The departed

Τις νύχτες,εκείνη καλεί την ψυχή μου,λίγο πριν κοιμηθεί,με αναφιλητά.

Την συναντάω σε ένα μεγάλο και έρημο σπίτι,παγωμένο και άδειο.

Εκείνη είναι ξαπλωμένη στο πάτωμα,ανάμεσα στο χώρισμα των άλλων δωματίων.

Είναι σκοτεινά και το μόνο φως,προέρχεται από την πανσέληνο,
(φοβάμαι το σκοτάδι που θα απλώσει,στην χάση του φεγγαριού).


Ξαπλώνω δίπλα της,μα δεν πιστεύει ότι είμαι εκεί.
Οι ψυχές μας,δύο γαλάζιες λάμψεις που χορεύουν σε μια..αλλά εξακολουθεί να με ζητά.


Η θλίψη με ταξίδευσε σε ένα νησί που,αντί για θάλασσα έχει πίσσα.

Πνεύματα εχθρικά κυκλώνουν το σπίτι και παλεύω να την προστατεύσω,απομακρύνομαι από κοντά της,τα κατευθύνω σε ένα δωμάτιο.

Είναι το μοναδικό που έχει έπιπλα,αλλά,μόνο κρεβάτια με λευκά σεντόνια.

Μια γυναίκα,σχηματίζει ένα σύμβολο πάνω στο διπλό κρεβάτι,δονεί ήχους μαγικούς που γεμίζουν το σύμβολό της κι εκείνο ανοίγει..μέσα του είδα χρώματα να πάλλονται με τους ήχους και μια γη που,ποτέ η φαντασία μου δεν έφτασε να αγγίξει και μελωδίες.. βιολιά και κελαηδήματα πουλιών.

Ανοίγει το παράθυρο και διώχνει όλα τα πνεύματα,την προσοχή μου στρέφει αυστηρά στο σύμβολό της.


Αλλά εγώ,την παρακούω,ψάχνω κάτω από τα κρεβάτια,θέλω να σιγουρευτώ ότι έφυγαν όλα.

Σκελετωμένα φαντάσματα από κάτω τους και ένα πλάσμα παράξενο,που δεν ξεκολλά από πάνω μου,μια μαύρη τριχωτή βδέλλα που γαντζώνεται στον καρπό μου και με αδειάζει.

Κολυμπά στα πισσωμένα νερά και με λερώνει,μου αποσπά την προσοχή.
-Στείλε το στο σπίτι του παππού σου,μου είπε μια γυναικεία εχθρική φωνή,αλλά δεν θέλω να πάω,είναι το πιο σκοτεινό μέρος από όλο το νησί.

Τις μέρες,μετακινούμαι,σε γνώριμο σπίτι.

Κόσμος πολύς,μιλάνε για κάτι που δεν με ενδιαφέρει,όλοι πάνω στο κρεβάτι μου,χώρο δεν έχει για μένα να ξεκουραστώ.
-Έψαξες για εκείνη την δουλειά που σου είπα;ρωτάει ένας άνδρας.Ηχώ από το πρόσφατο παρελθόν.

Η μάνα μου,μαζεύει ρούχα.Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν.

Δεν θα πει σε κανέναν ότι με είδε.

Είναι ελεύθερη,δεν χρειάζεται να προσποιηθεί ότι την νοιάζει η θλίψη μου.

Με κοιτά παγερά κι αδιάφορα.

Και από το πλαστό φως της μέρας,αναγνωρίζω στις ψυχές εκείνων που δεν με αγάπησαν,όλα τα φαντάσματα.

Φεύγω!
Χάνομαι στα στενά της πόλης,στα δεξιά μου η θάλασσα,για να με οδηγήσει την νύχτα στο νησί.

Περπατώ βιαστικά,να με χάσεις,(θυμάσαι;Ο ατίθασος σου),μου είχες υποσχεθεί ότι θα με οδηγήσεις πίσω.

Όχι ακόμη..

Να σιγουρευτώ ότι δεν θα την κυκλώνουν τα φαντάσματα μου,να πιστέψει ότι είμαι εκεί δίπλα της.


Μόνο η πίστη κι ένα χαμόγελο.

Η πεντάλφα. Ένα από τα ισχυρότερα φυλαχτά στην ιστορία του ανθρώπινου χρόνου.