ΑΓΑΠΗ...

[img] [/img]
Αν νιώθαμε περισσότερη αγάπη όλοι οι περιορισμοί της ζωής μας θα εξαλείφονταν.
Η Αγάπη είναι η ενέργεια που αποτελεί την αιτία πίσω από όλες τις εκδηλώσεις του σύμπαντος, είναι η δύναμη που κρύβεται πίσω από τη δημιουργία.
Η αγάπη είναι η Κοσμική Φωτιά που ελέγχει το χρόνο, που αλλάζει την ύλη, που δημιουργεί νέες μορφές, που δίνει ζωή σε όλα τα πράγματα, που διαλύει το γήινο κάρμα και που εκπέμπει την πύρινη αυρική ακτινοβολία που ανυψώνει τη συνειδητότητα όλων των όντων στην αληθινή τους φύση.
Με την αγάπη, πραγματικά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Συνειδητά, απομακρύνουμε τις επιβλαβείς σκέψεις από το νου μας και ασκούμαστε στην αβλάβεια. Τηρούμε στάση αγάπης σε έναν μικρό κύκλο και σταδιακά διευρύνουμε την αγάπη μας, μέχρις ότου φτάσουμε στο σημείο να αγαπάμε τους πάντες χωρίς διακρίσεις.
Αν η ζωή σας δεν ξεχειλίζει από αφθονία, ευημερία και ευτυχία, έχετε αποσυντονιστεί από τη Δόνηση της Αγάπης που φέρετε μέσα σας. Συντονιστείτε ξανά!
Δεν υπάρχει κάποια όψη του εαυτού σας που δεν καταλαμβάνει ο Θεός. Ο Θεός είναι μέσα στα πάντα και τα πάντα είναι μέσα σας. Γνωρίστε τον εαυτό σας! Το να γνωρίσετε τον εαυτό σας σημαίνει να αγαπήσετε τον εαυτό σας σε όλες του τις πτυχές.
Χρησιμοποιήστε τις Ακτίνες της Αγάπης στην υπηρεσία του Θεού φέρνοντας αρμονία, τάξη και ειρήνη σε αυτόν τον κόσμο.
Οι πιο ενδόμυχές σας σκέψεις καθορίζουν αυτό που είστε. Επομένως, οι σκέψεις σας ας είναι εμποτισμένες με αγάπη!
Χρησιμοποιήστε τη βούληση σας για να χτίσετε μια εστία φωτιάς και να προετοιμαστείτε για το ταξίδι - κι αφήστε την αγάπη να δείξει το δρόμο και να είναι το φως που θα σας καθοδηγήσει στην κορυφή του βουνού.
http://theliveinlight.blogspot.gr/2012/02/blog-post_2621.html

Θα ήθελα να είχα την δύναμη να αγαπω τα πάντα γύρω μου...και μέσα μου!
Δεν τα καταφέρνω τόσο καλά όμως πάντα...τελευταία δε, σταγόνα δεν έμεινε αγάπης...Μόνο αμφιβολία, θυμός, απογοήτευση, μια τρέλα...Νομίζεις ότι είναι εκεί στο χέρι σου, δικό σου, είσαι τόσο σίγουρη, ως που κοιτάς και δεν υπάρχει τίποτα...Κι αυτό γιατί εσύ ξέχασες ότι δεν θέλει χέρι σφιγμένο, αλλά ανοικτό, απλωμένο.
Κι υστερα, όσο το κυνηγάω τόσο μακρύτερα τρέχει.
Δεν μπορεί να υπάρξει ηρεμία, κατανόηση, ανέχεια...
Έχεις δίκιο ioessa....
Είναι τελικά ο φόβος πίσω από αυτό.
Που του επιτρεπουμε να βγει μπροστά και να πάρει τα ηνία.
Ύπουλος και μουλωχτός....
Μασκαρεμένος τόσο καλά που όντως μπορεί ως και αγάπη να θυμίζει...
Εύχομαι να ρθει μια μέρα που θα μπορώ να απλώσω τα χέρια...ελεύθερα, χωρίς φόβο.
Μια μέρα που δεν θα αγαπώ επιλεκτικά...αλλά απλά θα αγαπώ.
Ως τότε, Εαυτέ μου, πάμε να διαβάσουμε κάτι από Αιθηροη...να νιώσουμε την δική της αγάπη να έρθουμε στα ίσα μας...
Αχ βρε τριας...την άλλη φορά σε ευχαρίστησα γιατί κάτι αναγνώρισα στα λόγια σου που πολύ μμε ωφέλησε...τώρα, είπα, έχω σφιγμένη γροθιά...δεν θέλει να απλώσει...οπότε...μακάρι να μπορούσα να σε βρίσω, αλλά βαριεμαι να γράψω.Βάλε φαντασία.Είπα, πάω να διαβάσω Αιθηροη, τέλος.Αποτοξίνωση.
Άντε καληνύχτα.

