Αlicetwilight89

Όλα τα προϊόντα                     Βιβλία                     E-books                     Μουσική                     Ταινίες                     Παιχνίδια                     Δώρα                     Κόσμημα                     Παιδί

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΘΡΙΛΕΡ/ΤΡΟΜΟΥΞΕΝΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑΦΑΝΤΑΣΙΑ / ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ
CASSANDRA CLARE / ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΛΕΡ
Η Cassandra Clare είναι η συγγραφέας της μπεστ σέλερ σειράς των New York Times, Θανάσιμα Εργαλεία. Γεννήθηκε στο Ιράν και πέρασε τα παιδικά της χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με την οικογένειά της και πολλά μπαούλα γεμάτα βιβλία. Η Cassandra ζει στη Δυτική Μασαχουσέτη με το σύζυγό της, τις γάτες τους και αυτές τις μέρες, ακόμη περισσότερα βιβλία.
 
Βρέθηκαν 9 αποτελέσματα | Σελίδα 1 από 1

[size]


ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ 6: Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΦΩΤΙΑΣ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
   (κριτικές 12 πελατών)
Συγγραφέας: CASSANDRA CLARE / ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΛΕΡ
Εκδόσεις: ΠΛΑΤΥΠΟΥΣ
Μη διαθέσιμη τιμή
Διαθεσιμότητα:Εξαντλημένο

 

ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΒΙΒΛΙΟ 3: ΚΟΥΡΔΙΣΤΗ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
   (κριτικές 8 πελατών)
Συγγραφέας: CASSANDRA CLARE / ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΛΕΡ
Εκδόσεις: ΠΛΑΤΥΠΟΥΣ
Μη διαθέσιμη τιμή
Διαθεσιμότητα:Εξαντλημένο

 

ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ 5: Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΨΥΧΩΝ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
   (κριτικές 12 πελατών)
Συγγραφέας: CASSANDRA CLARE / ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΛΕΡ
Εκδόσεις: ΠΛΑΤΥΠΟΥΣ
Αρχική τιμή: 22,89€greekbooks.gr:20,60€Κερδίζετε: 2,29€ (10%)
Διαθεσιμότητα:Περιορισμένη Διαθεσιμότητα

 

ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΒΙΒΛΙΟ 2: ΚΟΥΡΔΙΣΤΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
   (κριτικές 8 πελατών)
Συγγραφέας: CASSANDRA CLARE / ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΛΕΡ
Εκδόσεις: ΠΛΑΤΥΠΟΥΣ
Αρχική τιμή: 21,90€greekbooks.gr:19,71€Κερδίζετε: 2,19€ (10%)
Διαθεσιμότητα:Κυκλοφορεί. Αποστολή σε 2-5 εργάσιμες ημέρες

 

ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ: ΚΟΥΡΔΙΣΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
   (κριτικές 24 πελατών)
Συγγραφέας: CASSANDRA CLARE / ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΛΕΡ
Εκδόσεις: ΠΛΑΤΥΠΟΥΣ
Μη διαθέσιμη τιμή
Διαθεσιμότητα:Εξαντλημένο

 

ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ 4: ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΕΚΠΤΩΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
   (κριτικές 32 πελατών)
Συγγραφέας: CASSANDRA CLARE / ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΛΕΡ
Εκδόσεις: ΠΛΑΤΥΠΟΥΣ
Μη διαθέσιμη τιμή
Διαθεσιμότητα:Εξαντλημένο

 

ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ 3: ΓΥΑΛΙΝΗ ΠΟΛΗ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
   (κριτικές 29 πελατών)
Συγγραφέας: CASSANDRA CLARE / ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΛΕΡ
Εκδόσεις: ΠΛΑΤΥΠΟΥΣ
Μη διαθέσιμη τιμή
Διαθεσιμότητα:Εξαντλημένο

 

ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ 2: ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
   (κριτικές 19 πελατών)
Συγγραφέας: CASSANDRA CLARE / ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΛΕΡ
Εκδόσεις: ΠΛΑΤΥΠΟΥΣ
Μη διαθέσιμη τιμή
Διαθεσιμότητα:Εξαντλημένο

 

ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ 1: ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
   (κριτικές 34 πελατών)
Συγγραφέας: CASSANDRA CLARE / ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΛΕΡ[/size]

ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Στόχος μου με αυτό το θέμα δεν είναι ούτε να θίξω, ούτε να αναστατώσω όλους αυτούς, που γεμάτοι πίστη, είναι δεμένοι με τον Χριστιανισμό. Θέλω μονό να γνωστοποιήσω, ποια καταστροφή προκάλεσε αυτή η θρησκεία στην ανθρωπότητα και μάλιστα στο όνομα της "αγάπης". 

Η θρησκευτική πίστη διαμορφώνεται, εξ αίτιας της κατήχησης και πλύσης εγκεφάλου που δεχόμαστε κατά την παιδική μας ηλικία, όταν η αίσθηση της λογικής δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί. Το όλο θέμα ριζώνει καλά στο υποσυνείδητο, με αποτέλεσμα να μεγαλώνουμε και "απλώς" να πιστεύουμε. Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, αργά αλλά σταθερά, εντασσόμαστε σε όλους αυτούς, που εδώ και χιλιάδες χρονιά, σε όλες τις γωνίες του κόσμου, γίνονται αφελή θύματα στο αρχαιότερο παγκόσμιο εμπόριο ελπίδας, που ντυμένο με τα ρούχα της θρησκείας, εξαπατά τόσα εκατομμύρια ανθρώπων, να πιστεύουν σε θεούς που τους υπόσχονται το αδύνατον! 

Με δυνατή φωνή θέλω να γκρεμίσω αυτό που είναι απαραίτητη προϋπόθεση, για να βρει μέσα μας η θρησκεία το γόνιμο έδαφος που χρειάζεται και να αναπτυχθεί: δηλαδή τον συνδυασμό αφέλειας και λίγης ή καθόλου ιστορικής γνώσης. 

Όλοι πρέπει να μάθουν, τι επιβλήθηκε κάποτε στους Έλληνες ούτως ώστε αυτοί να γίνουν υπάκουα και άβουλα πρόβατα του χριστιανικού ποιμνίου. Και με ποιον τρόπο υποχρεώθηκαν οι Έλληνες ως οι μοναδικοί άνθρωποι, να ξεχάσουν το μεγαλύτερο πολιτισμό που έχει ποτέ υπάρξει στο πλανήτη. Το δικό τους τον Ελληνικό Πολιτισμό !


                         

Ευριπίδης
Ευτυχής είναι αυτός που γνωρίζει την ιστορία.

Αυτή η επιτυχία της πνευματική δολοφονία του ελληνικού πολιτισμού, ανοιξε το δρόμο για τη μετέπειτα διάδοση του Χριστιανισμού στην υπόλοιπη Ευρώπη. 

Η εξάπλωση του Χριστιανισμού είχε διαφορές επιπτώσεις για τους Ευρωπαίους. Αλλά δεν πρέπει και δεν μπορούμε να τις συγκρίνουμε με τις συνέπειες που η εξάπλωση του Χριστιανισμού είχε για τους Έλληνες. Και αυτό επειδή: 
Για τους Ευρωπαίους εκτός από τους Έλληνες, ο εκχριστιανισμός τους έλαβε χωρά πριν αυτοί γίνουν πολιτισμένοι άνθρωποι! Για τους Έλληνες όμως ήταν διαφορετικά: αυτοί ήταν ήδη πολιτισμένοι και γι αυτό έπρεπε να τους υποχρεώσουν με το ζόρι να γίνουν Χριστιανοί! Ο ελληνικός πολιτισμός ήταν σε ένα υψηλό στάδιο ανάπτυξης που όμοιο του δεν υπήρχε πουθενά στην Ευρώπη, γι αυτό οι καρποί του και τα έργα του έπρεπε να εξαφανιστούν. Ο Ελληνισμός έπρεπε να πεθάνει. Γι αυτό λοιπόν πανεπιστήμια και φιλοσοφικές σχολές έκλεισαν, βιβλιοθήκες πυρπολήθηκαν, Ασκληπιεία έπαψαν να λειτουργούν, ναοί γκρεμίστηκαν, σταδία (Ολυμπία...) ισοπεδώθηκαν, επιστήμες και καλές τέχνες όπως π.χ. το θέατρο, κυνηγήθηκαν ως έργα του Σατανά. Και περάν αυτών, απαγορεύτηκε να ονομάζεται κανείς Έλληνας. Η τιμωρία ήταν θάνατος! Οι Χριστιανοί δήμιοι εκτέλεσαν καλά το καθήκον τους! 

              

Στην υπόλοιπη Ευρώπη, 1.000 χρονιά μετά την ισοπέδωση της Ελλάδος δηλαδή στην περίοδο της αναγέννησης και μετά από αυτή, οι Ευρωπαίοι ένοιωσαν ένα μικρό δείγμα θρησκευτικής καταδίωξης και παραλογισμού! Όταν ο Παπάς και η καθολική εκκλησία κατάλαβαν ότι το παλιό θηρίο, ο Ελληνισμός σηκωνόταν από τον τάφο του και απειλούσε να αφυπνίσει και την υπόλοιπη Ευρώπη, πανικοβλήθηκαν.

Η απάντηση τους λοιπόν ήταν η «Ιερά Εξέταση», που καταδίκαζε όλη τη γνώση και τους επιστήμονες. Αλλά, παρά την αντίσταση της εκκλησίας κατά την περίοδο της αναγέννησης ο Ελληνισμός επανήλθε στο κέντρο και η Ευρώπη κατάφερε να έλθει σε επαφή με τις αρχαίες ελληνικές αξίες, τη γνώση και τον πολιτισμό. Η Ελλάδα όμως δεν ήταν το ίδιο τυχερή. Σ' αυτήν επιφυλασσόταν μια νέα καταδίκη: 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ σε ένα καινούργιο μεσαίωνα, που ήταν ακόμα χειρότερος από το προηγούμενο, τον Οθωμανικό. 400 χρονιά Τουρκικής κατοχής είχαν αρχίσει! 
Μονό όταν αποκτήσουμε ιστορική γνώση, μπορούμε να ξεφορτωθούμε την τυφλή και χωρίς κριτική πίστη. Μονό τότε γινόμαστε σε θέση να "δούμε" όλο το παιχνίδι που παίχτηκε και παίζεται κατά της ανθρωπότητας. 
ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 
Δεν υπάρχει θεός σε οποιαδήποτε θρησκεία, που να μην τον κατασκεύασε άνθρωπος. Όλους τους θεούς όλων των θρησκειών, οι άνθρωποι τους έχουν φτιάξει, για να ελέγχουν τους άλλους ανθρώπους για να ασκούν εξουσία και έλεγχο στις μεγάλες μάζες. 


"Μισώ όλους τους θεούς... "Αισχύλος


ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΘΕΟΙ 
Το τι είδους θεός έχει κατασκευασθεί σε μια κοινωνία, καθώς και η θέση και ο ρόλος που παίζει σ' αυτή, αντικατοπτρίζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο το επίπεδο αυτής της κοινωνίας. 

