από την πόλη
Behedet, την οποία οι Έλληνες την ονόμαζαν Απολλωνόπολις ή Μεγάλη,
Αράχτης (Herakhti) – σημαίνει
Ώρος, ο οριζόντιος και ήταν προσωποποίηση του ήλιου(όπως ονομάζουμε
εμείς Φαέθων Απόλλων), ο οποίος ήλιος κάνει την ημερήσια διαδρομή του
προς τη δύση.

Θυμηθείτε, είχα
αναφέρει παραπάνω πως πολλοί πιστεύουν ότι ο παράδεισος είναι δυτικά,
εκεί που πέφτει δηλαδή ο Ήλιος (ΠΑΡΑ – ΔΕΙΣΩ).

Το επόμενο επίθετο είναι Αρμάκης (ή Χαρμάκης), από τα Αιγυπτιακά Hur-m-akhet, που σημαίνει ο παρά τον ορίζοντα Ώρος…

(Σημ. *συμπωματικά το όνομα της μεγάλης σφίγγας ονομάζεται Αρμάκης
και εκπροσωπεί τον ανατέλλοντα ήλιο καθώς επίσης συμβολίζει και την εκ
νεκρών ανάσταση!).

Εύχομαι να μπορέσετε να αποκωδικοποιήσετε τα ονόματα, γιατί αυτό που
έκανα εγώ μόλις πιο πάνω, μιλάει για κάποιο υπόγειο κόσμο που πηγαίνουν
οι νεκροί, που μοιάζει όμως πολύ με τα δικά μας «Ηλύσια πεδία», δηλαδή
τα μέρη του Ήλιου, που είναι ολόλαμπρα και άλλα πολλά…

Συνεχίζεται