Μέσα από το σκοτάδι , από το χάος του χρόνου ,
Ο στρόβιλος γέννησε την υπέρτατη Μητέρα .
Εκείνη ξύπνησε με τη γνώση ότι ζωή είχε μεγάλη άξια ,
Το μαύρο απέραντο κενό έφερνε θλίψη στη Μεγάλη
Μητέρα Γη
Η Μητέρα ήταν μια .Και ήταν μόνη.
Από τη σκόνη της γέννησης Της Εκείνη δημιούργησε τον άλλον ,
Έναν αχνόφεγγο φίλο ένα σύντροφο ,έναν αδελφό .
Μεγάλωσαν μαζί ,έμαθαν να αγαπάνε και να νοιάζονται ,
Και όταν Εκείνη ήταν έτοιμη αποφάσισαν να ζευγαρώσουν.
Γύρω Της αυτός αιωρούνταν.
Ο αχνόφεγγος αγαπημένος Της.
Ήταν χαρούμενη στην αρχή με τον σύντροφό Της .
Έπειτα άρχισε να νιώθει ανήσυχη ,αβέβαιη μες στην καρδιά Της
Αγαπούσε τον όμορφο φίλο Της ,το συμπλήρωμά Της
Αλλά κάτι έλειπε ,η αγάπη Της έμενε αξόδευτη .
Ήταν η Μητέρα , και χρειαζόταν και κάποιον άλλον .
Αψήφησε το μεγάλο κενό ,το χάος ,το σκοτάδι ,
Για να βρει τον ψυχρό τόπο της ζωοδότρας σπίθας .
Ο στρόβιλος ήταν τρομακτικός ,το σκοτάδι απόλυτο
Το χάος παγερό ,κι άπλωνε να αρπάξει τη θέρμη Της .
Η Μητέρα ήταν γενναία ,ο κίνδυνος πολύ μεγάλος
Απέσπασε από το κρύο χάος της δημιουργίας την πηγή,
Την συνέλαβε μέσα Της κι έφυγε με τη ζωτική δύναμη
Μεγάλωνε μαζί με τη ζωή που έφερε στα σπλάχνα Της
Και πρόσφερε από τον εαυτό Της με αγάπη και περηφάνια
Η Μητέρα εγκυμονούσε , μοιραζόταν τη ζωή Της
Το μαύρο απόλυτο κενό και η απέραντη άγονη Γη
Πρόσμεναν ανυπόμονα τη γέννηση
Η ζωή έπινε από το αίμα Της ,ανάσαινε από τα κόκαλά Της
Το δέρμα Της σκίστηκε και χώρισαν στα δύο οι πέτρες Της
Η Μητέρα γεννούσε ,άλλος ένας θα ζούσε
Τα νερά της γέννας γέμισαν ποταμούς και θάλασσες
Πλημμύρισαν τη στεριά ,και έφεραν στη ζωή τα δέντρα
Από κάθε πολύτιμη σταγόνα τους νέο χορτάρι και φύλλα φύτρωναν
Και οι πλούσιοι πράσινοι βλαστοί έκαναν όλη τη Γη καινούργια
Τα νερά Της έτρεχαν ,νέα βλαστάρια φύτρωναν
Με βίαιους σπασμούς πάλευε ξερνώντας φωτιά
Πασχίζοντας με πόνο να δώσει ύπαρξη σε νέα ζωή
Το αίμα Της έπηξε και στέγνωσε σε κοκκινόχρωμο πηλό
Αλλά το φωτεινό παιδί άξιζε κάθε οδύνη
Της Μητέρας η μεγαλύτερη χαρά
Ένα ολόλαμπρο αγόρι
Βουνά σηκώθηκαν πετώντας φλόγες από τις κορφές
Εκείνη βύζαινε το γιό Της από τα βουνά τα στήθη Της
Αυτός με τόση δύναμη ρουφούσε ,που σπίθες τίναζε ψηλά
Και Της Μητέρας το ζεστό το γάλα χάραξε στον ουρανό ένα μονοπάτι
Η ζωή του είχε αρχίσει ,Εκείνη έτρεφε το γιό Της
Γελούσε κι έπαιζε και γινόταν μεγάλος και λαμπρός
Φώτιζε το σκοτάδι ,και δίνοντας στη Μητέρα του χαρά