Η εξέλιξη που έλαβε χώρο στην Ελλάδα επί πολλές χιλιετίες, δεν επηρέασε μονό τους Έλληνες, αλλά και τους θεούς τους. Οι θεοί για τους Έλληνες, εκτός του ότι ήταν αθάνατοι, κατά τα αλλά ήταν ακριβώς ίδιοι με αυτούς, δηλαδή είχαν τα ίδια προτερήματα και ελαττώματα με τους ανθρώπους. Είχαν δηλαδή εξανθρωπιστεί. 

Αντί για έναν παντοδύναμο και αλάθητο θεό, όπως αυτόν που γνωρίζουμε στις μέρες μας στις διαφορές θρησκείες με τις απαιτήσεις του και τις εντολές του, οι Έλληνες είχαν θεούς που αντιπροσώπευαν τον ερωτά, τη μουσική, το φως, την ομορφιά, τη θάλασσα, τον αέρα, τη χαρά, τον πόλεμο κλπ. Μέχρι και ισότητα των δυο φυλών υπήρχε στους θεούς τους. Από τους 12 κυρίους θεούς, 6 ήταν άνδρες (Δίας, Ποσειδώνας, Απόλλων, Ήφαιστος, Ερμής, Άρης,) και 6 ήταν γυναίκες (Ήρα, Αθήνα, Αφροδίτη, Δήμητρα, Άρτεμις, Εστία). 


Ισότητα δεν υπήρχε μονό ανάμεσα στους θεούς, αλλά και στους αντιπροσώπους τους: Ιερέας και ιέρεια στην αρχαία Ελλάδα!


Η μονή δέσμευση που υπήρχε ανάμεσα στους θεούς και στους ανθρώπους ήταν «να μην υπάρχει καμία δέσμευση»! Η ελληνική αντίληψη των θεών ήταν η συνεχεία του δικού τους περιβάλλοντος ελευθερίας σκέψεως. 
Σ' αυτό ακριβώς το ελεύθερο περιβάλλον έγινε δυνατόν και να γεννηθεί και να αναπτυχθεί η φιλοσοφία. 
Οι Έλληνες, μέσω της φιλοσοφίας τους, κατάλαβαν τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αλήθεια. Πραγματικότητα ήταν το Όλο, είτε το καταλάβαιναν είτε όχι. Αλήθεια ήταν το μέρος του όλου που αυτοί καταλάβαιναν. Το ποσό σωστά όμως το καταλάβαιναν ήταν άμεσα εξαρτημένο από το επίπεδο εξέλιξης και γνώσης που είχαν αναπτύξει ως άνθρωποι. 

«Η αλήθεια δεν είναι στατική, απόλυτη και τελική, αλλά δυναμική και σχετική, που σημαίνει ότι συνεχώς αλλάζει με τον ίδιο ρυθμό που αλλάζουμε κι εμείς. Όσο πιο πολύ εξελισόμεθα ως άνθρωποι τόσο πιο διαφορετικές γίνονται οι Αλήθειες μας ». 
Οι Έλληνες κατάλαβαν ότι οι άνθρωποι ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν την αλήθεια, αλλά μονό να την πλησιάζουν όλο και περισσότερο. Ο Ηράκλειτος είπε χαρακτηριστικά: «Τα πάντα ρει» = Όλα κινούνται. Όλα αλλάζουν διαρκώς. Το ίδιο και η αντίληψη μας περί αλήθειας. 


«Τα πάντα ρει». Ηράκλειτος

Γι αυτό λοιπόν, επειδή η αλήθεια είναι σχετική και πάντα αλλάζει μαζί με τους ανθρώπους και το επίπεδο εξέλιξης τους, οι Έλληνες δεν δημιούργησαν ποτέ κανένα είδος δόγματος και θρησκευτικού φανατισμού. Μέχρι και μνημείο για τον άγνωστο θεό υπήρχε στην Αθήνα, ούτως ώστε οι ξένοι επισκέπτες να μπορούν να πάνε εκεί και να προσευχηθούν στο δικό τους θεό. Και ήταν αδιανόητο για τους Έλληνες να καταδιώξουν άλλους εξ αίτιας των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. 
Ποτέ στην Ελλάδα δεν διεξήχθη πόλεμος που να έχει θρησκευτικά αίτια. Μέχρι που ήλθε ο Χριστιανισμός.
                                  

Ο ΧΡΙΣΤΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Καμία απολύτως ανάγκη δεν είχαν οι Έλληνες από το Χριστιανισμό για να γίνουν άνθρωποι και για να αποκτήσουν ηθική! Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Έλληνες, πολύ πριν από οποιονδήποτε άλλον λαό, είχαν να επιδείξουν έναν πολιτισμό, που όχι μονό ήταν μοναδικός με τέτοιο επίπεδο, αλλά ήταν και ο μονός που είχε βάλει τον άνθρωπο στο κέντρο. Οι ρίζες του ελληνικού πολιτισμού χάνονται πίσω στις χιλιετίες. 

Οι Έλληνες είχαν αρχές, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, αυτογνωσία, φιλοσοφία. Ήταν άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξεως. Άνθρωπος είναι ο άνω θρώσκων. Θρώσκω σημαίνει πετάγομαι προς τα πάνω, ανεβαίνω, γι αυτό λοιπόν άνθρωπος είναι αυτός που ολοένα ανεβαίνει, εξελίσσεται, χρησιμοποιώντας την σκέψη του, την περιέργεια του και τη λογική του. Αυτός ήταν ο Έλληνας. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος, που απορούσε για τα πάντα και δεν δεχόταν δόγματα του τύπου «πίστευε και μη ερευνά», όπως ο Χριστιανισμός δια πυρός και σίδηρου ήθελε να επιβάλει. Ο Έλληνας ήταν εμπόδιο, έπρεπε να φύγει από τη μέση, ήταν ο ήλιος που έπρεπε να σβήσει για να μπορέσει να κυριαρχήσει ο σκοταδισμός και ο θρησκευτικός φανατισμός. 

Βεβαία μπορεί να αναρωτηθεί κανείς υπήρχε κάτι το κακό στις 10 εντολές του Χριστιανισμού το οποίο ερχόταν σε σύγκρουση με τον ελληνικό πολιτισμό; Η απάντηση σε αυτό είναι, ότι στην Ελλάδα, τέτοιου είδους εντολές ήταν τελείως εκτός εποχής και άχρηστες. 

Καταρχήν, όλη αυτή η παράδοση περί εντολών είναι καθαρά ελληνική. Ο Μίνωας ανέβαινε στο ορός Ίδη της Κρήτης κάθε τόσο, συνομιλούσε με το Δια και επέστρεφε κρατώντας εντολές ραμμένες πάνω σε πέτρινες πλάκες που τις έδινε στους ανθρώπους Αυτή λοιπόν η παράδοση εκλάπη και κατεγράφη και στην Παλαιά Διαθήκη. Αλλά εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο: πήρανε τη δίκη μας μυθολογία, 
την παραλλάξανε και μας τη ξανασερβίρανε ως ιστορία. Και εμείς τους πιστεύουμε! 
Εκτός αυτού, αν οι Έλληνες θέλανε εντολές μπορούσαν να πάνε στο μαντείο των Δελφών. Εκεί υπήρχαν γραμμένες 147 εντολές(ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ)... Και αυτό ήταν και συμβολικό. Γιατί 1+4+7=12. Οι 12 Θεοί... 

Ας σταθούμε λίγο στις 10 εντολές του Χριστιανισμού. Τι μηνύματα έδιναν;
Ου κλέψεις, ου φονεύσεις ου μοιχεύσεις ου ψευδομαρτυρήσεις κλπ. 
Και ερωτώ: Πριν αυτές οι εντολές του Μωυσή, (δηλαδή των Εβραίων), φτάσουν στους Έλληνες μέσω της θρησκείας του Χριστιανισμού, τι ήταν οι Έλληνες; Ήταν κλεφτές δολοφόνοι, μοιχοί, ψευδομάρτυρες κλπ. Και περιμένανε τους σωτήρες τους, τον Μωυσή και τους αντιπροσώπους του, να τους δωρίσουν τις εντολές τους και να τους βάλουν στον σωστό δρόμο; Σε τι χρησίμευαν τέτοιου είδους εντολές σε μια κοινωνία που ήταν σε τόσο μεγάλο βαθμό βασισμένη σε κανόνες ηθικής νομοθεσίας και δίκαιου; 


Τι ήθελε να πει άραγε ο Μιχαήλ Άγγελος που παρουσίασε τον Μωυσή κατ'; αυτόν τον τρόπο;

Δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρει κανείς στην αρχαία Ελλάδα ονόματα μεγάλων νομοθετών. Ο Δρακών, γνωστός μέχρι και σήμερα για τους πολύ αυστηρούς νομούς του, ακόμη μιλάμε για δρακόντειους νομούς ή για δρακόντεια μετρά προστασίας όταν θέλουμε να πούμε ότι κάποιοι νομοί είναι ιδιαίτερα αυστηροί, ο Λυκούργος από τη Σπάρτη, ο Σόλων ο Αθηναίος. Όλοι αυτοί δημιούργησαν εξαιρετικά νομοθετικά συστήματα που συνειδητοποίησαν τους Έλληνες για το καλό και το κακό, καθώς και για τις συνέπειες που θα έχουν οι πράξεις τους. Όχι λοιπόν, δεν είχαν καμία απολύτως ανάγκη οι Έλληνες από τους "κανόνες ηθικής" του Μωυσή και του Χριστιανισμού! 

Αλλά οι υποτιθέμενες "θεόσταλτες" εντολές μας λένε και ένα άλλο σημαντικό πράγμα: 
Όλες αρχίζουν με τη λέξη «ου». Ου κλέψεις, ου φονεύσεις ου μοιχεύσεις, ου ψευδομαρτύρησες. Που 
πάει να πει, ότι απευθύνονται: 
1ον) σε ανθρώπους με εξαιρετικά χαλαρή την αίσθηση της μεταξύ τους αλληλεγγύης και κοινωνικής συνύπαρξης, και 
2ον) σε ανθρώπους με χαμηλή ακόμη νοημοσύνη. 

                                                 
Σαν να μιλάς σε ένα μικρό παιδί δηλαδή: Μη κανείς τούτο, μη κανείς κείνο!...
Οι μύθοι που χρησιμοποιούν οι αρχαίοι τραγωδοί μας, περάν των οποίων άλλων ιστορικών και κοινωνικών πληροφοριών που μας δίνουν, σηματοδοτούν επίσης την ωρίμαση της ανθρωπινής συνείδησης το πέρασμα της από ένα πιο χαμηλό επίπεδο επίγνωσης σ'; ένα άλλο πιο υψηλό, πιο εκλεπτυσμένο, πιο συνειδητό. 

