ΠΕΡΙ ΠΟΝΟΥ!

Το παρακάτω ποίημα μου γράφτηκε γύρω στο 1992, όταν πίστευα ότι με το να πνίγω τον πόνο μου,(εκθειάζοντάς τον συνάμα στα μάτια μου ως ιδιαίτερο προσόν μου), στο αλκοόλ (και να τριγυρνώ στα αχνοφώτιστα μπαράκια "μέχρι να γίνω", ανταλάσσοντας σκόρπιες ασυναρτησίες μα και πολύτιμες κουβέντες-μικρούς φάρους με διάφορους πιθανούς & απίθανους τύπους και ανασφαλείς κοπέλες που προσπαθούσαν να πείσουν τον εαυτό τους πρωτίστως ότι απείχαν έτη φωτός ¨από την αδηφάγα μικροαστική ρουτίνα),είχα βρει το δρόμο που πάντα έψαχνα...

ΠΟΣΟ ΛΙΓΟ ΜΕ ΗΞΕΡΑ! ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΕΜΑΘΑ ΣΥΝΑΜΑ....





"Ο,ΤΙ ΕΧΩ"

Άσπλαχνε καθρέφτη μου

σπασμένο καθρεφτάκι μου

σφύριξέ μου λίγο απ το τραγούδι του χαμού κι απόψε

χάρισέ μου ένα κομμάτι απ το θάρρος των γενναίων

πούλησέ μου λίγο απ το θράσος των δειλών

μα ποτέ τη γνώση μη μου αμφισβητήσεις

των ερωτευμένων με σκιές σχιζοφρενών!



Ό,τι έχω

μια έντονα βαμμένη

πικρή ερωμένη

ξελογιάστρα ανατολή.

Ό,τι μου απομένει

σκόρπια απομεινάρια

από ρακένδυτα πάθη

και μία ζωηρή σαν πιτσιρίκι



φευγαλέα στιγμή...



Τότε ήμουν γύρω στα 22 και ένιωθα ότι είχα πέσει εδώ χάμου άδοξα (και

άδικα) από κάποιο άλλο (πιο συναρπαστικό και πολύχρωμο)πλανήτη.

Το κοινό του τότε με το τώρα είναι ότι νιώθω το ίδιο & εξακολουθώ να γράφω

ποιήματα(όποτε με τιμά η έμπνευση από...ψηλά , δηλ. βαθιά μέσα μου).

Όμως ο πόνος μου μετουσιώθηκε με τον καιρό σε μεγάλη μάθηση,(από τη

στιγμή που τον κοίταξα άφοβα στα μάτια, τον αποδέχτηκα και συμφιλιώθηκα μαζί του)

και σιγά σιγά μετατράπηκε στην προσωπική μου λύτρωση από τη μετριότητα, την

ευτέλεια και τον συμβιβασμό στην ΑΚΙΝΗΣΙΑ & ΑΠΑΘΕΙΑ και αποτέλεσε τελικά

για μένα το πρωτογενές καύσιμο που μπορεί πλέον να με "ταξιδέψει στα πέρατα του

κόσμου και παραπέρα", γιατί κατάλαβα ότι τα εμπόδια και οι δυσκολίες υπάρχουν

για να φωτίζουν την Ύπαρξή μας! ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΜΕ

ΚΑΙ Ν ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ! Πράγμα καθόλου εύκολο, αλλά όχι και

ακατόρθωτο.

Ίσως να είναι και ο σκοπός της ζωής αυτός, καθώς οι προεκτάσεις μιας

τέτοιας επίτευξης είναι απλώς τεράστιες κι απλώνονται...σε όλο το σύμπαν

(για να μη πω και στα άλλα σύμπαντα!!)

Πάντα με συνερπαζαν τα πνεύματα που βλέπω κατά καιρούς να γράφουν εδώ μέσα. Να είσαι καλά γι αυτό που το μοι'ρασες μαζί μας. Με συγκίνησαν ταλογια σου. Και χαίρομαι που έχουμε τέτοιους φίλους.

maggisoula έγραψε:

Πάντα με συνερπαζαν τα πνεύματα που βλέπω κατά καιρούς να γράφουν εδώ μέσα. Να είσαι καλά γι αυτό που το μοι'ρασες μαζί μας. Με συγκίνησαν ταλογια σου. Και χαίρομαι που έχουμε τέτοιους φίλους.

[color=red]Σ ευχαριστώ καλή μου! Τα λόγια σας ακτινοβολούν καλοσύνη!(Κάποτε πίστευα ότι αυτή η ζωοποιός αρετή είναι απλώς ένα παραμύθι για παιδιά.Χαίρομαι που στην πορεία ανακαλύπτω συχνά ότι είναι τελικά ένα δυσεύρετο υπέρλαμπρο διαμάντι!Απλά έμαθα με τα χρόνια να επιβιώνω χωρίς την παρουσία της τις περισσότερες φορές, γι αυτό την εκτιμώ τόσο πολύ όταν την ανιχνεύω...)

Καλημερα

Θα μπορουσε ο αγαπημενος μας φιλος να χει και κιος μια καμαρα δικη του (;), αν και ο ιδιος το επιθυμει. Προσωπικα θα μου αρεσε το δωματιο του, ειναι γεματος χρωματα..
ευχαριστω christos5d, που ηρθες κοντα μας, να σαι καλα :zxfbxb:

Όπως είδες... το έπραξα ήδη Nnan...

τι ωραια που ειναι οταν βαδιζεις σε ενα δρομο που ειναι γεματος απο ολα τα χρωματα
Να σαι καλα christos5d