Ικανότητα Χ...

Η ικανότητα Χ είναι η μνημονική τέχνη. Αυτή η τέχνη θεωρείται μαγικής φύσεως. Σε εκπαιδεύει να συγκρατείς ολόκληρα βιβλία στην μνήμη σου.
Ο Αριστοτέλης δηλώνει στο περί ψυχής: η μνήμη ανήκει στο ίδιο μέρος της ψυχής με την φαντασία...

Το βασικό πρόβλημα της ανθρώπινης συνείδησης είναι ότι η μνήμη αυτή λειτουργεί περιορισμένα, και αυτό γιατί είναι παραγεμισμένη με άχρηστες πληροφορίες.

Από την στιγμή που ένας άνθρωπος σηκώνεται το πρωί η κύρια ασχολία του είναι να παρατηρεί τι συμβαίνει στην άκρη της μύτης του...

Αυτό δεν είναι πραγματική συνείδηση, και ένας σκύλος μπορεί να κάνει το ίδιο.
Οι φευγαλέες αναλαμπές συνείδησης, των δυνατοτήτων της συνείδησης συμβαίνουν τις στιγμές της ξαφνικής έντασης, ή της βαθιάς χαλάρωσης, όταν αυτοί οι περιορισμοί αίρονται ξαφνικά.

Τότε ο κόσμος μοιάζει ξαφνικά πολύ βαθύτερος και πλουσιότερος.
Αν διαβάσετε ποίηση έχοντας τέτοια διάθεση, νιώθετε γνήσια αισθητική απόλαυση.
Αν ακούσετε μουσική, η μουσική φτάνει σε κάθε γωνιά του είναι σας. Αν διαβάσετε ένα βιβλίο, όσα περιγράφονται εκεί μέσα μοιάζουν πραγματικά. Μιλάμε για την παράξενη ικανότητα Χ, να εισπράττουμε ξαφνικά την πραγματικότητα άλλων διαστάσεων.

Ένας επιστήμονας που βιώνει την ικανότητα Χ, μπορεί να δει φευγαλέα την απέραντη πολυπλοκότητα του σύμπαντος.
Ένας ιστορικός, μπορεί να συλλάβει την πραγματικότητα μακρινών εποχών.
Μπορείτε δηλαδή να συγκρίνεται την ικανότητα Χ με την ικανότητα να βλέπει κανείς μακριά, σαν να βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου.

Η αρχαία τέχνη της μνήμης δεν ήταν απλώς μια προσπάθεια να μετατραπεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος σε βιβλιοθήκη. Ήταν μία εκούσια προσπάθεια να αναπτυχθεί η ικανότητα Χ, μια ευρύτερη και βαθύτερη μορφή συνείδησης.
Η μνήμη παύει να είναι φωτοαντίγραφο και γίνεται πραγματικότητα. Αυτή είναι και η πραγματική σημασία της τέχνης της μνήμης.

Οι δυνάμεις που οι αρχαίοι ονόμαζαν μαγεία, πηγάζουν από εκείνα τα κρυμμένα πεδία της συνείδησης που κινούνται πέρα από τους συνηθισμένους, περιορισμένους ορίζοντες μας.

Για το κάθε τι πρέπει να έχουμε την αίσθηση του συνολικού νοήματος.
Αυτή η αίσθηση, είναι η δύναμη μας.
Όταν διακρίνουμε ξεκάθαρα το νόημα, ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε και πώς να ανταποκριθεί η ενέργεια μας.

Όταν δεν μπορούμε να συλλάβουμε το νόημα, μας πιάνει άνοια και η ενέργεια μας εξανεμίζεται.

Αυτό εξηγεί ένα από τα κύρια προβλήματα της καθημερινής μας ζωής.
Όταν όμως αντιλαμβανόμαστε το νόημα για το κάθε τι, κάνουμε ένα βήμα πίσω από την ζωή, σαν τον ζωγράφο που κάνει ένα βήμα από τον καμβά και βλέπει το συνολικό του νόημα. Το αποτέλεσμα είναι μία πλημμυρίδα ζωτικότητας.

Ο άνθρωπος κατέχει ένα όργανο για να αναπροσαρμόζει την ισορροπία...
Ονομάζεται φαντασία...

Το κλειδί για όλα είναι η εστίαση.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε διανοητικά τεμπέληδες.
Κοιτάζουμε τα πράγματα με το ένα μάτι, ακούμε μουσική μόνο με το ένα αυτί.
Πάντα προσπαθούμε να εξοικονομήσουμε προσοχή είναι σαν να καταπίνουμε πολύ γρήγορα τις μπουκιές του φαγητού που τρώμε.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάτι σαν μόνιμη, ήπια δυσπεψία...
Μερικές φορές, αν η ζωή αποκτήσει πολύ ξέφρενο ρυθμό και χάσουμε την συνήθεια να δίνουμε προσοχή σε οτιδήποτε, τότε η δυσπεψία γίνεται οξεία και το αποτέλεσμα είναι η αίσθηση της πλήρους ματαιότητας.