Ο Αισχύλος ο ένας από τους 3 μεγαλύτερους τραγωδούς μας, στο 3o μέρος της τριλογίας του «Ορέστεια», μας διδάσκει ότι όταν ο Ορέστης κυνηγημένος από τις Ερινύες κατέληξε για προστασία, βοήθεια και αναζήτηση δικαιοσύνης στο ναό του Απόλλωνος στους Δελφούς, η θεά Αθήνα, η θεά της σοφίας κρίνοντας ότι οι άνθρωποι έχουν φθάσει πλέον σε υψηλό επίπεδο επίγνωσης του καλού και του κακού, ίδρυσε δικαστήριο και ανέθεσε σ'; αυτούς στους ανθρώπους να κρίνουν οι ίδιοι την πράξη της μητροκτονίας που είχε διαπράξει ο Ορέστης. Η συνειδητή ελευθερία σημαίνει και ευθύνη των πράξεων. 

Ο Ορέστης είχε ζητήσει καταφύγιο στο ναό του Απόλλωνος στους Δελφούς. Αγκαλιάζει τον ομφαλό και ζήτα προστασία. Ο Απόλλων διώχνει τις Ερινύες ενώ η Πυθία φεύγει έντρομη στη θεά των Ερινυών. Η Άρτεμις (δεξιά) παρακολουθεί την όλη σκηνή. Σε λίγο θα εμφανιστεί η Αθήνα και θα ιδρύσει δικαστήριο, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να κρίνουν οι ίδιοι τη μητροκτονία που είχε διαπράξει ο Ορέστης. 
(Ναι ακούσατε καλά! Δικαστήριο θα γίνει! Πράγμα που σημαίνει, ότι ουδείς εβραϊκός θεός θα διατάξει κάποια θανάτωση αλά Παλαιά Διαθήκη!)

Επίσης δεν μπορούμε να μιλάμε για ηθική και να μην αναφέρουμε το Δημόκριτο, ο οποίος εκτός από την επιστημονική του πλευρά (ατομική θεωρία), είχε και την ηθική πλευρά την οποία είχε αναπτύξει σε 
αφάνταστο βαθμό. Το μήνυμα λοιπόν που μας δίνει ο Δημόκριτος, είναι ότι οπού υπάρχει καταπίεση και βούρδουλας δεν υπάρχει ηθική. Γιατί, όπως λέει, καλός και ηθικός δεν είναι αυτός που δεν κάνει το κακό, αλλά αυτός που δεν θέλει να κάνει το κακό. Γιατί το να μη κάνει κάνεις το κακό επειδή φοβάται την τιμωρία, αυτό δεν είναι ηθική, είναι φόβος . Το ζήτημα είναι να καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι σωστό και γι αυτό δεν το κάνει. 

Όμως ο Δημόκριτος το προχώρησε ακόμα παραπάνω ,και αυτό είναι και το πιο σημαντικό σημείο της ηθικής του. Είπε λοιπόν ότι δεν μετράει η πράξις αλλά το κίνητρο πίσω από την πράξη! Τι να το κάνω δηλαδή ότι μου φέρεσαι καλά όταν ο σκοπός σου είναι δόλιος; 


«Αγαθόν ου το μη αδικείν, αλλά το μηδέ εθελειν.» Δημόκριτος

Από αυτά τα παραδείγματα είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς, ότι στην Ελλάδα, όχι μονό την εποχή του Χρίστου αλλά και εκατοντάδες χρονιά π.Χ., οι εντολές του Μωυσή ήταν τελείως άστοχες και άχρηστες! 
                            

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΣΣΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Ο Χριστιανισμός άρχισε σαν μια μικρή αίρεση στην Ιουδαία, με μονό τοπική και πολύ περιορισμένη εμβέλεια. Ήταν το κίνημα των Εσσαίων. Αυτό παρέλαβε ο Παύλος και με τη βοήθεια και των Φαρισαίων και της ρωμαϊκής ολιγαρχίας το "διεθνοποίησε" και το πέρασε στη Ρώμη. Από εκεί ο Χριστιανισμός θα εξαπλωνόταν στον υπόλοιπο κόσμο. Για να γίνει όμως αυτό εφικτό, έπρεπε ο δρόμος να είναι ανοικτός. Ο δρόμος όμως ήταν κλειστός και το μεγάλο εμπόδιο ήταν ο ελληνικός πολιτισμός και ορθολογισμός που κυριαρχούσε με τα πανεπιστήμια, τις βιβλιοθήκες κλπ. Γι αυτό λοιπόν έπρεπε να καταστραφεί και να ισοπεδωθεί. Και αυτό ακριβώς έγινε. 
Είναι ιστορικά αναμφισβήτητο ότι ο Χριστιανισμός όπως εξελίχθηκε ως ιδεολογία με τον καιρό, έχει ελάχιστα κοινά σημεία με το αρχικό κήρυγμα του Ιησού. Δηλαδή, τα κίνητρα του Ιησού ήταν διαμετρικά αντίθετα από τα κίνητρα του Χριστιανισμού! Προτού όμως μιλήσουμε για κίνητρα, ας δούμε λίγο σε γενικές γραμμές αυτό το κίνημα που με τον καιρό έγινε Χριστιανισμός. 

Το κίνημα αυτό άρχισε από τους Εσσαίους. 
Μέχρι το 1947, η κυρία πηγή για τους Εσσαίους ήταν τα βιβλία του Ιώσηπου (Josef Flavius) «Ιουδαϊκός Πόλεμος» και «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» (ο Ιώσηπος ήταν Εβραίος ιστορικός που έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ.). Αναφέρονται επίσης σε αυτούς και ο Φίλων και ο Πλίνιος. Από το 1947 όμως μέχρι και το 1954, ανακαλύφτηκαν στην έρημο του Κουμράν (στη Νεκρά θάλασσα), μέσα σε διαφορά σπήλαια, παρά πολλοί πάπυροι που ανήκαν στους Εσσαίους Αυτά τα χειρόγραφα ήταν τα καταστατικά των Εσσαίων, που μας δείχνουν πλήρως και την ταυτότητα τους πως κινούνταν και τι επεδίωκαν. Ένα μέρος αυτών των χειρογράφων σήμερα, φυλάσσεται σε ένα αντιατομικό καταφύγιο στην Ιερουσαλήμ. 
ι Εσσαίοι ήταν μια ομάδα μερικών χιλιάδων Ιουδαίων, που έφυγαν στην έρημο του Κουμράν λίγο πριν το τέλος του 2ου αιώνα π.Χ.. Κύριος στόχος τους ήταν η καταπολέμηση της άρχουσας τάξης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων, που ασκούσε τρομερή καταπίεση στον λαό και είχε και το μονοπώλιο της γνώσης. Η άρχουσα τάξη επίσης κατά τους Εσσαίους ήταν διεφθαρμένη και δεν τηρούσε σωστά το Μωσαϊκό νομό. Πιστεύανε επίσης πως αν θα κάθονταν στην έρημο πολλά χρονιά, όπως είχαν κάνει παλαιοτέρα οι πρόγονοί τους με επικεφαλής το Μωυσή, θα εμφανιζόταν ο Μεσσίας που θα τους λύτρωνε από όλα τα κακά. 

Όμως το 63 π.Χ. κατελήφθη η Ιουδαία από τους Ρωμαίους. Οι Φαρισαίοι τότε, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση, αποκτήσαν καλές σχέσεις με τους Ρωμαίους κατακτητές, οι οποίοι πολύ πρόθυμα, κατόπιν προτροπής των Φαρισαίων, κατέπνιγαν κάθε εσσαϊκή επανάσταση. Οπότε οι Εσσαίοι, από το 63 π.Χ. και μετά, απέκτησαν διπλό πρόβλημα Δεν έφτανε που είχαν τους Φαρισαίους τώρα είχαν και τους Ρωμαίους. Γι αυτό και ο Χρίστος που ήταν Εσσαίος είχε διπλό στόχο. Και την καταπολέμηση των Φαρισαίων, της εβραϊκής ολιγαρχίας και την καταπολέμηση των Ρωμαίων, των κατακτητών της χωράς του. 
Ο Ιησούς ήταν αντιπρόσωπος των Εσσαίων, ένα όργανο πολιτικού σχεδίου που είχε ως στόχο την απελευθέρωση του λαού! 


Ο Ιησούς ήταν κοινωνικός επαναστάτης με προοδευτικές ιδέες και για τις οποίες μάλιστα ιδέες έδωσε και τη ζωή του. Ήρθε σε πλήρη σύγκρουση με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξεως. Γι αυτό και τον 
συλλάβανε, (ή μάλλον βάλανε τους Ρωμαίους να τον συλλάβουνε...), τον ψευτοδικάσανε και τον σταυρώσανε, δηλαδή τον ξεφορτωθήκανε, επειδή ήταν λίαν επικίνδυνος επαναστάτης που είχε πίσω του μια ολόκληρη τάξη, τους Εσσαίους. Γι αυτό και ήταν μια μεγάλη απειλή για τα συμφέροντα τους. 


Η πρώτη εμφάνιση του ενήλικα Ιησού ήταν μονό μετά την βάπτιση του, που ήταν καθαρά εσσαϊκή παράδοση. 
Στην εικόνα η βάπτιση του Ιησού.

Το ποσό επικίνδυνος ήταν ο Ιησούς το βλέπουμε καθαρά και από τον τρόπο σύλληψης του. Ξέρουμε ότι συνελήφθη στο ορός των "Ελαίων". Το ορός όμως των ελαίων ήταν άντρο, λημέρι, βάση εξόρμησης των επαναστατών κατά της Ιερουσαλήμ, και όχι απλώς τόπος προσευχής (Ιουδαϊκός Πόλεμος Π, 261-262). Ο Ιησούς συνελήφθη στη Γεσθημανή. Γεσθημανή στα εβραϊκά σημαίνει ελαιοτριβείο και στην περιοχή υπήρχε ελαιοτριβείο με μεγάλο κήπο. Εκεί λοιπόν συνελήφθη ο Ιησούς υστέρα από μια μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση. Ο Χριστιανισμός μας λέει ότι ο Ιησούς πήγε εκεί για να προσευχηθεί στον πατερά του, αλλά από την πληροφορία που μας τη δίνει ο ίδιος ο Ιωάννης (18,12), διαβάζουμε κάτι άλλο: «η ουν σπείρα και ο χιλίαρχος και οι υπηρέται των Ιουδαίων συνέλλαβον τον Ιησούν..» . Δηλαδή μας μιλάει για χιλίαρχο και για μια σπείρα στρατιωτών. Αλλά μια σπείρα ήταν 600 άτομα και ο χιλίαρχος με τη σημερινή έννοια ένας συνταγματάρχης θα χρησιμοποιούσαν τόση μεγάλη δύναμη για να συλλάβουν έναν άνθρωπο, που, κατά τα λεγόμενα του Χριστιανισμού, παρουσιάζεται ως τελείως ακίνδυνος; 

Τα κίνητρα του Ιησού ήταν διαμετρικά αντίθετα από τα κίνητρα του Χριστιανισμού. Για να επιτύχει ο Χριστιανισμός έπρεπε να εξασφαλίσει μια βάση. Και η βάση αυτή ήταν ο λαός, το αγράμματο πλήθος που εξ αίτιας της έλλειψης παιδείας που το διέκρινε ήταν εύκολο να το κατευθύνουν οπού και όπως ήθελαν. 

