ΠΛΕΙΑΔΕΣ-ΠΥΘΑΓΟΡΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ-ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ-ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ

ΠΛΕΙΑΔΕΣ

Οι Πλειάδες στη γη, κατά την αρχαιότητα, ήταν κόρες της Πληιόνης και του Άτλαντα. Ο Άτλαντας ήταν ένας από τους Τιτάνες. Ήταν:

Η Μαία η πρώτη κόρη και ωραιότερη όλων.

Η Ταϋγέτη.

Η Ηλέκτρα, η κεχριμπαρένια.

Η Στερόπη, η ακτινοβόλος.

Η Κελαινώ.

Η Αλκυόνη, βασίλισσα που απέτρεπε το κακό, τις αναταραχές, τις καταιγίδες κλπ.

H Μερόπη, η εύγλωττη,  λιγότερο ορατή και για τούτο θεωρούμενη θνητή, γιατί κατά την μυθολογία καλύπτονταν από ομίχλη ντροπής, επειδή είχε νυμφευθεί θνητό.

Οι Πλειάδες ήταν αδελφές των Υάδων και των Εσπερίδων, όλες μαζί νύμφες.

Η μητέρα τους Πληιόνη ήταν Ωκεανίδα, κόρη του Ωκεανού και της Τιθύος. Η ένωση του Ωκεανού και της Τιθύος έδωσαν χίλιους ποτάμιους θεούς και τρισχίλιες νύμφες (Ωκεανίδες) εκ των οποίων προήλθαν πολλά ανθρώπινα γένη.

Οι Υάδες θεωρούνταν οι θεότητες της βροχής στον ουρανό και στη γη οι νύμφες της γονιμοποιού υγρασίας, οι πηγές και οι ποταμοί, οι τροφοί της φύσης. Ο Δίας τις επέλεξε να φροντίζουν τον γιο του Διόνυσο, όταν πέθανε η μητέρα του.

Αστρονομικά είναι μια ομάδα από 34 αστέρια που αποτελούν συστροφή. Προηγείται τούτων, ο αστέρας Λαμπαδίας του αστερισμού του Ταύρου.

Οι Υάδες θεωρούνται ως αστέρια που φέρνουν βροχή και γενικά η θέση τους σε σχέση με τον Ήλιο συνδέεται με την εμφάνιση θυελλών και βροχών.


---
Να έχετε αγάπη στην καρδιά, φως στο πνεύμα, θάρρος στην ψυχή και αλήθεια στο στόμα.

Θα μπορουσα να προσθεσω αυτο και στην πορεια και κατι αλλα και παει λεγοντας?

Η Πούλια και ο Αυγερινός      
   από τον Κοσμά Γαζέα,Φυσικό    
       
   Η Πούλια και ο Αυγερινός, Το ’στρο και το Φεγγάρι..."αναμφίβολα, είναι τα πλέον συζητημένα αστρικά αντικείμενα στον νυχτερινό ουρανό. όμως ποια είναι η σχέση μεταξύ τους και τι ακριβώς είναι το καθένα? Εξαιρώντας το φεγγάρι, σε ό,τι αφορά την Πούλια, τον Αυγερινό και τον Αποσπερίτη, επικρατεί σύγχυση στους περισσότερους  ενώ σε άλλους το θέμα παραμένει παντελώς άγνωστο.
Πούλια είναι η δημώδης ονομασία του αστρικού σμήνους των Πλειάδων
Η Πούλια αποτελεί πολύ σημαντικό αντικείμενο στον ουρανό, επειδή από τη θέση της προσδιόριζαν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι την ώρα κατά τη νύχτα και έτσι κανόνιζαν τις ασχολίες τους, που άρχιζαν με το χάραμα της ημέρας. Η ανατολή της Πούλιας τις πρώτες πρωινές ώρες κατά το τέλος του Μαΐου καθώς και η δύση της τον Νοέμβριο, κατά τη φθινοπωρινή σπορά, αποτελούν σταθμούς για τις γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες.
   Στο σμήνος των Πλειάδων διακρίνονται εύκολα, με γυμνό μάτι έξι λαμπρά αστέρια, καθώς και ένα έβδομο λιγότερο φωτεινό. ’νθρωποι όμως με οξεία όραση, μπορούν να διακρίνουν μέχρι και 12 αστέρια στο σμήνος αυτό.
  Σε λαϊκές διηγήσεις, η  Πούλια παρουσιάζεται ως κλώσα με τα εφτά κλωσόπουλα ή σαν εφτά αδερφές. Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι Πλειάδες ήταν αδερφές, κόρες του ’τλαντα και της Πλειόνης.Οι έξι από αυτές, η Ταϋγέτη, η Κελαινώ, η Ηλέκτρα, η Αλκυόνη,η Αστερόπη και η Μαία παντρεύτηκαν θεούς ενώ η Μερόπη παντρεύτηκε τον θνητό Σίσυφο γι'αυτό λάμπει λιγότερο στον  ουρανό.
   Στην πραγματικότητα η Πούλια είναι ένα σχετικά νεαρό σμήνος(ηλικίας περίπου 60 εκατομμυρίων ετών), με περίπου 3000 αστέρια του ίδιου φασματικού τύπου και ίδιας κίνησης. Με απλά κιάλια μπορεί να διακρίνει κανείς περίπου 30 αστέρια, ενώ με ένα μικρό τηλεσκόπιο πάνω από εκατό. Βρίσκεται σε απόσταση 410 ετών φωτός από τη Γη στον αστερισμό του Ταύρου και είναι ορατή κατά τη διάρκεια κυρίως του φθινοπώρου και του χειμώνα.
  Ο Αυγερινός είναι το δημώδες όνομα του πλανήτη Αφροδίτη, όταν αυτή εμφανίζεται στον ουρανό κατά την αυγή. Γι' αυτό καλείται από πολλούς και "άστρο της ημέρας". Καλείται επίσης και Αποσπερίτης όταν εμφανίζεται μετά την δύση τ ου ηλίου και είναι το λαμπρότερο αντικείμενο στον ουρανό αμέσως μετά τη Σελήνη. Οι αρχαίοι Έλληνες τον ονόμαζαν και Εωσφόρο ή Έσπερο.
   Η Αφροδίτη είναι το γνωστότερο και πιο αγαπητό "άστρο" του ελληνικού λαού. Είναι το τελευταίο άστρο που αντικρίζει ο γεωργός ξυπνώντας το χάραμα(Αυγερινός) και το πρώτο όταν έρχεται η νύχτα,(Αποσπερίτης),όπου προμηνύει το τέλος της ημερήσιας εργασίας και την αρχή της νυχτερινής ανάπαυσης. Γι' αυτό του έδωσε πολλές ονομασίες και τον αναφέρει σε πολλά τραγούδια, ιδίως ερωτικά. Κατά τόπους ονομάζεται "άστρο της αυγής", "αυγίτης" ή "ημεραστέρι" ακόμη και απλά "αστέρας" η "άστρο".
   Όπως είναι προφανές, η Πούλια, όντας αστρικό σμήνος έχει σταθερή θέση στην ουράνια σφαίρα και επομένως είναι ορατή σε συγκεκριμένες εποχές του χρόνου.
 Αντίθετα, ο Αυγερινός και ο Αποσπερίτης(που στην ουσία είναι το ίδιο αντικείμενο)είναι πλανήτης που κινείται συνεχώς στον ουρανό σε σχέση με τα αστέρια του ουράνιου θόλου. Έτσι, η συνύπαρξη της Πούλια και του Αυγερινού στην ίδια περιοχή του ουρανού είναι ένα όχι και τόσο συχνό φαινόμενο, αντίθετο με το ό,τι συνήθως πιστεύεται από το λαό.    
ευχαριστω

ΠΥΘΑΓΟΡΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

(γύρω στον 6ον - 5ον π.Χ. αιώνα). Ο Ιάμβλιχος στο έργο του "ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ ΒΙΟΥ" διέσωσε τα ονόματα δεκαεπτά πυθαγορείων γυναικών που ήταν γνώστριες της πυθαγόρειας φιλοσοφίας και των πυθαγορείων μαθηματικών. Ήδη έχουμε αναφέρει μερικές από αυτές. Οι υπόλοιπες είναι :

Ρυνδακώ, αδελφή Βυνδάκου.
Οκκελώ και Εκκελώ (αδελφές) από τις Λευκάνες.
Χειλωνίς, κόρη Χείλωνος του Λακεδαιμονίου.
Κρατησίκλεια, σύζυγος Κλεάνορος του Λακεδαιμονίου.
Λασθένεια η Αρκάς.
Αβροτέλεια κόρη Αβροτέλους του Ταραντίνου.
Εχεκράτεια η Φλιασία.
Θεανώ γυναίκα του Μεταποντίνου Βροντίνου. (Δεν πρέπει να συγχέεται με την Θεανώ την σύζυγο του Πυθαγόρα και κόρη του Κροτωνιάτη Βροντίνου.)
Τυρσηνίς, η Συβαρίτις.
Πεισιρρόδη η Ταραντινίς.
Θεαδούσα η Λάκαινα.
Βοιώ η Αργεία.
Βαβέλυκα η Αργεία.
Κλεαίχμα αδελφή Αυτοχαρίδα του Λάκωνος.
Νισθαιαδούσα.


ΠΟΛΥΓΝΩΤΗ (7ος - 6οςπ.Χ. αιώνας) Ο ιστορικός Λόβων ο Αργείος αναφέρει την Πολυγνώτη ως σύντροφο και μαθήτρια του Θαλού. Γνώστρια κατά τον Βοήθιο πολλών γεωμετρικών θεωρημάτων, λέγεται (μαρτυρία Βιτρουβίου), πως και αυτή συντέλεσε στην απλούστευση των αριθμητικών συμβόλων με την εισαγωγή της αρχής της ακροφωνίας, δηλαδή με την εισαγωγή αλφαβητικών γραμμάτων που αντιστοιχούσαν το καθένα σε το καθένα στο αρχικό γράμμα του ονόματος του αριθμού. Έτσι το Δ αρχικό του ΔΕΚΑ, παριστάνει τον αριθμό 10. Το Χ, αρχικό του ΧΙΛΙΑ παριστάνει τον αριθμό 1000 κοκ Κατά τον Βιτρούβιο η Πολυγνώτη διετύπωσε και απέδειξε πρώτη την πρόταση "ΕΝ ΚΥΚΛΩ Η ΕΝ ΤΩ ΗΜΙΚΥΚΛΙΩ ΓΩΝΙΑ ΟΡΘΗ ΕΣΤΙΝ"


ΠΤΟΛΕΜΑΪΣ (6ος π.Χ. αιώνας). Νεοπυθαγόρεια φιλόσοφος, μουσικός και μαθηματικός. Την αναφέρει ο Πορφύριος στο έργο του "ΕΙΣ ΤΑ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑ". Κατά τον Πορφύριο (νεοπλατωνικό φιλόσοφο του 3ου μ.Χ. αιώνα) η Πτολεμαϊς μεταξύ άλλων απέδειξε και την πρόταση : "ΕΑΝ ΔΥΟ ΑΡΙΘΜΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΑΝΤΕΣ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΠΟΙΩΣΙ ΤΙΝΑΣ, ΟΙ ΓΕΓΟΜΕΝΟΙ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΙΣΟΙ ΑΛΛΗΛΟΙΣ ΕΣΟΝΤΑΙ" (δηλαδή αβ=βα)

