Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
H Ψυχή... το Εργαστήριο του Κόσμου...
Και ο Νους... ο Αλχημιστής των Πάντων... και η Αλήθεια, οδηγός!
Είθε στους δρόμους της ουσίας σου να πορευθείς και στα μυστικά απόκρυφα αρχεία της ψυχής σου...Είναι άπειρες οι κατευθύνσεις στο Άπειρο Σύμπαν…Το ταξίδι μαγικό και ατελείωτο…Έχεις πολλά να χαρτογραφήσεις…
Ο Πάμπλο Νερούδα, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασοάλτο (12 Ιουλίου1904-23 Σεπτεμβρίου1973) ήτανΧιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική[1]. Του απονεμήθηκε το1971 το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικό μανιφέστο. Τον Απρίλιο του 2013, ακριβώς 40 χρόνια μετά το θάνατό του, άρχισε η εκταφή του πτώματός του, με σκοπό να διακριβωθεί αν ο Νερούδα είχε πέσει θύμα δολοφονικής επίθεσης (δηλητηρίαση) από πράκτορες του δικτατορικού καθεστώτος..
Η πολιτικοποίησή του Η εμπειρία του από τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων στην Ασία, τα καταπιεστικά καθεστώτα και η φιλία του με το Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα τον οδήγησαν ακόμη πιο κοντά στον κομμουνισμό. Τα έργα του άρχισαν να γίνονται πιο πολιτικοποιημένα, με αποκορύφωμα το Κάντο Χενεράλ, το οποίο έχει μελοποιηθεί από το συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Όταν ο Πρόεδρος Γκονσάλες Βιδέλα απαγόρευσε τον κομουνισμό στη Χιλή, βγήκε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του. Για τέσσερις μήνες κρυβόταν στο υπόγειο κατοικίας στην πόληΒαλπαραΐσο, αλλά κατάφερε να διαφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε εξόριστος από το 1948 ως το 1952. Ανάμεσα στα μέρη που έζησε ήταν και το νησίΚάπρι της νότιας Ιταλίας, γεγονός από το οποίο είναι εμπνευσμένη η ταινία «Ο ταχυδρόμος»[3]. Κατά την εξορία του, γνώρισε και ανέπτυξε ερωτική σχέση με τη Χιλιανή τραγουδίστρια Ματίλντε Ουρρούτια, η οποία αποτέλεσε τη "μούσα" του για τα έργα του. Μετά το τέλος της δικτατορίας επέστρεψε στη Χιλή, αφού είχε γίνει πλέον διάσημος παγκοσμίως από τα ποιήματά του. Μετά το δεύτερο διαζύγιό του, παντρεύτηκε τελικά με την Ουρρούτια το 1966.
Το 1971, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο παρέλαβε όντας άρρωστος από καρκίνο. Βοήθησε το Σαλβαδόρ Αγιέντε στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου1973, λίγο μετά τη δολοφονία του Αγιέντε από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ. Ο Πινοσέτ απαγόρευσε να γίνει δημόσιο γεγονός η κηδεία του Νερούντα, ωστόσο το πλήθος αψήφησε τη φρουρά και κατέκλυσε τους δρόμους, μετατρέποντας την κηδεία στην πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία τηςΧιλής. Το στρατιωτικό καθεστώς μέχρι το 1990 είχε απαγορεύσει τα έργα του ποιητή.
Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει. Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται, στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου, έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ' τα πράγματα, ποτισμένη απ' τη δική μου ψυχή. Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι, σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.
Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά. Κι άμα κλαις μου αρέσεις, απ' την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ. Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ' αγγίξει: Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας μες τη δική σου σιωπή.
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή τη δικιά σου που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων και που λάμπει σαν αστραπή. Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου, η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη. Απόμακρη και τόση δα και απ' τα αστέρια φτιαγμένη είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία. Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα. Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο -- μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα (Το αστέρι κι η ευχή - από στιγμή σε στιγμή)
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Tu risa Τετ 2 Απρ - 22:07:13
Το Γέλιο σου
Στέρησέ μου το ψωμί, αν θέλεις, στέρησέ μου τον αέρα, αλλά όχι το γέλιο σου
Μη μου στερήσεις το τριαντάφυλλο, το κομμένο ανθάκι του αγρού, τον πίδακα που απρόσμενα εκρήγνυται μες στη χαρά σου, το άξαφνο ασημένιο κύμα που μέσα σου γεννιέται.