Εκλεκτό του θεού ανακήρυξε ο Ιησούς τον αγράμματο λαό. Εκλεκτό του θεού ανακήρυξε και ο Χριστιανισμός τον αγράμματο λαό. Όμως οι στόχοι ήταν τελείως διαφορετικοί. Ο Ιησούς ονειρεύτηκε και επεδίωκε να ανεβάσει αυτόν τον λαό σε ένα επίπεδο που θα τον έκανε ικανό να αποτινάξει το ζυγό που του είχε επιβάλει και η εβραϊκή ολιγαρχία και ο Ρωμαίος κατακτητής. Για τον Χριστιανισμό όμως ήταν σημαντικότερο να κρατήσει τα πλήθη στην αμορφωσιά και στην αμάθεια, για να μπορεί να τα ελέγχει και να τα οδηγεί όπως ήθελε. 
Ο Χριστιανισμός με το σύνθημα επιστροφή στο σκότος πρόλαβε τη διάλυση του σκότους! 

Ο Ιησούς δεν ήθελε να εντυπωσιάσει, αλλά ήθελε να τον καταλάβουν. Το τραγικό όμως ήταν ότι ο Ιησούς μιλούσε σε μάζες αγράμματες που δεν ήταν σε θέση να τον καταλάβουν, γιατί ήταν στον κόσμο της αμάθειας και της αγνοίας. Ο μονός που ήταν σε θέση να τον καταλάβει ήταν ο ίδιος του ο εχθρός, η 
άρχουσα τάξη. Ακριβώς γιατί είχε την κατάλληλη παιδεία. 

Ο Ιησούς ήταν ένας ιδεαλιστής και ένας πρακτικός ενσαρκωτής της διδασκαλίας του. Και επειδή η διδασκαλία του ήτανε αντίθετη με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, γι αυτό και τον σταυρώσανε. Και η άρχουσα τάξη πάντα θα σταυρώνει οποιονδήποτε Ιησού που πάει ενάντια στα συμφέροντα της, οποιονδήποτε πάει να ξυπνήσει τις μάζες ...; 

Είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαριστεί ότι, αποκαλώντας τον Ιησού ιδεαλιστή, δεν τον έχουμε συγχρόνως κάνει ήρωα! Ο ιδεαλισμός του και ο αγώνας του αφορούσε μονό τους Εβραίους και όχι όλους εμάς τους άλλους! 


Ο Ιησούς δολοφονήθηκε δυο φορές. Μία πριν και μια μετά θάνατον. Κατ' αυτόν τον τρόπο υπηρέτησε και ως νεκρός την άρχουσα τάξη που αγωνίστηκε να ανατρέψει. Ο δεύτερος θάνατος του όμως ήταν ο χειρότερος. Του σκότωσαν το πνεύμα του και την ιδεολογία του και του έδωσαν καινούργια ταυτότητα. Και εδώ ακριβώς παίχθηκε το παιχνίδι κατά της ανθρωπότητας: 

Ο Ιησούς ο επικίνδυνος και αναρχικός επαναστάτης έγινε Υιός του Θεού! Ήρθε ειρηνικά στον κόσμο, με ειδική αποστολή από τον πατερά του, και ακολουθώντας τις εντολές του, πήρε στους ωμούς του όλες τις αμαρτίες ενός "περιουσίου λαού". Πως όμως το κατάφεραν αυτό και γιατί ήταν σημαντικό να παρουσιάσουν τον Ιησού κατ' αυτόν τον τρόπο; 
Ο Χριστιανισμός έδωσε στον Ιησού καινούργια ταυτότητα. Αφού πρώτα του 
δολοφόνησε το πνεύμα του και την ιδεολογία του.

Οι άνθρωποι μεταβλήθηκαν σε πίστα, αμαθή και χωρίς κριτική σκέψη πρόβατα! 
(Τα πρόβατα είναι τα αιωνία σύμβολα της υποταγής)


                            


Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟΝ ΕΣΣΑΪΣΜΟ ΣΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ
Ένα πράγμα πρέπει να ξεκαθαριστεί: ο Χριστιανισμός δεν είναι έργο του Ιησού, αλλά του Παύλου! Ο Παύλος ήταν που πήρε τη μαγιά του Ιησού, την παράλλαξε, την έβγαλε έξω από τα σύνορα της Ιουδαίας και την πέρασε στη Ρώμη. Και για να το επιτύχει αυτό είχε την υποστήριξη και των Φαρισαίων και της ρωμαϊκής ολιγαρχίας! 


Ο Χριστιανισμός δεν είναι δημιούργημα του Χρίστου, αλλά του Παύλου!

Βεβαία, επειδή ο Παύλος παράλλαξε την διδασκαλία του Ιησού (την εσσαϊκή διδασκαλία), ήλθε σε ρήξη με τους Εσσαίους και τους 12 αποστόλους, Πέτρο, Ιωάννη κλπ. Και αυτή η ρήξη φαίνεται πολύ καθαρά από τις επιστολές του ίδιου του Παύλου, για παράδειγμα τις προς Κορίνθιους και Γαλάτας. Πολλές φορές κινδύνευσε η ζωή του από τους Ιουδαίους. Πάντα όμως τον γλίτωναν οι Ρωμαίοι. 

Και γεννάται το ερώτημα: 

Ο Χρίστος επειδή διδάσκει ότι διδάσκει, συλλαμβάνεται από το ιερατείο, οδηγείται στο Ρωμαίο διοικητή Πιλάτο, αυτός "νίπτει τας χείρας του", τον καταδικάζει σε θάνατο και μέσα σε λιγότερο από δυο μέρες ο Χρίστος σταυρώνεται. Ο Παύλος όμως που κατά τα λεγόμενα του Χριστιανισμού, διδάσκει ότι δίδασκε και ο Ιησούς αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, πράγματι πολλών χρονών, μένει ανενόχλητος από το Ιερατείο. Και όχι μονό δεν τον ενοχλούν οι Φαρισαίοι, αλλά και τον υποστηρίζει συνέχεια και η ρωμαϊκή ολιγαρχία. 
Γιατί άραγε; Ποιο συμφέρον είχαν οι Φαρισαίοι να τον αφήνουν ανενόχλητο και ποιο συμφέρον είχε η ρωμαϊκή ολιγαρχία να τον υποστηρίζει και να τον προστατεύει;

Για να γίνει αυτό κατανοητό πρέπει να κοιτάξουμε λίγο στην κατάσταση που επικρατούσε στη Ρώμη αυτή την εποχή. 

Στη Ρώμη εκείνη την εποχή υπήρχαν δυο συγκρουόμενες δυνάμεις. Η σύγκλητος που αποτελείτο από τη ρωμαϊκή ολιγαρχία, την άρχουσα τάξη δηλαδή, και που στήριζε την οικονομική της δύναμη στους κατακτητικούς πολέμους και στη δουλεία, και ο αυτοκράτορας. 
Η σύγκλητος είχε μεγάλη εξουσία στη Ρώμη. Όμως το 31 π.Χ. ήλθε στην εξουσία ο Οκταβιανός Αύγουστος και βασίλευσε μέχρι το 14 μ.Χ.. Αυτός λοιπόν εγκαθίδρυσε μοναρχικό πολίτευμα. Περιόρισε δηλαδή παρά πολύ τη δύναμη της συγκλήτου και μάζεψε όλες τις εξουσίες στα χεριά του. Με αλλά λογία, πήγε αντίθετα στα συμφέροντα της ρωμαϊκής ολιγαρχίας. Αυτό όμως που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει για τους συγκλητικούς ήταν ότι ο Αύγουστος θεοποίησε τον εαυτό του και απαιτούσε από τους άλλους ακόμα και από τα μελή της συγκλήτου, να τον προσκυνούν σαν θεό. 
Ε, αυτό βέβαια ήταν πολύ για τη ρωμαϊκή ολιγαρχία. Τους κάθισε κυριολεκτικά στο λαιμό. Και επειδή αυτό το υιοθέτησαν και οι επόμενοι Καίσαρες, με τον καιρό η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο. 

Με ποιον ελιγμό λοιπόν, η ολιγαρχία θα απέφευγε μια καινούργια επανάσταση; 

Το μοντέλο του Ιησού ως θεός καταστρώθηκε προσεκτικά από το φαρισαϊκό Ιερατείο, που πολύ έξυπνα αντιλήφθηκε που θα μπορούσε να οδηγηθεί ο λαός με έναν τέτοιο ηγέτη, όπως όντως ήταν ο Χρίστος. Γι αυτό λοιπόν, αφού πρώτα τον θανατώσανε, μεταλλάζοντας τη διδασκαλία του αλλά και την αλήθεια του, τον προσαρμόσανε στα δικά τους συμφέροντα και τον ξανασερβίρανε στον λαό και της Ιουδαίας και της Ρώμης. Και η δουλεία αυτή ανατέθηκε στον Παύλο, που διέθετε τις απαραίτητες ικανότητες. 

Κεντρικό σημείο της διδασκαλίας του Παύλου ήταν ότι οι άνθρωποι δεν έπρεπε να δυσανασχετούν που ήταν σκλάβοι και υπηρέτες άλλων.* Γιατί για το θεό, όλοι υπηρέτες ήταν. Και αν κακοπερνούσαν σ'; αυτή τη ζωή, δεν έπρεπε να απογοητεύονται, γιατί η ανταμοιβή τους θα ερχόταν μετά θάνατον, στη Βασίλεια των Ουρανών! 

Ο Ιησούς θα γύριζε πολλές φορές στον τάφο του αν ήξερε για ποιο σκοπό, ο αγώνας του και ο θάνατος του, χρησιμοποιήθηκαν! 

Ένα πράγμα είναι όμως σίγουρο: Η επιτηδειότητα του Παύλου και η διδασκαλία του δημιουργούσαν οπαδούς πιστούς που τους χαρακτήριζε η παθητικότητα και το πνεύμα υποταγής. Και αυτό ταίριαζε απόλυτα και στην εβραϊκή και στη ρωμαϊκή ολιγαρχία, γιατί αυτό ακριβώς θέλανε κι αυτοί. Ο κίνδυνος μιας τόσο ανεπιθύμητης γι αυτούς επανάστασης εξαφανιζόταν. Αφού όλα ήταν θέλημα Θεού, εναντία σε ποιον θα πολεμούσε κανείς; Εναντία στο θεό;

Η διδασκαλία του Παύλου δημιουργούσε οπαδούς, πιστούς, 
που τους χαρακτήριζε η παθητικότητα και το πνεύμα υποταγής. 
Το τέλειο μοντέλο υπηρέτη ...; ...;

Για τη ρωμαϊκή ολιγαρχία, η εισαγωγή του νέου θεού που παρουσίαζε ο Παύλος δεν σήμαινε μονό καλύτερο έλεγχο των κατωτέρων τάξεων, αλλά τους έδινε επιπλέον και ένα πολύ αποτελεσματικό όπλο, που θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για να χτυπήσουν την αυτοκρατορική εξουσία στο μεδούλι της αυτό που τους κάθονταν πιο πολύ στο λαιμό: τη θεοποίηση του Καίσαρα! Γιατί για τους πλουσίους Ρωμαίους δεν συνέφερε να έχουν τον Καίσαρα ως θεό. Ο μεταλλαγμένος Ιησούς του Παύλου, ως Υιός του θεού, που είχε έναν πατερά στον ουρανό, δεν απειλούσε τα συμφέροντα τους... 