ΠΕΡΙΚΤΙΟΝΗ (5ος π.Χ. αιώνας). Πυθαγόρεια φιλόσοφος, συγγραφέας και μαθηματικός. Διάφορες πηγές την ταυτίζουν με την Περικτιόνη την μητέρα του Πλάτωνος και κόρη του Κριτίου. Ο μαθηματικός Πλάτων, όπως και ο φιλόσοφος Πλάτων, οφείλει την πρώτη γνωριμία του με τα μαθηματικά και την φιλοσοφία στην Περικτιόνη. Ο Πλάτων δεν αναφέρει το παραμικρό για την μητέρα του. Ήταν βαθιά χολωμένος μαζί της επειδή αυτή μετά από τον θάνατο του Αρίστωνος (του πατέρα του Πλάτωνος) παντρεύτηκε με κάποιον Αθηναίο, με το όνομα Πυριλάμπης στον οποίο αφοσιώθηκε. Στο γεγονός αυτό ίσως οφείλεται και ο "μισογυνισμός" του μεγάλου φιλοσόφου, που παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του άγαμος. Ο Στοβαίος στο "Ανθολόγιο" του, γράφει για την Περικτιόνη ότι κατείχε τα της γεωμετρίας και της αριθμητικής : "...ΓΑΜΕΤΡΙΑ ΜΕΝ ΩΝ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑΛΛΑ ΤΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΙΝΑ ΤΩΝ ΕΟΝΤΩΝ ΚΑΤΑΣΧΟΛΕΟΝΤΑΙ , Α ΔΕ ΣΟΦΙΑ ΠΕΡΙ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΓΕΝΗ ΤΩΝ ΕΟΝΤΩΝ, ΟΥΤΩΣ ΓΑΡ ΕΧΕΙ ΣΟΦΙΑ ΠΕΡΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΓΕΝΗ ΤΩΝ ΕΟΝΤΩΝ".


ΠΥΘΑΪΣ (2ος π.Χ. αιώνας). Γεωμέτρης, κόρη του μαθηματικού Ζηνοδώρου. Ασχολήθηκε, μαζί με τον πατέρα της, με εμβαδά επιπέδων χωρίων. Την αναφέρει ο Ευτόκιος. Ο Θέων ο Αλεξανδρεύς (4ος μ.Χ. αιώνας) στα σχόλιά του στην "ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΙ" του Πτολεμαίου γράφει : "ΠΟΙΗΣΟΜΕΘΑ ΔΗ ΤΗΝ ΤΟΥΤΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΙΝ ΕΝ ΕΠΙΤΟΜΗ ΕΚ ΤΩΝ ΖΗΝΟΔΩΡΟΥ ΚΑΙ ΠΥΘΑΪΔΟΣ ΔΕΔΕΙΓΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΩ ΠΕΡΙ ΙΣΟΠΕΡΙΜΕΤΡΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ".

ΠΑΝΔΡΟΣΙΩΝ (4ος μ.Χ. αιώνας). Συναντάται κει ως Πάνδροσος. Αλεξανδρινή γεωμέτρης, μάλλον μαθήτρια του Πάππου, ο οποίος της αφιερώνει και το γ' βιβλίο της "ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ". Η Πανδροσίων χωρίζει τα γεωμετρικά προβλήματα σε τρεις κατηγορίες : "ΤΡΙΑ ΓΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΕΝ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΝ ΑΥΤΩΝ ΕΠΙΠΕΔΑ ΚΑΛΕΙΣΘΑΙ, ΤΑ ΔΕ ΓΡΑΜΜΙΚΑ".


---
Να έχετε αγάπη στην καρδιά, φως στο πνεύμα, θάρρος στην ψυχή και αλήθεια στο

Πεταλούδα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η πεταλούδα είναι έντομο της Τάξης των Λεπιδόπτερων και ανήκει σε μία από τις υπεροικογένειες των Hesperioidea (Εσπερίες) ή των Papilionoidea (όλες οι άλλες πεταλούδες). Οι πεταλούδες ανήκουν στο φύλο των αρθρόποδων και την τάξη των εντόμων. Τα είδη τους υπερβαίνουν τον αριθμό των 100.000 σε όλο τον κόσμο. Έχουν μακριές κεραίες, δύο ζεύγη φτερών καλυμμένα με πολύχρωμα λέπια, διαθέτουν στοματικά μόρια μυζητικού τύπου και οι κεραίες τους ποικίλλουν ανάλογα με το είδος.

Η μεταμόρφωσή τους από την στιγμή της γέννησης, σε μορφή κάμπιας (προνύμφες), είναι τεράστια. Έχουν σκωληκόμορφο σώμα και μασητικό στοματικό τύπο, ενώ συχνά διαθέτουν μεταξοειδείς αδένες και με τα λεπτά στρώματα μεταξιού που παράγουν, δημιουργούν ένα κουκούλι, στο οποίο εισέρχονται και μετατρέπονται σε χρυσαλίδες. Όταν βγαίνουν από το κουκούλι, έχουν πλέον τη μορφή ενήλικης πεταλούδας. Οι πεταλούδες είναι φυτοφάγες και συχνά το μεγαλύτερο τμήμα τους παρουσιάζει περιπτώσεις σεξουαλικού διμορφισμού. Τα Λεπιδόπτερα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τα ομοιόνευρα, στα οποία οι τέσσερις φτερούγες παρουσιάζουν όμοιες πτυχώσεις και τα ετερόνευρα στα οποία οι πίσω φτερούγες έχουν μειωμένες πτυχώσεις.

Πίνακας περιεχομένων
[Απόκρυψη]

1 Ταξινομία
2 Οικογένειες της πεταλούδας
3 Εντομολόγοι και πολιτισμός
4 Η πεταλούδα στις ευρωπαϊκές μυθολογίες
5 Μεσοαμερικανική μυθολογία
6 Η μυθολογία των Βορειοαμερικανών Ινδιάνων
7 Ο τελετουργικός χορός της πεταλούδας
8 Φωτοθήκη
9 Βιβλιογραφία
10 Σημειώσεις - Παραπομπές


[Επεξεργασία] Ταξινομία

Οικογένεια Νυμφαλίδαι Meadow Argus, κοινό είδος της Αυστραλίας Geitoneura klugii Πεταλούδες

Επί του παρόντος οι πεταλούδες ταξινομούνται σε δύο υπεροικογένειες, Εσπεριοΐδαι, γενικώς οι 'εσπερίες' και Παπιλιονίδαι Papilionoidea ή 'αληθινές πεταλούδες'. Πρόκειται για συγγενείς ταξινομητικές μονάδες και έτσι οι πεταλούδες συλλογικά θεωρούνται ότι συνθέτουν έναν αληθή κλάδο. Ορισμένοι σύγχρονοι ταξινομιστές τις τοποθετούν όλες στην υπεροικογένεια Papilionoidea, διακρίνοντας τις Εσπερίες από τις άλλες Πεταλούδες μόνον ως προς το επίπεδο στη συνολική σειρά ταξινόμησης.

