ας θυμηθουμε...''οταν ημουν παιδι...''

Να τους ξεπιστέψεις danay! Και να πιστέψεις πάλι σε όλα εκείνα! Εγώ από παιδί αγαπούσα τις νεράιδες και τις πίστευα. Αχνά θυμάμαι ότι συχνά που έβγαινα στο δάσος που ήταν στο χωριό του παππού μου στο Κιλκίς, άκουγα όμορφα τραγούδια και μην σου πω ότι νόμιζα και ότι τις έβλεπα. Δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια η όχι, αλλά αυτό δεν άλλαξε την αδυναμία μου σ αυτές μέχρι σήμερα.

Θυμήθηκα τώρα που κοντεύουν τα Χριστούγεννα, πόσο μου άρεσαν και μου αρέσουν ακόμα. Δεν σκέφτομαι τώρα τι σημαίνουν πραγματικά, και ξέρω ότι δδεν έχει σχέση με όσα ξέραν οι γονείς μας. Αλλά όλα αυτά τα χρώματα, οι λάμψεις οι γιορτινές, οι μουσικές, οι μυρωδιές, τα δωράκια, οι αγκαλίτσες τα ταινιούλες που παίζουν εκείνες τις μέρες! Μου έχουν μείνει σαν όμορφες αναμνήσεις και μου αρέσουν πολύ! Μάλλον δεν έχει άδικο ο άντρας μου που με φωνάζει πιτσιρίκι!

Αχ τι μου θύμισες danay μου! Και σ ευχαριστώ γι αυτό!

σοφακι,μακαρι να μπορεσω...να ξε-πιστεψω....αλλα αυτο που με απογοητευει πραγματικα ειναι οταν πιανω τον εαυτο μου να ''διδασκει''οπως ''διδαχτηκε'',τα παιδια μου....και δεν το θελω!πραγματικα θελω να γινουν ελευθεροι ανθρωποι...και προσπαθω να ξε-πιστεψω,να ξαναθυμηθω,να ξανανιωσω,θελω ναμαθω στους γιους μου μονο ενα πραγμα...να ΜΗΝ μεγαλωσουν ποτε...να μην αφησουν ποτε κανεναν να τους πεισει οτι δεν μπορουν...οτι δεν ειναι αρκετοι....να μην αφησουν κανεναν να τους εγκλωβισει σε εναν κοσμο γεματο μην,οχι,πρεπει...τους αγαπω και θελω να νιωθουν καθε στιγμη της ζωης τους τη μοναδικοτητα τους,την αξια τους...

Οταν ημουν παιδι ερχοταν σχεδον καθε βραδυ και με νανουριζε...Ενιωθα την παρουσια του σαν ενα γλυκο αερακι που μου χαιδευε το προσωπο,τα μαλλια...

Καποιες φορες,νομιζα πως ακουγα και την φωνη του να με παρηγορει...δεν θυμαμαι τις λεξεις αλλα θυμαμαι πως αυτο που εφτανε στ'αυτια μου ηταν τοσο τρυφερο,τοσο γεματο αγαπη!

Θυμαμαι οτι αρκουσε να το ζητησω και αμεσως ερχοταν!Το ζητουσα οπως ζητα ενα παιδι λιγη αγκαλια απ'την μητερα του...ειχα τοση σιγουρια οτι θα ερθει,σαν να ηταν κατι εντελως φυσικο...

Θα ηθελα να ερθει παλι ο φυλακας Αγγελος μου...μα δεν νιωθω πια τοση σιγουρια...και δεν με ακουει...παντως θα επιμεινω...

σε ευχαριστω παρα παρα πολυ για την προσευχη...

Γαληνη!Ναι,αυτο που ενιωθα ηταν πραγματικα γαληνη,ουτε με το χαδι της μανας μου δεν ηρεμουσα ετσι!Αλλα,μικρουλη11,δεν ειμαι και τοσο καλη κι ευγενικη ψυχη...κι ισως γι'αυτο και εχασα αυτην την επαφη...Εχω κι εγω τις ''κακιτσες''μου...Ας ειναι καλα η Αιθηροη κι ολοι εδω μεσα,γιατι γνωριζοντας σας,μπορω και βρισκω ολο και πιο πολλα απο αυτα που εχασα μεγαλωνοντας!Θυμαμαι παλια,ανακαλυπτω καινουρια,ειναι ταξιδι για μενα!

Ευχαριστω και παλι!

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ.


Εγώ:
“Αγάπη μου, παιδί μου,
Συγχώρεσε με για τα λάθη μου,
Συγχώρεσε με για την κακοποίηση,
Συγχώρεσε με.

Επιθυμώ να σε αγκαλιάσω,
να σε φιλήσω στοργικά,
να σε νανουρίσω,
τελικά, να σε αγαπήσω”.

Το Εσωτερικό μου Παιδί:
“Αγαπημένη μου,
περίμενα τόσο καιρό για να έρθεις!
Σε ευχαριστώ που άκουσες το κάλεσμα της αγάπης μου!
Έχω τόσα να μοιραστώ μαζί σου!

Ήθελα χρόνια να σου πω,
Σε αγαπώ! Σε αγαπώ και σε συγχωρώ!
Έλα στην αγκαλιά μου,
κλάψε, δεν πειράζει,
σε αγαπώ όπως και να χει!

Μάθε, πως τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να σε αγαπήσω λιγότερο!
Είμαστε ένα, το ακούς; Το μεγάλο Ένα.

Λυτρώσου μες την ανιδιοτελή μου αγάπη για εσένα.
Κούρνιασε κάτω από τα ροζ μου φτερά
και μείνε εκεί σίγουρη πως σε αγαπώ, σε συγχωρώ
και σε αποδέχομαι ακριβώς όπως είσαι!”




Φωτεινή Κεχαγιά

πολυαγαπημενο παραμυθι!Ας μην ξεχναμε ομως πως σημερα ισως πιο πολυ απο ποτε,πολλα παιδακια υποφερουν...

Θυμήθηκα κάτι άπο την παιδική μου ηλικία παράξενο, ήρθε στο νου μου ενώ"κουβεντιαζα"με τον μικρό μου γιο (είναι σχεδόν δύο ετών)....
Θυμήθηκα λοιπόν ότι όταν ήμουν παρουσα σε συζητήσεις των μεγάλων επλητά φοβερά....Άκουγα ότι έλεγαν, καταλάβαινα μεν, αλλά η συζήτηση έμοιαζε να γίνετε πως το λένε...ετεροχρονισμένα (;).
Ήταν σαν (όπως το θυμάμαι τώρα) να ακούω να παίζει"χαλασμένη κασετα"(τις θυμάστε;) Όχι, δεν επλητα απλα, ένιωθα να"καίγομαι"από την επιθυμία να σηκωθώ και να τους φωνάξω ότι λένε...ανοησίες! Δεν ξέρω γιατί ένιωθα έτσι, αλλά μιλώντας με τον γιο μου ήρθε αυτή η ανάμνηση στο μυαλό μου και έμεινα να τον κοιταω σαν βλάκας!
Από εκείνη την ώρα έχω χαθεί σε αναμνήσεις από εκείνη την εποχή...

Την ειχα λατρεψει αυτην την σειρα...
Ηθελα να την μοιραστω μαζι σας!

Το άκουγα όταν ήμουν παιδί και μου άρεσε να το τραγουδώ δυνατά!
Τόσο υπέροχα απλό!
Γιατί μεγαλώνοντας το κάνουμε τόσο δύσκολο;