Αλλά και η εβραϊκή ολιγαρχία είχε άλλο ένα κίνητρο: την εξάπλωση του εβραϊσμού στον κόσμο! Αυτό ήταν το όνειρο τους και ο σκοπός τους, από πολλά χρονιά πριν. Και δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε ότι το κατάφεραν αρκετά καλά, αφού ακόμα και στις μέρες μας, η εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη είναι μέρος του Χριστιανισμού (και του Μουσουλμανισμού)! 
Ο Χριστιανισμός είναι στην πράξη ένας εβραϊκός θρησκευτικός ιμπεριαλισμός που ακόμα και σήμερα, αποτελεί την τελειότερη ιδεολογία για κάθε ολιγαρχία και εξουσία! Χρησιμοποιώντας ως μέθοδο την "αγάπη", την "αμαρτία" και την "τιμωρία", μεταφέρει την πραγματική ζωή από αυτόν το κόσμο στον επόμενο, το μετά θάνατο και καταφέρνει τόσα εκατομμύρια ανθρώπων, να χρησιμοποιούν τον ήδη λιγοστό χρόνο που έχουν σ'; αυτή τη ζωή και τους περιορισμένους τους πόρους, για να εξασφαλίσουν ένα μέλλον ...;μετά θάνατον. 
                              
Μια άλλη θρησκεία, που επίσης έχει τις ρίζες της στην εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη, είναι ο Μουσουλμανισμός. Τα αποτελέσματα ενός τόσο παρανοϊκού θρησκευτικού ελέγχου των ανθρώπων, δεν είναι δύσκολο να τα δει κανείς. Εκατομμύρια πιστών ανθρώπων που δεν ξέρουν, δε σκέπτονται, δεν αμφισβητούν, δε ΖΟΥΝ! Μια κοινωνία, οπού οι μισοί από αυτούς (οι γυναίκες), κρύβουν τα πρόσωπα τους! Μια κοινωνία γεμάτη ανθρώπους, που θυσιάζουν τη ζωή τους για να γίνουν μάρτυρες στο όνομα του Αλλάχ και να μπορούν να απολαμβάνουν πολλές παρθένες και να καλοπερνούν στο πλάι του, ...φυσικά μετά θάνατον...!

Εκατομμύρια πιστών ανθρώπων που δεν ξέρουν, δε σκέπτονται, δεν αμφισβητούν, δε ΖΟΥΝ! 
Μια κοινωνία, οπού οι μισοί από αυτούς οι γυναίκες,κρύβουν τα πρόσωπα τους!

 Η άρχουσα τάξη πάντα θα "σταυρώνει" οποιονδήποτε Ιησού πάει να ξυπνήσει τις μάζες.


Μπορεί η ανθρωπότητα να πέσει πιο χαμηλά; 
Οι θρησκεία(ες), ή καλύτερα, η θεολογική απατή, είναι η διαχρονικότερη και αποδοτικότερη παγίδα της ανθρωπινής ιστορίας! 
Ως ποτέ, οι αξίες για τις οποίες οι άνθρωποι αγωνίζονται και πεθαίνουν, θα είναι αλυσίδες που θα τους κρατούν δεμένους; 
Ως ποτέ, η φωνή της λογικής και της φιλοσοφίας θα φωνάζει την αλήθεια σε κουφά αυτιά; 
Το να ζεις ελεύθερος δε σημαίνει τίποτα, αν δεν νοιώθεις λευτερωμένος. Ελευθερία είναι η αλήθεια. Μαθαίνοντας την αλήθεια γίνεσαι ελεύθερος!
ΖΗΣΕ ΩΣ ΕΛΛΗΝ!

Το Ταξίδι των Ψυχών: "Η Δημιουργία, Η Ενσάρκωση και το Συμβόλαιο της Ψυχής" (Μέρος 1ο)
07/01/2013

Αν στρέψει κάποιος τα μάτια του στο Ουρανό μια ξάστερη νύχτα, η απειρότητα και η μεγαλοπρέπεια της Δημιουργίας θα ξυπνήσουν μέσα του – έστω και για λίγο – μια παράξενη νοσταλγία, έναν απροσδιόριστο πόνο που μοιάζει λίγο με την ανάμνηση μιας μεγαλοσύνης που δεν έχει όνομα και μιας οικειότητας που δεν έχει ιστορία…
Ο Ουρανός πάντα θα μας εμπνέει – είναι το φόντο για να ξεδιπλώνειο Θεός την απειρότητά του και ο τρόπος του να μας υπενθυμίζει διαρκώς την Θεϊκή μας καταβολή… Κάθε αστέρι, κάθε πλανήτης και κάθε συμπαντικό σύμπλεγμα αποτελεί ένα μοναδικό πεδίο για να εκδηλώσει η Ζωή την κυριαρχία της και να παρέχει τη δυνατότητα στις πρόθυμες Ψυχές να βιώσουν τη Θεϊκότητα τους σε κάθε μορφή και κάθε διάσταση….
Έτσι λοιπόν, στο δικό μας Κόσμο, η Ενανθρώπιση και η Θέωση είναι η αρχή και το τέλος ενός Ταξιδιού… Είναι η πορεία μιας Ουράνιας Ψυχής που διασχίζει την εμπειρία της ανθρώπινης υπόστασης για να επιστρέψει και πάλι στην αρχική Πηγή της Δημιουργίας της. Είναι μια εκπληκτική περιπέτεια που σπάει κάθεφράγμα του Νου και ξεπερνά κάθε φαντασία ή φαντασίωση, για να αποδείξει ξανάκαι ξανά πως όπως κι αν είμαστε, ότι κι αν είμαστε, είμαστε Μέλη του: όταν το ξεχνάμε γινόμαστε άνθρωποι – αυτή είναι η Αρχή. Όταν το θυμόμαστε και το βιώνουμε επί της Γης γινόμαστε Θεός – αυτό είναι το Τέλος του Ταξιδιού. 
Μέχρι το επόμενο….
Το Ταξίδι των Ψυχών στη Γη έχει χαρτογραφηθεί… Τα βήματα έχουν δοθεί… Δόθηκαν πριν είκοσι περίπου αιώνες από την Μία Ψυχή που με τη Ζωή και το παράδειγμα Του έγινε ο Δρόμος προς τη Θέωση ενώ με το Θάνατο και την Ανάληψή Του έγινε η Πόρτα για την Βασιλεία του Ουρανού.
Τα βήματα Του ακόμα ηχούν … για όσους έχουν αυτιά να τα ακούσουν….
Κι η πόρτα που άνοιξε, έμεινε ανοιχτή… για όσους έχουν μάτια να τη δούν…
Ας τον ακολουθήσουμε λοιπόν σε αυτό το Ταξίδι για να διαπιστώσουμε μαζί πως  οι δικές του Μυήσεις μπορούν να δώσουν κατεύθυνση και στίγμα στη δική μας πορεία Ζωής. Ας δούμε με ποιο τρόπο η δική μας Ψυχή μπορεί να πατήσει στα δικά Του βήματα και να γίνει άλλο ένα αστέρι στο Στερέωμα της Δημιουργίας…
 
Κι όσο περπατάμε αυτά τα βήματα, ας θυμόμαστε πως εκτός από το Αποτύπωματου Θεού πάνω στη Γη, άφησε και μιαΥπόσχεση: Να επιστέψει και να οδηγήσει την ανθρωπότητα ένα βήμα ακόμη στο μονοπάτι της εξέλιξης της … 
Όσοι θέλουν, ας ακολουθήσουν….
Η Δημιουργία….
 
Ας δεχθούμε το εξής…
 
Πριν τη Δημιουργία, ο Θεός ήταν Ένα και το Αυτό. Και ο μόνος τρόπος για να βιώσει το Όλον τον Εαυτό του, δηλαδή «αυτό που είναι» - είναι να βιώσει «τι δεν είναι»… Αποφάσισε λοιπόν να σπάσει το Κύκλο Του και να αφήσει τα μέρη Του να εκφραστούν αυτόβουλα, με ελευθερία, έχοντας εμπιστοσύνη πως ότι κι αν γίνει στο Τέλος θα επιστρέψουν.
 
Έτσι, χαμήλωσε τις δονήσεις Του για να «δει» τον Εαυτό του… Από Ωκεανός έγινε Θάλασσα.. για να καθρεπτιστεί!! Η Θάλασσα συγκράτησε τη μνήμη της προέλευσής της μέσα από την αντανάκλασή Του... Μετά έγινε Λίμνη, αλλά η λίμνη ξέχασε πως ήταν κάποτε Ωκεανός. Μετά έγινε Ποτάμι, μετά παραπόταμος και καθώς οι δονήσεις χαμήλωναν η μνήμη έσβηνε… 
Η Γη και ο Άνθρωπος λάτρεψαν το Θεό μέσα από τη νοσταλγία τους για Εκείνον. Τον λάτρεψαν μέσα από τον Λόγο Του που έφερναν κατά καιρούς στη Γη άνθρωποι φωτισμένοι κι εμπνευσμένοι από τη Θεία Χάρη. Τον λάτρεψαν μέσα από Γραφές που σιγά σιγά ξεθώριασαν κι ο απόηχός τους έγινε γράμματα και τυπολατρικές πρακτικές που υμνούσαν την ανάγκη, το φόβο και την ενοχή….
Δεν γνώρισαν και δεν λάτρεψαν το Θεό μέσα από το βίωμα Του…
Κι αυτό για έναν και μόνο λόγο:δεν το είχαν!
Κάτι που άλλαξε ριζικά με την έλευση του Μεσσία. Όταν ο Ιησούς έγινε Χριστός χώρισε την ιστορία της ανθρωπότητας στα δύο. Κι ενώ «Προ Χριστού» οι άνθρωποι πάλευαν με την ασυνειδησία τους στα τυφλά, μέσα από το Νου και από θολά συγγράμματα, «μετά Χριστό» αυτό άλλαξε για πάντα, διότι είχε πλέον εγκαθιδρυθεί η Θεϊκή Ενέργεια…
Ο πλανήτης για πρώτη φορά κοινώνησε τον Θεό μέσα από το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου… Το Σώμα Του είναι το πρακτικό παράδειγμα που έδωσε με τη Ζωή και το Έργο Του (οι 5 μυήσεις της Ψυχής), και το Αίμα Του είναι ο Ζωντανός Λόγος, η Διδασκαλία και η καθαρότερη Θεϊκή Ενέργεια που πότισε ποτέ την ανθρωπότητα… Σήμερα, η ιστορία του Κόσμου μετά από την μεγάλη πνευματική καμπή των τελευταίων αιώνων και μέσα από την κάθαρση που βιώνουμε στις μέρες μας, φιλοξενεί και πάλι μια Νέα Ευκαιρία – μια Δεύτερη Ευκαιρία. Η Χριστική Ενέργεια ρέει και πάλι στη Γη, όχι πλέον για να μας διδάξει τη Ζωή… αυτή τη φορά ρέει για να μας διδάξει την Αιωνιότητα... Ρέει για να μας προετοιμάσει και να μας παρασύρει σε ένα ακόμα μεγαλειώδες Ταξίδι πέρα από το Θάνατο…
Όμως για να περάσουμε στην Αιωνιότητα, θα πρέπει πρώτα να τιμήσουμε τη Ζωή μας τόσο πανηγυρικά, τόσο δυνατά και τόσο αληθινά ώστε όταν έρθει η ώρα, να αγκαλιάσουμε το Θάνατο με το σεβασμό, την ευπρέπεια και την εμπιστοσύνη που μπορεί να αποτείνει μόνο μια Ψυχή που γνώρισε, αναγνώρισε και ενστερνίστηκετη μόνη και μία Αλήθεια: ο Θεός είναι Αιώνιος και εμείς είμαστε τα κύτταρά του…
 
