Επιλογές και αλήθεια.

Αιθηρόη μου; Θυμάσαι κάποτε που σου είχα μιλήσει για κάποια γεγονότα με κάποιους ανθρώπους, και μου είπες ότι αρχικά θα πρέπει να παίρνω πιο σοβαρά υπόψη μου τις επιλογές που κάνω; Και σου είχα γράψει τότε, ότι καταλάθος είχαν γίνει, κι ότι ήταν απλά λάθη μου;
Θυμάσαι τι μου είπες; Ότι αυτά δεν ήταν λάθη. Αυτά ήταν επιλογές.

Κι είχα αντίρρηση, και μάλλον είχα ενοχληθεί τότε. Θυμάσαι;

Είχες δίκιο όμως. Και ήθελα να στο πω.

Επίσης μου είχες πει όταν σου είπα ότι θέλω την αλήθεια σε κάποια πράγματα από κάποιους ανθρώπους, μου είπες ότι δεν θα μου την πει κανείς. Κι ότι αν σκεφτώ, θα καταλάβω τι εννοείς.

Δεν καταλαβαίνω ακόμα. Το παραδέχομαι.
Τι εννοούσες;

Εύχομαι κι ελπίζω να είσαι καλά! Κι όσα μου έχεις δώσει απλόχερα, να τα πάρεις πίσω εκατονταπλάσια!

Αιθηρόη ελπίζω να μου απαντήσεις.
Την καλησπέρα μου!

Εάν δεν θέλεις να ακούσεις την αλήθεια... κανείς δεν θα μπορέσει να σου την δώσει.

Χμ...

≪Μέσα στα κατώγια μου, οι πέντε ανυφάντρες δουλεύουν, υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο, την χαρά και την θλίψη, την ύλη και το πνεύμα.
Όλα ρέουν τρογύρα μου σαν ποταμός, χορεύουν, στροβιλίζονται, τα πρόσωπα κατρακυλούν σαν το νερό, το χάος μουγκρίζει.
Μα εγώ ο Νους, με υπομονή, με αντρεία, νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω. Για να μην τρεκλισω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια, ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο.
Αργά, με αγώνα, σαλεύω ανάμεσα στα φαινόμενα που γεννώ, τα ξεχωρίζω βολικά, τα σμίγω με νόμους και τα ζεύω στις βαριές πραχτικές μου ανάγκες.
Βάνω τάξη στην αναρχία, δίνω πρόσωπο, το πρόσωπο μου, στο χάος.
Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη μου ουσία. Κι ούτε ρωτώ, δεν με νοιάζει. Γεννοβολώ τα φαινόμενα, ζωγραφίζω με πλήθια χρώματα φανταχτερό, γιγάντιο ένα παραπέτασμα μπροστά από την άβυσσο.
Μην λες: "Αναμέρισε το παραπέτασμα, να δω την εικόνα!".
Το παραπέτασμα, αυτό είναι η εικόνα.
Είναι ανθρώπινο έργο, πρόσκαιρο, παιδί δικό μου, το βασίλειο μου ετούτο. Μα είναι στέρεο, άλλο στέρεο δεν υπάρχει, και μέσα στην περιοχή του μονάχα μπορώ γόνιμα να σταθώ, να χαρώ και να δουλέψω.
Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατής της άβυσσος. Είμαι η θεωρία και η πράξη. Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει.≫

Καζαντζάκης Ν. (Ασκητική)

Ξέρετε γιατί αγαπώ τον Καζαντζάκη;
Διότι δεν φοβήθηκε ποτέ τον εαυτό και την ζωή του... διότι και τα δύο, τα πήρε όπως ακριβώς ήταν... και αφού τα "ξεσώθιασε", τα αγάπησε και μετά τα "αρνήθηκε".

Εγκαίρως κατάλαβε, πως η ελευθερία, ήταν η μόνη σημαντική επιλογή που είχε να κάνει.

Γιώργο...
Εδώ, σε τούτη την ζωή, σε τούτη την Νησίδα του Κόσμου, ό,τι κάνουμε, είναι και ό,τι θα πάρουμε... ό,τι κάνουμε, είναι και ό,τι θα "γίνουμε", εκεί που θα πάμε.

Κάθε τι που λέμε, σκεφτόμαστε, πράττουμε... είναι μία προετοιμασία, της επόμενης λέξης, σκέψης, πράξης.

Κάθε ζωή που ζούμε, είναι προετοιμασία της επόμενης.

Κάθε στιγμή, δημιουργούμε τις προϋποθέσεις, τις συγκυρίες και τις συνθήκες, για αυτό που ονομάζετε "μέλλον".

Τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη του, στο έλεος και στην Γνώμη του Σύμπαντος.

Είμαι σίγουρη ότι κατανοείς τα λόγια μου...

Τα πάντα γύρω μας (σε συνάρτηση με εμάς), έχουν σχέση με αυτό που Είμαστε.

≪Όλο το Σύμπαντο το νιώθω να σοφιλιάζει απάνω μου και να με ακλουθάει σαν σώμα≫.

Πόσο όμορφα σκέφτηκε αυτός ο νους!

Χμ...

Όταν γράφω κάτι... δεν το κάνω για εμένα. Ποτέ για εμένα.

Όταν διαβάζετε κάτι, να το διαβάζετε σαν να το γράψατε εσείς...
Και ελέγξτε το γιατί...!

Πολλά τα οφέλη...

Γιώργο έχει μεγάλη σημασία αυτό που σου είπε. Έχει σημασία να καταλαβαίνουμε ποια είναι επιλογές μας και ποια, ας πούμε τυχαία λάθη.

Αιθηρόη μου θέλω να σου πω κάτι. Όταν γράφεις, τίποτα δεν είναι άδειο. Έχεις τον μοναδικό τρόπο να δίνεις περισσότερα απ όσα μπορεί κανείς να βγάλει από μια ερώτηση. Σε ευχαριστώ πολύ γι αυτό.

Και μιας και μιλάς για Καζαντζάκη, κι επειδή έχω διαβάσει το βιβλίο του 'Ασκητική', είναι μια φράση που μου θυμίζει εσένα: "Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω".
Έτσι ξεκινάει και το βιβλίο του, στο κεφαλαίο, Πρώτο Χρέος.

Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω.

Μα δεν είναι ωραία έκφραση; Μου αρέσει πάρα πολύ.

Αιθηρόη πως κοιτάζεις εσύ τον κόσμο;
Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνεις γιατί σε ρωτάω.

Πολυαγαπημένη Αιθηρόη, δεν ξέρεις πόσο πολύτιμη μου ήταν αυτή σου η απάντηση!
Ήρθε ακριβώς την στιγμή που την χρειαζόμουν! Ευχαριστώ πολύ!
15katerina η παρατήρηση σου ήταν εύστοχη.

stargate όλες της οι απαντήσεις είναι πολύτιμες. άλλο αν εμείς δεν δίνουμε τη σημασία που πρέπει. Κι αυτό είναι δικό μας πρόβλημα κι ευθύνη κι όχι δική της.

Όταν απαντώ, φροντίζω πάντα να σκέφτομαι εκείνον που με ρωτά και τους υπόλοιπους που μπορεί να "ακούσουν"...
Ποτέ εμένα... ποτέ.
Έχει σημασία αυτό, Κατερίνα.

Και όσο για το πώς κοιτάζω εγώ τον Κόσμο...

"Ήσυχα και καθαρά", Κατερίνα μου.
Έχοντας πάνω μου, πάντα την αγάπη.
Την Αγάπη μα και την Μνήμη, του ότι εγώ αποτελώ κομμάτι του και εκείνος προέκταση μου.

Εχοντας πάνω σου πάντα την αγάπη. Γι αυτό και μπορείς όλα τα υπόλοιπα.
         

15katerina αυτό που κάνει η Αιθηρόη δεν είναι εύκολο. Δεν υπάρχει απάντηση της, που να μην υπάρχει κάτι να σημειώσεις. Σπάνιο πράγμα.
Και σε κάνει να αναρωτιέσαι για την μορφή ενός τέτοιου πλάσματος.

Κάποιος που κοιτάζει ήσυχα και καθαρά, έχει τουλάχιστον τακτοποιήσει τα του πολυδιάστατου εαυτού του.
Ήσυχα και καθαρά. Παιδί θυμάμαι, κάποτε μπορούσα να κοιτάζω ήσυχα. Καθαρά; Δεν θα το έλεγα, γιατί είχα πάρα πολλές απορίες. Βιαζόμουν να ανακαλύψω γιατί είμαι σ' αυτόν τον κόσμο, πώς ήρθα, από πού ήρθα. Δεν μου αρκούσαν οι απαντήσει των γονιών μου, παρ' όλο που για την φειδωλή από γνώσεις εποχή τους, ήταν πολύ προχωρημένοι και θαρραλέοι. Οι τζαζ γονείς μου! Τζαζ! Έτσι τους έλεγαν. Με αγάπη πάντα και πειραχτική, φιλική διάθεση.

Εσένα Αιθηρόη θα σε είχαν λατρέψει με ψυχή και νου.