Απλόχερη η αγάπη Της τον έκανε αστραφτερό και δυνατό
Μα γρήγορα ωρίμασε, δεν έμεινε για πολύ παιδί
Ο γιός Της είχε τώρα μεγαλώσει
Και είχε δική του θέληση
Η Μητέρα είχε πάρει από την πηγή για την ζωή που γέννησε
Τώρα το κρύο και άδειο χάος δελέαζε το γιό Της
Η Μητέρα έδινε αγάπη ,αλλά ο νέος λαχταρούσε περισσότερα
Έξαψη, γνώση ,ταξίδια εξερευνήσεις
Το χάος ήταν εχθρός Της
Αλλά ο γιός Της λαχταρούσε να πάει
Ξεγλίστρησε κρυφά από το πλευρό Της καθώς η Μητέρα κοιμόταν
Ενώ μέσα στο σκοτάδι σερνόταν ύπουλα το χάος
Με πειρασμούς και ξελογιάσματα τον παρέσυρε το μαύρο κενό
Ο στρόβιλος τον ξεγέλασε και το χάος άρπαξε το παιδί Της
Το σκοτάδι πήρε τον γιό Της τον νέο τον φωτεινό
Της Μητέρας το λαμπερό παιδί είχε χαρά μεγάλη στην αρχή
Μα γρήγορα ένιωσε να πνίγεται στο ζοφερό και κρύο κενό
Ο απερίσκεπτος βλαστός Της είχε τώρα μετανιώσει
Μα δεν μπορούσε να ξεφύγει από τη μυστηριώδη δύναμη
Το χάος δεν τον ελευθέρωνε
Τον παράτολμο απόγονό Της
Αλλά όπως το σκοτάδι τον τραβούσε προς την παγωνιά ,
Η Μητέρα ξύπνησε ,άπλωσε τα χέρια και τον έπιασε
Για να μπορέσει να γλιτώσει το λαμπερό τον γιό Της
Τον αχνόφεγγο φίλο Της κάλεσε σε βοήθεια
Η Μητέρα βάσταγε γερά
Και δεν τον έχανε από τα μάτια Της
Καλωσόρισε τον ερχομό του αγαπημένου από τα παλιά
Με πόνο και θλίψη την ιστορία Της του είπε
Ο καλός Της φίλος συμφώνησε να αγωνιστεί μαζί Της
Να σώσουν το παιδί Της από τον όλεθρο
Του μίλησε για τον πόνο Της
Και για τον σκοτεινό τον κλέφτη
Η Μητέρα ήταν κουρασμένη ,έπρεπε να συνεφέρει
Πέρασε την λαβή στον φωτεινό αγαπημένο Της
Κι ενώ κοιμόταν ,εκείνος πάλευε με την παγωμένη δύναμη
Και για λίγο την έδιωξε πάλι πίσω ,στην πηγή
Το πνεύμα του ήταν δυνατό,
Ο αγώνας τους πολύ μακρύς
Ο φεγγοβόλος φίλος Της πάλευε με όλη του τη δύναμη
Η σύγκρουση ήταν σκληρή ,ή μάχη βίαιη
Καθώς έκλεισε το μεγάλο μάτι του χαλάρωσε η προσοχή του
Τότε το σκοτάδι σύρθηκε κοντά κι έκλεψε από τον ουρανό το φως του
Όταν ο αχνόφεγγος φίλος Της κουραζόταν
Το φως του έσβηνε
Όταν το σκοτάδι απλώθηκε παντού εκείνη ξύπνησε με μια φωνή
Το ζοφερό κενό έκρυβε το φως από τον ουρανό
Μπήκε κι εκείνη στον αγώνα πάλεψε με βίαση
Και τη μαύρη σκιά έδιωξε μακριά από τον φίλο της
Αλλά της νύχτας το χλομό το πρόσωπο
Της έκρυβε το γιό Της
Παγιδευμένος μες στο στρόβιλο ο ολόλαμπρος φλογερός Της γιός
Δεν ζέσταινε τη Γη ,το παγερό το χάος είχε νικήσει
Η εύφορη πράσινη ζωή ήταν τώρα πάγος και χιόνι