[Επεξεργασία] Οικογένειες της πεταλούδας
Οι πέντε οικογένειες των αληθινών πεταλούδων που συνήθως αναγνωρίζονται στα Papilionoidea είναι:-

Οικογένεια Παπιγιονίδαι Papilionidae, Μαχάονες
Οικογένεια Πιερίδαι Pieridae, οι λευκές και οι κίτρινες
Οικογένεια Λυκαινίδαι Lycaenidae, οι γαλάζιες και οι χαλκόχρωμες πεταλούδες.
Οικογένεια Ριοδινίδαι Riodinidae
Οικογένεια Νυμφαλίδαι Nymphalidae
[Επεξεργασία] Εντομολόγοι και πολιτισμός
Ανάμεσα, βέβαια, στους ερευνητές των λεπιδόπτερων υπάρχουν και εκείνοι που αναζητούν πέρα από τα καθαρά βιολογικά και περιβαλλοντικά δεδομένα τον μυθολογικό συμβολισμό τους, τον αντίκυπο που είχαν στην ανθρώπινη ζωή τα έντομα από τα πανάρχαια χρόνια. Αναζητούν τις αρχετυπικές τους αποτυπώσεις στον μύθο, την τέχνη και τη λαϊκή παράδοση, τον ανθρωπογενή πολιτισμό γενικότερα. Με έναν τρόπο περίεργο και συνάμα καταλυτικό η ακριβής επιστήμη περνά στις επικράτειες της αναλυτικής ψυχολογίας, της μυθολογίας, του αρχετυπικού συμβολισμού και διερευνά τον ιστό αλληλεξάρτησης ανάμεσα στην ανθρώπινη ύπαρξη και το περιβάλλον της. Έως τώρα γνωρίζαμε το φαινόμενο της πεταλούδας στη θεωρία του χάους1. Εγκαταλείποντας τις επικράτειες της φυσικής επιστήμης και της βιολογίας, ας δούμε με ποιο τρόπο εξελίχθηκε στο πέρασμά του χρόνου η ανθρώπινη αντίληψη για τις πεταλούδες.

[Επεξεργασία] Η πεταλούδα στις ευρωπαϊκές μυθολογίες
Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν «ψυχές», καθώς πιστευόταν ότι είναι οι ψυχές των νεκρών. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την πεταλούδα «σκώληκα ή καμπή», ενώ τη χρυσαλλίδα, το επόμενο δηλαδή στάδιο στάδιο μεταμόρφωσης από την κάμπια, «νεκύδαλλο», που σημαίνει «περίβλημα νεκρού».

Στην ελληνική αλλά και τη ρωμαϊκή μυθολογία η Ψυχή, μια θνητή, απελευθερώθηκε από το θάνατο από τον Δία και η μυθολογική εικονοπλασία την αναπαριστά πολλές φορές με φτερά πεταλούδας. Απελευθερωμένο από τον θάνατο το σώμα της Ψυχής θα μπορούσε να πετάξει ελεύθερα στα ύψη, αναχωρώντας από τα δεσμά της χρυσαλίδας της.

Με την ομορφιά της η Ψυχή ξύπνησε τη ζηλοτυπία της Αφροδίτης, γιατί τον ίδιο τον Έρωτα σαγήνεψε. Ο Ζέφυρος την μετέφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα, για να ζήσει σε ανάκτορο ονειρικό. Κάθε νύχτα συναντούσε εκεί έναν εραστή, που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να δει. Με τις κακόβουλες συμβουλές των αδελφών της ξύπνησε η περιέργειά της και μπροσπάθησε μ' ένα λυχνάρι να δει ποιος μοιραζόταν το κρεβάτι της. Μια σταγόνα λάδι έπεσε πάνω στον θεό που πέταξε αμέσως μακριά. Έτσι άρχισε η φοβερή θλίψη, από την οποία θα μπορούσε να ξεφύγει η Ψυχή μόνο με την βοήθεια του Έρωτα.

Στο μύθο η Ψυχή συνδέεται με την πεταλούδα και ο μύθος ερμηνεύεται βάσει αυτής της διπλής ιδιότητας. Είναι η ιστορία της ψυχής που αγγίζεται από τη θεία αγάπη, αλλά εξαιτίας των λαθών της πρέπει να υποβληθεί σε ορισμένες δοκιμασίες πριν επιτύχει την μακαριότητα της αθανασίας. Η νυχτοπεταλούδα που προσελκύεται από τη φλόγα, σαν την ψυχή που προσελκύεται από τις θεϊκές αλήθειες, καίει τα φτερά της.

[Επεξεργασία] Μεσοαμερικανική μυθολογία
Με την πεταλούδα και τον συμβολισμό της φαίνεται πως ασχολήθηκαν ιδιαίτερα οι αρχαίοι λαοί του Μεξικού. Στο Las Mariposas entre los Antiguos Mexicanos, (Οι πεταλούδες στους αρχαίους Μεξικανούς) του Carlos Beutelspacher2 καταγράφεται η στενή παρατήρηση της πεταλούδας από τους αρχαίους μεξικανικούς πολιτισμούς των Μιξτέκ των Κχολουλτέκ και των Αζτέκ. Εκεί φαίνεται πώς οι πεταλούδες συμβόλιζαν τη φωτιά, την ψυχή, το θάνατο, τους πολεμιστές τους ταξιδιώτες και τα κολίβρια.

Οι αρχαίοι Μεξικανοί γνώριζαν τους κύκλους ζωής των λεπιδόπτερων και έδιναν ονόματα σε κάθε φάση τους. Στη γλώσσα Ναχουάτλ η φάση του αυγού ονομάζεται αχουαχπαπαλότλ (αμάρανθος) εξαιτίας της ομοιότητάς του με τους σπόρους του φυτού. Οι προνύμφες ονομάζονται οκουϊλίν και έδωσαν το όνομά τους σε αρκετές γεωγραφικές περιοχές. Στην ενήλικη πεταλούδα έδωσαν και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα σε ορισμένες περιοχές να δίνουν το όνομα παπαλότλ.