Θέλω να αγιάσω μα δεν μπορώ!
Ήμαρτον !
Ναι το παραδέχομαι...είδα δημοσίευση φωτιά κι η περιέργεια μπήκε μπροστά..
Με ακούει κάνεις;
Εεεεε!
Δεν είναι ούτε έτσι, ούτε αλλιώς!
Δεν μπορώ να μην σκεφτώ τα λόγια της ladosifa στην πρώτη της δημοσίευση...προσπαθώ να ΜΗΝ τα σκέφτομαι, αλλά, γράφτηκαν!
Μιλώ για τα σχετικά με το ποιος βλέπει ποιον κλπ.
Λυπάμαι μαγισσουλα για την μικρότητα μου (κι απαντώ διότι χρησιμοποίησες πλυντικό άρα απευθύνθηκες και σε μένα στην απάντηση σου στον desper), πραγματικά λυπάμαι!
Αλλά, ναι, με ενόχλησε!
Από κει και πέρα δεν θεωρώ ότι έγινε αυτό που λέει οdesper,η τουλάχιστον δεν θέλω να το πιστέψω, βαρέθηκα!
Αλλά για εκείνη την πρώτη φορά, ναι με ενόχλησε!
Ladosifa! Λέει τι θα γινόταν αν δεν με διέγραφες...
Μάλλον θα ήμουν μεν αντίθετη με το λογο σου, δεν αλλάζει αυτό...
ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΙΧΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!
ΑΠΛΑ...ΕΚΛΕΙΣΕΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ! ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ!
Αυτό ισχύει για μένα.Για μένα μιλάω.
Κι ύστερα...τα γνωστά.
Και η γροθιά έσφιξε ως το τέρμα.
Λυπάμαι, το είπα το ξαναλέω, δεν θα το ξαναπώ και τέλος εδώ.
Desper! Μην συνεχίζεις πια...δεν βλέπεις;
Μαλλια κουβάρια.
Κι αυτό θα πω και τέλος.
Είμαι ευαίσθητη, παραπονιαρα και είμαι κι εγώ σπίρτο επίσης.
Όχι άλλη τριβή παρακαλώ, κάηκα πια, δεν έχει άλλο!
Ladosifa όπως και να έχει μου άρεσε η παρέα σου γιαυτό
μου κακοφανηκε δύο φορές.
Μαγισσουλα, μην φωνάζεις άλλο...κατάλαβε κι εσύ λίγο ότι δεν μπορούμε να δούμε με τον ίδιο τρόπο το θέμα...και μην γίνεσαι σκληρή... ίσως το δίκαιο είναι καπου στην μέση.
Desper...εγώ δεν θέλω να φύγεις...κι όταν λέω δεν θέλω, εννοώ ότι θέλω να σε ακούω, να σε διαβάζω...όπως πάντα, ενεργό, όχι αφανή!
Άντε καληνύχτα.Σε όλους.Βασικά...εμείς κι εμείς είμαστε...

