Το μυστήριο του σταυρού.

XCVII
Κι έτσι, αγαπητέ μου, χορεύοντας ο Κύριος μαζί μας, προχώρησε. Κι εμείς ως άνδρες που παραστράτησαν ή ζαλίστηκαν, φύγαμε πηγαίνοντας εδώ κι εκεί. Εγώ, τότε, όταν τον είδα να υποφέρει, δεν μπόρεσα να υποφέρω το μαρτύριό του, κι έφυγα στο Όρος των Ελαίων, κλαίγοντας γι αυτό που έπεσε. Κι όταν σταυρώθηκε την Παρασκευή, την έκτη ώρα της μέρας, σκοτάδι απλώθηκε στη γη. Κι ο Κύριός μου, στεκούμενος στο κέντρο μιας σπηλιάς, φωτίζοντάς την, είπε: «Ιωάννη, εν μέσω όχλου εκεί κάτω στην Ιερουσαλήμ σταυρώνομαι, και καρφώνομαι με λόγχες και καλάμια, και χολή και ξύδι μου προσφέρονται να πιώ. Μα σε σένα μιλώ, κι αυτά που σου λέω άκου. Το έβαλα στο νου σου να έρθεις σ’ αυτό το όρος, ώστε ν’ ακούσεις αυτά που ταιριάζουν σε μαθητή να μάθει από τον δάσκαλό του και τον άνθρωπο από τον Θεό του».
XCVIII
Κι έτσι λέγοντας, μου έδειξε έναν σταυρό φτιαγμένο από φως, και γύρω πλήθος μεγάλο, που δεν είχε μια μορφή: και μέσα του (στον σταυρό) ήταν μια μορφή και μια ομοιότητα. Και τον ίδιο τον Κύριο είδα πάνω από τον σταυρό, μη έχοντας σχήμα, μα μόνο φωνή: και φωνή όχι σαν αυτές που έχουμε συνηθίσει, αλλά γλυκιά κι ευγενική και αληθινά Θεού, να μου λέει: «Ιωάννη, είναι ανάγκη κάποιος ν’ ακούσει αυτά από μένα, διότι έχω ανάγκη από κάποιον ν’ ακούσει. Αυτός ο σταυρός φωτός μερικές φορές καλείται κόσμος από μένα για εσάς, μερικές φορές νους, μερικές φορές Ιησούς, μερικές φορές Χριστός, μερικές φορές πόρτα, μερικές φορές οδός, μερικές φορές άρτος, μερικές φορές σπόρος, μερικές φορές ανάσταση, μερικές φορές Υιός, μερικές φορές Πατέρας, μερικές φορές Πνεύμα, μερικές φορές ζωή, μερικές φορές αλήθεια, μερικές φορές πίστη, μερικές φορές χάρη. Και μ’ αυτά καλείται από τους ανθρώπους: μ’ αυτό που είναι μέσα στην αλήθεια, όπως συλλήφθηκε μέσα του και όπως ειπώθηκε σε σένα, είναι το δημιουργό όλων, και το σταθερό που ανυψώνει τα πάντα φτιαγμένο από τα ασταθή, και αρμονία της σοφίας, και πραγματικά σοφία της αρμονίας. Είναι του αριστερού χεριού και του δεξιού, δυνάμεις επίσης, εξουσίες, κυβερνήτες και δαίμονες, έργα, θεραπείες, οργές, διάβολοι, Σατανάς, και η βαθύτερη ρίζα απ’ όπου η φύση των πραγμάτων που έρχονται στην ύπαρξη, προχωρά.
XCIX
Αυτός ο σταυρός, λοιπόν, είναι αυτό που ενώνει τα πάντα πάνω του με έναν λόγο, και χωρίζει αυτά που είναι απ’ αυτούς που είναι κάτω, και μετά επίσης, όντας ένα, ξεχύνεται εμπρός των πάντων, κάνοντας τα πάντα ένα. Μα αυτός δεν είναι ο ξύλινος σταυρός που θα δεις πηγαίνοντας κάτω, διότι: ούτε εγώ είμαι αυτός που είναι ένα με τον σταυρό, που τώρα δεν βλέπεις, μα ακούς σαν φωνή. Εκλήφθηκα να είμαι αυτό που δεν είμαι, μη όντας ότι ήμουν σε πολλούς άλλους: μα θα με καλέσουν (πούν σε μένα) κάτι άλλο, που είναι αποτρόπαιο και όχι αντάξιό μου. Κι όπως θα είναι τότε ο τόπος ανάπαυσης αόρατος και ανείπωτος, περισσότερο τότε εγώ, ο Κύριος, θα είμαι αόρατος και ανείπωτος.