Ο Beutelspacher καταγράφει επίσης δύο σημαντικές θεότητες, την Ξοτσικετζάτλ και την Ιτζπαπαλότλ. Η Ξοτσικετζάτλ ήταν η θεά της αγάπης, των λουλουδιών, της βλάστησης και της φωτιάς. Το όνομα της θεάς σημαίνει όμορφο λουλούδι, πιθανή απεικόνιση του είδους papilio multicaudatus, μιας πολύ κοινής πεταλούδας του κεντρικού Μεξικού. Αυτή η θεά προστάτευε τους καλλιτέχνες, τους βιοτέχνες, τους ζωγράφους και τις κοινές γυναίκες. Ενίοτε συνδέεται με το κολίβρι, αν και ο Beutelspacher παρέχει αρκετά επιχειρήματα για την εικονοπλασία της ως θεά-πεταλούδα. Επιχειρώντας εδώ ένα είδος μυθολογικού συγκρητισμού παρατηρούμε πως στον αρχέτυπο συμβολισμό του παγκόσμιου μύθου οι έννοιες φωτιά, τέχνη, άνθος, κοινή γυναίκα παραμένουν τόσο στον ελληνορωμαϊκό όσο και στον αρχαίο μεξικανικό μύθο συνδεδεμένες με την ιδέα της πεταλούδας, διατηρώντας αναμφίβολα και τις σύγχρονες αποτυπώσεις τους σε σύγχρονες κοινωνικές δοξασίες.

Η θεά Ιτζπαπαλότλ με τη σειρά της (οψιανός ιτζλί και πεταλούδα παπαλότλ) συνδέεται με το είδος rothschildia orizaba, μια πεταλούδα του μεταξιού. Αυτή η θεότητα ήταν η μητέρα θεά των Τσιτσιμέκ και υποκατέστησε την Ξοτσικετζάτλ, όταν οι Αζτέκ κυριάρχησαν σε τούτη την εθνική ομάδα. Η Ιτζπαπαλότλ ήταν δυνατή και άγρια θεά με φτερά πεταλούδας και μεγάλα νύχια σε ετοιμότητα στα χέρια και τα πόδια της. Η θεά απεικονιζόταν επίσης με το βασιλικό όρνεο, (sarcoramphus papa), ένα είδος πολύ κοινό στο βόρειο Μεξικό κατά τη διάρκεια του πολιτισμού των Τσιτσιμέκ.

Πολλοί άνθρωποι στο Μεξικό θεωρούν ότι κάποιος θα πεθάνει όταν σταματήσει μαύρη πεταλούδα στην πόρτα του. Η μαύρη πεταλούδα (ascalapha odorata) ονομάζεται Μικπαπαλότλ, από το μικουΐτζτλί, που σημαίνει θάνατος.

Οι ρεαλιστικές ή στυλιζαρισμένες απεικονίσεις της πεταλούδας ποικίλουν και διακοσμούν πολυάριθμα θέματα της αρχαίας μεξικανικής τέχνης. Για παράδειγμα πεταλούδες διακοσμούσαν τον εξωτερικό δακτύλιο του ημερολογίου των Αζτέκ και συμβόλιζαν το πυρ των φιδιών. Άλλες αναπαραστάσεις βρέθηκαν στον χρυσό διάκοσμο ανώτερων αξιωματούχων, σε κώδικες και τοιχογραφίες, ακόμα και στην τέχνη της σύνθεσης φτερών (plumeria).

[Επεξεργασία] Η μυθολογία των Βορειοαμερικανών Ινδιάνων
Εξαιτίας της ομορφιάς τους, της δύναμης της πτήσης και της πλήρους μεταμόρφωσής τους οι πεταλούδες απαντώνται συχνά και στους μύθους των Βορειοαμερικανών Ινδιάνων. Σε ένα από τα πρώιμα ανθρωπολογικά άρθρα του, ο Grinnell3 αναφέρεται σε μια βασική πεποίθηση των Μπλάκφουτ, ότι τα όνειρα έρχονται στον ύπνο με μια πεταλούδα. Το σύμβολό τους για την πεταλούδα ήταν ένα σχέδιο που έμοιαζε με μαλτέζικο σταυρό με έναν βραχίονα οριζόντιο και το άλλο κάθετο. Το σύμβολο ζωγραφιζόταν σε ένα οίκημα για να δείξει ότι το ύφος και η μέθοδος διαμόρφωσης του οικήματος διδάχθηκαν στον ιδιοκτήτη σε ένα όνειρο. Ήταν επίσης η συνήθεια των γυναικών της φυλής να κεντούν το σύμβολο της πεταλούδας σε ένα μικρό κομμάτι δέρματος ελαφιού και να το δένουν στα μαλλιά του μωρού τους, όταν ήθελαν να το κοιμήσουν. Ταυτόχρονα ψιθύριζαν ένα νανούρισμα, ζητώντας από την πεταλούδα να έλθει και να κοιμήσει το παιδί τους.

Η πεταλούδα ήταν επίσης σημαντική για στους μύθους και τα τελετουργικά των Ινδιάνων Χόπι, ιδιαίτερα στον χορό της πεταλούδας, ενώ ακόμη και μια φυλή των Χόπι, οι Πουέμπλο, ονομαζόταν φυλή της πεταλούδας4. Το πνεύμα της πεταλούδας προσωποποιείται επίσης στη μορφή των Κατσίνα. Τα Κατσίνα αντιπροσωπεύουν την πνευματική ουσία όλων των πραγμάτων στον αισθητό κόσμο Αντιπροσωπεύουν το παιχνίδι, τα τρόφιμα, τα πουλιά, τα έντομα ακόμη και τον ίδιο τον θάνατο προσωποποιημένο. Κατά τη διάρκεια ιερών χορών, οι άνδρες που υποδύονται τα Κατσίνα παρουσιάζουν ομοιώματα των κατσίνα τους στις γυναίκες και τα παιδιά. Τα ειδώλια είναι γνωτά ως Πόλι Σιο Χέμις Κατσίνα (Κατσίνα πεταλούδα), Πόλι Τάκα (Άνδρας Πεταλούδα) και Πόλι Μάνα (Κορίτσι πεταλούδα)5.