Αντίθετα εάν μπορέσουμε να συγκεντρώσουμε όλη μας την προσοχή και να την εστιάσουμε σε ένα και μοναδικό αντικείμενο ή ιδέα, το αποτέλεσμα είναι μία περίεργη συσσώρευση εσωτερικής δύναμης, παρόμοια με τον τρόπο που η δέσμη laser συσσωρεύει την ισχύ της μέσω αντανάκλασης από ένα κάτοπτρο σε ένα άλλο.

Εν συντομία αυτού του είδους η "φαντασία" είναι η δύναμη να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, να εστιάσουμε ξανά στις πραγματικές μας αξίες.

....πως μπορεις να κανεις την αληθεια γνωμονα της ζωης οταν πληγωνει τοσο πολυ...και δεν αφηνει περιθωρια για φαντασια;; ή ειναι δυο διαφορετικα πραγματα....φαντασια και αληθεια....τι να προτιμησουμε;;;; και ποια ειναι η ισορροπια;;;

Ποια αλήθεια όμως πληγώνει; Αυτή που νομίζουμε η αυτή που είναι πραγματική; Γιατί κανονικά η αλήθεια πρέπει να μας βοηθάει να καταλαβαίνουμε και να μαθένουμε. Εγώ δεν νομίζω ότι η αλήθεια είναι αυτή που μας κάνει κακό. Είναι αυτό που νιώθουμε εμείς γι αυτήν. Καμία αλήθεια δεν φταίει. Όταν όμως άλλα περιμένουμε, και όταν έχουμε άλλη αντίληψη για κάτι, τότε απογοητευόμαστε και έρχεται η θλίψη, αντί να ελευθερονόμαστε από μια πλάνη και να προχωράμε. Μας πληγώνουν όσα δεν είναι σύμφωνα με αυτά που πιστεύουμε και μ αυτά που αισθανόμαστε.

Εγώ πιστεύω ότι όλες οι αλήθειες που μας πληγώνουν, μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε κι άλλες πλευρές. Είμαστε τόσο ακλόνητοι στα πιστεύω μας και στις πεποιθήσεις μας, που όταν αυτά τα δύο κοντράρονται με διαφορετικά πιστεύω και πεποιθήσεις τότε πληγωνόμαστε.

Αν κοιτάξουμε κάτι και κάποιον βαθιά, και αν καταλάβουμε βαθιά και όχι επιφανειακά και ανάλογα με το τι μας βολεύει στα συναισθήματα και στα πιστεύω μας, και όχι ανάλογα μόνο με τις δικές μας ανάγκες και αιτίες, δεν θα χρειάζεται να πληγωνόμαστε.

Κι εμείς έχουμε πληγώσει άλλους ανθρώπους. Όμως το βλέπουμε διαφορετικά και το εξηγούμε αλλιώς. Όταν πληγώνουμε το καταλαβαίνουμε. Όταν μας πληγώνουν δεν το καταλαβαίνουμε.

Καλή μας stardust ελευθέρωσε την αλήθεια που σε πληγώνει. Γιατί όσο μένεις εκεί, όλα θα σε πληγώνουν. Υπάρχουν πολλά χρώματα κι όχι μόνο μαύρο. Με πολύ αγάπη και καλώς ήρθες!



http://www.aoratos-naos.com/t86-topic

sofaki... me mia leksi "egrapses" !
stardust... mi fovase tin alitheia giati mono auti mporei na se eleutherosei... mporei na moiazei skliri alla sigoura de pligonei...pligonoun auta pou emathes apo mia alitheia...oi prakseis kai ta gegonota...ki oxi i alitheia pou elaves...ekeini irthe gia na sou anoiksei ta matia k na se kanei na pas ena vima pio mprosta...otan omos den katalavaineis tin aksia tis k den tin ektimas tote se pas moni sou 3 vimata piso... kai ta ksanapernas pali ola ap tin arxi...

Ή αλήθεια συνδέει περίτεχνα το καλό με το κακό! Είναι η γλώσσα του σύμπαντος... Καταλαβαίνεις κάτι αληθινά, όταν αναγνωριζεις την αξία του καλού κ του κακού συγχρόνως..
Προσπαθούμε να ζούμε στο επίπεδο των αιτιών κ όχι των αποτελεσμάτων. Τότε αρχίζει η μαγεία!