C
Τώρα το μορφοποιημένο πλήθος γύρω από τον Σταυρό είναι η Κατώτερη Φύση, μα αυτοί που βλέπουν μέσα στον σταυρό, αν δεν έχουν επίσης μια μορφή (είναι επειδή) κάθε Πλευρό του Ενός που ήρθε κάτω δεν έχει συγκεντρωθεί. Μα μόλις η Ανώτερη Φύση της Φυλής, ερχόμενη σε μένα με υπακοή στην Φωνή μου, ανυψωθεί, τότε ότι δεν μ’ ακούει τώρα θα γίνει όπως εσύ είσαι, και δεν θα είναι πια αυτό που είναι τώρα, μα πάνω απ’ αυτούς - εκεί που εγώ είμαι τώρα. Διότι έως ότου καλέσετε τους εαυτούς σας δικούς μου, δεν είμαι αυτό που είμαι. Μα εάν μ’ ακούσετε προσεχτικά, κι εσείς θα είστε σαν εμένα, κι εγώ θα είμαι όπως ήμουν, όταν θα έχω στο πλάι μου εσάς όπως εγώ είμαι. Διότι απ’ αυτό εσείς είστε.
CI
Τίποτα λοιπόν, απ’ αυτά που θα πουν για μένα δεν έχω υποφέρει: όχι, αυτό το μαρτύριο επίσης που σας έδειξα και τα άλλα μέσα σε χορό, επιθυμώ να καλούνται μυστήρια. Διότι ότι είστε, βλέπετε, διότι εγώ σας το έδειξα! Μα αυτό που είμαι, μονάχα εγώ το γνωρίζω, και κανείς άλλος. Μαρτυρήστε με λοιπόν για να διατηρήσετε αυτά που μου ανήκουν, και αυτά που σας ανήκουν δείτε μέσα από μένα, και δείτε με μέσα από την αλήθεια, που είναι εγώ. Όχι αυτά που είπα, μα αυτά που είστε ικανοί να γνωρίζετε, διότι είστε συγγενείς μου σ’ αυτό. Ακούσατε ότι υπέφερα, μα δεν υπέφερα. Ότι δεν υπέφερα, μα υπέφερα. Ότι τρυπήθηκα, μα δεν πλήγιασα. Κρεμάστηκα, μα δεν κρεμάστηκα. Ότι αίμα κύλησε από μένα, μα δεν κύλησε. Και, με έναν λόγο, ότι λένε για μένα, δεν συνέβη σε μένα, μα ότι δεν λένε για μένα, αυτό υπέφερα. Τώρα ποιά είναι αυτά τα πράγματα που με υποδηλώνουν σε σας, διότι γνωρίζω ότι θα καταλάβεις. Αντιληφθείτε λοιπόν μέσα μου τον υπόλοιπο Λόγο, το τρύπημα του Λόγου, το αίμα του Λόγου, την πληγή του Λόγου, το κρέμασμα του Λόγου, το μαρτύριο του Λόγου, το κάρφωμα του Λόγου, τον θάνατο του Λόγου. Κι έτσι μιλώ εγώ, διαχωρίζοντας την ανθρωπότητα. Αντιληφθείτε εσείς λοιπόν μέσα από την πρώτη θέση του Λόγου. Τότε θα αντιληφθείτε τον Κύριο, και στην Τρίτη θέση τον Άνθρωπο, και όσα υπέφερε».
CII
Όταν μου είπε αυτά, και άλλα που δεν ξέρω πως να πω όπως τα είπε εκείνος σε μένα, αναλήφθηκε χωρίς κανείς από το πλήθος να τον δει. Και όταν ξαναπήγα κάτω, γέλασα με περιφρόνηση προς αυτούς, καθώς και με τα πράγματα που μου είπε ότι είπαν γι αυτόν. Κρατώντας σφιχτά αυτό το ένα πράγμα μέσα μου, ότι ο Κύριος επινόησε τα πάντα συμβολικά και με διανομή προς τους ανθρώπους, για την αλλαγή και την σωτηρία τους.