Η Ενσάρκωση
 
Η  Ψυχή λοιπόν, φέρει αυτούσια την ζώσα Θεϊκή Ύλη και είναι αιώνια και άφθαρτη. Στην πορεία της προς την Ολοκλήρωση συλλέγει εμπειρίες από διάφορα πεδία ύπαρξης, που την βοηθούν να ωριμάσει σε Επίγνωση ώστε να προετοιμαστεί για την τελική επανένωσή της με την Θεϊκή Πηγή. Αν θελήσει γρήγορα πολλές διαφορετικές εμπειρίες - πως είναι να είσαι πλούσιος, φτωχός, άνδρας, γυναίκα, άσημος, διάσημος κλπ -  μπορεί να δανείσει ένα, δύο ή και παραπάνω μέρη της σε ταυτόχρονες ενσαρκώσεις στη Γη: μία στην Ελλάδα, μία στην Ινδία, στην Κίνα ή στην Ανταρκτική. Μπορεί επίσης, να δανείσει μέρη της σε ενσαρκώσεις σε άλλους πλανήτες ή άλλες διαστάσεις.
Έτσι λοιπόν, με τον ίδιο τρόπο που η μέρα και η νύχτα είναι δυό φάσεις αδιάλειπτης διαδοχής, απαραίτητες για την έκφραση του Χρόνου στη Γη, έτσι και για την Ψυχή στο γήινο πεδίο ενσάρκωσης, η Γέννηση και ο Θάνατος είναι το μέσον για να μετουσιώνει τις εμπειρίες της και να ανελίσσεται στο πνευματικό μονοπάτι.
Για να ακολουθήσουμε αυτή τη διαδρομή, ας παρατηρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο το Νερό ενώ αλλάζει τη σύστασή του και από παγάκι γίνεται υγρό, γίνεται υδρατμός, γίνεται βροχή ή χαλάζι, η ουσία του παραμένει η ίδια.
Η Ψυχή είναι αιθέρας, δεν έχει σχήμα, δεν έχει χαρακτηριστικά… Για να ενσαρκωθεί στο γήινο πεδίο της ύπαρξης, θα πρέπει να αλλάξει τη σύστασή της και να χαμηλώσει τη δόνησή της σε πιο αργές και πιο βαριές συχνότητες.
Οι πιο ώριμες ψυχές με υψηλό δείκτη επίγνωσης συνήθως έχουν συγκεκριμένο «όραμα» για αυτό που χρειάζεται να βιώσουν προκειμένου να εξελιχθούν και επιλέγουν  το οικογενειακό πλαίσιο στο οποίο θα εισέλθουν ώστε να πληρεί τις ανάλογες προϋποθέσεις. Οι ψυχές με χαμηλό δείκτη επίγνωσης εισέρχονται αδιάκριτα…
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ένα ζευγάρι την ώρα της ερωτικής επαφής, παύει για λίγο τον Νου του και «ανοίγει» ενεργειακά στο σύμπαν σαν δύο τεράστιες κεραίες…  Αν η συχνότητα που δονούν είναι συμβατή με τη συχνότητα που χρειάζεται η Ψυχή για να γειωθεί, η Ψυχή έλκεται και δανείζει ένα μέρος της για να ενσαρκωθεί…
Πρώτα ανταποκρίνεται στην «κεραία» του πατέρα. Από εκεί εισέρχεταιστο ασυνείδητο πεδίο του και αντλεί τα στοιχεία που χρειάζεται. Το ίδιο επαναλαμβάνει με την «κεραία» της μητέρας. Έτσι, αφού λάβει όλο το υλικό γιατην εν δυνάμει εκδήλωσή της στη Γη, η Ψυχή ξεκινάει να συνθέτει αιθερικά αυτόπου αργότερα θα γίνει το DNA της.
Και καθώς «βαραίνει» και χαμηλώνει δονήσεις για να υλοποιηθεί αρχίζουν να πέφτουν τα πέπλα της Λήθης… ξεχνάει πως κάποτε ήταν Ωκεανός…
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, πως οι γενετικές μας καταγραφές είναι το«διαβατήριο» της Ψυχής μας στη Γη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο τρόπος για να εισέλθει η Ψυχή μας στο κόσμο των Μορφών (να αποκτήσει δηλαδή υλική υπόσταση – Σώμα) είναι να εκδραματίσουμε μέσα από τη δική μας ζωή τα στοιχεία που προσλάβαμε από τον ασυνείδητο κόσμο των γονέων μας… 
Για παράδειγμα: Ένα ζευγάρι δείχνει να είναι πολύ ταιριαστό κι ερωτευμένο. Μοιράζονται τα πάντα και παίρνουν μαζί αποφάσεις για τη ζωή τους. Όμως, στο ασυνείδητο του πατέρα υπάρχει ανεκδήλωτη η καταγραφή πως «οι γυναίκες είναι πόρνες» και στο ασυνείδητο της μητέρας πως «οι άντρες είναι ανάξιοι». Αν ως ψυχή πήρα αυτές τις καταγραφές και πρόκειται να γεννηθώ αγόρι, θα έχω μια ενδυνάμει απαξίωση για το γυναικείο φύλο (από τον πατέρα) και μια έμφυτη τάση χαμηλής αυτοεκτίμησης (από τη μητέρα). Για να εκδραματίσω το «ενεργειακό μου κληροδότημα», είναι σοβαρό το ενδεχόμενο να εμπλέκομαι συνεχώς σε σχέσεις θυματοποίησης (λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης): οι γυναίκες θα με χρησιμοποιούν και θα με εκμεταλλεύονται και στο τέλος θα καταλήξω να επιβεβαιώσω με τη ζωή και τοπαράδειγμά μου πως ναι… «όλες οι γυναίκες είναι πόρνες»…
Ναι … όμως πως από Θεός έγινα θύμα; Πως από Θεός έγινα πόρνη; Πως από Ωκεανός χώρεσα σε ποτήρι; 
Πως χάθηκα;  
Η Σύλληψη και η Γέννηση…
Από τη ώρα της Σύλληψης, το μέρος της Ψυχής που ενσαρκώνεται χάνειτην αιθερικότητά του. Οδεύοντας προς τη Γέννηση, καθώς συμπυκνώνεται στην ύλη για να γειωθεί μέσα στο Σώμα, περνάει μέσα από τα πέπλα της Λήθης…
Η Λήθη είναι το «σύνορο» ανάμεσα στο κόσμο του Πνεύματος και τον κόσμο των Μορφών. Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να πάρει η Ψυχή το «μάθημα» που χρειάζεται και να ανέβει επίπεδοστη Σκάλα του Ουρανού. Είναι το «συμβόλαιο» που υπογράφουμε για να γεννηθούμε: βάζουμε ενέχυρο την Ψυχή μας για να λάβουμε Σώμα. 
Αν κάποτε τη θυμηθούμε, θαγυρίσουμε πίσω για να την ανακτήσουμε - τότε ξεκινάει το ταξίδι της Μεγάλης Επιστροφής…
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, το μέρος της Ψυχής που ενσαρκώθηκε (αςτο ονομάσουμε Εαυτό) βρίσκεται σε «ύπνωση» κάπου βαθιά στο ασυνείδητο της ανθρώπινης υπόστασης…
Μέχρι να ξυπνήσει, η ζωή μας είναι «δανεική»… σποραδικές συρραφές από οικογενειακά, κοινωνικά και πολιτιστικά μοτίβα πεποιθήσεων μιας πραγματικότητας την οποία δεν επιλέξαμε παρόλο που την πριμοδοτούμε καθημερινά με ζωτικά κομμάτια της ενέργειας μας…
Μέχρι να ξυπνήσει, γεννιόμαστε και ζούμε στην Λήθη … Γεννιόμαστε, αλλά γεννιέται μόνο το Σώμα… υπάρχουμε αλλά δε ζούμε…
Ακούμε συχνά πως «γεννιόμαστε μόνοι»… γιατί άραγε να το πει κάποιος αυτό;;; Αφού κανείς δε θυμάται την ώρα της γέννησης! Ίσως επειδή είναι μια αλήθεια που βιώνουμε ασυνείδητα. Τα νεογέννητα είναι πολύ κοντά στο Θεό, κι έως και τα πρώτα χρόνια της ζωής τους φέρουν ακόμα πολύ ζωντανή την αιθερική τους καταγωγή, όχι όμως σαν μνήμη, αλλά σαν αίσθηση.
Η ώρα της γέννησης είναι μια τεράστια μετάβαση. Είναι πολύ μεγάλο σοκ η έλευση σε ένα κόσμο τόσο διαφορετικό, με δονήσεις ανοίκειες στηνψυχική μας ταυτότητα.  Κι όταν γεννιόμαστε χωρίς την ενθύμηση ή τη συνειδητή συμπαράσταση της ψυχής μας… νιώθουμε μόνοι…
Στην κρίσιμη αυτή ώρα, το ρόλο της ψυχής μας που «κοιμάται» καλείται να παίξει η μητέρα. Η «παρουσία» της σε φυσικό και συναισθηματικόεπίπεδο είναι καθοριστική για την υγεία και την εξέλιξη του ψυχισμού μας…
Συμβαίνει όμως συχνά, μια γυναίκα να μην είναι έτοιμη να γίνει μητέρα. Ειδικά, αν η μητρότητα ήλθε κάτω από κοινωνικές «πιέσεις» ή μέσα από ασυνείδητους μηχανισμούς, την ώρα της γέννησης μπορεί να είναι πολύ φοβισμένη, να βιώνει το δικό της «δράμα» ή να μην είναι συναισθηματικά διαθέσιμη, με αποτέλεσμα να μην είναι «παρούσα» για να υποδεχθεί και να υποστηρίξει το βρέφος την ώρα της μεγάλης αυτής δοκιμασίαςτου… 
Η «απουσία» της μητέρας, είναι για το βρέφος ένα ψυχικό τραύμα που δυστυχώςπολύ δύσκολα επουλώνεται…
Στις  πρώτες σαράντα ημέρες, το βρέφος δεν είναι σώμα, είναι Θεϊκό Φως σε συμπύκνωση…! Μπορεί να μην έχει συνειδητή συναίσθηση αυτής της αλήθειας, έχει όμως τη ιδιότητα να εκπέμπειστο περιβάλλον του τεράστια ποσά Θεϊκής ενέργειας και να απορροφά, να καταγράφει και να οικειοποιείται αδιάκριτα όλα όσα εισέρχονται στο ενεργειακό του πεδίο. Κάθε αγκαλιά, κάθε χάδι, κάθε επαφή με άσχετους ανθρώπους είναι αρκετή για να αφήσει απάνω του «ενεργειακούς» λεκέδες και ασυνείδητες καταγραφές…
Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, σε ασυνείδητο επίπεδο,αγκαλιάζουν τα νεογέννητα όχι για να δώσουν αγάπη, αλλά για να πάρουν λίγο από αυτό το φως που τα περιβάλλει…
Το μόνο «οικείο περιβάλλον» που μπορεί να θρέψει και να προσφέρει στο μωρό ανακούφιση και θαλπωρή εφάμιλλη με το πνευματικό πεδίο από το οποίο προέρχεται – είναι η μητρική αγκαλιά. Κι αυτό με την προϋπόθεση ότι είναι μητρική (υπάρχει δηλαδή διαθέσιμη φροντίδα και αγάπη) και ότι είναι αγκαλιά (και όχι κτητικός κλοιός κάποιας ξεχασμένης προσδοκίας).
 