Η ομορφιά δεν θέλει κόπο για να αγαπηθεί... Η αγκαλιά που περιμένει ανοικτή για μας...επίσης... Το χαμόγελο δεν είναι δύσκολο να το αγαπήσεις...ουτε και είναι δύσκολο να αγαπήσεις την "εικόνα"σου στον καθρεφτη... Δεν είναι δύσκολο να αγαπήσεις τα χρώματα και τις ευωδιές της φύσης ούτε και είναι δύσκολο να αγαπήσεις μελωδίες και ήχους οικιους στα αυτιά σου...Δεν είναι δύσκολο να αγαπήσεις ότι βαδίζει πλάι σου και σου κρατα το χέρι...ούτε αυτό που σε κοιτά στα μάτια με λατρεία και θαυμασμό...Μικρή η προσπάθεια...έως καθόλου... Είναι όμως δύσκολο να αγαπήσεις το άσχημο, το"παραμορφωμένο"...δύσκολο να αγαπήσεις δύο χέρια σφιγμένα σε γροθιές, δύσκολο να αγαπήσεις μάτια σκοτεινα και βλέμμα παράξενο, το διαφορετικό, αυτό που σου μοιάζει ξένο...αυτό που σου αντιστέκεται, αυτό που δεν σε δέχεται...αυτό που περπατά με φορά καταπάνω σου και απειλεί να σε γκρεμίσει..αυτό που σου φωνάζει φύγε κι αυτό που στέκει εμπρός σου κλείνοντας σου το δρόμο...είναι δύσκολο να αγαπήσεις αυτό που σου ψιθυρίζει με φθόνο κι αυτό που σου φωνάζει οργισμένο... Αλλά, αν το καλοσκεφτεις...αυτό είναι καθαρή αγάπη...να ρίξεις κόκκινο στο γκρίζο...να αγγίξεις το ανέγγιχτο...να προσπαθήσεις να λύσεις τον κόμπο, να δώσεις εκεί που υπάρχει η έλλειψη....αυτό δεν είναι αγάπη; Να προσπαθήσεις να φωτίσεις το σκοτάδι... αυτό είναι αγάπη για μένα...κι αυτό προϋποθέτει συγχώρεση, κατανόηση, αποδοχή, και κυρίως πίστη... Μην αγαπάς να κάνεις....αλλά αγαπα αυτό που κάνεις μου είχε πει ένας φίλος"διαφορετικός". Μην αγαπάμε λοιπόν την αγάπη...ας αγαπάμε να αγαπάμε....αξίζει τουλάχιστον μια προσπάθεια...
:00:

ΑΓΓΕΛΙΚΗ έγραψε:

Η ομορφιά δεν θέλει κόπο για να αγαπηθεί... Η αγκαλιά που περιμένει ανοικτή για μας...επίσης... Το χαμόγελο δεν είναι δύσκολο να το αγαπήσεις...ουτε και είναι δύσκολο να αγαπήσεις την "εικόνα"σου στον καθρεφτη... Δεν είναι δύσκολο να αγαπήσεις τα χρώματα και τις ευωδιές της φύσης ούτε και είναι δύσκολο να αγαπήσεις μελωδίες και ήχους οικιους στα αυτιά σου...Δεν είναι δύσκολο να αγαπήσεις ότι βαδίζει πλάι σου και σου κρατα το χέρι...ούτε αυτό που σε κοιτά στα μάτια με λατρεία και θαυμασμό...Μικρή η προσπάθεια...έως καθόλου... Είναι όμως δύσκολο να αγαπήσεις το άσχημο, το"παραμορφωμένο"...δύσκολο να αγαπήσεις δύο χέρια σφιγμένα σε γροθιές, δύσκολο να αγαπήσεις μάτια σκοτεινα και βλέμμα παράξενο, το διαφορετικό, αυτό που σου μοιάζει ξένο...αυτό που σου αντιστέκεται, αυτό που δεν σε δέχεται...αυτό που περπατά με φορά καταπάνω σου και απειλεί να σε γκρεμίσει..αυτό που σου φωνάζει φύγε κι αυτό που στέκει εμπρός σου κλείνοντας σου το δρόμο...είναι δύσκολο να αγαπήσεις αυτό που σου ψιθυρίζει με φθόνο κι αυτό που σου φωνάζει οργισμένο... Αλλά, αν το καλοσκεφτεις...αυτό είναι καθαρή αγάπη...να ρίξεις κόκκινο στο γκρίζο...να αγγίξεις το ανέγγιχτο...να προσπαθήσεις να λύσεις τον κόμπο, να δώσεις εκεί που υπάρχει η έλλειψη....αυτό δεν είναι αγάπη; Να προσπαθήσεις να φωτίσεις το σκοτάδι... αυτό είναι αγάπη για μένα...κι αυτό προϋποθέτει συγχώρεση, κατανόηση, αποδοχή, και κυρίως πίστη... Μην αγαπάς να κάνεις....αλλά αγαπα αυτό που κάνεις μου είχε πει ένας φίλος"διαφορετικός". Μην αγαπάμε λοιπόν την αγάπη...ας αγαπάμε να αγαπάμε....αξίζει τουλάχιστον μια προσπάθεια...
:00:

Έχεις δίκιο ΑΓΓΕΛΙΚΗ. Αλλά δυστυχώς κάποιοι τ κάνουν δύσκολο. Καταλαβαίνω τ αξία κ τ δύναμη τ αγάπης. Τ ένιωσα! Αλλά δ τ καταφέρνω μ τ μάτια κ τ καρδιές τ σκοτεινές. Τουλάχιστον όπου μπορώ ν δώσω ότι έχω. Κάτι δ είναι κ αυτό;

Το κείμενο αφορα σκέψεις μου...
Δεν υποστηρίζω πως εγώ το έχω καταφέρει αυτό...
Αλλά θέλω και θέλω πολύ.
Δεν ευθύνεται η Αιθηροη για αυτό.
Όχι, δεν μου έκανε"πλύση εγκεφάλου"με τα όμορφα της λόγια.
Μπορώ να το ξέρω αυτό με τον απλούστερο τρόπο.
Θυμήθηκα κάποια στιγμή τον εαυτό μου παιδί.
Καταστάσεις, ανθρώπους, συναισθήματα, συμπεριφορές.
Αναγνώρισα λοιπόν στο τότε ένα μου κομμάτι "χαμένο"η ίσως να το πω καλύτερα καταχωνιασμένο κάτω από πολλά"όχι δικά μου"πιστεύω.
Άρχισα να το επεξεργάζομαι αυτό διαφορετικά.
Μακάρι να μπορούσα αλλά δεν έχω τον τρόπο να εκφράσω τι ακριβώς εννοώ.
Αυτό που νιώθω λοιπόν δεν είναι απλά μια ανάγκη έκφρασης.
Έχει να κάνει με το βαθιά μέσα μου, με το τι, ποια είμαι, με το ποιος είναι ο σκοπος μου.
Ίσως γίνομαι ακατανόητη και λυπάμαι αλλά ως εδώ μπορώ!
Μακάρι να καταφέρω να κάνω αυτές τις"σκέψεις"τρόπο ζωής, αυτό το συναίσθημα το μόνο που θα κυριαρχεί μέσα μου.
Δεν το λέω καταναγκαστικά!
Δεν "αναγκάζω"τον εαυτό μου.
Το νιώθω σαν βαθιά ανάγκη, έλξη, πως να το πω!
Εννοείτε πως δεν το έχω επιτύχει.
Αλλά θέλω και θέλω πολύ..!
Έχω μέσα μου πολλά"σκουπίδια"ακόμη.
Θέλω να"καθαρίσω".
Καταλαβαίνεις;
Υ.Γ.
Αυτό εννοούσα όταν έγραψα ότι η Αιθηροη, τα λόγια της, κείμενα, ποιήματα όλα, ήταν δροσερό νεράκι για τα μαραμένα μου άνθη.
Αν αυτό θεωρείτε "κάπως"...ας είναι.
Αυτό που ξέρω είναι πως έτσι άλλαξε η Ζωή μου, έτσι βρήκα χαρά και ομορφιά σε έναν κόσμο που όπως τον είχα"φτιάξει"ήταν γεμάτος οργή, θλίψη και απόγνωση.
Και ναι, ακόμα έχω δρόμο για να γίνει όπως ακριβώς τον θέλω! :00:

ΑΓΓΕΛΙΚΗ έγραψε:

Η ομορφιά δεν θέλει κόπο για να αγαπηθεί... Η αγκαλιά που περιμένει ανοικτή για μας...επίσης... Το χαμόγελο δεν είναι δύσκολο να το αγαπήσεις...ουτε και είναι δύσκολο να αγαπήσεις την "εικόνα"σου στον καθρεφτη... Δεν είναι δύσκολο να αγαπήσεις τα χρώματα και τις ευωδιές της φύσης ούτε και είναι δύσκολο να αγαπήσεις μελωδίες και ήχους οικιους στα αυτιά σου...Δεν είναι δύσκολο να αγαπήσεις ότι βαδίζει πλάι σου και σου κρατα το χέρι...ούτε αυτό που σε κοιτά στα μάτια με λατρεία και θαυμασμό...Μικρή η προσπάθεια...έως καθόλου... Είναι όμως δύσκολο να αγαπήσεις το άσχημο, το"παραμορφωμένο"...δύσκολο να αγαπήσεις δύο χέρια σφιγμένα σε γροθιές, δύσκολο να αγαπήσεις μάτια σκοτεινα και βλέμμα παράξενο, το διαφορετικό, αυτό που σου μοιάζει ξένο...αυτό που σου αντιστέκεται, αυτό που δεν σε δέχεται...αυτό που περπατά με φορά καταπάνω σου και απειλεί να σε γκρεμίσει..αυτό που σου φωνάζει φύγε κι αυτό που στέκει εμπρός σου κλείνοντας σου το δρόμο...είναι δύσκολο να αγαπήσεις αυτό που σου ψιθυρίζει με φθόνο κι αυτό που σου φωνάζει οργισμένο... Αλλά, αν το καλοσκεφτεις...αυτό είναι καθαρή αγάπη...να ρίξεις κόκκινο στο γκρίζο...να αγγίξεις το ανέγγιχτο...να προσπαθήσεις να λύσεις τον κόμπο, να δώσεις εκεί που υπάρχει η έλλειψη....αυτό δεν είναι αγάπη; Να προσπαθήσεις να φωτίσεις το σκοτάδι... αυτό είναι αγάπη για μένα...κι αυτό προϋποθέτει συγχώρεση, κατανόηση, αποδοχή, και κυρίως πίστη... Μην αγαπάς να κάνεις....αλλά αγαπα αυτό που κάνεις μου είχε πει ένας φίλος"διαφορετικός". Μην αγαπάμε λοιπόν την αγάπη...ας αγαπάμε να αγαπάμε....αξίζει τουλάχιστον μια προσπάθεια...

Ο χρόνος και η αγάπη








Μιά φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν
η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, ο Πλούτος, η Αλαζονεία, η Αγάπη…


Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και
έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.



Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει
μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η
Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.


Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει :
«Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»


«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος.
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου
και δεν υπάρχει χώρος για σένα».


Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που
επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.


«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι
μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου»
της απάντησε η Αλαζονεία.


Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν
βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου»
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.


Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. Ξαφνικά
ακούστηκε μια φωνή. «Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».


Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά
ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που
ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.


Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.


Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα
χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:


«Γνώση, ποιός με βοήθησε;»


«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη.


«Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»


Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:


«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο
μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».



ΠΗΓΗ MYBELLAVISTA’S BLOG

Τέλειο desper!
Έτσι είναι τελικά...
Μόνο ο χρόνος!

Μπορείτε να κάνετε θαύματα…

Όλοι σας.

Αυτό γνωρίζω… αυτό πιστεύω… αυτό δίνει ελπίδα, δύναμη και χαρά…

Είναι η χρήση, της ελευθερία εντός...

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ.ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ,ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ Η ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ.ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΣΕ ΠΟΝΑΕΙ ΑΥΤΟ.ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ,ΑΛΛΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΟΛΟΥ.

ΠΡΙΝΣΕΣ ΕΓΡΑΨΕ...
ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ.ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ,ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ Η ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ.ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΣΕ ΠΟΝΑΕΙ ΑΥΤΟ.ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ,ΑΛΛΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΟΛΟΥ.
Να συμπληρωσω...
Ακομα πιο δυσκολος για οσους δεν...αγαπας!
Αλλα,ειναι απαραιτητος ετσι δεν ειναι;
Χωρος για ολους μεσα μας...
Δεν θα αφησουμε το εμφανες ''δυσαρεστο''να σκοτεινιασει την καρδια!
Εκεινη γνωριζει οτι το φως αργα η γρηγορα φωτιζει τα παντα...
Οπως ειπε η αγαπημενη ολων...
''...το σκοταδι δεν πολεμιεται με σκοταδι αλλα με περισσοτερο φως...''
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΛΟΙΠΟΝ!
Για περισσοτερο φως και ΑΓΑΠΗ!