Είναι σκληρός ο αγώνας μου κι επιστρέφω με τα μάτια κουρασμένα, φορές έχοντας δει τον κόσμο που δεν αλλάζει.
Μα μόλις μπώ το γέλιο σου ανεβαίνει στους ουρανούς να με ψάξει κι ανοίγει για μένα όλες τις πόρτες της ζωής.
Αγάπη μου, την πιο σκοτεινή ώρα πετράδια χύνεται το γέλιο σου Κι αν ξαφνικά δεις το αίμα μου να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου γέλα, γιατί το γέλιο σου θα ναι στα χέρια μου δροσερό σπαθί
Κάθε φθινόπωρο, πλάι στη θάλασσα θέλω το γέλιο σου να υψώνει τον αφρισμένο καταρράκτη του. Και κάθε άνοιξη, αγάπη, ποθώ το γέλιο σου όπως εκείνο το άνθος του ονείρου, το γαλάζιο λουλούδι, το τριαντάφυλλο της πολύβουης πατρίδας μου.
Γέλα με τη νύχτα, με τη μέρα, με το φεγγάρι γέλα με τα φιδωτά νησιώτικα δρομάκια γέλα ακόμα μ αυτό το αδέξιο αγόρι που σ αγαπά. Μα κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου και τα κλείνω πάλι κάθε φορά που τα βήματά μου φεύγουν κι επιστρέφουν αρνήσου μου το ψωμί, τον αέρα το φως την άνοιξη αλλά το γέλιο σου ποτέ. Γιατί δε θα μπορέσω δίχως του να ζήσω.
Quítame el pan, si quieres, quítame el aire, pero no me quites tu risa.
No me quites la rosa, la lanza que desgranas, el agua que de pronto estalla en tu alegría, la repentina ola de plata que te nace.
Mi lucha es dura y vuelvo con los ojos cansados a veces de haber visto la tierra que no cambia, pero al entrar tu risa sube al cielo buscándome y abre para mí todas las puertas de la vida.
Amor mío, en la hora más oscura desgrana tu risa, y si de pronto ves que mi sangre mancha las piedras de la calle, ríe, por que tu risa será para mis manos como una espada fresca.
Junto al mar en otoño, tu risa debe alzar su cascada de espuma, y en primavera, amor, quiero tu risa como la flor que yo esperaba, la flor azul, la rosa de mi patria sonora.
Ríete de la noche, del día, de la luna, ríete de las calles torcidas de la isla, ríete de este torpe muchacho que te quiere, pero cuando yo abro los ojos y los cierro, cuando mis pasos van, cuando vuelven mis pasos, niégame el pan, el aire, la luz, la primavera, pero tu risa nunca por que me moriría.
Pablo Neruda
..............................................
Ακούγεται το ορχηστρικό κομμάτι Ουρανίδες, απο το δίσκο του Δημήτρη Λάγιου: Ρωγμές
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απέραντη Τετ 2 Απρ - 22:09:38
Ενα ποίημα απο τη συλλογή οι ¨Στίχοι Του Καπετάνιου' του Pablo Neruda/Πάμπλο Νερούδα.
Mετάφραση:Βασίλης Λαλιώτης
Απέραντη
Βλέπεις αυτά τα χέρια; Έχουν μετρήσει τη γη, έχουν ξεχωρίσει τα ορυκτά από τα δημητριακά, έχουν κάνει ειρήνη και πόλεμο, έχουν καταρρίψει τις αποστάσεις όλων των θαλασσών και ποταμών, κι όμως όταν σε διατρέχουν εσένα, μικρή σπειρί από στάρι, κορυδαλλέ, δεν φτάνουν να σε περικλείσουν, κουράζονται πλησιάζοντας τα δίδυμα περιστέρια που αναπαύονται ή πετάν στο στήθος σου, διατρέχουν τις αποστάσεις των ποδιών σου, τυλίγονται στο φως της μέσης σου. Για μένα είσαι θησαυρός πιο φορτωμένος από απεραντότητα πιο κι απ΄τη θάλασσα κι απ' τα τσαμπιά της. Κι είσαι λευκή και γαλανή κι εκτεταμένη σαν την γη στον τρύγο. Σ' αυτή την περιοχή, από τα πόδια ως το μέτωπό σου, προχωρώντας, προχωρώντας προχωρώντας θα περάσω τη ζωή μου.
[...] Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να γράψω, για παράδειγμα: «Η νύχτα ειν'αστερόεσσα, και τρέμουνε, γαλάζια, τ'αστέρια μακριά».