Τα πρώτα χρόνια…
Στην πρώτη του επταετία (από 1 – 7 ετών) το παιδί δομεί το φυσικό του σώμα εκφράζοντας πάνω σε αυτό όλη την ασυνείδητη καταγραφή των γονέων του. Για παράδειγμα, αν από τη μητέρα πήρε προς εκδραμάτιση την θλίψη που η ίδια αδυνατεί να βιώσει και να εκφράσει, το παιδί θα έχει ισχυρή προδιάθεση για να είναι είτε παχύσαρκο, είτε ασθενικό. Η στάση απέναντι στη θλίψη έχει δύο όψεις: ή ταυτίζεσαι με αυτήν και κλαις (στο σωματικό επίπεδοεκφράζεται με πάχος), ή αντιδράς σε αυτήν και θυμώνεις (νευρικότητα, ανορεξία).
Σε αυτή τη φάση, τα παιδιά συγκρατούν ακόμα ένα μέρος από τη φωτεινότητα της ψυχής τους. Ασυνείδητα, επιζητούν τη συναναστροφή με άτομα που είναι συμβατά με τη δική τους δόνηση, ενώ αποστρέφονται οτιδήποτε τείνει να τα απομακρύνει από το Κέντρο τους. Αν για παράδειγμα, ένας συγγενής ή οικογενειακός φίλος/η απειλεί τη συνοχή τους, το αισθάνονται και το εκφράζουνμε άρνηση, με αποστροφή, με κλάμα ή στο σώμα τους (ένας ξαφνικός πονοκέφαλος,πόνος στην κοιλιά, πυρετός κλπ.). Αν σε αυτό το σημείο ο γονιός δεν αντιληφθεί την «έκκληση» του παιδιού και τα αναγκάσει έμμεσα να υποκύψουν σε κοινωνικές συμβάσεις και κανόνες καλής συμπεριφοράς («μα δεν είναι σωστό – πήγαινε να αγκαλιάσεις το κύριο/α Τάδε που σου έφερε ένα τόσο όμορφο δώρο» ή «πρέπει να πάμε στα γενέθλια του ξαδέλφου σου – τι θα πει η θεία σου;»), τα παιδιά βιώνουν την πρώτη σύγκρουση και την πρώτηήττα της Ψυχής: διδάσκονται να προδίδουν την προσωπική τους αλήθεια και να ανταλλάσουν κομμάτια της ψυχικής τους ενέργειας με αντάλλαγμα την αποδοχή, ένα δώρο, μια χλιαρή και ανούσια αγκαλιά….
Στη δεύτερη επταετία του (από 7 – 14 ετών) το παιδί δομεί το συναισθηματικό του σώμα. Παράλληλα διδάσκεται από την οικογένεια και το εκπαιδευτικό σύστημα τους τρόπους συμπεριφοράς και το θρησκευτικό δόγμα που εξυπηρετούν τους κοινωνικούς θεσμούς της χώρας που ανήκει. Έτσι λοιπό, τα δομικά υλικά του συναισθηματικού του κόσμου, είναι οι κανόνες που θα το καταστήσουν αποδεκτό και λειτουργικό στο σύστημα που τα φιλοξενεί.
Το παιδί μαθαίνει να αισθάνεται μόνον όσα επιτρέπονται…!!! Αν το συναισθηματικό κλίμα της οικογένειάς του είναι καταθλιπτικό, τότε η θλίψη είναι επιτρεπτή – η χαρά, η δράση, το ξέφρενο παιχνίδι, η φαντασία και η δημιουργικότητα είναι ανεπίτρεπτη. Σιγά- σιγά το παιδί εθίζεται στη θλίψη και το μόνο συναίσθημα που «κινεί» κάτι μέσα του είναι αυτό… Η κίνησητου συναισθήματος δίνει ανακούφιση και ηδονή, γιατί κάτι κινείται… άσχετα αν αυτό είναι η θλίψη, ο θυμός, ο φόβος, η απαξία του εαυτού…
Είναι τρομακτικό, όμως αυτή η ανάγκη της συναισθηματικής «κίνησης» γίνεται κατά κάποιον τρόπο εθισμός… Ξυπνάμε κάθε πρωί και ψάχνουμε τη«δόση» μας για να νιώσουμε ζωντανοί… Ψάχνουμε ή δημιουργούμε συνθήκες για να μαλώσουμε, να κλάψουμε, να παραπονεθούμε για το πόσο σκληρή είναι η ζωή μαζίμας…  
Στην τρίτη επταετία του (14 – 21 ετών), το παιδί δομεί το νοητικό του σώμα. Σε αυτήν την ηλικιακή βαθμίδα, το νεαρό άτομο προκειμένου να υποστηρίξειτον συναισθηματικό εθισμό που «κληρονόμησε» καλείται να συνθέσει ένα νοητικό πλαίσιο για να το δικαιολογεί. Αν για παράδειγμα ο «εθισμός» του υπαγορεύει την αποτυχία, θα ζει πιστεύοντας πως τα χρήματα είναι κάτι «κακό»…
Ο Νους είναι μαγνήτης: έλκει και υλοποιεί στην πραγματικότητά μας οποιαδήποτε σκέψη μας, χωρίς να κρίνει αν αυτό είναι σωστό για μας ή λάθος, αληθινό ή ψεύτικο… Έτσι, αν ασυνείδητα κίνητρα εστιάσουν το Νου μας στη μιζέρια, η Ψυχή μας που γνωρίζει ότι η μιζέρια δεν μας ανήκει, θα διαμαρτυρηθείκαι θα θυμώσει…
Αυτός ο θυμός είναι δώρο για μας, είναι πνευματικό εργαλείο… Υποκινούμενοι από την αλήθεια της Ψυχής μας, μπορεί να νιώσουμε την ανάγκη να επαναστατήσουμεκαι να διεκδικήσουμε για μας κάτι καλύτερο από το στερεότυπο που μας επιβάλλειτο σύστημα. Θα πει τότε η Κοινωνία: «Ο θυμός δεν είναι σωστό»… 
Αυτό ήταν… Κι άλλη ήττα….
Ο θυμός όπως και οποιοδήποτε συναίσθημα που πηγάζει από τηνΑλήθεια μας, δεν είναι απλά σωστό – είναι ιερό! Τιμώντας τα αληθινά μας συναισθήματα τιμούμε τον Εαυτό μας… Δίνουμε χώρο στην Ψυχή να ανασάνει… να ξυπνήσει…
… Και πεθαίνουμε μόνοι…
 
Σε μια συμβατική εκδοχή, στα πρώτα 21 χρόνια της ζωής μας, έχουμε ολοκληρώσει την κατασκευή της Προσωπικότητας μας. Έχουμε δομήσει το κατάλληλο Φυσικό, Συναισθηματικό και Νοητικό καλούπι που μας υπέδειξαν. Έχουμε σφυρηλατήσει στο πρόσωπό μας τη σωστή Μάσκα για να βγούμε στη σκηνή της Κοινωνίας και να παίξουμε την κωμωδία ή το δράμα που συμφωνήσαμε…
Έχουμε κατασκευάσει πλήρως το Συμβόλαιό μας: θα δίνω Ψυχή – θα παίρνω τη δόση μου… Άλλος φόβο, άλλος μιζέρια, άλλος ακίνητα…. Ανάλογα το αντάλλαγμα…. Μπορεί το Συμβόλαιο του άλλου να είναι καλύτερο από το δικό μου…Ναι, σίγουρα είναι καλύτερο να είσαι πλούσιος παρά φτωχός, καλύτερο να είσαι έξυπνος παρά κουτός, καλύτερα υγιείς παρά άρρωστος…
Όσο όμως η Ψυχή κοιμάται μέσα μας, όσο το σενάριο της ζωή μας είναι «αντιγραφή και επικόλληση» ολιγόλεπτων διαφημιστικών μηνυμάτων και ολόκληρη η περιουσία μας «περιέχει εναπόθεση προϊόντων», όπως και να’ σαι (πλούσιος,φτωχός, όμορφος, άσχημος) είσαι Σκιά … κομπάρσος σε ένα ασπρόμαυρο έργο χωρίς τίτλο, προϊόν αναπαραγωγής και εκτροφείου… σε ένα κοπάδι που δεν έχει καν λύκους…
Μόνο μια τεράστια λαιμητόμο να μας λυτρώνει από αυτό που δεν είμαστε…
Και έναν τεράστιο μακρινό Ουρανό να μας πονάει…
Το αντίθετο της Ζωής δεν είναι ο Θάνατος. 
Η Ζωή και ο Θάνατοςείναι υγεία. Είναι ο τρόπος που Ψυχή μετουσιώνει τις εμπειρίες της.
Το αντίθετο της Ζωής είναι η Άγνοια και η Ασυνειδησία… μια σκοτεινή ψυχική φυλακή χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα… μια αιώνια επανάληψη του ίδιου μονολόγου…
Και ναι… αν δεν ανάψει μέσα μας το Φως της Ψυχής, πεθαίνουμε πάλι… και πεθαίνουμε μόνοι….

