Στις Πατρίδες των Άστρων μας.

Επισκέπτης

Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
Μέσα στην πιο βαθιά σιωπή
έρχεσαι και με τυραννάς

Άγρια των άστρων μουσική
στην ξεχασμένη σου φωτιά
ρίχνονται οι πιο κρυφοί καημοί
ψάχνοντας να 'βρουν γιατρειά

Μ' όσα φύγαν, μ' όσαν έχουν πια χαθεί
μ' ό,τι μέσα μου έχω ως τώρα περισώσει
ξεκινάω κάθε μέρα απ' την αρχή
τα μετράω και περιμένω να νυχτώσει

Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
και μ' ένα ξαφνικό φιλί
με καταπίνεις με ρουφάς

Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς
Στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων μ' οδηγάς
Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς
Κι όταν φεύγεις το πρωί σαν παιδί με παρατάς

Επισκέπτης

Και η Γαία σαν Άστρο θα μοιάζει σε κάποια άλλη θέση,όμοια με αυτήν που κοιτώ εγώ τα λιγοστά αστέρια στον θαμπό της ουρανό.

Η διαφορά μας με τον άλλον θεατή,μιας άλλης γης,είναι πως πάντα γνώριζε,ότι δεν είναι απλά ένα άστρο και,εξακολουθεί να γνωρίζει, ότι όλοι εδώ οι κάτοικοι της,κατέληξαν μετανάστες.

Και πως κάθε πόνος,είναι μια επιπλέον χαρακιά στο σώμα της,που της ανοίγει βαθύτερα την πληγή,ώστε να τραβήξει μέσα στα σπλάχνα όλο το αίμα των παιδιών της.

Τιμωρείται άδικα μια γενναία Μητέρα.

Κι όσο για τα παιδιά της...δεν θα έχετε εκεί,παρόμοιες φωνές,ήχους,λόγια,σκέψεις και εκφράσεις της ψυχής,παρόμοιες με αυτές των κατοίκων της,είμαι σίγουρη.

Γιατί,αυτή είναι μια γνώση που,μόνο αν ζήσεις εδώ μπορείς να την νιώσεις.

Την γνώση του πόνου,της απόγνωσης,της σκλαβιάς,της αδικίας,της εγκατάλειψης...

Και αν ακούς και σωπαίνεις,τότε αυτή η γη,ξεκληρίστηκε από την οικογένειά της.

Δεν έχει "γονείς","αδέρφια","συγγενείς"..

'Εχει όμως τα παιδιά της:

Εκείνα που γέννησε και Εκείνα που την υιοθέτησαν ως μητέρα τους.

Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη,

μέρα-νύχτα λύνεις-δένεις την πληγή

κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα

και δεν ξημερώνει να 'ρθει η χαραυγή.

Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί,

κάθε ώρα πόνος, τρόμος και κραυγή

και σ' ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει.

Αχ, δεν είναι άλλη πιο βαθειά πληγή!

Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί,

μάτωσε ο ήλιος την ανατολή.

Κλαις κι αναστενάζεις, λευτεριά φωνάζεις,

μα η ελπίδα μαύρο, άπιαστο πουλί.

Επισκέπτης

Πως κουράστηκα να'ρθω ως εδώ,
πως λαχτάρησα μες στο καιρό
Μάνα μου Γη, Μάνα μου Γη

Κι' όταν έμαθα πως ν' αγαπώ,
μόνος έμεινα να προσπαθώ
Μάνα μου Γη, Μάνα μου Γη

Το φόρεμά της το μπλε
μπρος στα πόδια μου ρίχνεις θεέ
σκύψε και πάρ' το να δεις, μου λες
πως στο σώμα βαθιές οι πληγές
που άνοιξες ...

Πόσο τρόμαξα ,θα σου το πω,
μες στα στήθια σου τον πυρετό
Μάνα μου Γη, Μάνα μου Γη

Κι' έτσι έμαθα το μυστικό
ό,τι έχασα πως να το βρω
Μάνα μου Γη, Μάνα μου Γη

Το φόρεμά της το μπλε
μπρος στα πόδια μου ρίχνεις θεέ
σκύψε και πάρ' το να δεις, μου λες
πως στο σώμα βαθιές οι πληγές
που άνοιξες ...

Επισκέπτης

Ωραίες σκέψεις...,
όμορφα τραγούδια που σε ακουμπούν βαθιά !

Ένα Άστρο που η ψυχή του, αντέχει να γίνει το εργαστήρι των Συμπάντων κόσμων!!!
Γενναίο, Αθάνατο, Μοναδικό!
Γαία μου, υπέροχή μας Μάνα ...

Στις Πατρίδες των Άστρων μας. 09M8LpuhTJhZnyCj-V6rI0LQHI0kPCrZui0UTB7rev4=w104-h140-p

» ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ
» Ο Κόσμος των Άστρων...
» Για αρμονία στις σχέσεις...
» Στις νέες διαστάσεις...
» Η ΘΕΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΣΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