Το μπαχαρικό της αγάπης...

Μια υπέροχη κυρία κάποτε, ήταν γνωστή και ξακουστή για την μαγειρική της.
Οτιδήποτε και να έκανε, είχε απίστευτη νοστιμιά. Ξεχωριστή!
Κάθε φορά, λοιπόν, που μαγείρευε, έριχνε μέσα ένα μπαχαρικό, που κανείς δεν γνώριζε και δεν είδε ποτέ.
Ήταν απαγορευμένο να πλησιάζουν το συγκεκριμένο κουτί και μόνο τα δικά της χέρια το άγγιζαν και το χρησιμοποιούσαν.
Κάθε μέρα... λίγο πριν τραβηχτεί το φαγητό από την φωτιά, άνοιγε το κατσαρόλι,
έπιανε το σιδερένιο κουτάκι και το άνοιγε τρυφερά. Βουτούσε τα δάχτυλα και έπαιρνε μια πρέζα μπαχαρικό.
Πασπάλιζε το φαγητό και χαμογελώντας έκλεινε το κουτάκι και το έβαζε πάλι στο μικρό ντουλαπάκι.

Το μαγικό ήταν, πως αυτό το κουτί, δεν άδειαζε ποτέ!

Η γνώση του μπαχαρικού μεταδόθηκε στην επόμενη γυναίκα της
οικογένειας. Και εκείνη στην επόμενη... και η επόμενη στην μεθεπόμενη...

Ήρθε όμως μια μέρα, που το μυστικό αποκαλύφθηκε...
Επιλογή της δισέγγονης... ήθελε να μιλήσει για αυτό και να το μοιραστεί και
να μεταδοθεί αλυσιδωτά.
Φώναξε λοιπόν τις κόρες της.
Τους έδωσε το κουτί.
-«Ανοίξτε το..»
Εκείνες το άνοιξαν, περίεργες για το άβατο ενός κουτιού, που διένυσε πορεία χρόνων
και πέρασε από πολλά γυναικεία χέρια. Χέρια που το χειρίστηκαν με σεβασμό και αγάπη.
Άνοιξαν το κουτί και ακούμπησαν το καπάκι στο τραπέζι.
Κοίταξαν το περιεχόμενο... και ξαφνιασμένες γύρισαν στην μητέρα τους που χαμογελούσε...
-«Τι είναι αυτό ρε μαμά;»
-«Εσείς τι βλέπετε;»
-«.....Τίποτα! Τελείωσε; »
-«Όχι βέβαια! Γεμάτο είναι.»
Και τους εξήγησε.

Το μαγικό κουτί δεν είχε τίποτα... Τίποτα αναμενόμενο.
Δεν είχε τίποτα.. μα είχε και τα πάντα.
Ήταν γεμάτο από... αγάπη.
Ακριβώς!
Το φαγητό επί χρόνια, πασπαλιζόταν στο τέλος από μια ισχυρή πρέζα αγάπης.
Και όσο περίεργο και να σας φαίνεται, αυτό το μαγικό αόρατο μπαχαρικό, έκανε και
κάνει θαύματα.