[Επεξεργασία] Ο τελετουργικός χορός της πεταλούδας
Η καθαρή ομορφιά της πεταλούδας ερμηνεύεται σε ένα μύθο των Παπάγκο. Σύμφωνα με τον μύθο, ο δημιουργός ένιωσε θλίψη για τα παιδιά, όταν συνειδητοποίησε ότι το πεπρωμένο τους ήταν να γεράσουν και να γίνουν αδύναμα πλάσματα. Μάζεψε, λοιπόν, τα όμορφα χρώματα από διάφορες πηγές όπως το φως του ήλιου, τα φύλλα, τα λουλούδια, και ο ουρανός. Έβαλε τα χρώματα σε ένα μαγικό σακκούλι και το παρουσίασε στα παιδιά. Όταν εκείνα το άνοιξαν, οι χρωματισμένες πεταλούδες πέταξαν έξω ελεύθερες, γοητεύοντας τα παιδιά που δεν είχαν δει ποτέ τίποτα τόσο όμορφο. Οι πεταλούδες τραγούδησαν κι έκαναν τα παιδιά ακόμα πιο ευτυχισμένα. Όμως, τα πουλιά παραπονέθηκαν στο δημιουργό γιατί οι πεταλούδες ήταν τόσο όμορφες και μπορούσαν να τραγουδούν όπως τα πουλιά. Για αυτό ο δημιουργός απέσυρε από τις πεταλούδες τη δυνατότητα να τραγουδούν. Από τότε, αν και όμορφες, παραμένουν σιωπηλές6.

Ένας ενδιαφέρων συνδυασμός της συμπεριφοράς εντόμων και της ανθρώπινης σεξουαλικότητας βρίσκεται στον θρύλο του τρόπου της πεταλούδας των Ναβάχο. Ένας αμφίφυλος θεός, ο Μπεγκοτσίντι, ήταν αρχηγός του λαού της πεταλούδας και εξυπηρετούσε τις σεξουαλικές ανάγκες και των αρσενικών και των θηλυκών πεταλούδων. Όταν ο Μπεγκοτσίντι αποφάσισε να εγκαταλείψει τη χώρα, οι άνθρωποι πεταλούδες αποφάσισαν να γίνουν αιμομίκτες παρά να παντρευτούν ξένους. Αυτό τους «τρέλανε», κάτι που φαίνεται σήμερα στην τάση τους να ορμούν στις φλόγες. Η εθιμική βάση του μύθου φαίνεται πως ήταν η αυξανόμενη ανησυχία μικρών και απομονωμένων ομάδων με ενδογαμικές τάσεις. Έτσι,ο θρύλος του τρόπου της πεταλούδας είναι για τους Ναβάχο μια ερμηνεία της απαγόρευσης (Ταμπού) ενάντια στην αιμομιξία7.

Γεννημένες από την κάμπια στη χρυσαλίδα, οι πεταλούδες ήταν ένα σύμβολο αναγέννησης, ευτυχίας και χαράς για τους γηγενείς του Μεξικού. Σε έναν μύθο, ο ισχυρός θεός-ερπετό, ο Κετζαλκοάτλ, εισέρχεται στον κόσμο με τη μορφή της χρυσαλίδας, από την οποία προβάλλει με τρόπο οδυνηρό στο πλήρες φως της τελειότητας που συμβολίζεται από την πεταλούδα. Η πεταλούδα-οψιανός, Ιτζπαπαλότλ, είναι προστάτιδα θεότητα στο ημερολόγιο των Αζτέκ8. Εκτός από τα παραπάνω οι Αζτέκ επίσης πίστευαν ότι οι μακάριοι νεκροί με τη μορφή όμορφων πεταλούδων επισκέπτονταν τους συγγενείς τους, για να τους βεβαιώσουν ότι όλος ήταν καλά. Αυτές οι πεταλούδες πετούσαν γύρω από το σπίτι και γύρω από τις ανθοδέσμες που διακοσμούσαν τις οικίες των ευγενών Αζτέκ. Θεωρείτο αγένεια αν μύριζε κανείς τα λουλούδια από πάνω. Ο επισκέπτης ήταν υποχρεωμένος να τα μυρίσει από πλάγια θέση, γιατί η κορυφή ήταν αφιερωμένη στις ψυχές που έρχονταν και απολάμβαναν τη μυρωδιά, ιδιαίτερα αφιερωμένη στην ύπαρξή τους9.

Ο γηγενείς Νοτιοαμερικανοί ενσωμάτωσαν επίσης τα διάφορα λεπιδόπτερα στις μυθολογίες τους10. Για τους Γκοατζίρο της Κολομβίας, εάν κάποια ιδιαίτερα μεγάλη, λευκή πεταλούδα βρεθεί σε κάποια κρεβατοκάμαρα δεν πρέπει κανείς να την κακομεταχειριστεί ή να τη διώξει, γιατί είναι το πνεύμα ενός προγόνου που έρχεται να επισκεφτεί την κατοικία. Τον ίδιο μύθο συναντάμε στην Ιαπωνία, με τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες. Εάν η πεταλούδα γίνει ενοχλητική, πρέπει να τη διώξει κανείς με μεγάλη προσοχή και φροντίδα, διαφορετικά το πνεύμα θα πάρει εκδίκηση. Ανάμεσα στους Αϊμάρα της Βολιβίας ένας ορισμένος σπάνιος τύπος νυχτοπεταλούδας θεωρείται οιωνός θανάτου.

Είναι πολυάριθμα τα παραδείγματα των λεπιδόπτερων γενικότερα στις μυθολογίες γηγενών λαών σε όλο τον κόσμο. O Μίρτσεα Ελιάντε για παράδειγμα αναφέρει ότι στη Μαδαγασκάρη και το Νάγκα Μανιπούρ ορισμένες φυλές διεκδικούν την καταγωγή τους από την πεταλούδα. Σύμφωνα με τους Πίμα της Βόρειας Αμερικής κατά τη στιγμή της έναρξης της δημιουργίας ο δημιουργός Τσιοβοτμάκι πήρε τη μορφή πεταλούδας και πέταξε τριγύρω στον κόσμο, έως ότου βρήκε τόπο κατάλληλο για το ανθρώπινο γένος. Οι Μαορί της Νέας Ζηλανδίας πιστεύουν ότι η ψυχή επιστρέφει στη γη μετά το θάνατο με τη μορφή της πεταλούδας. Στα νησιά του Σολομώντα εκείνος που φεύγει απ' τη ζωή, μπορεί να διαλέξει τι θα γίνει μετά το θάνατο και επιλέγει συχνά μια πεταλούδα. Στον Ισλαμικό Σουφισμό η νυχτοπεταλούδα που αναλώνεται στο φως της φλόγας του κεριού είναι η ψυχή που αναλώνεται στη θεία φλόγα11. Η Μαρίγια Γκιμπούτας αναγνωρίζει με τη σειρά της στο σύμβολο της πεταλούδας ένα από τα ιδεογράμματα της πρώιμης νεολιθικής γλώσσας12 των προωτευρωπαϊκών φύλων και συνδέει το σύμβολο με τις ιδιότητες της μητέρας θεάς.