Κι ένας άγριος παγωμένος άνεμος φυσούσε αδιάκοπα
Η Γη ερήμωσε ,κανένα πράσινο φυτό δεν έμεινε
Η Μητέρα είχε αποκάμει από την θλίψη και την κούραση
Αλλά άπλωσε ξανά να αρπάξει τη ζωή που είχε γεννήσει
Δεν μπορούσε να παραιτηθεί ,έπρεπε να παλέψει
Για να σωθεί το λαμπερό το φως του γιού Της
Συνέχισε να μάχεται ,το φως πίσω να φέρει
Και ο αχνόφεγγος φίλος Της ήταν πρόθυμος να πολεμήσει
Με τον κλέφτη που είχε αρπάξει το παιδί του κόσμου Της
Μαζί πάλεψαν για τον λατρευτό Της γιό
Και οι κόποι τους απέδωσαν ,το φως του ξαναγύρισε
Η δύναμη του φλόγιζε τα πάντα
Και ήταν σαν πριν ολόλαμπρος
Αλλά το μαύρο παγερό σκοτάδι την φωτεινή του θέρμη λαχταρούσε
Η Μητέρα μαχόταν αδιάκοπα και δεν υποχωρούσε
Ο στρόβιλος με δύναμη τραβούσε και δεν υποχωρούσε ,μα εκείνη δεν τον άφηνε να φύγει
Ήταν ισόπαλοι με τον σκοτεινό αδυσώπητο εχθρό Της
Εκείνη απέκρουσε το σκοτάδι
Μα τώρα ο γιός Της ήταν πάντα μακριά
Όταν πάλευε με τον στρόβιλο κι έδιωχνε πέρα το χάος
Το φως του γιού Της έλαμπε ολοζώντανο
Όταν η Μητέρα κουραζόταν ,το μαύρο κενό επικρατούσε
Και το σκοτάδι ξαναγύριζε στο τέλος της ημέρας
Ένιωθε ζεστασιά από τον γιό Της
Αλλά η μάχη νικητή δεν είχε
Η Μεγάλη Μητέρα ζούσε με πόνο στην καρδιά Της
Που με τον γιό Της ήταν πάντα χωρισμένοι
Πονούσε για το παιδί που Της είχαν στερήσει
Κι έτσι έκανε να σκιρτήσει ξανά η ζωτική δύναμη μέσα Της
Δεν θα δεχόταν άπραγη του παιδιού Της το χαμό
Όταν ήταν έτοιμη τα νερά της γέννας Της
Έφεραν πάλι την πράσινη ζωή στην κρύα ,άγονη Γη
Και τα δάκρυα που έχυνε άφθονα θρηνώντας το παιδί Της
Γίνονταν δροσοσταλίδες που άστραφταν και ουράνια τόξα μαγικά
Πρασίνισε όλη η Γη
Μα τα δάκρυά Της φαίνονταν ακόμα
Με μια βροντή οι πέτρες Της χώρισαν στα δύο
Και από τη μεγάλη τη σπηλιά που άνοιξε από κάτω,
Έγινε κι άλλη γέννηση από τα βάθη της Μητέρας
Και τα παιδιά της Γης βγήκαν από τη μήτρα Της
Από την απελπισμένη Μητέρα
Και άλλα παιδιά γεννήθηκαν
Όλα αλλιώτικα το ένα από το άλλο ,άλλα μεγάλα και άλλα μικρά
Κάποια βάδιζαν και κάποια άλλα πετούσαν άλλα σέρνονταν ή κολυμπούσαν
Μα κάθε σχήμα ήταν τέλειο ,κάθε πνεύμα ολοκληρωμένο
Κι όλα ένα πρότυπο που η μορφή του να επαναληφθεί μπορούσε
Η Μητέρα ήθελε την πράσινη Γη να γεμίσει
Όλα τα πουλιά και τα ψάρια και τα ζώα που γεννήθηκαν
Δεν θα άφηναν την Μητέρα ποτέ ξανά να πενθήσει
Όλα θα ζούσαν κοντά στο μέρος που γεννήθηκαν
Και θα μοιράζονταν τα πλάτη της Μεγάλης Μητέρας Γης
Κοντά Της θα έμεναν πάντα
