Μπορεί κανείς να εντοπίσει ένα... έστω και ένα πράγμα... ένα όποιο πράγμα, το πιο μικρό που μπορεί να βρει, το οποίο να μην έχει νόημα; Που να μην έχει κανένα νόημα, για κανέναν και για τίποτα!
Βρέστε κάτι που δεν διεκδικεί ζωή...
Ακόμα και το πιο «αχρείαστο» (κατά την αντίληψη μας, διότι κατά την δική του κάθε άλλο παρά περιττό είναι), ένας ιός ας πούμε, παλεύει για την ζωή του και την επιβίωση του. Πείσε το πώς υπάρχει μάταια.
Ματαιότητα;
Πόσο εύκολο συμπέρασμα μου φαντάζει, για όσα δεν μπορούμε να χειριστούμε, όχι από αδυναμία ή ανοησία, αλλά από άγνοια ή από... έλλειψη χρόνου! Για όσα αδυνατούμε να εντάξουμε σε κάποια λογική τάξη, που να αιτιολογεί την ύπαρξη του και να αναγράφει σε κάποια ταμπελίτσα, σκοπό και διάρκεια
Αδυνατώ να βρω κάτι που δεν αξίζει. Πόσο μάλλον η ίδια η ζωή που εμπεριέχει όλα αυτά που επάξια με τον όποιο τρόπο διεκδικούν και δικαιώνουν την ύπαρξη τους.
Όντως το μυαλό μας είναι γεμάτο (συχνά) με ανούσια πράγματα.
Πόσο εξυπηρετικά είναι όμως κάποιες φορές!! Έτσι για να χαζεύει που και που στο άσχετο ο νους μας, κάτι σαν ξεγέλασμα ξεκούρασης.
Ξέρεις κάτι... δεν υπάρχουν σημάδια.
Όλα είναι εκεί. Απλά όλα είναι εκεί. Κάποια βλέπουμε, κάποια όχι.
Δεν σε οδηγούν τα σημάδια. Εμείς τα ξεχωρίζουμε πότε για να έχουμε την δικαιολογία της απόφασης, της επιλογής και πότε για να μας αποδεικνύεται πως είμαστε στο σωστό σημείο. Κάτι σαν... βλέπω διότι.. και .βλέπω ό,τι μπορώ να δω.
Είναι σαν να στέκεις μπροστά σε δύο δρόμους. Ένας πάει αριστερά κι ένας πάει δεξιά. Δεν έχεις αποφασίσει ποιον θα περπατήσεις. Χρειάζεσαι μια ώθηση. Ψάχνεις για κατεύθυνση, οδηγό, κάτι να σου δείξει. Και ως δια μαγείας, διακρίνεις πράγματα στον έναν από τους δύο, που τα εξηγείς ως σημάδια, διότι απόλυτα δεν τα κατανοείς.
Η ουσία, σε όλα, είμαστε εμείς. Όποιον δρόμο και να ακολουθήσουμε, εμείς θα είμαστε «εμείς».
Και κατά το «εμείς» και οι ευκαιρίες και η δημιουργία της πράξης.
Δεν υπάρχουν σημάδια που ξεχωρίζουν κάτι, από κάτι άλλο.
Όλα απλά είναι εκεί.
Κατά την «εκπαίδευση» του νου και της ψυχής, εμφανίζεται και διακρίνεται η «εικόνα», μισά, ή λιγότερο μισά, ή πιο ολοκληρωμένα, ή πλήρης.
Και τελικά... Γιατί θα πρέπει πάντα να έχουμε μια δικαιολογία για όλα; ...μια πρόφαση;
Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ και βιαζόμαστε να προμελετήσουμε μια εξήγηση στην περίπτωση που ερωτηθούμε (δεν έχει σημασία από ποιον, από εμάς, κάποιον θεό, φίλο, συγγενή, κάποιον όποιον κριτή!) κάπου στο μέλλον, για την επιλογή που κάναμε;
Γιατί θα πρέπει να δίνουμε πάντα κάποια επεξηγηματική ομολογία, για τις τυχαίες επιλογές;
Γιατί αρνούμαστε τις φορές που επιλέξαμε τυχαία;
Και όταν λέω τυχαία, εννοώ χωρίς φανερή εξήγηση και αιτία, προς στιγμήν ή στιγμών.
Όλα λοιπόν είναι εκεί.
Κάποια μπορούμε και κάποια όχι. Κάποια αντέχουμε και κάποια όχι. Κάποια είναι για εμάς και κάποια για κάποιους άλλους. Η μετάλλαξη και η αλχημεία της ψυχής, είναι μια σταθερή αργή πορεία, σε έναν δρόμο που πρέπει να τον περπατήσει βήμα το βήμα, χωρίς άλματα και κόλπα. Κανένα άλμα δεν θα την πάει πιο γρήγορα. Κανένα κόλπο δεν θα ξεγελάσει την ποιότητα, κάνοντας την να μοιάζει πιο... πολύ!
Εν τέλει...
Τι πειράζει;
Λάθος ή σωστό. Κακό ή καλό. Όλα διδάσκουν ζωή. Όλα είναι ζωή. Όλα εμπεριέχουν ζωή.
Όλα δημιουργούν περισσότερη ζωή. Και τα νοήματα της; Άπειρα.
Που βρίσκονται;
Κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξτε παντού. Κοιτάξτε με όλους τους τρόπους.
Είθε στους δρόμους της ουσίας σου να πορευθείς και στα μυστικά απόκρυφα αρχεία της ψυχής σου... 
Είναι άπειρες οι κατευθύνσεις στο Άπειρο Σύμπαν… Το ταξίδι μαγικό και ατελείωτο… Έχεις πολλά να χαρτογραφήσεις… 
Τρι 8 Μαρ - 5:19:42