:hg: :hg: :hg: :hg: :hg:
:00:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Μόνο ο χρόνος μπορεί να σου δείξει ότι η αληθινή αγάπη δεν προσπαθεί να"φτιάξει κάτι το όμοιο".
Απλά αγαπα...αυτό που "Είναι".
Ότι κι αν Είναι....
Πολλές φορές η δύναμη δεν είναι αρκετή....η αδυναμία πιέζει...κι αυτή η αποδοχή συνεπάγεται διαχωρισμό.
Σε αγαπώ για αυτό που είσαι λοιπόν...σε δέχομαι και απλά απομακρύνομαι για να αντέχω να το κάνω...
:cvbzxb:

Η Αγάπη είναι κάτι το μεταφυσικό. Δε μπορείς να την προσεγγίσεις με τη στείρα λογική σου. Είναι μια ‘ψυχική εμπειρία’, και όταν είναι άνευ όρων, έχει απίστευτες δυνάμεις… Η Αγάπη ρέει, κι έτσι θεραπεύει, αποκαθιστά, δίνει ζωή.

Η Αγάπη είναι ένας Καθολικός και Πνευματικός Νόμος… πέρα από κάθε θρησκεία κι από κάθε έθνος… πέρα από κάθε διαχωριστικό φαινόμενο.. Η Αγάπη ενώνει… δεν υπάρχει στα κομμάτια… Είναι η ενέργεια που ρέει σε όλα στη ζωή. Αυτό το ‘όλον’ είναι η πηγή της Αγάπης. Το ‘όλον’ είναι υπέρτατη Αγάπη.

Πολλοί δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας αυτές τις δονήσεις της Αγάπης… από φόβο ότι θα θέσουν σε κίνδυνο τις προθέσεις μας, τις επιθυμίες μας, τους σκοπούς μας, τις φιλοδοξίες μας.. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η Αγάπη είναι αυτό που κάνει τον σκοπό μας να έχει νόημα.. Ότι αυτή έχει τη δύναμη να θεραπεύσει, να κινητοποιήσει, να μας εμπνεύσει.

Πολλοί μπορεί να πούμε… ‘καλά, παπαρο - φιλοσοφίες, η Αγάπη δεν υπάρχει… εγώ πιστεύω μόνο σε ότι βλέπω, ακούω, μυρίζω, πιάνω και γεύομαι. Μπορώ να κάνω κάτι από αυτά με την Αγάπη?... παπαρο – φιλοσοφείς λοιπόν, αγαπητή!’ Πολύ πιθανό λοιπόν, αυτά να είναι άρες μάρες κουκουνάρες.. Άλλωστε, για πολλούς, αυτό είναι και η μεταφυσική… Τι κάνεις λοιπόν? Κοιτάς τη ζωή σου. Βλέπεις τον εαυτό σου και τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους. Είσαι ικανοποιημένος? Είναι και οι άλλοι ικανοποιημένοι μαζί σου? Τότε είσαι καλά. Άλλωστε, δε χρειάζεται να φτιάξεις κάτι, αν δεν έχει χαλάσει…

Αν όμως πιστεύεις ότι η Αγάπη δεν υπάρχει, ή ότι αν υπάρχει τότε είναι κάτι σπάνιο ή περιορισμένο, ίσως η ζωή να σου φαίνεται σκληρή και δύσκολη.. Ίσως πρέπει να την δεις αλλιώς…

Υπάρχει Αγάπη εκεί που δε μπορούμε να φανταστούμε… σε ποσότητα που δε μπορούμε να μετρήσουμε… Το ότι δεν την ‘πιάνουμε’, το ότι δεν της επιτρέπουμε να κυλήσει μέσα στις ζωές μας, φαίνεται από τη ζωή έτσι όπως την έχουμε κάνει… από τις δυσλειτουργικές μας οικογένειες, τους πολέμους, τα εγκλήματα κάθε είδους, τις αυτοκτονίες…

Πώς θα άλλαζε ο κόσμος? Ααα.. βαριά κουβέντα λες κοπελιά… έστω… βαριά.. αλλά ποιος δεν θέλει να αλλάξει.. τουλάχιστον ο κόσμος έτσι όπως τον έχουμε κάνει γύρω μας, με το να είμαστε έρμαια των κάθε λογής ‘μεγάλων κεφαλιών’…

Μπορεί η Αγάπη να αλλάξει τον κόσμο? Μόνο η Αγάπη μπορεί…

Θέλει να επιτρέπεις στην Αγάπη να ρέει στη ζωή… ακόμα κι όταν νιώθεις πόνο, απογοήτευση, ματαίωση… γιατί όλα αυτά είναι εμβρυικές μορφές φόβου… Όταν αυτά μεγαλώσουν γίνονται έχθρα, πικρία, ζήλεια και απελπισία…