Να φύγουν δεν μπορούσαν
Ήταν όλα τους παιδιά Της ,γέμιζαν την καρδιά Της περηφάνια
Αλλά είχαν στραγγίξει τη ζωτική δύναμη μέσα Της
Είχε ακόμα όση για μια τελευταία δημιουργία
Ένα παιδί που θα θυμόταν Ποίος ήταν ο γεννήτοράς του
Ένα παιδί που θα σεβόταν
Και θα μάθαινε να προστατεύει
Η Πρώτη Γυναίκα γεννήθηκε μεγαλωμένη και ώριμη
Και με τα Δώρα που θα χρειαζόταν για να επιζήσει
Το πρώτο ήταν το Δώρο της Ζωής ,και όπως η Μεγάλη Μητέρα
Ξύπνησε με την γνώση ότι η ζωή είχε μεγάλη αξία
Η Πρώτη Γυναίκα ήταν αυτή ,του είδους της η πρώτη
Μέσα ήταν το Δώρο της Αντίληψης ,της μάθησης
Η επιθυμία για γνώση ,το Δώρο της Κρίσης
Η Πρώτη Γυναίκα είχε μέσα της τη γνώση
Που θα τη βοηθούσε να ζήσει και να την περάσει στους δικού της
Η Πρώτη Γυναίκα ήξερε
Πώς να μάθει ,πώς να μεγαλώσει
Η ζωτική δύναμη είχε σχεδόν ξοδευτεί και η Μητέρα είχε εξαντληθεί
Να μεταδώσει το Πνεύμα της Ζωής ήταν τώρα η πρόθεσή Της
Έτσι έκανε όλα τα παιδιά Της να γενούν νέα ζωή
Και η Γυναίκα ευλογήθηκε να γεννά ζωή κι εκείνη
Αλλά η Γυναίκα ήταν μία ,και ήταν μόνη
Η Μεγάλη Μητέρα θυμήθηκε τότε τη δική Της μοναξιά
Την αγάπη του μετέωρου φίλου Της και τα χάδια του
Με την τελευταία σπίθα που απόμεινε άρχισε η γέννα Της
Για να μοιραστεί τη ζωή με την Γυναίκα δημιούργησε τον Πρώτο Άντρα
Η Μητέρα γεννούσε , άλλος ένας θα ζούσε ..
Τη γυναίκα και τον Άντρα γέννησε η Μητέρα
Και για να κατοικήσουν τους έδωσε τη Γη
Το νερό ,τη στεριά ,και όλα Της τα δημιουργήματα
Και αυτοί έπρεπε με φροντίδα να τα χρησιμοποιήσουν
Ήταν το σπίτι τους ,να το προσέχουν όφειλαν
Στα Παιδιά της Γης η Μητέρα πρόσφερε
Τα Δώρα για να επιζήσουν κι ύστερα αποφάσισε
Να τους δώσει το Δώρο της Ηδονής και του μοιράσματος
Που τιμά τη Μητέρα με τη χαρά του ζευγαρώματός τους
Δώρα που αξίζουν στα παιδία της
Όταν και εκείνα την τιμούν
Η Μητέρα ήταν ευχαριστημένη με το ζευγάρι που δημιούργησε
Τους δίδαξε να αγαπούν και να νοιάζονται το ταίρι τους
Τους έκανε να ποθούν να ενωθούν ο ένας με τον άλλον
Το Δώρο των Ηδονών τους από την Μητέρα προέρχεται
Πριν τελειώσει το έργο Της τα παιδιά Της
Ήξεραν και αυτά να αγαπούν
Τα παιδιά της Γης είχαν ευλογηθεί
Η Μεγάλη Μητέρα μπορούσε να αναπαυθεί...
Είθε στους δρόμους της ουσίας σου να πορευθείς και στα μυστικά απόκρυφα αρχεία της ψυχής σου... 
Είναι άπειρες οι κατευθύνσεις στο Άπειρο Σύμπαν… Το ταξίδι μαγικό και ατελείωτο… Έχεις πολλά να χαρτογραφήσεις… 
Τρι 8 Μαρ - 1:53:10