Οι πρωτοευρωπαϊκοί λαοί γενικά πίστευαν ότι η ανθρώπινη ψυχή έπαιρνε τη μορφή της πεταλούδας και έτσι την αντιμετώπιζαν με μεγάλο σεβασμό, συχνά με φόβο. Οι Βορειοευρωπαϊκοί λαοί είναι γεμάτοι παραδόσεις για το γεγονός ότι τα όνειρα δεν είναι τίποτε άλλο από περιπλανήσεις της ψυχής-πεταλούδας σε άλλους κόσμους. Στη νότια Γερμανία οι παραδόσεις αναφέρουν ότι οι νεκροί ξαναγεννιούνται σαν παιδιά που πετούν τριγύρω με τη μορφή της πεταλούδας. Τούτο συνδέει τις πεταλούδες με την ιδέα της γονιμότητας. Οι Ιρλανδοί με τη σειρά τους θεωρούν ότι οι πεταλούδες είναι οι ψυχές των νεκρών που περιμένουν να περάσουν από το Καθαρτήριο13.

Επιστρέφοντας στην αρχαία ελληνική ψυχή ως πεταλούδα, θα επιχειρήσουμε άλλον έναν συγκρητισμό, καθώς ανακαλύπτουμε μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση στη μυθολογία των Αζτέκ και των Μάγια. Η Ιτζπαπαλότλ είναι η θεά οψιανός-πεταλούδα, δηλαδή η ψυχή εγκλωβισμένη μέσα στην πέτρα. Η φαινομενικά αντινομιακή ιδέα είναι ότι η πεταλούδα/ψυχή απελευθερώνεται από το σώμα από τη θυσιαστική λεπίδα του οψιανού και ταυτόχρονα εγκλωβίζεται μέσα του. Η Ιτζπαπαλότλ είναι το θηλυκό αντίστοιχο του θεού Τετζκατλιπόκα («τετζκάτ» σημαίνει «εγχειρίδιο οψιανού»). Η πεταλούδα είναι, επίσης, σύμβολο του Ξοτσιπίλλι του αρσενικού θεού της βλάστησης και των λουλουδιών, ο οποίος όμως συνδέεται και με το αστραποβόλημα της φλόγας.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%84%CE...


---
Be the Love you wish to see in the world!!! :D

Προσωπείο εθνολογικό

Στις εθνολογικές μελέτες για τους ιθαγενείς στην Αμερική, στην Αυστραλία, στην Αφρική, γενικά στις λεγόμενες πρωτόγονες αλτερνατίβες, συναντάται η ευρεία χρήση του προσωπείου και του τοτέμ. Το προσωπείο, είτε εξολοκλήρου πρόσθετο είτε με στοιχεία (φτερά, μύτες, κέρατα) είτε με χρώματα πάνω στο δέρμα, χρησιμοποιείται από μάγους, ιερείς, αρχηγούς σε εθιμικά ή ιερά δρώμενα με σκοπό την προσαρμογή της ομήγυρης σε συγκεκριμένη ατμόσφαιρα τελετής.

Χωρίς να θέλουμε να εξοβελίσουμε τις διαφορές και τις λεπτές αποχρώσεις που διαφοροποιούν τον έναν πολιτισμό από τον άλλον, θα λέγαμε ότι τα προσωπεία σε αυτούς τους πολιτισμούς: α) Προκαλούν τρόμο, θαυμασμό ή περισυλλογή· για παράδειγμα, στη Χαβάη (Εικ. 5) οι ιερείς κρατούσαν τα προσωπεία των θεών στις διάφορες τελετουργίες αλλά και στις μάχες, ενώ, για προφανείς λόγους, αντίστοιχη αμφίεση είχαν και οι αρχηγοί της φυλής. β) Αποτελούν τους διαύλους, μέσω των οποίων τα μέλη της φυλής απευθύνονταν στα πνεύματα των προγόνων, είναι, θα έλεγε κανείς, τα ομιλούντα πνεύματα στην παρούσα γενιά και η προσωποποίηση της παράδοσης. γ) Διασφαλίζουν την ενότητα και τη συνέχεια της κοινωνικής ομάδας μέσω της μύησης των νεότερων στις προγονικές παραδόσεις. δ) Χρησιμοποιούνται στις τελετές μύησης των νεαρών μελών της βασιλικής οικογένειας -μέσω των προσωπείων τα μέλη της βασιλικής οικογένειας διακήρυσσαν την καταγωγή τους από παλαιότερους βασιλιάδες διεκδικώντας το δικαίωμα να κυβερνούν (Εικ. 4). ε) Αυξάνουν τη γονιμότητα των ανθρώπων ή του εδάφους -σε αυτήν την περίπτωση, οι βοηθοί των πνευματικών δυνάμεων χορεύουν μέσα στους αγρούς εμψυχώνοντας όσους δουλεύουν. Για παράδειγμα, στους Μπόμπο, γεωργούς της Άνω Βόλτα, που τρέφονταν αποκλειστικά με δικά τους σιτηρά, η μάσκα συνδέεται κυρίως με νεκρώσιμες και αγροτικές τελετές. Κατά τη διάρκεια της κηδείας ενός γέροντα, οι Do, νεαροί μασκοφόροι που προσωποποιούν τα δαιμόνια που θεωρούνται προστάτες του χωριού, χορεύουν δίπλα στον νεκρό. Στις αγροτικές τελετές, γύρω στο τέλος του Απρίλη, πριν ξαναρχίσουν οι εργασίες στους αγρούς, μνημονεύουν ομαδικά όσους πέθαναν εκείνη τη χρονιά. Στους χορούς αυτής της γιορτής των νεκρών χρησιμοποιούν ειδικές μάσκες και προσεύχονται να αρχίσουν οι βροχοπτώσεις και να είναι πλούσια η συγκομιδή των καρπών.