Αγαπητη μου alicetwilight μπορεις να μου ορισεις επ ακριβως

τι εστι Ψυχη ;

Μπορώ να σου βρώ πολλούς ορισμούς μα εσύ σίγουρα θα εννοείς τον δικό μου το πώς εγώ το αντιλαμβάνομαι σωστά; Χμ δύσκολο να το περιγράψω ,λοιπόν για εμένα είναι κάτι άυλο για αυτό και δεν την βλέπω όμως την νοιώθω είναι η ζωοδόχος ενέργεια που με κρατάει ζωντανή στον υλικό μας κόσμο και που τροφοδοτεί και την Συνείδισή μου είναι ένα μαγνιτικό πεδίο που δεν μπορεί ακόμα από ότι τουλάχιστον ξέρω να ελεγχθεί και να μετρηθεί με κάποιο επιστημονικό όργανο .Η ψυχή μου στη ουσία είμαι εγώ εάν αφερέσεις το σώμα μου αυτό δηλαδή που θα μείνει όταν πλέον το σώμα μου θα νεκρωθεί είναι αθάνατη και ανήκει σε ένα μεγαλύτερο μαγνιτικό πεδίο όπου προήλθαμε όλες οι ψυχής την Θεία Πηγή μας.Δεν ειμαι θρήσκα ούτε και άθει και ξέρω ότι από τις πράξεις μου θα κριθώ όπως όλοι όχι για τον Παράδεισζο η την κόλαση που ούτε συ άλλος πλέον λίγοι πιστεύουν μα εάν τελικά θα μίνουμε η όχι συνδεδεμένοι με τον δημιουργό όλων των ψυχών και όλοι ήρθαμε να εκτελέσουμε έναν κύλο μετανσαρκώσεων μέχρι ο καθένας τελικά να βρεί τον σκοπό του και συνδεθεί σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας με όλες τις προηγούμενες ζωές μας.Είναι ένα κομμάτι από το θείο αυτό που στη εν τελική μας καθορίζει ως ανθρώπους .Εάν δεν υπήρχε και όλοι πιστεύαμε την κλασική επιστίμη πώς όλα ακόμη και η αγάπη είναι λειτουργία του εγκεφάλου μας και πως προείλθαμε από Τον Αυστραλιανό πίθηκο τότε ο κόσμος μας θα ήταν ακόμη χειρότερος θα γεμίζαμε παντού κλώνους όχι ότι δεν υπάρχουν και δεν ξανά υπήρχαν 800000 χρόνια πρίν. Μα θα χάνονταν αυτό που αντιλαμβανόμαστς ως ηθική θα χάνονταν η μαγεία που υπάρχει μέσα μας , θα χάνονταν η αληθινή ομορφιά και ο κόσμος μας θα ήταν ακόμη ποιό εικονικός από το ότι είναι.ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΑΤΡΙΧ ΜΕΑΤΡΕΧ η όπως αλλιώς θές πες το το πλαστό σύστημα μέρος του οποιόυ είμαστε και εμείς και έχουμε το σώμα μας για να νοιώθουμε με τις αισθήσεις του αυτά που κάποιοι η κάποιος έπλασε για μας είτε καλός είτε κακός.Η ζωή είναι γλυκιά και θα αποδράσω μόνο δια μέσω της γνώσης και αφού πλέον αποχαιρετήσω ετούτη την πνοή μα όχι ακόμη και δε θα εξαρτηθεί από εμένα θα ζήσω όσο μπορώ και όσο καλύτερα μπορώ μη ξεχνώντας τις ψυχές γύρω μου .

Αlicetwilight89 έγραψε:

Μπορώ να σου βρώ πολλούς ορισμούς μα εσύ σίγουρα θα εννοείς τον δικό μου το πώς εγώ το αντιλαμβάνομαι σωστά; Χμ δύσκολο να το περιγράψω ,λοιπόν για εμένα είναι κάτι άυλο για αυτό και δεν την βλέπω όμως την νοιώθω είναι η ζωοδόχος ενέργεια που με κρατάει ζωντανή στον υλικό μας κόσμο και που τροφοδοτεί και την Συνείδισή μου είναι ένα μαγνιτικό πεδίο που δεν μπορεί ακόμα από ότι τουλάχιστον ξέρω να ελεγχθεί και να μετρηθεί με κάποιο επιστημονικό όργανο .Η ψυχή μου στη ουσία είμαι εγώ εάν αφερέσεις το σώμα μου αυτό δηλαδή που θα μείνει όταν πλέον το σώμα μου θα νεκρωθεί είναι αθάνατη και ανήκει σε ένα μεγαλύτερο μαγνιτικό πεδίο όπου προήλθαμε όλες οι ψυχής την Θεία Πηγή μας.Δεν ειμαι θρήσκα ούτε και άθει και ξέρω ότι από τις πράξεις μου θα κριθώ όπως όλοι όχι για τον Παράδεισζο η την κόλαση που ούτε συ άλλος πλέον λίγοι πιστεύουν μα εάν τελικά θα μίνουμε η όχι συνδεδεμένοι με τον δημιουργό όλων των ψυχών και όλοι ήρθαμε να εκτελέσουμε έναν κύλο μετανσαρκώσεων μέχρι ο καθένας τελικά να βρεί τον σκοπό του και συνδεθεί σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας με όλες τις προηγούμενες ζωές μας.Είναι ένα κομμάτι από το θείο αυτό που στη εν τελική μας καθορίζει ως ανθρώπους .Εάν δεν υπήρχε και όλοι πιστεύαμε την κλασική επιστίμη πώς όλα ακόμη και η αγάπη είναι λειτουργία του εγκεφάλου μας και πως προείλθαμε από Τον Αυστραλιανό πίθηκο τότε ο κόσμος μας θα ήταν ακόμη χειρότερος θα γεμίζαμε παντού κλώνους όχι ότι δεν υπάρχουν και δεν ξανά υπήρχαν 800000 χρόνια πρίν. Μα θα χάνονταν αυτό που αντιλαμβανόμαστς ως ηθική θα χάνονταν η μαγεία που υπάρχει μέσα μας , θα χάνονταν η αληθινή ομορφιά και ο κόσμος μας θα ήταν ακόμη ποιό εικονικός από το ότι είναι.ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΑΤΡΙΧ ΜΕΑΤΡΕΧ η όπως αλλιώς θές πες το το πλαστό σύστημα μέρος του οποιόυ είμαστε και εμείς και έχουμε το σώμα μας για να νοιώθουμε με τις αισθήσεις του αυτά που κάποιοι η κάποιος έπλασε για μας είτε καλός είτε κακός.Η ζωή είναι γλυκιά και θα αποδράσω μόνο δια μέσω της γνώσης και αφού πλέον αποχαιρετήσω ετούτη την πνοή μα όχι ακόμη και δε θα εξαρτηθεί από εμένα θα ζήσω όσο μπορώ και όσο καλύτερα μπορώ μη ξεχνώντας τις ψυχές γύρω μου .

λενε καπου το ακουσα οτι ο θεος κοιμαται 
οι καποιος ονειρευεται και αποτελεσμα ονειρου του 
ειναι ολοκληρως ο συμπαν κοσμος 
εγω λεω το συμπαν που ειναι αποτελεσμα ηλενεργειας υπαρχουμε σε αυτο γιατι ειναι ξυπνιο 
το συμπαν κοσμος
επομενως ανκαι το θεωρω λαθος μπορης να πεις ο θεος ειναι δρα στο συμπαν σαν να κοιμαται
αν κοιμηθη το συπμαν φαινετε ολοκληρη οι αληθηνη πραγματηκοτητα 
αλλα το συμπαν κοιμαται εμεις δεν υπαρχουμε ετσι οπως ημαστε ακριβως

Είμαι χαζή ρομαντική
Ελπίζω ότι κάποτε θα ζήσω μια αγάπη, όπως στις ταινίες και στα παραμύθια.
Ζω μέσα στα όνειρα μου και προχωρώ
Αυτά με κάνουν, τα όνειρα μου να βρίσκω την δύναμη να χαμογελάω ξανά,
 ότι και αν συμβεί.
Γιατί ζω και φαντάζομαι έναν καλύτερο κόσμο για εμένα και όλους τους ανθρώπους.
Τα όνειρα μου και η φαντασία μου είναι ένας κόσμος, όπου μπορώ να είμαι πραγματικά εγώ, χωρίς να φοβάμαι ή να ντρέπομαι.
Ένας κόσμος που έστω για λίγο μπορώ να αποδράσω.
Που έστω και για λίγο ,έστω μόνο στο μυαλό γίνεται η πραγματικότητα μου.
Σε αυτά είμαι ένας Άγγελος με φτερά και όλοι είμαστε.
Με μεγάλα όμορφα φτερά.
Που πάντα θα πετάω κ θα τα έχω ,ναι θα έχω φτερά, για όσο καιρό θα μπορώ να ονειρεύομαι......

Ρομαντική ναι, χαζή σίγουρα όχι φίλη.
Είναι ένα μοτίβο σκέψης το οποίο δυστυχώς έχουμε απορροφήσει πολλοί και πολύ

  Κι εγώ, αν και συνειδητά το απορρίπτω, η προσωπικότητά μου έχει πολλά μπλοκαρίσματα
λόγω αυτής της συλλογικής διασύνδεσης στοιχειών αθωότητας,αγνότητας
με την κρίση ότι είναι στοιχεία χαζομάρας ή άξια ανοησίας.

  Σίγουρα υπάρχει ένα μέτρο, το οποίο αν το ξεπερνάμε συμβαίνει η αφέλεια
όμως αυτή η οριοθέτηση θα πρέπει να συμβαίνει από εμάς.
Εύχομαι στο άμεσο μέλλον να γίνει περισσότερος δεκτικός ο κόσμος
σε εκφράσεις αθωότητας,αγνότητας,  "αφέλειας "
διότι αυτά τα στοιχεία ενυπάρχουν σε όλους.
   Όταν καταπιέζουμε την αθωότητα, και αυτού του είδους τις εκφράσεις
γινόμαστε τραχείς καιμηχανικοί.
  Όταν γινόμαστε μηχανικοί σκληραίνουμε στις εκφράσεις,και όλα αποκτούν
πολλές γωνίες.
   Ακόμα και οι αστεϊσμοί, από ευφυείς ή έστω σαχλοί,
γίνονται σαρκαστικοί,άχαροι έως
χοντροκομμένοι και προσβλητικοί .

   Χαίρομαι που διατηρείς ατόφιο μέσα σου και αποδεκτό αυτόν τον χώρο.

Ευχαριστώ πολύ καλέ μου Ένας....Ο χώρος μου δίνει ελεύθερα να καταθέσω τις σκέψεις και τα αισθήματα μου ως αποτέλεσμα να γαληνευω μέσα μου.....