Ο χειρότερος εφιάλτης τους ήσουν πάντα Εσύ! Κι εγώ! Εμείς!

Θέλει ηρωική προσπάθεια να πορεύεσαι αδιάλειπτα σε δρόμους ρουτίνας, θλίψης και απώλειας.
Σε μονοπάτια που δεν σου πήγαιναν ποτέ.

Ας λένε τα δικά τους όσοι περνιούνται για "περπατημένοι". Ας ωρύονται οι "γνώστες" για μονόδρομους, οι "πατριώτες" για θυσίες, οι "φύλακες" για νομιμότητα και το αφεντικό για "κατανόηση".
Ας μιλούν για "αγώνες" οι επαγγελματίες "επαναστάτες" και "φωτισμένοι" καθοδηγητές, μέσα στα προσωπικά τους στρατηγεία-τσιφλίκια. Και απ'την άλλη να εξαργυρώνουν τα επαναστατικά τους χαλινάρια με συμφέρουσες γι'αυτούς συμφωνίες ή με το εθιστικό ντραγκ του ελέγχου. Μ'εσένα αναλώσιμο γρανάζι της δικής τους μηχανής.

Μην τους κάνεις άλλο τη χάρη να τους συνερίζεσαι.
Είναι πολλοί-μα πάρα πολλοί σαν εσένα που ακόμα περιμένουν να βρεθούν μεταξύ τους. Να σκύψουν ο ένας πάνω απ'τον άλλο, μαθαίνοντας πως η σωτηρία τους είναι η έγνοια του ενός για τον άλλο. Και η αδυναμία τους η δύναμή τους. Ο ωκεανός συντίθεται από μυριάδες σταγόνες που όταν αγριεύουν καταπίνουν από τις ξέρες ως τα πιο βαριά θωρηκτά.

Είναι απίστευτα σκληρό να κατασκευάζεις καθημερινά τις αδυσώπητές σου ρώσικες ρουλέτες!

Τις "δεν γίνεται αλλιώς" παραχωρήσεις σου, τους ατιμωτικούς συμβιβασμούς σου, τις αταίριαστες προσκολλήσεις σου, τις λάθος ταυτίσεις σου.
Εσύ! Εσύ, ξέρεις ποιος είσαι; τι είσαι προικισμένος να καταφέρεις; πόσο σημαντικός είσαι κι ας σου το'κρυβαν όλοι! Ολόκληρη η οικουμένη είναι ο καμβάς σου κι εσύ κρατάς μπογιές και πινέλα. Κι έχεις την έμπνευση! Όσο κι αν πασχίζουν να σε πείσουν πως είσαι ένας αριθμός μέσα στους πολλούς, που υπόκειται σε στατιστικές, μέσους όρους και σφυγμομετρήσεις. Όχι! Έχεις-πάντα είχες όνομα: Ανθρώπινο Ον! Μοναδικό και ταλαντούχο!

Αλλά είναι ασυγχώρητα σκληρό, όταν μερικές φορές ομολογείς πως αυτοϊκανοποιείσαι με του θανάτου σου τη φαντασίωση!

Κι εγώ; Οι άλλοι; Δεν θα έχουμε ποτέ την τύχη να σε γνωρίσουμε, να πάρουμε από εσένα και να σου δώσουμε! Κάνοντας και την ίδια την Ιστορία να αναθεωρήσει απόψεις για κύκλους που επαναλαμβάνονται και ου-τοπίες που ποτέ δεν γίνονται τόποι.

Αυτή η ζωή μας ανήκει αδελφέ/ή μου! Και χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο για να τη χρωματίσουμε από άκρη σε άκρη με τα πιο ζωηρά, φωτεινά χρώματα...Εξορίζοντας για πάντα το σκοτάδι, κλειδώνοντάς το στα πιο ανήλιαγα τάρταρα.

Μη το βάζεις κάτω!
Πάμε λοιπόν!

ΔΕ ΤΟ ΒΑΖΟΥΜΕ ΚΑΤΩ!!!

maggisoula έγραψε:

ΔΕ ΤΟ ΒΑΖΟΥΜΕ ΚΑΤΩ!!!

Όχι ποτέ!