Σε πολλές περιπτώσεις τα χαρακτηριστικά τυποποιούνται και αναγνωρίζονται. Για παράδειγμα, σε φυλές της Αφρικής το καμπύλο μέτωπο είναι δείγμα φρόνησης και πνευματικότητας· ο άσπρος χρωματισμός θυμίζει πνεύμα των νεκρών. Και βέβαια, κάθε μάσκα επιτελεί και μια διαφορετική λειτουργία, ενώ η μορφολογία της καθεμιάς σχετίζεται με γεγονότα, τα οποία θυμίζουν οι μύθοι με τους οποίους συνδέονται.

Τα προσωπεία δεν συλλαμβάνονται ως στατικά αντικείμενα αλλά εν κινήσει (Εικ. 6-7), το προσωπείο ακινητοποιείται, μόνον όταν φυλάσσεται (Εικ. 8).

Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα δημιουργήθηκαν πολλά εθνολογικά μουσεία σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με εκθέματα από τις αποικίες. Τα μουσεία αυτά υποτίθεται ότι ήταν η ζωντανή «απόδειξη» της θεωρίας του Δαρβίνου (1859) και ο καθρέφτης κάποιων σταδίων από τα οποία πέρασε και ο δυτικός πολιτισμός στην ανοδική, εξελικτική του πορεία. Πίσω όμως από αυτήν την «επιστημονική» πρόθεση, υπήρχαν και πολιτικά κίνητρα. Τα μουσεία αυτά, στα οποία αναπόφευκτα συγκρίνονταν τα «πρωτόγονα» κατασκευάσματα των «υπανάπτυκτων» και «αγρίων» με τα σαφώς ανώτερα δημιουργήματα των αποικιοκρατών, νομιμοποιούσαν την αποικιοκρατική πολιτική της Ευρώπης.

Ωστόσο, μέσω των μουσείων αυτών, οι καλλιτέχνες της Ευρώπης ανακάλυψαν την Αφρική, την τέχνη των ναΐφ και των λαϊκών καλλιτεχνών. «Η ανακάλυψη των αφρικάνικων γλυπτών συνέπεσε με αυτό που ψάχναμε», παρατήρησε ο Πικάσο, για τον οποίο το σοκ δεν ήταν το καινούριο, αλλά το γεγονός ότι αυτό που έφτιαχνε και νόμιζε για καινούριο υπήρχε ήδη. Ο Μπρακ στα 1915 έγραφε: «Οι νέγρικες μάσκες μου άνοιξαν νέους ορίζοντες. Μου έδωσαν τη δυνατότητα να έρθω σ' επαφή με ενστικτώδη πράγματα και άμεσες εκδηλώσεις, στον αντίποδα της νόθας παραδοσιολατρίας που απεχθάνομαι». Γενικά μιλώντας, η αντίδραση των καλλιτεχνών ήταν είτε στις μορφικές αρετές της αφρικάνικης τέχνης είτε συναισθηματική και αισθησιακή και λιγότερο εικαστική. Σε κάποιες περιπτώσεις, τα προσωπεία παρέπεμπαν στα κοινωνικά προσωπεία και την υποκρισία, σε άλλες πάλι το στυλιζάρισμα του προσώπου σε μάσκα προσέδιδε τον χαρακτήρα της αιωνιότητας ή της διαχρονικότητας και, προφανώς, του δέοντος (Εικ. 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35), ή μιαν απαισιόδοξη αντίληψη για τη ζωή (Τ. Ένσορ, Εικ. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7).

Στο άλλο άκρο της έκπληξης του Πικάσο στέκεται η κριτική των βρετανών καλλιτεχνών αδελφών Τζέικ και Ντίνο Τσάπμαν στις αρχές του 21ου αιώνα (Εικ. 30). Σε σημείωμα της εφημερίδας Το Βήμα της 17 Νοεμβρίου 2002, ο συντάκτης έγραφε: «Στην γκαλερί WhiteCube του Ανατολικού Λονδίνου, ο Τζέικ και ο Ντίνος Τσάπμαν [...] τα "Έργα της οικογενειακής συλλογής Τσάπμαν" διαφημίζονται στο δελτίο τύπου ως "εθνογραφικά και τελετουργικά αντικείμενα τα οποία διαδοχικές γενεές της οικογένειας Τσάπμαν συγκέντρωσαν με αφοσίωση επί 70 χρόνια" και καταφέρνουν να ξεγελάσουν τον επισκέπτη όχι μόνο με την πρώτη αλλά και με τη δεύτερη ματιά. Τα τοτέμ, οι μάσκες, τα ειδώλια, οι ασπίδες, τα φετίχ και τα φυλαχτά φαίνονται απολύτως αυθεντικά, σαν να έχουν έρθει από φυλές ξεχασμένες στα βάθη της Αφρικής και της Ωκεανίας. Μια πιο προσεκτική εξέταση όμως αποκαλύπτει ότι το ξύλινο ειδώλιο κρατά στο χέρι του ένα κουτί Coca-Cola και ένα σακουλάκι τηγανιτές πατάτες ή ότι η παράξενη στρογγυλή ανθρωπόμορφη φιγούρα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα BigMac με πόδια και χέρια. Παρότι σχεδόν και τα 34 εκθέματα παίζουν με τα εμβλήματα της αλυσίδας φαστ φουντ McDonald's, στόχος της έκθεσης δεν είναι η διαμαρτυρία εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της κυριαρχίας της αμερικάνικης λαϊκής κουλτούρας. Οι αδελφοί Τσάπμαν, όπως επισημαίνουν όλοι οι κριτικοί, δεν ασχολούνται με τέτοιου είδους τετριμμένα θέματα. Σκοπός τους είναι -και το αν διαφωνείς κανείς ή όχι είναι άλλο ζήτημα- να στηλιτεύσουν τη χρήση και την κατάχρηση της πριμιτίφ τέχνης από τους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα».

http://www.komvos.edu.gr/masks/masks6.html


---
Be the Love you wish to see in the world!!! :D