Πολλοί ζούμε ζωές άδειες από Αγάπη. Κατ’ ουσίαν άδειες! Νιώθουμε αποκομμένοι από τις οικογένειές μας, από τους φίλους, από τους εραστές μας… Είμαστε μαζί κι όμως τόσο χώρια… Ουσιαστικά είμαστε ξένοι μεταξύ μας…

Ή μπορεί να νιώθουμε ότι θα πρέπει ‘να κερδίσουμε την Αγάπη’ από κάποιον.. άλλο κουλό! Να κερδίσεις την Αγάπη! Πώς μπορείς να κερδίσεις κάτι με το οποίο έρχεσαι στη ζωή? Κι όμως, πιστεύουμε ότι θα κερδίσουμε την Αγάπη αν γίνουμε πιο ελκυστικοί, πιο έξυπνοι, πιο επιτυχημένοι από κάποιον άλλο.. νιώθουμε ότι υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός κι ότι θα πρέπει να ξεχωρίσουμε για να βρούμε την Αγάπη… κι όμως εξακολουθούμε να νιώθουμε ανεπαρκείς.. Ζούμε με το φόβο.. κι αυτό κάνει την Αγάπη να κρύβεται.

Γιατί ο φόβος κι η Αγάπη δε μπορούν να συνυπάρξουν… Είναι ενέργειες σε άλλο επίπεδο..

Όταν ζεις με το φόβο.. οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, χάνεται η δημιουργικότητα, η χαρά, γιατί αυτά πάνε χέρι χέρι με την Αγάπη. Θα πρέπει να επαναφορτιστούμε με Αγάπη.

Να δούμε ότι αυτή είναι η πιο δυνατή ενέργεια που υπάρχει γύρω μας. Είναι τόσο απλή και παράλληλα τόσο δυνατή..

Δώρα Φωτοπούλου.

ΑΓΑΠΗ...ΠΟΣΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΦΤΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ.ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΞΑΝΤΛΗΘΕΙ.ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ,ΑΣ ΜΗΝ ΜΙΣΟΥΜΕ.ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΓΥΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ.ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ.ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΛΟΙΠΟΝ.

Οταν τάχα δήθεν αγαπάς και κοροιδευεις κι εσένα και τους άλλους τότε ναι. Οταν αγαπάς αληθινα γιατι είσαι πλασμα αγάπης κι αγαπ'ας με τη γνωση της αγαπης τότε δεν είναι εύκολο να μισησεις. Μιλαμε γι αγάπη λοιπόν η για κατασκευες του μυαλού και της αισθηματικής μας βολεψης; γιατι οι ανθρωποι αγαπούν όπου κι όπως τους βολε'υει και με όρους και προυποθεσεις. Αυτό το λενε σχέση κι αγάπη! Αυτό είναι φιάσκο υποκρισια εγωισμος παραπλανηση αισθηματος. Ο άνθρωπος που αγαπάει με γνώση και αγαπάει με αλήθεια και με τα αληθινά στοιχεία που χει η αγαπη σαν δύναμη κι ενέργεια είναι αδύνατον να μισησει οτι αγάπησε γιατι δεν πουλάει και δε περιμένει ανταμοιβή. Και συμφωνώ με το κείμενο της Δώρας που γράφει αγαπη και φόβος είναι. σε δμιαφορετικα επίπεδα.Δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Και το μίσος κάποιος φόβος το γεννησε. Μισούμε από αμυνα. Η αμυνα του αδειου πλασματος. Πόνος είναι το μίσος που σαπίζει το υγιες κομμ'ατι της καρδίας. Αρωστια είναι ψυχική αρρώστια.