Ο άνεμος της νύχτας γυρνάει στον ουρανό και τραγουδά.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε. Την αγάπησα, και φορές μ'αγάπησε κι εκείνη.
Νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου. Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.
Μ'αγάπησε, κάποιες φορές κι εγώ την αγαπούσα. Πώς να μην αγαπήσω τα μεγάλα μάτια της τα έντονα.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε. Να σκεφτώ πώς δεν την έχω. Να νιώσω πώς την έχω χάσει.
Ν'ακούσω την τεράστια νύχτα, πιο τεράστια χωρίς αυτήν. Κι ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως στη χλόη η δροσιά.
Τι πειράζει που η αγάπη μου δεν γινόταν να την κρατήσει. Η νύχτα ειν'αστερόεσσα κι αυτή δεν είναι πια μαζί μου.
Αυτό ειν'όλο. Στο βάθος κάποιος τραγουδά. Στο βάθος. Δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.
Σαν για να την πλησιάσει η ματιά μου την ψάχνει. Η καρδιά μου την ψάχνει, και δεν είναι πια μαζί μου.
Ίδια η νύχτα που λευκαίνει τα ίδια δέντρα. Εμείς, εκείνοι από το παρελθόν, δεν είμαστε πια ίδιοι.
Πια δεν την θέλω, είναι σίγουρο, μα πόσο την αγάπησα. Γύρευε άνεμο η φωνή μου την ακοή της για ν'αγγίξει.
Του άλλου. Θα 'ναι του άλλου. Όπως πριν των φιλιών μου. Η φωνή, το φωτεινό κορμί της. Τ'απέραντα μάτια της.
Πια δεν την αγαπώ, είναι σίγουρο, μα ίσως να την αγαπώ. Είναι τόσο μικρή η αγάπη, κι είναι μεγάλη η λησμονιά.
Γιατί νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου, και δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.
Αν και αυτός θα 'ναι ο τελευταίος πόνος που μου δίνει, κι αυτοί θα'ναι οι τελευταίοι στίχοι που της γράφω. [...]
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Όταν γέρνω στα βράδια Τετ 2 Απρ - 22:20:25
Στίχοι: Pablo Neruda Μουσική: Γιάννης Γλέζος Ερμηνεία: Γιάννης Πουλόπουλος
Απόδοση στα ελληνικά: Λευτέρης Παπαδόπουλος Ενορχήστρωση: Νίκος Μαμαγκάκης ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΚΟ " ΕΜΙΛΙΑΝΟ ΖΑΠΑΤΑ " 1971
Τα ωκεάνια μάτια σου
Όταν γέρνω στα βράδια ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου στα ωκεάνια μάτια σου
Όταν γέρνω τα βράδια βρίσκω τη μοναξιά μου να καίει στην πιο ψηλή φωτιά Και σάμπως νά΄ναι ναυαγός τα χέρια της χτυπά - τα χέρια της.
Πάνω από τα μάτια σου που χάνονται σου στέλνω κόκκινα σινιάλα σινιάλα που χτυπούν όπως τα κύματα στην άκρη κάποιου φάρου
Μα εσύ είσαι τόσο μακρινή τόσο δικιά μου είσαι κορίτσι εσύ που μέσα σου μόνο σκοτάδια κρύβεις κι από το βλέμμα σου, στιγμές προβάλλει αχτίδα φως
Όταν γέρνω στα βράδια ρίχνω τα δίχτυα της θλίψης μου στο κύμα που βογκά στα ωκεάνια μάτια σου
Τα νυχτοπούλια δακρύζουν κάτω από τα αστέρια που λάμπουν - όπως η ψυχή μου να σ΄αγαπάει
Η γη θα καλπάζει φωτίζοντας τους τάφους γαλάζια στάχυα
Επισκέπτης Επισκέπτης
Θέμα: Απ: Pablo Neruda Τετ 2 Απρ - 22:28:39
ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι, χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στου πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει, που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου, καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί είσαι, και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε, και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
για μας
ioessa
Ηλικία : 43 Τόπος : ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Ημερομηνία εγγραφής : 09/03/2011 Αριθμός μηνυμάτων : 1297
Είθε στους δρόμους της ουσίας σου να πορευθείς και στα μυστικά απόκρυφα αρχεία της ψυχής σου... 
Είναι άπειρες οι κατευθύνσεις στο Άπειρο Σύμπαν… Το ταξίδι μαγικό και ατελείωτο… Έχεις πολλά να χαρτογραφήσεις… 
Τετ 2 Απρ - 22:01:30