Καλημερα στο κορίτσι και καλώς το και π'αλι.

maggisoula έγραψε:

Οταν τάχα δήθεν αγαπάς και κοροιδευεις κι εσένα και τους άλλους τότε ναι. Οταν αγαπάς αληθινα γιατι είσαι πλασμα αγάπης κι αγαπ'ας με τη γνωση της αγαπης τότε δεν είναι εύκολο να μισησεις. Μιλαμε γι αγάπη λοιπόν η για κατασκευες του μυαλού και της αισθηματικής μας βολεψης; γιατι οι ανθρωποι αγαπούν όπου κι όπως τους βολε'υει και με όρους και προυποθεσεις. Αυτό το λενε σχέση κι αγάπη! Αυτό είναι φιάσκο υποκρισια εγωισμος παραπλανηση αισθηματος. Ο άνθρωπος που αγαπάει με γνώση και αγαπάει με αλήθεια και με τα αληθινά στοιχεία που χει η αγαπη σαν δύναμη κι ενέργεια είναι αδύνατον να μισησει οτι αγάπησε γιατι δεν πουλάει και δε περιμένει ανταμοιβή. Και συμφωνώ με το κείμενο της Δώρας που γράφει αγαπη και φόβος είναι. σε δμιαφορετικα επίπεδα.Δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Και το μίσος κάποιος φόβος το γεννησε. Μισούμε από αμυνα. Η αμυνα του αδειου πλασματος. Πόνος είναι το μίσος που σαπίζει το υγιες κομμ'ατι της καρδίας. Αρωστια είναι ψυχική αρρώστια.

Συμφωνώ!!!Και κάπου,ας προσδιορίσει ο καθένας μας μέσα του,τι εννοεί με τον όρο αγάπη,τι είναι..και πως αποφασίζει να σταθεί απέναντί της.
Όπως λέει και ένας στίχος,''θες να πεις σε έχω ανάγκη και λες σ'αγαπώ''.
Η αγάπη πηγάζει και κατοικεί σε γενναίες καρδιές,όπου εκεί ο φόβος,η δειλία,οι διαπραγματεύσεις,οι όροι και οι προϋποθέσεις δεν μπορούν να κατοικήσουν.
Αγάπη και Ελευθερία από όλα τα δεσμά.

Καλημερα Αιθηροη!
Πολυ καιρο που λειπω απο κοντα σας..
Μου λειψατε,ολοι.
Τελικα τα καταφερα..
Εδω και αρκετους μηνες ζω με τα παιδια μου χωρια απο τον πρωην συζηγο μου.
Επιπονη η διαδικασια,πολυ .
Αλλα νιωθω καλυτερα τωρα.
Σαν να ξεκινησε η ζωη απο την αρχη ειναι.
Δυσκολα πολυ σε θεματα καθημερινα αλλα αντεχω.
Το βαρος που σηκωνα πριν χωρισω δεν το αντεχα...αυτο μοιαζει ελαφρυτερο.
Ελευθερη επιτελους...ως ενα βαθμο τουλαχιστον...
Βλεπεις τελικα η ελευθερια μας καταλαβα οτι δεν εξαρτατε απο εξωτερικους δεσμωτες...οσο απο αυτον τον ιδιο μας τον εαυτο...
Παθη κι επιθυμιες...
Ακομη ψαχνω Αιθηροη.
Ακομη με ψαχνω.
Ποτε λεω πως κατι...βρηκα..ποτε με χανω ξανα...
Ανακαλυπτω συνεχως τις δυναμεις...και τις αδυναμιες μου..Το φως μου αλλοτε φτανει λες σε καθε γωνιτσα της ψυχης...κι αλλες φορες το σκοταδι μοιαζει τοσο παγωμενο και αδιαπεραστο που δεν αντεχω να του ριξω δευτερη ματια...
Ανακαλυπτω συνεχως πως ειμαι πολλα περισσοτερα απο οσα νομιζα...και καποιες φορες πως ειμαι πολυ λιγοτερα απο οσα ...ελπιζα..
Και το ταξιδι συνεχιζετε.
Φιλια πολλα ομορφη ψυχη.
Μια τεραστια σφικτη αγκαλια απο μενα.
Δεν μπορεσα να σου στειλω π.μ.
Οποτε,εδω.
Χαμογελω..και προχωραω...(χαχχα...κλεμμενο απο Α.Ηλιαδη...)

Καλημέρα
Και εμένα μου έλειψες και αναρωτιόμουν
χαίρομαι που γύρισες
χαίρομαι που είσαι δυνατή
Εύχομαι στην Αρμονία , να στολίσει εσένα και τα παιδιά σου.
 

ΑΓΓΕΛΙΚΗ κουραγιο δυναμη και χαμόγελο. Δυσκολίες υπάρχουν αλλά υπάρχουμε κι εμείς. Ολα τα μπορούμε.